Το εικονιζόμενο πρωτότυπο ιπτάμενου ρομποτικού εντόμου είναι υπό κατασκευή στο Κέντρο Εξυπνων Μηχανών της Σχολής Μηχανικής Βάντερμπιλντ. Τέτοιες συσκευές για να πετούν θα χρησιμοποιούν περισσότερο την αεροδυναμική των εντόμων παρά των αεροσκαφών

Οι επιστήμονες συναρμολόγησαν αυτό το κατασκεύασμα για να τους βοηθήσει να κατανοήσουν ένα από τα πιο καθημερινά φαινόμενα: το μετεωρισμό μια μύγας των φρούτων (δροσόφιλα). Η μύγα, φυσικά, δε γνωρίζει τίποτα από την αεροδυναμική της δημιουργίας στροβίλων, της καθυστερημένης απώλειας στήριξης, της περιστροφικής κυκλοφορίας και της αξιοποίησης των «απόνερων». Απλώς εφαρμόζει τις πρακτικές συνέπειες όλων αυτών 200 φορές το δευτερόλεπτο, καθώς χτυπά τα φτερά της. Το μηχανικό ομοίωμα της μύγας, που ονομάστηκε από τους επιστήμονες...«Ρομπομύγα», μιμείται τις κινήσεις των φτερών του εντόμου, αλλά στο ένα χιλιοστό της ταχύτητας και σε εκατό φορές μεγαλύτερη κλίμακα. Οι μικροσκοπικές διαστάσεις του εντόμου και η ταχύτητα των κινήσεών του δυσκολεύουν πάρα πολύ την απευθείας παρατήρηση.

Με βάση τον τεράστιο αριθμό των ειδών τους, την επίδραση στο συνολικό οικοσύστημα ή ακόμα και τη συνολική βιομάζα τους, τα έντομα είναι τα κυρίαρχα ζώα στον πλανήτη Γη. Αν και υπάρχουν αμέτρητοι παράγοντες που συνεισφέρουν στην τεράστια επιτυχία τους, η ικανότητα πτήσης είναι από τους σημαντικότερους. Η φυσική επιλογή που ευνόησε την πιο αποτελεσματική πτήση λόγω των πλεονεκτημάτων που πρόσφερε οδήγησε τη μορφή αυτών των οργανισμών στα άκρα. Στα έντομα βρίσκουμε τις πιο ευαίσθητες μύτες, τα πιο γρήγορα οπτικά συστήματα και τους πιο ισχυρούς μύες, όλα εξειδικεύσεις που συνδέονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με τις ανάγκες της πτήσης.

Μέχρι πρόσφατα, οι επιστήμονες αδυνατούσαν να κατανοήσουν την αεροδυναμική που γεννά τις δυνάμεις άντωσης στα έντομα. Μάλιστα κυκλοφορεί και ένα ανέκδοτο μεταξύ των ερευνητών του χώρου, που βασίζεται σε ένα πραγματικό γεγονός. Υπολογίζοντας ένας μηχανικός το 1934 τα αεροδυναμικά χαρακτηριστικά ενός εντόμου, αλλά από τη σκοπιά της αεροδυναμικής των αεροπλάνων, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το συγκεκριμένο ιπτάμενο έντομο δεν είναι δυνατόν να πετάει!

Από την εποχή εκείνη βέβαια, οι μηχανικοί και οι μαθηματικοί εμπλούτισαν την αεροδυναμική θεωρία αρκετά, ώστε να σχεδιάζουν αεροπλάνα «Μπόινγκ» και «Στελθ». Οσο εκλεπτυσμένα κι αν είναι αυτά τα αεροσκάφη, ο σχεδιασμός και η λειτουργία τους βασίζεται στις αρχές της σταθερής ροής: ο αέρας που ρέει ομαλά γύρω από τα φτερά τους δημιουργεί δυνάμεις άντωσης που παραμένουν σταθερές εφόσον δε μεταβληθεί κάποιος παράγοντας. Ο λόγος που τα έντομα αποτελούν τέτοια πρόκληση είναι ότι χτυπούν και περιστρέφουν τα φτερά τους από 20 μέχρι και 600 φορές το δευτερόλεπτο. Σαν αποτέλεσμα δημιουργούνται συνεχώς μεταβαλλόμενες αεροδυναμικές δυνάμεις, προκαλώντας αμηχανία τόσο σε μαθηματικές όσο και σε πειραματικές απόπειρες προσέγγισης.

Πέρα από την επίλυση ενός παλιού επιστημονικού μυστηρίου, η κατανόηση του τρόπου πτήσης των εντόμων μπορεί να έχει και πρακτικές εφαρμογές. Πρόσφατα μηχανικοί άρχισαν να εξερευνούν τη δυνατότητα κατασκευής ιπτάμενων ρομπότ μεγέθους αντίχειρα, για εφαρμογές όπως έρευνα και διάσωση, περιβαλλοντικός έλεγχος, εξερεύνηση πλανητών, παρακολούθηση, ανίχνευση ναρκών κλπ. (στις τελευταίες εφαρμογές μάλλον πρέπει να αναζητηθούν οι σημαντικότεροι χρηματοδότες...). Αν και ο άνθρωπος έχει καταφέρει να φτιάξει μοντέλα αεροσκαφών μεγέθους πουλιού, κανένας δεν έχει φτιάξει αεροπλάνο μεγέθους εντόμου. Το ιξώδες του αέρα φαίνεται να έχει μεγαλύτερη σημασία σ' αυτά τα μικρά μεγέθη, μειώνοντας τη σημασία των ροών αέρα που κάνουν τα αεροπλάνα να πετούν. Τα έντομα χτυπούν τα φτερά τους όχι επειδή δεν μπόρεσαν ποτέ να φτιάξουν τροχούς, γρανάζια και τουρμπίνες, αλλά γιατί οι λιλιπούτειες διαστάσεις τους απαιτούν τη χρήση διαφορετικών αεροδυναμικών μηχανισμών.