«Είκοσι εφτά χρόνια μετά το πραξικόπημα στην Κύπρο και ό,τι το ακολούθησε, δεν έχουν πια καμιά αξία οι καταγγελίες εκείνων των γεγονότων, αν δε συνοδεύονται και με την καταγγελία όλων των πραγματικά υπεύθυνων της κυπριακής τραγωδίας, καθώς και με δράση για δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού, σύμφωνα με τις αποφάσεις του ΟΗΕ και τις Συμφωνίες Κορυφής του 1977 και 1979».

Τα παραπάνω τονίζει, σε ανακοίνωσή του για τα 27 χρόνια από το πραξικόπημα στην Κύπρο, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ. Και συνεχίζει:

«Οι εξελίξεις που σημειώνονται στο Κυπριακό επιβεβαιώνουν ότι η υπόθεση της Κύπρου, πιασμένη στο δόκανο των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών των ΗΠΑ και της ΕΕ, οδεύει σε οριστικό ενταφιασμό.

Το Κυπριακό είναι, πρώτα απ' όλα, ένα διεθνές πρόβλημα εισβολής και κατοχής μέρους ενός ανεξάρτητου κυρίαρχου κράτους, που είναι μέλος του ΟΗΕ, από τα τουρκικά στρατεύματα. Σήμερα, αυτή η σημαντική διεθνής πλευρά του Κυπριακού έχει εγκαταλειφθεί και αντιμετωπίζεται πλέον σαν ένα πρόβλημα που πρέπει να διευθετηθεί ανάμεσα στα "δυο μέρη", στις "δυο κοινότητες", με ταυτόχρονες εκκλήσεις προς τις ηγετικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις να σεβαστούν το Διεθνές Δίκαιο (!) και να προχωρήσουν προς τη λύση του. Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι η Κύπρος, με ή δίχως την ένταξή της στην ΕΕ, οδεύει προς τη θεσμική αποδοχή της διχοτόμησης και τη ΝΑΤΟποίησή της. Στρώνεται το έδαφος για μια συνομοσπονδιακή λύση. Οι εξελίξεις υπογραμμίζουν τις τεράστιες ευθύνες της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, που υπέγραψε τη Συμφωνία του Ελσίνκι, ενώ εκθέτουν τα κόμματα που θεώρησαν ως θετική εξέλιξη τις αποφάσεις αυτές.

Το ΚΚΕ επαναλαμβάνει ότι δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού μπορεί να υπάρξει μόνο στη βάση μιας ανεξάρτητης, ομόσπονδης, αδέσμευτης και αποστρατιωτικοποιημένης Κύπρου, που θα εγγυάται ένα κράτος, με μια κυριαρχία, μια ιθαγένεια, μια διεθνή προσωπικότητα. Υπογραμμίζει, επίσης, την ανάγκη να παρθούν συγκεκριμένα μέτρα για την εξακρίβωση της τύχης των αγνοουμένων και την ασφαλή διαβίωση των εγκλωβισμένων.

Το Κυπριακό είναι κρίκος των γεγονότων που διαδραματίζονται στα Βαλκάνια και στην ευρύτερη περιοχή. Υπογραμμίζουν την ανάγκη να οργανωθεί η λαϊκή πάλη σε κάθε χώρα και διεθνώς, με στόχο τη δημιουργία ενός ισχυρού αντιιμπεριαλιστικού μετώπου κατά του ΝΑΤΟ και του νέου δόγματος δράσης του, κατά της παρουσίας του στην περιοχή, κατά της αντιλαϊκής πολιτικής των κυβερνήσεων».

Το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ, σε ανακοίνωσε που εξέδωσε, γνωστοποιώντας την πρωτοβουλία της ΚΕ, τονίζει πως «η Γυάρος υπήρξε ένας από τους τόπους μαρτυρίου και θυσίας χιλιάδων κομμουνιστών, φίλων του ΚΚΕ, μελών και στελεχών της ΕΑΜικής Αντίστασης και άλλων αγωνιστών. Υπήρξε ένας από τους τόπους, όπου συγκρούστηκαν η ωμή βία και η τρομοκρατία, που άσκησαν η αστική τάξη και οι κυβερνήσεις της, με το λαϊκό δίκιο, την ανιδιοτέλεια και τον ηρωισμό.

Το προσκύνημα στη Γυάρο πραγματοποιείται ως φόρος τιμής στους νεκρούς και στους σακατεμένους και όλους όσοι κράτησαν ψηλά τη σημαία της ταξικής πάλης. Πραγματοποιείται, γιατί η ζωντανή μνήμη είναι πολύτιμος βοηθός σήμερα. Θα είναι και στο μέλλον!».

Οι Ολλανδοί, με πολιτική αφομοίωσης των ξένων μοναδική στην Ευρώπη, το 'χουν διπλό παράπονο. Απ' τη μια, τους δίνουν όσα και στους εαυτούς τους, για να μπορούν οι μετανάστες να κάνουν τις ταπεινές βρωμοδουλιές, αλλά τους βλέπουν να γκετοποιούνται αρνούμενοι να ενσωματωθούν στην κοινωνία τους. Απ' την άλλη, ανησυχούν που υπάρχουν σχολεία με 2 Ολλανδούς και 30 μεταναστόπουλα στην κάθε τάξη, ενώ στην πρωτεύουσα φρικιούν στην ιδέα πως σύντομα θα έχουν νέγρο (έτσι το λένε, nigger σαν την αμερικάνικη ρατσιστική βρισιά) κι ίσως και μουσουλμάνο δήμαρχο.

Δεν είναι περήφανοι για το «Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για τα εγκλήματα στην πρώην Γιουγκοσλαβία». Ως επένδυση το βλέπουν. Προσοδοφόρα. Κι ο Τύπος, τα ΜΜΕ και η κοινή γνώμη ήταν ιδιαίτερα αυστηρά με τη διαδικασία απαγωγής - παραπομπής του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς. Μια γενιά εκσυγχρονισμένων πρώην αποικιοκρατών και οικονομικού κοσμοπολιτισμού μεγαλώνει στην Ολλανδία. Η βασιλευομένη δημοκρατία της έχει επαρκή χρήματα για να μαντρώνει Σέρβους, Βαλκάνιους «τρομοκράτες» των δυτικών επενδύσεων - ληστείας στην ξενοδοχειακής δομής υπερφρουρούμενη φυλακή του Σεβενίνγκεν, στο Φάληρο της Χάγης με τις ψαροταβέρνες και τα κότερα αναψυχής.

Απομονωμένο από την τοπική κοινωνία, το Δικαστήριο κάνει τη δουλιά του. Εξαντλεί όλο το υποκριτικό ρεπερτόριο της αστικοδημοκρατικής ποινικής δικαιοσύνης με πολύ συγκεκριμένο σενάριο: Να εξοντώνει πρέπει τους εχθρούς των αφεντικών του, ξεναγώντας στους χώρους του μαθητές και φοιτητές ώστε να εκπαιδεύονται στη νοεταξίτικη δικαιική πραγματικότητα. Με τρόπο κομψό. Δήθεν διάφανο. Με όλους τους τύπους. Με δικαιολογημένη βαρβαρότητα. Με υποταγή της νοημοσύνης στη σκοπιμότητα.

Πέρασα από ανάκριση πρώτου βαθμού. Οι ερωτήσεις του κυρίου αρμοδίου υπαλλήλου Κρίστιαν Ροντ, θύμιζαν εισαγγελέα έκτακτου στρατοδικείου. Αλλά μοντέρνου βεβαίως. Με γυρισμένη την πλάτη σε μένα, μπροστά από οθόνη υπολογιστή, τσεκάριζε τις απαντήσεις που του έδινα από τις πληροφορίες (το φακέλωμα) που είχε μπροστά του για μένα. Οταν μάλιστα είδε στο Ιντερνετ τα ονόματα και τα μέλη της επιτροπής που διεθνώς υπερασπίζεται όχι το πρόσωπο Μιλόσεβιτς στενά, αλλά την ίδια την αντισταθείσα στο ΝΑΤΟ χώρα του και μαζί όσους αντιστέκονται στην πλανηταρχική δυτική νομιμότητα των επικυρίαρχων της Γης, στάθηκε στους χαρακτηρισμούς που αποδίδονται στα αφεντικά του κατακίτρινος αλλά παγερά συγκρατημένος. «Ωστε είμαστε ναζί;» του ξέφυγε.

Κι ύστερα άρχισε ο εκβιασμός: Είστε πολιτικός; Αρα ο Μιλόσεβιτς θα συζητήσει πολιτικά. Αλλά δεν είναι τίποτα πια. Ενας δικός μας κρατούμενος. Αρα απαγορεύεται να σας δει. Είστε δικηγόρος; Δε σας έχει διορίσει. Δεν αναγνωρίζει το δικαστήριο. Αρα δε δικαιούται συνηγόρου. Αμα θέλει ας διορίσει, να σας δει στο μέλλον, όταν το κρίνουμε ορθό και βολικό. Αλλωστε πρέπει να ελέγξουμε αυστηρά την ασφάλειά του. Κινδυνεύει, όπως κι εμείς από σας. Μας λείπουν στοιχεία για σας. Τους είπα να ρωτήσουν αν έχω σκοπό να... απαγάγω τον Μιλόσεβιτς και να ανατινάξω το δικαστήριο ως κομίζουσα και 80 υπογραφές από τις 100 των βουλευτών της Ελλάδας του α' θερινού τμήματος της Βουλής. Είπαν θέλω μελέτη ως πρόσωπο και μια δήλωση του Μιλόσεβιτς ότι ενεργώ ως δικηγόρος κι όχι ως νομικός σύμβουλος, ώστε να αποδεχτεί εμμέσως πλην σαφώς τη δικαιοδοσία τους. Σε πολλές από τις ερωτήσεις είχα τη βεβαιότητα πως αν απαντούσα όπως ήθελαν θα με «συνελάμβαναν» ευχαρίστως. Να με κάθιζαν στο σκαμνί με όλους τους ομοίους μου να ξεμπέρδευαν με τα θρασίμια που τους αμφισβητούν.

Σκεφτόμουν πως «ο φυσικός δικαστής» είναι η θεμελιώδης έννοια δικαίου. Ως σήμερα. Μετά τη... Χάγη, ξέρω πως πρέπει να παλέψουμε να ξεφύγουμε από τους αφύσικους αυτόκλητους δικαστές μας. Με το ίδιο σθένος, πάθος, δύναμη κι οργή που παλεύουμε για να μη γίνονται ανθρωπιστικοί, ισοπεδωτικοί βομβαρδισμοί από τα τέρατα του ευρωατλαντικού νεοναζισμού. Οψόμεθα.