Φέτος το φεστιβάλ αύξησε τον προϋπολογισμό του εξασφαλίζοντας χρηματοδότηση έως τα τέλη του 2025, εντάχθηκε στο Ταμείο Ανάκαμψης, ξεκίνησε το Προπτυχιακό Τμήμα Κινηματογραφικών Σπουδών του ΕΑΠ και πήρε το εισιτήριο για τα Οσκαρ. Ομως η στέγη του φεστιβάλ παραμένει ακόμα ένα μακρινό όνειρο, αφού αν και χρηματοδοτείται η μελέτη για την ανακατασκευή του πρώην στρατοπέδου Ανδρικάκη, απέχουμε πολύ από την πραγματοποίησή της. Να θυμίσουμε ότι έχει εγκαταλειφθεί η παλιότερη ιδέα της Καπναποθήκης και είχαν χαθεί τα χρήματα που προορίζονταν για το έργο. Εμείς με τη σειρά μας πάντα ελπίζουμε σε ένα πανόραμα ελληνικών ταινιών μικρού μήκους, για να γνωριστούμε με τους σκηνοθέτες και το έργο τους σε πιο ευρεία κλίμακα. Ραντεβού στην Ταινιοθήκη.

Τούτο το δοκίμιο - ντοκιμαντέρ μας εντυπωσίασε με την εικόνα και την απόκοσμη ατμόσφαιρά του, χωρίς να χρειαστεί να ακουστεί ούτε μισή λέξη. Εκανε τόσο καλή δουλειά ο σκηνοθέτης στο δέσιμο του αρχειακού υλικού με τα σύγχρονα γυρίσματα, που πολλές φορές δεν ξεχώριζες ποιο ήταν ποιο. Μια άρτια δουλειά σε όλα τα επίπεδα. Περιμένουμε ανυπόμονα το επόμενο βήμα του Νεριτάν Ζιντζιρία.

Η Σάντυ είναι απόφοιτη δραματικής σχολής, έχει άσθμα και το βράδυ έχει παράσταση. Μέχρι τότε έχει να διδάξει γιόγκα, να δουλέψει ως κλόουν και να πάει και σε μία οντισιόν. Σε αυτήν την εξίσωση, προσπαθεί να βρει και λίγο χώρο για τον Σπύρο, το αγόρι της.

Αυτή εδώ η ταινία είναι η ζωή μας, σάρκα από τη σάρκα μας. Ενα ατελείωτο τρέξιμο ολημερίς για ένα κομμάτι ψωμί, μηδέν προσωπικός χρόνος, άγχος, αγωνία για το αύριο. Κυριολεκτικά για το αύριο. Η Δήμητρα Βλαγκοπούλου έδωσε ρέστα, ο σκηνοθέτης αποτύπωσε με τα πιο γλαφυρά χρώματα το χάος και την κοινωνική ανισότητα, κι εμείς προσευχηθήκαμε στον «θεό του σινεμά» για περισσότερες ταινίες σαν και τούτη.

Ενας άντρας, με την απειλή όπλου, γίνεται πειρατής ενός ταξί όταν ο ταξιτζής αρνείται να τον πάει εκεί που του ζητάει. Σε μία κούρσα όπου όλα θα πάνε στραβά και κανείς δεν είναι αυτό που φαίνεται, ένα κορίτσι θα έρθει να τους αλλάξει τον δρόμο. Είναι ένας δρόμος που, στο τέλος, θα παραμείνει ένα αίνιγμα ακόμα και για τους ήρωες της ταινίας.

Ο σκηνοθέτης έδωσε μια ατμόσφαιρα Κουέντιν Ταραντίνο, σε όλα του. Εκπληκτικές γωνίες λήψης, σενάριο υποδειγματικό, μαύρο χιούμορ κατράμι, καστ που δεν περιγράφεται με Δημήτρη Καπετανάκο, Αντώνη Τσιοτσιόπουλο στα καλύτερά τους και μια Δάφνη Λαζαροπούλου να δίνει τη λύση στο αδιέξοδο αυτού του road trip που ευτυχώς έχει χάπι εντ. Μια ταινία μοναδικής υφής...

Μια γυναίκα λαμβάνει ένα τηλεφώνημα από τον γιο της, ενώ περιμένει εκείνον και την κοπέλα του για μεσημεριανό.

Μια ταινία συμβολική, που εξερευνά ένα πολύ δύσκολο θέμα. Τον ρόλο της μητέρας στη διαπαιδαγώγηση του γιου και μέχρι πού φτάνουν αυτά τα όρια της «προστασίας»... Μπορεί να τον δικαιολογήσει στα πάντα; Μια ταινία μονοπλάνο, γυρισμένη εξαιρετικά, με την Δέσποινα Κούρτη να υπερβαίνει εαυτήν και τη βάση της θεματολογίας να διχάζει. Αξίζει να τη δείτε για τους προβληματισμούς που αναδεικνύει.

Δύο άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι συναντιούνται σε ένα διαμέρισμα. Η εξώπορτα έχει ξεχαστεί μισάνοιχτη. Θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα. Θα μπορούσε να μπει ο οποιοσδήποτε. Κανείς δεν θέλει να αποκαλύψει την ταυτότητά του κι έτσι μπλέκονται σε ένα παιχνίδι ρόλων. Τελικά ποιος είναι ο κλέφτης και ποιος ο νοικοκύρης;

Μια κωμωδία παρεξηγήσεων με σασπένς. Μια ταινία ορισμός της μικρού μήκους. Ολοκληρωμένο καλοδουλεμένο σενάριο, που δίνει τη λύση ακριβώς στο τελευταίο πλάνο. Μας έλειψαν πολύ αυτές οι ταινίες, μας έλειψε πολύ το γέλιο που είναι πραγματικά τόσο δύσκολο να το πετύχεις και τόσο αναγκαίο για την καθημερινότητά μας. Πηνελόπη Τσιλίκα και Δημοσθένης Ξυλαρδιστός στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, απολαυστικοί.

Ο Σάλι, ένας νέος αλβανικής καταγωγής, έχει αφήσει το σχολείο και δουλεύει σε θερμοκήπια. Θέλει να μαζέψει χρήματα για να πάει να δοκιμαστεί στις ακαδημίες της Γιουβέντους. Για να πραγματοποιήσει όμως το όνειρό του, θα πρέπει να ξεπεράσει μια σειρά από εμπόδια που προκύπτουν από τη σκληρή του καθημερινότητα.

Το «Θερμοκήπιο» είναι μια ταινία αναφοράς στο κοινωνικό σινεμά, που θα την χρησιμοποιούμε ως παράδειγμα τα επόμενα χρόνια. Είναι η ταινία του Σπουδαστικού διαγωνιστικού που κατέστησε δυσδιάκριτα τα όρια με το Εθνικό διαγωνιστικό. Ενα ατόφιο διαμάντι που καταφέρνει να δείξει τόσα πολλά σε τόσο λίγο χρόνο, χωρίς να αγιοποιεί και χωρίς να κρατάει αποστάσεις.

Ενα φιλμ - δοκίμιο που αναζητά ίχνη σημαντικών συγκρουσιακών γεγονότων της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας στο σώμα της αθηναϊκής μητρόπολης. Αρθρώνεται στη βάση συνεντεύξεων με αρχιτέκτονες και ιστορικούς, ενεργοποιεί αρχειακό υλικό και επιστρατεύει στοιχεία μυθοπλασίας που ξεδιπλώνονται μέσα από ένα διαλογικό voice-over.

Ο Δημήτρης Κεχρής θύμισε με τη δουλειά του τους αναγκαίους ιστορικούς περιπάτους που κάνουμε όλα τα τελευταία χρόνια για να μάθουμε την ιστορία του τόπου μας. Μια ιστορία δική μας, που γράφτηκε από την πλευρά των «νικητών» και εξαφάνισε τα σημάδια παλαιοτέρων και προσφάτων σημαντικών σημαδιών της Ιστορίας, θεωρώντας πως θα τα καταδικάσει στη λήθη.

Η Αννα είναι λίγο πριν τα τριάντα και νιώθει πως τώρα είναι η τελευταία ευκαιρία να πετύχει το όνειρό της, να κυνηγήσει μια μουσική καριέρα στο Παρίσι. Η επιτυχία δεν θα έμοιαζε άπιαστη, αν ο αυτοκαταστροφικός αλκοολικός πατέρας της δεν στεκόταν εμπόδιο στον δρόμο της.

Με μια λέξη, μαχαιριά. Πώς κατάφερε να συμπυκνώσει τον αγώνα ενός ανθρώπου να ξεφύγει από το τοξικό περιβάλλον του, τον αγώνα να σπάσει τα συναισθηματικά δεσμά που τον κρατάνε κάτω από τη γη και να καταφέρει να πετάξει, δεν γνωρίζουμε ακόμα. Μια ταινία ψυχαναλυτική εμπειρία, με τους κυριολεκτικά σπαραχτικούς Μαρίνα Σιώτου και Γιάννη Τσορτέκη, που δεν χάνεται.

Μια συνέντευξη με τον πατέρα του Νίκου Σαμπάνη, που έπεσε νεκρός από σφαίρες έπειτα από καταδίωξη της αστυνομίας, περιγράφει τις απώλειές τους και φέρνει στο προσκήνιο τις τραγικές συνέπειες της προκατάληψης και του ρατσισμού απέναντι σε μια ευάλωτη κοινωνική ομάδα.

Εκτός διαγωνισμού προβλήθηκε αυτό το μικρό οδοιπορικό στα πατρογονικά χώματα του Νίκου Σαμπάνη. Αυθεντικό, σκληρό, τρυφερό, μα δυστυχώς θα το θέλαμε μεγαλύτερο. Τόσο το αγαπήσαμε.

Μια σιδηροδρομική διάβαση στο πουθενά. Δύο ξύλινα φυλάκια. Γύρω κίτρινοι λόφοι κι ανοιχτός ορίζοντας. Δύο φύλακες: Ο μοναχικός Γιάννης και ο χαλαρός Αντώνης. Κάθε τόσο, μια φωνή στο μεγάφωνο αναγγέλλει το πέρασμα ενός τρένου. Τίποτα δεν φαίνεται να διαταράσσει την καθημερινότητά τους μέχρι να εισβάλει ο έρωτας, συντρίβοντας κάθε βεβαιότητα.

Τούτη την ταινία την επιλέξαμε γιατί τη συζητήσαμε αρκετά και ο κάθε συνομιλητής μας είχε και μια καινούργια οπτική να δώσει. Αλλος υπαρξιακή, άλλος πολιτική, πάντως ο καθένας ερμήνευσε την ταινία με πολλές αναγνώσεις. Μεγάλο προτέρημα αυτό για ένα συμβολικό σενάριο.

Τον Δεκέμβριο του 1948, μια ανεπίσημη χριστουγεννιάτικη εκεχειρία μεταξύ του Δημοκρατικού και του αστικού Στρατού επιτρέπει στους στρατιώτες και των δύο πλευρών να μοιραστούν μια ανθρώπινη, συγκινητική στιγμή πριν επανέλθουν και πάλι στη βάρβαρη πραγματικότητα των αιώνια διχασμένων Ελλήνων.

Δεν είναι η πρώτη φορά και δεν θα είναι η τελευταία που ο αντικομμουνισμός προβάλλεται με ωραίο περιτύλιγμα. Τούτη η ταινία, εάν είχε ιστορικό υπόβαθρο και δεν ήταν μια χυδαία μυθοπλασία, θα απαιτούσε και αντίστοιχη απάντηση. Από τη στιγμή όμως που μόνο στόχο έχει να μας δείξει ότι οι μαχητές του ΔΣΕ έπεσαν στο ναρκοπέδιο που έφτιαξαν οι ίδιοι, δικαιώνοντας τον αστικό στρατό, που όπως φαίνεται αντιμετωπίζει τους μαχητές του ΔΣΕ με παράπονο γιατί δίχασαν τους Ελληνες, δεν έχουμε να πούμε πολλά. Θα συμβουλεύαμε μόνο τον σκηνοθέτη που θέλει να ασχοληθεί με τον Εμφύλιο Πόλεμο να διαβάσει πρώτα Ιστορία. Τίποτα άλλο.