50 χρόνια Βασίλης Παπακωνσταντίνου. 50 χρόνια και ο Βασίλης είναι το πρώτο μας λάκτισμα στον κόσμο της μουσικής. Η πρώτη μας συναυλία που έγινε η πρώτη συναυλία των παιδιών μας. Η πρώτη μας αμφισβήτηση και ο πρώτος μας προβληματισμός που έγινε η παντοτινή μας υπόκρουση στους αγώνες. Ο Βασίλης στις πιο προσωπικές μας στιγμές. Και ο Βασίλης αναντικατάστατος, δομικό στοιχείο στη συλλογική μας μνήμη στα Φεστιβάλ της ΚΝΕ, εκεί που τραγουδά για «τα παιδιά που τα θέλουν όλα» και η παρουσία του, κάθε Σεπτέμβρη, μας χαρίζει την ομορφότερη εικόνα, τρεις γενιές μαζί να τραγουδούν με την ίδια συγκίνηση «Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει...».

Θα μπορούσε κανείς να μιλάει ώρες ολόκληρες για τα όνειρά του, τις απογοητεύσεις του, τις ελπίδες του, τους έρωτές του, τους αγώνες του μόνο με στίχους από τα τραγούδια του ή απλά θα μπορούσε να σφυρίζει τη μελωδία μιας εισαγωγής... Είναι ο Βασίλης που ξεπερνάει το εδώ και το τώρα. Αλλωστε, με δικά του λόγια, «αυτή τη δουλειά κάνει η τέχνη, μας πηγαίνει στο μακρινό παρελθόν και στο μακρινό μέλλον...». Είναι ο Βασίλης που η «περιουσία» του, όπως ο ίδιος έχει αναφέρει, είναι η συνεργασία του με τους μεγάλους συνθέτες και ποιητές. Ο Βασίλης του Μίκη, του Μάνου, του Θάνου, του Ασιμου, του Σταμάτη Μεσημέρη, του Απόστολου Μπουλασίκη... Ο Βασίλης που τραγούδησε Λειβαδίτη, Καρυωτάκη, Καμπανέλλη, Καββαδία, Νεγρεπόντη, Τριπολίτη, Αλκαίο, Ιωάννου, Νικολακοπούλου, Δημοπούλου και τόσους άλλους. Και με περηφάνια μπορεί να δηλώσει ότι σε αυτά τα 50 χρόνια δεν έχει κάνει καμιά έκπτωση, δεν τραγούδησε τίποτα που δεν του άρεσε.

Αυτά τα 50 χρόνια παρουσίας του στην ελληνική δισκογραφία θα γιορτάσει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου την Τετάρτη 14 Ιούνη στο Καλλιμάρμαρο.

Μια συγκινητική, αλλά και γεμάτη ορμή, συναυλία, που θα μας ταξιδέψει σε δίσκους - σταθμούς, ιστορικές συναυλίες, διαχρονικά αγαπημένα τραγούδια, ιστορίες και παρέες που έγραψαν ιστορία. Μια συναυλία αναδρομή στο παρελθόν, με την προβολή σπάνιου οπτικού υλικού από την πενηντάχρονη πορεία του Βασίλη.

Συνοδοιπόροι στο μουσικό ταξίδι του θα είναι οι μόνιμοι συνεργάτες του, με τον Ανδρέα Αποστόλου στις ενορχηστρώσεις και στο πιάνο, τον Βαγγέλη Πατεράκη στο ηλεκτρικό μπάσο, τον Στέφανο Δημητρίου στα drums, την Μαίρη Μπρόζη στο βιολί, τον Γιάννη Αυγέρη στην ηλεκτρική κιθάρα, τον Απόστολο Μόσιο στην ακουστική κιθάρα. Μετά από πολλά χρόνια θα βρεθούν μαζί του και ο Χριστόφορος Κροκίδης και η Τάνια Κικίδη.

Θα ακολουθήσουν αντίστοιχες συναυλίες στις 21 Ιούνη στη Θεσσαλονίκη, στις 29 Ιούνη στη Λάρισα, στις 5 Ιούλη στην Πάτρα, στις 12 Ιούλη στο Ηράκλειο και έπεται συνέχεια.

Γεννήθηκε σε ένα μικρό χωριό της Αρκαδίας, στο Βάστα. Τα πρώτα παιχνίδια, τα πανηγύρια, τα τραγούδια που συνόδευαν τις αγροτικές δουλειές, τα θροΐσματα των φύλλων ήταν οι πρώτοι ήχοι που γέμισαν τις «αποσκευές» του Β. Παπακωνσταντίνου, αλλά και οι αγκαλιές της μάνας του και η αγάπη και οι αγώνες του Μακρονησιώτη πατέρα του.

Σε ηλικία 7 χρονών εγκαθίστανται, οικογενειακώς, στην Αθήνα. Πρώτα σε ένα πλυσταριό στην Αγία Παρασκευή και στη συνέχεια στις εργατικές κατοικίες της Νέας Ιωνίας. Η πρώτη κιθάρα που έπιασε στα χέρια του ήταν στην εφηβεία, δανεική από έναν φίλο του, και έμαθε να σκαρώνει μόνος του μελωδίες. Από τα 17 του που έκανε την πρώτη του συναυλία στις εργατικές πολυκατοικίες που ζούσε, με το συγκρότημα που είχε φτιάξει με παιδιά της γειτονιάς, μέχρι σήμερα έχει τραγουδήσει σχεδόν 1.300 τραγούδια...

Οταν απολύθηκε από φαντάρος, πήγε πρώτα στη Γερμανία και στη συνέχεια στη Γαλλία. Εκεί συνάντησε τον Μίκη Θεοδωράκη. Τον άκουσε και αποφάσισαν να κάνουν μαζί έναν κύκλο συναυλιών στις ΗΠΑ. Στην πρώτη συναυλία που έδωσαν στη Γαλλία για την υποστήριξη Μαροκινών φοιτητών, πληροφορήθηκαν ότι έπεσε η χούντα. Η συναυλία εξελίχθηκε σε μια μεγάλη γιορτή...

Επέστρεψε στην Ελλάδα και μας συστήθηκε, σχεδόν ταυτόχρονα, με τον «Προδομένο Λαό» του Μ. Θεοδωράκη και τα «Τραγούδια του δρόμου» του Μ. Λοΐζου, για να ακολουθήσει μια πορεία, μακρά και ουσιαστική, που σφραγίστηκε από μεγάλα τραγούδια. Ακολουθούν τη δεκαετία του '70 «Ο Εχθρός Λαός» και «Της εξορίας» του Μίκη, «Τα Αγροτικά» και «Οι προστάτες» του Θ. Μπακαλάκου, «Ο Σταυρός του Νότου» του Θ. Μικρούτσικου κ.ά.

Τη δεκαετία του '80 ο ήχος του γίνεται πιο ηλεκτρικός και χαρίζει κάποιους από τους πλέον εμβληματικούς του δίσκους, όπως «Φοβάμαι», «Διαίρεση», «Χαιρετίσματα», «Χορεύω», «Ολα από χέρι καμένα»... Το 1985 πραγματοποίησε στο ΣΕΦ την πρώτη του μεγάλη προσωπική συναυλία, στην οποία συμμετείχαν 16.000 θεατές. Το επανέλαβε τον Ιούνιο του 1987 στο γήπεδο του Παναθηναϊκού, στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Από τότε οι συναυλίες του αποτελούν γεγονότα, ξεχωρίζουν για τη μαζικότητά τους.

Τη δεκαετία του '90 κυκλοφόρησε ανάμεσα σε άλλους τους δίσκους «Σφεντόνα», «Φυσάει», «Πες μου ένα ψέμα να αποκοιμηθώ», «Θάλασσα στη σκάλα». Τα επόμενα χρόνια βγαίνουν οι δίσκοι «Χαμένες Αγάπες», «Το παιχνίδι παίζεται», «Μπλέξαμε», ενώ συμμετέχει και σε άλλους δίσκους.

Στην προσπάθεια να εξηγήσει την αδιάρρηκτη σχέση του με το κοινό διαφορετικών γενιών, είχε πει σε παλιότερη συνέντευξή του στον «Ριζοσπάστη»: «Πιστεύω ότι είναι η σχέση αλήθειας που έχω με το υλικό που επιλέγω. Επειδή δεν τραγουδάω απλώς για να υπάρχω ως τραγουδιστής, αλλά έχω ανάγκη να εκφραστώ μέσα από το τραγούδι, επιλέγω το υλικό με τα δικά μου κριτήρια, αισθητικά και ιδεολογικοπολιτικά, προκειμένου να εκφράσει τις αγωνίες μου σαν άτομο. Κι επειδή ακριβώς είναι ειλικρινής η σχέση μου με αυτά που επιλέγω, πιστεύω ότι αυτή η αλήθεια αντικατοπτρίζεται...».