Φίλες και φίλοι, Γραμματέα, να σας ευχαριστήσω με τη σειρά μου για την ευκαιρία που μου δίνετε να εκφράσω την ευγνωμοσύνη πολλών κατοίκων της περιοχής της Μικρής Λάκκας Σουλίου απέναντι σε όλους εσάς που σταθήκατε και συνεχίζετε να στέκεστε δίπλα μας, στους αγώνες που δίνουμε τα τελευταία δυο περίπου χρόνια ενάντια σε μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους της Ενέργειας και της «πράσινης ανάπτυξης».

Η περιοχή μας, όπως οι περισσότεροι γνωρίζετε, είναι πάμπλουτη σε ομορφιά και περιβαλλοντική αξία αλλά πάμφτωχη σε ανθρώπινο δυναμικό και οικονομικούς δείκτες, ενώ από πολιτικής απόψεως δεν φημίζεται για τη ριζοσπαστικοποιημένη συνείδησή της. Είναι η καρδιά της ηπειρώτικης γης, της γης του καθημερινού μόχθου. Αναφέρω τα παραπάνω για έναν και μόνο λόγο: Οταν ξεκινήσαμε την εκστρατεία ενημέρωσης των συμπολιτών μας και διαμορφωνόταν το πλαίσιο αγώνα και κινητοποιήσεων για την αποτροπή των φαραωνικών έργων, φωτοβολταϊκών και ανεμογεννητριών, οι πρώτες και αναμενόμενες αντιδράσεις των κατοίκων ήταν: «Ο δήμαρχος τι λέει; Ο βουλευτής τι λέει; Ο περιφερειάρχης;». Συνειδητοποιώντας η συντριπτική πλειονότητα, στη συνέχεια της συζήτησης, τη σοβαρότητα του ζητήματος και την αδυναμία ή την απροθυμία των κατεστημένων θεσμών να εμπλακούν διεκδικητικά για τα συμφέροντα του ντόπιου πληθυσμού, η ερώτηση μετατράπηκε σε «Το ΚΚΕ τι λέει; Αποκλείεται να το αφήσουν έτσι».

Η παραπάνω στάση των ανθρώπων της Λάκκας περιγράφει κάτι πολύ ουσιαστικό και πολύ βαθύ στη συνείδηση του λαού. Αντιλαμβάνονται ότι υπάρχει μια διαχρονική συμφωνία στήριξης και αλληλεγγύης ανάμεσα στο λαϊκό συμφέρον και το ΚΚΕ. Και στη δική μας περίπτωση η συμφωνία αυτή τηρήθηκε από το ΚΚΕ. Με τα μέλη και τα στελέχη της «Λαϊκής Συσπείρωσης» να είναι παρόντες σε όλες τις εκδηλώσεις και τις δράσεις ενημέρωσης, ενισχύοντας τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις στα Γιάννενα, με παρεμβάσεις και πιέσεις στα Δημοτικά Συμβούλια, μέχρι και τις Ερωτήσεις που κατέθεσε η Κοινοβουλευτική Ομάδα στη Βουλή, τόσο για τα φωτοβολταϊκά στην Κρανιά όσο και για τον καθαρισμό των επικίνδυνων πλέον δασών του Θεσπρωτικού και της Φιλιππιάδας, αλλά και για το πρόσφατο έγκλημα που διαπράχθηκε στον Λούρο ποταμό.

Είναι γεγονός ότι η μεθοδική, οργανωμένη και μαχητική στήριξη όλων των παραπάνω ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την όποια θετική έκβαση είχαν οι διεκδικήσεις των κατοίκων της Λάκκας.

Υπάρχει μια λέξη που εκφράζει ακριβώς αυτήν τη συμφωνία του ΚΚΕ με τον λαό, έχει όμως ιδιαίτερη αξία στη δική μας περιοχή, καθώς προέρχεται από πολύ παλιά, από τις ρίζες μας, από την ιστορία της Λάκκας Σουλίου. Η λέξη αυτή είναι η λέξη «μπέσα». Η αξιόπιστη συμφωνία. Η συμφωνία που το ΚΚΕ τίμησε με συνέπεια για άλλη μια φορά στη δική μας περιοχή.

Στους δύσκολους καιρούς που τα τελευταία χρόνια περνάμε, αλλά και σε αυτούς που έχουμε μπροστά, είναι σημαντικό να ξέρει ο καθένας από μας πού βρίσκεται το πραγματικό κοινό μας συμφέρον, το πραγματικό μας όφελος, και να μην ξεγελιέται από μια τσάντα μπριζόλες την Παρασκευή πριν τις όποιες εκλογές. Ο αγώνας για «το μεγάλο, το ωραίο, το συγκλονιστικό», η ενδυνάμωση των γραμμών του ΚΚΕ σε όλα τα επίπεδα, είναι η δική μας μεριά της συμφωνίας, που πρέπει με τη σειρά μας να τηρήσουμε. Στηρίζουμε τους ανθρώπους που γνωρίζουμε και αναγνωρίζουμε από τις κοινές μας αγωνιστικές διεκδικήσεις, όχι μόνο για να αντέξουμε αλλά και για να βαδίσουμε με ακόμα πιο σταθερό βήμα μπροστά.

(...) Ως νέα γιατρός, ξεκινώντας την ειδίκευσή μου στο νοσοκομείο της πόλης μας πριν από δύο περίπου χρόνια, είχα την ελπίδα ότι θα μπορέσω από τη θέση του επαγγελματία Υγείας να προσφέρω τις υπηρεσίες μου στον τόπο μου, και ταυτόχρονα να καταφέρω να εκπαιδευτώ επαρκώς πάνω στο συγκεκριμένο γνωστικό αντικείμενο.

Δυστυχώς, όμως, από τις πρώτες κιόλας μέρες διαπίστωσα πως η πραγματικότητα που μου επιφύλαξαν η κυβέρνηση και η πολιτεία ήταν τελείως διαφορετική. Οι συνθήκες εργασίας για μια νέα γιατρό ήταν - λίαν επιεικώς - ακραίες και απαράδεκτες. Ατέλειωτες ώρες δουλειάς σε μία κλινική και ένα Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών με τεράστιες ελλείψεις (...) Εκπαίδευση πρακτικά δεν υπήρχε, διότι δεν περίσσευε κανένας να μας εκπαιδεύσει. Πρόγραμμα μαθημάτων δεν είχε ποτέ καταρτιστεί και ό,τι μαθαίναμε το μαθαίναμε στο καμίνι των ΤΕΠ, με τρομερό άγχος και αγωνία.

Το χρονικό διάστημα κατά το οποίο εγώ ξεκίνησα την ειδίκευσή μου στο ΓΝ Πρέβεζας συνέπεσε με την πανδημία COVID-19, οπότε βίωσα στις πιο ακραίες εκφάνσεις της αυτήν την τραγωδία για τον λαό μας και για ολόκληρη την ανθρωπότητα. (...) Τότε είδα για πρώτη φορά σε έναν χώρο δουλειάς, κάτω από τέτοιες συνθήκες, πώς δρουν οι κομμουνιστές (...) Εκείνοι μου είπαν πως ο ανυποχώρητος, οργανωμένος αγώνας φέρνει αποτελέσματα.

Θυμάμαι επίσης τον Απρίλη του 2020 που η κυβέρνηση, επιστρατεύοντας όλο τον κατασταλτικό της μηχανισμό, απαγόρευε κάθε συνάθροιση. Παρ' όλα αυτά, στην Πρέβεζα τον Απρίλιο του 2020 στην πύλη του νοσοκομείου έγινε η πρώτη κινητοποίηση των σωματείων και εκεί οι περισσότεροι που βρέθηκαν ήταν κομμουνιστές.

Εκεί κάπου κατάλαβα κι εγώ πως ο ανυποχώρητος αγώνας φέρνει αποτελέσματα.

Με τον αγώνα αυτό, λοιπόν, καταφέραμε να αποκτήσουμε μια σχετική επάρκεια σε μέσα ατομικής προστασίας, να βελτιώνεται κάπως ο εξοπλισμός με την προμήθεια αναπνευστήρων και συσκευών χορήγησης οξυγόνου, να δημιουργείται διακριτός χώρος στο νοσοκομείο για να νοσηλευτούν οι ασθενείς COVID και να γίνονται κάποιες προσλήψεις, έστω και συμβασιούχων.

Μέσα από τις εμπειρίες μου αυτές στο ΓΝ Πρέβεζας, ήρθα αντιμέτωπη με την τεράστια αναντιστοιχία που υπάρχει ανάμεσα στα τεχνολογικά και επιστημονικά επιτεύγματα στην Ιατρική και στον πρωτόγονο τρόπο που εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να την ασκήσουμε. Αντιλήφθηκα την αναντιστοιχία των συνθηκών νοσηλείας των ασθενών σε σχέση με αυτές που θα έπρεπε να είναι, τις συνθήκες εργασίας των υγειονομικών σε σχέση με αυτές που θα όφειλαν να υπάρχουν, την εκπαίδευση που θα έπρεπε να μας παρέχεται σε σχέση με αυτή που μας δίνουν και πολλά άλλα. Κάπως έτσι, άρχισα να αναζητώ και τις αιτίες που δημιουργούν αυτήν την απογοητευτική κατάσταση.

Ποιος άλλος άραγε θα μπορούσε να φταίει για όλα τα παραπάνω, εκτός από τη λογική που βάζει τις ανθρώπινες ανάγκες πίσω από το επιχειρηματικό κέρδος;

Ποιος άραγε θα μπορούσε να φταίει, εκτός από εκείνους που δεν μας υπολογίζουν ως ανθρώπους με ανάγκες και όνειρα, αλλά μας βλέπουν σαν μηχανές που παράγουν κέρδος;

Ποιος άλλος άραγε θα μπορούσε να φταίει, εκτός από το κοινωνικοοικονομικό σύστημα που ζούμε και που ονομάζεται καπιταλισμός;

Αυτή είναι η ουσία του πράγματος, αυτός είναι ο πραγματικός αίτιος και αυτόν πρέπει να αντιμετωπίσουμε αν θέλουμε να δούμε ομορφότερες μέρες.

Κλείνοντας, αγαπητοί συνάδελφοι και συμπολίτες, θα ήθελα από αυτό εδώ το βήμα να δηλώσω την απόφασή μου να συνεχίσω να συμπορεύομαι με τους κομμουνιστές σε αυτόν τον δρόμο της οργανωμένης πάλης και της διεκδίκησης, για ένα καλύτερο αύριο για κάθε ασθενή που πάσχει και δεν του επιτρέπεται να βρει την υγειά του γιατί είναι φτωχός, για κάθε άνθρωπο που δυστυχεί ενώ θα μπορούσε να είναι ευτυχισμένος, για ολόκληρη την ανθρωπότητα, που κινδυνεύει να βυθιστεί στη δίνη του πολέμου ενώ θα μπορούσε να ζει και να δημιουργεί ειρηνικά.

Χαιρετίζω και εγώ με τη σειρά μου τη σημερινή εκδήλωση. (...)

Η επαφή μου με το ταξικό εργατικό κίνημα έρχεται το 2018 έπειτα από τις αναίτιες απολύσεις 15 περίπου εργατοτεχνιτών στην Αρχαιολογία. Με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές πραγματοποιήθηκαν δυναμικές κινητοποιήσεις που έφεραν χειροπιαστά αποτελέσματα, με την επιστροφή των συναδέλφων στην εργασία τους και την ανανέωση των συμβάσεων εργασίας. Αυτό μας δίδαξε πως μόνο οι ταξικοί αγώνες, η οργανωμένη και συλλογική πάλη μπορούν να σώσουν τους εργαζόμενους.

Απέναντι στη λογική της αναποτελεσματικότητας των αγώνων που προβάλλουν τα αστικά κόμματα και τα παπαγαλάκια τους, ο κλάδος των Οικοδόμων, η καθημερινή πάλη των συναδέλφων μέσα από τα σωματεία τους έφεραν υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, με καλύτερα μεροκάματα, πιο συγκροτημένα δικαιώματα κ.ά.

Μένει σε εμάς το καθήκον μέσα από το Σωματείο των Οικοδόμων να παλέψουμε για να εφαρμοστούν όλα αυτά στην πράξη στους χώρους δουλειάς, σε γιαπιά και οικοδομές, για να υπάρχουν επαρκή μέτρα προστασίας και ασφάλειας, κάτι που αποτελεί ευθύνη κυβέρνησης - εργοδοσίας, για να μη θρηνούμε καθημερινά νεκρούς και σακατεμένους συναδέλφους μας.

Οι αστικές κυβερνήσεις αλλάζουν, αλλά η αντιλαϊκή πολιτική παραμένει σε βάρος μας και αποδεικνύεται πως δεν υπάρχουν μεσσίες και σωτήρες. Ακρίβεια, φτώχεια, ανεργία, πλειστηριασμοί, ένταση της καταστολής, όλο και μεγαλύτερη εμπλοκή της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.

Καθημερινά επιβεβαιώνεται αυτό που το ΚΚΕ υποστηρίζει, ότι μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό. Μόνο η οργανωμένη πάλη, η ταξική αλληλεγγύη μπορούν να φέρουν μέτρα ανακούφισης του λαού, να καθυστερήσουν αντεργατικά μέτρα και να ανοίξουν τον ελπιδοφόρο δρόμο για ριζικές αλλαγές σε όλα τα επίπεδα προς όφελός μας.

Γι' αυτό, λοιπόν, αγωνιστική συμπόρευση με το ΚΚΕ και τους κομμουνιστές, με τις συνεπείς και σταθερές δυνάμεις που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της μάχης για κάθε μικρό και μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η λαϊκή οικογένεια.

Ξεχωριστή και εξαιρετικά συγκινητική στιγμή της εκδήλωσης η βράβευση του συντρόφου Ντίνου Αδάμ για την ανιδιοτελή προσφορά και δράση του στις γραμμές του ΚΚΕ επί δεκαετίες, ανιδιοτέλεια που σφραγίστηκε με την προσφορά από μέρους του του κτιρίου που στεγάζει τα γραφεία του Κόμματος στην πόλη. Με συγκίνηση και αγωνιστική περηφάνια ο Γραμματέας της ΤΕ Πρέβεζας Κ. Κωτσαντής ανακοίνωσε τη βράβευση του συντρόφου Ντ. Αδάμ, που επί δεκαετίες, αταλάντευτα μάχεται μέσα απ' τις γραμμές του ΚΚΕ έως σήμερα, παρά το προχωρημένο της ηλικίας του.

Την τιμητική πλακέτα πρόσφερε στον Ντ. Αδάμ ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, υπό το σύνθημα «ένας αιώνας αγώνας και θυσία, το ΚΚΕ στην πρωτοπορία» και το θερμό χειροκρότημα των παρευρισκόμενων.

Επίσης στον ΓΓ προσφέρθηκε από την οικογένεια Παπαδημητρίου - Κακαβούλη φωτογραφία από τα πρώτα γραφεία του ΚΚΕ στην πόλη, για το Αρχείο του Κόμματος.