Κινηματογραφική βδομάδα με εκατοντάδες ταινίες (κυριολεκτικά) απ' άκρη σ' άκρη της Ελλάδας. Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, 2ο Solidarity Film Festival Killah P στη μνήμη του Παύλου Φύσσα, 9ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου, τα δυο τελευταία μέχρι την Κυριακή και πάνω από 10 ταινίες στη διανομή εκτός των ανεξάρτητων προβολών. Είναι γνωστό σε όλους ότι οι εταιρείες διανομής δεν έχουν καμία συνεννόηση με τα μεγάλα και καθιερωμένα φεστιβάλ, οπότε φαντάζει πολύ λογικό να βγαίνουν τόσες ταινίες αυτή και την επόμενη βδομάδα. Και αλήθεια είναι ότι κάποιες βδομάδες είναι τόσο γεμάτες σινεμά που δεν χωράνε στη στήλη. Πολύ επιγραμματικά λοιπόν για σήμερα και η συνέχεια την υπόλοιπη βδομάδα, που για μας αρχίζει πάντα Πέμπτη.

Το 64ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης θα πραγματοποιηθεί από σήμερα έως και την Κυριακή 12 Νοεμβρίου 2023 σε φυσικούς χώρους και online. Στο 64ο ΦΚΘ θα προβληθούν 270 μεγάλου και μικρού μήκους ταινίες στις αίθουσες «Ολύμπιον» και «Παύλος Ζάννας», στις αίθουσες του Λιμανιού, «Φρίντα Λιάππα», «Τώνια Μαρκετάκη», «Τζον Κασσαβέτης», «Σταύρος Τορνές», καθώς και στον κινηματογράφο «Μακεδονικόν». Παράλληλα, παρακολουθούμε 79 ταινίες και διαδικτυακά, μέσω της ψηφιακής πλατφόρμας του Φεστιβάλ online.filmfestival.gr. Περισσότερα σε επόμενο φύλλο και πληροφορίες στη σελίδα του φεστιβάλ https://www.filmfestival.gr/el/.

Το 2ο Solidarity Film Festival Killah P στη μνήμη του Παύλου Φύσσα ξεκίνησε χτες και θα συνεχιστεί έως τις 5 Νοέμβρη στο Κερατσίνι και τη Δραπετσώνα, τον τόπο που γεννήθηκε και έζησε ο αντιφασίστας καλλιτέχνης. Για περισσότερες πληροφορίες απευθυνθείτε στη σελίδα του φεστιβάλ https://sffkillahp.gr/.

Επίσης, στο «STUDIO new star art cinema», στο πλαίσιο του αφιερώματος Ετος Αγγελόπουλου 2023, έρχεται η 12η ταινία από τη φιλμογραφία του, «Το Λιβάδι που Δακρύζει», η πρώτη ταινία της ανολοκλήρωτης τριλογίας του σκηνοθέτη.

Οσον αφορά τις νέες κυκλοφορίες, «Η Κόρη του Βασιλιά του Βάλτου» του Νιλ Μπέργκερ θα μπορούσε να έχει κάτι αξιόλογο να πει, εάν δεν εστίαζε τόσο στην «αυτοδικία», σε σημείο να καταστρέφεται το σενάριο, το «Daliland» της Μέρι Χάρον μας αφηγείται τη σχέση του Σαλβαντόρ Νταλί και της Γκαλά παρουσιάζοντάς μας την Γκαλά σαν μέγαιρα και τον Νταλί σαν καημένο γεράκο, τη δεκαετία του '70. Για μια σχέση σαν κι αυτή, με τέτοια ιστορία ετών, αποτελούμενη από τέτοιες προσωπικότητες, μοιάζει αρκετά μονοσήμαντη και παιδαριώδης αυτή η περιγραφή... Τέλος, προβάλλεται η μικρού μήκους ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ «Οι Παράξενοι Δρόμοι της Ζωής», μαζί με μια συνέντευξή του, διάρκειας μισής ώρας...

Η Μάρτα, μια 40χρονη νευροχειρουργός, ερωτεύεται. Αφήνει πίσω της τη λαμπρή καριέρα της στην Αμερική και επιστρέφει στη Βουδαπέστη, για να ξεκινήσει μια νέα ζωή με τον άντρα που αγαπά. Μάταια όμως τον περιμένει στη Γέφυρα της Ελευθερίας... Η Μάρτα αρχίζει να τον ψάχνει απεγνωσμένα και όταν τελικά τον βρίσκει, ο έρωτας της ζωής της ισχυρίζεται ότι δεν έχουν ξανασυναντηθεί ποτέ...

Μια από τις ωραιότερες ταινίες αυτής της σεζόν, που κάνει τον θεατή να αναρωτιέται συνεχώς για την ψυχική κατάσταση της Μάρτα, μέχρι το τελευταίο λεπτό... Αραγε φαντάστηκε την επαφή τους και το ραντεβού που είχαν δώσει ή όλα αυτά συνέβησαν στα αλήθεια; Πήρε τη σωστή απόφαση να τα αφήσει όλα και να ακολουθήσει το ένστικτό της για κάτι που δεν γνωρίζει ούτε καν η ίδια πλέον εάν είναι αλήθεια ή ψευδαίσθηση; Πόσο μπορεί να επηρεάσει το ερωτικό στοιχείο τις σοβαρές αποφάσεις μας; Πόσο «υγιές» είναι αυτό; Τι έχει μεγαλύτερη σημασία, ο έρωτας ή η επαγγελματική καταξίωση; Μπορεί ο έρωτας να υφίσταται μόνο από τη μια πλευρά κι όμως να φαντάζει «ολοκληρωμένος»; Τόσο το πρόσωπο της πρωταγωνίστριας που θυμίζει περασμένες εποχές, όσο και η υφή που δίνει ο κόκκος του φιλμ, η μουντή φωτογραφία, η Βουδαπέστη που εδώ φαίνεται ασφυκτική και σκοτεινή, δημιουργούν ένα περιβάλλον ιδανικό για να βυθιστεί κανείς στη νοσταλγία, στην ανάμνηση, στην αμφιβολία, αφού όλα σου θυμίζουν υπαρξιακό σινεμά παλιάς κοπής, σαν το σινεμά του Κριστόφ Κισλόφσκι... Είναι μια από αυτές τις ταινίες που είναι τόσο γνώριμες μέσα μας, που νιώθουμε σαν να τις είδαμε σε ένα όνειρο. Αυτό το σινεμά της βύθισης στο εσωτερικό μας λείπει.

Ο Λούντβιχ Κάλεν, ένας λοχαγός, καρπός της παράνομης σχέσης μιας υπηρέτριας και ενός ευγενούς, ζητά, το 1755, την άδεια του Βασιλιά ώστε να καλλιεργήσει τον αφιλόξενο χερσότοπο της Γιουτλάνδης και να δημιουργήσει εκεί μια βασιλική αποικία, με αντάλλαγμα να του δοθεί ένας τίτλος ευγενείας. Αλλά θα βρει πολλά εμπόδια στον δρόμο του...

Το ευρωπαϊκό σινεμά μπορεί να κάνει μεγάλες παραγωγές που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τις αντίστοιχες αμερικάνικες, απόδειξη είναι αυτή η ταινία. Καλογυρισμένη, με έναν εκπληκτικό Μαντς Μίκελσεν στον πρωταγωνιστικό ρόλο, περιγράφει ενδελεχώς και με αγριότητα την ταξική ανισότητα μεταξύ των ευγενών και των δουλοπάροικων και τους ηθικούς κώδικες της εποχής. Αν και ο λοχαγός έχει τις ευλογίες του βασιλιά και των συμβούλων του, δεν είναι καθόλου εύκολο να μπει στον κόσμο των ευγενών, λόγω της ταπεινής του καταγωγής. Ο Αρσέλ δεν μασάει τα λόγια του σε αυτήν την ταινία, είναι τόσο βίαιος όσο βίαιο ήταν (και είναι) το κεφάλαιο. Καταφέρνει να ανοίξει μια ολόκληρη βεντάλια από ζητήματα, όπως προκαταλήψεις και ρατσιστικές αντιλήψεις, που βέβαια φαντάζουν παιδική χαρά μπροστά στην υπόλοιπη βία... Ο βασικός ήρωας δεν το βάζει κάτω, παλεύει μέχρι τέλους, αλλάζει σταδιακά και συνειδητοποιεί τι είναι στ' αλήθεια σημαντικό για έναν άνθρωπο. Δεν είναι ότι δεν έχουμε ξαναδεί παρόμοιας υφής σινεμά, είναι ότι κάθε φορά που το βλέπουμε, επιβεβαιώνουμε γιατί πρέπει να υπάρχει.

Η Αννα και ο Ράιαν έχουν βρει την πραγματική αγάπη, όπως έχει αποδειχτεί από μία αμφιλεγόμενη νέα τεχνολογία. Η Αννα όμως δεν είναι ακόμα σίγουρη και ξεκινάει να εργάζεται σε ένα ινστιτούτο που διεκπεραιώνει τους ελέγχους για να διαπιστώσει τη συμβατότητα των ζευγαριών και τότε γνωρίζει τον Αμίρ...

Ζούμε σε έναν κόσμο που βγάζουμε ένα νύχι εμείς κι ένα ο/η σύντροφός μας, και έτσι εάν τα νύχια είναι συμβατά 100%, τότε μόνο προχωράμε παρακάτω σίγουροι ότι είμαστε το τέλειο ζευγάρι. Αυτή είναι η νέα ταινία του σκηνοθέτη, μετά τα «Μήλα», με παραγωγό την Κέιτ Μπλάνσετ. Δηλαδή χρειάζεται να γράψει κανείς κριτική για να καταλάβει ο αναγνώστης ότι δεν έχει κανέναν λόγο να πάει στην αίθουσα; Και μην αρχίσουμε τα περί παραβολών και δυστοπίας... Αρκετή «δυστοπία» ζούμε.

Τρεις Βρετανίδες έφηβες πηγαίνουν διακοπές στα Μάλια σε μια μορφή τελετουργίας - για να διασκεδάσουν ανεξέλεγκτα. Αυτό θα πρέπει να είναι το καλύτερο καλοκαίρι της ζωής τους. Θα είναι;

Η «πολυβραβευμένη» ταινία είναι μια «απάντηση» στο γιατί έρχονται ορισμένοι ξένοι τουρίστες σε συγκεκριμένα σημεία της Ελλάδας, ώστε να ζήσουν την απόλυτη «ξέφρενη διασκέδαση»... Τι σημαίνει «ξέφρενη διασκέδαση» έχουμε δει πολλάκις στο Φαληράκι, στον Λαγανά, στα Μάλια... Δηλαδή τι περισσότερο θα μπορούσε να μας δώσει η αφήγηση; Η ταινία αυτή πήρε χρηματοδότηση από τους ελληνικούς οργανισμούς.... ώστε να γυριστεί στην Κρήτη και να διαφημίσει στο εξωτερικό πόσο χαμηλά μπορούμε να πέσουμε για να συντελεστεί το «τουριστικό θαύμα»... Την ίδια ώρα, σκηνοθέτες που ζητούν χρηματοδότηση για αξιόλογο περιεχόμενο δεν τη βρίσκουν. Να μας ζήσει η «ανάπτυξη»...