Η «εκσυγχρονιστική» προσπάθεια της κυβέρνησης που στόχευε στην απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων, την ένταση των ιδιωτικοποιήσεων, την κατεδάφιση της Κοινωνικής Ασφάλισης και της δημόσιας δωρεάν Εκπαίδευσης, την εμπορευματοποίηση της Υγείας και των κοινωνικών παροχών, δημιούργησε αντικειμενικές προϋποθέσεις για ανάπτυξη ταξικών αγώνων, που ανησύχησαν τα επιτελεία της κυβέρνησης και του κεφαλαίου.

Η απάντηση της εργατικής τάξης στην ολομέτωπη επίθεση που έχουν εξαπολύσει οι πολιτικοί υπηρέτες του κεφαλαίου από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ ήταν αποφασιστική και η αναδίπλωση της κυβέρνησης απέδειξε τη δύναμη που έχει το εργατικό κίνημα όταν αυτό οριοθετείται σε αντιιμπεριαλιστική και αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση.

Η 70ή ΓΣ του κλάδου, μένοντας μακριά από τα πραγματικά προβλήματα της εκπαίδευσης και του εκπαιδευτικού, δεν μπορούσε να αναδείξει τις αιτίες των προβλημάτων την αναγκαιότητα αποτροπής αυτής της πολιτικής που δομείται απ' τις κατευθύνσεις της Λευκής Βίβλου για την Παιδεία, του ΟΟΣΑ. Της πολιτικής που επιβάλλεται στα πλαίσια της ΟΝΕ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Δε διεκδίκησε και δεν απαίτησε την απόκρουση της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής που ενδυναμώνει την εξεταστική λογική του σχολείου, που ψευτοανωτατοποιεί τα ΤΕΙ, που κρατάει ομήρους χιλιάδες αδιόριστους εκπαιδευτικούς, που αποσυνδέει το πτυχίο απ' τον επαγγελματικό προσανατολισμό, που δρομολογεί την ψήφιση νόμου για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και της σχολικής μονάδας, που υποβιβάζει την οργανικότητα των σχολείων ενώ απ' την άλλη παγιώνει τα τμήματα με τριάντα μαθητές, που υποχρηματοδοτεί την εκπαίδευση.

Ούτε καν προσδιόρισε τη δομή του σύγχρονου σχολείου που θα ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες και απαιτήσεις, δεν καταδίκασε τη λογική της ανταποδοτικότητας και εμπορευματοποίησης, δεν τοποθετήθηκε για τις επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης στην εκπαίδευση.

Η πλειοψηφία των συνέδρων (ΠΑΣΚ - ΔΑΚΕ - ΣΥΝ) αποδεχόμενοι το ρόλο τους στο έργο της συναίνεσης, του κοινωνικού εταιρισμού, αλλά και του κυβερνητικού συνδικαλισμού, φωτογράφισαν το σχολείο της ΟΝΕ με ακραίες και επικίνδυνες λογικές.

Εγκατέλειψαν τον ιστορικό και αναγκαίο στόχο για 15% του ΓΚΠ για την Παιδεία, δεν αντέδρασαν στην αντιδραστική προικοδότηση του εκπαιδευτικού συστήματος μέσα απ' το δεύτερο Επιχειρησιακό Πρόγραμμα Εκπαίδευση και Αρχική Επαγγελματική Κατάρτιση (ΕΠΕΑΕΚ 2) που αντιστοιχεί στη μερίδα των κονδυλίων του Γ' ΚΠΣ για το χώρο της εκπαίδευσης, όταν κύριο χαρακτηριστικό όλων των εκπαιδευτικών προβλημάτων μέσα από παρεμβάσεις που δεν αγγίζουν στο ελάχιστο τις αιτίες που τα δημιουργούν.

Παράλληλα, προσπαθώντας να εκμεταλλευτούν την αγωνία και την εργασιακή αβεβαιότητα των αδιόριστων συναδέλφων και αντί να στηρίξουν το αίτημα της διατήρησης της επετηρίδας, προχώρησαν σε αποδοχή ρύθμισης που ενταφιάζει το αντικειμενικό σύστημα πρόσληψης και διασπά έτσι τον κόσμο της εκπαίδευσης.

Ενώ οι Παρεμβάσεις στη λογική της ψηφοθηρίας όλο το προηγούμενο διάστημα απεμπόλησαν το πάγιο αίτημα της διατήρησης της επετηρίδας, στο συνέδριο και ενώ έβλεπαν ότι αυτή η εκτροπή τους δεν τους απέφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα, επανήλθαν πιο επαναστατικοί με παρεμβάσεις που αναιρούσαν στην πράξη όλη την προηγούμενη τακτική τους.

Δεν κατήγγειλαν την παρωδία του διαγωνισμού του ΑΣΕΠ, όταν η πράξη έχει αποδείξει πια καθαρά τα αδιέξοδά του, δεν απαίτησαν την κατάργησή του.

Το συνέδριο δεν καθόρισε το μονόδρομο αντίστασης και αντεπίθεσης στην πολιτική των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων της ΟΝΕ, που δεν αποδέχεται τη μονιμότητα των εκπαιδευτικών. Δέχτηκαν τη λογική του μισθολογίου και αντιτάχθηκαν στο στόχο της κατάργησης του δικαιώματος υπογραφής γνήσιας Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας χωρίς περιορισμούς.

Αποδέχτηκαν τη λογική του Κοινωνικού Διαλόγου, δεν απαίτησαν την κατάργηση του νέου Δημοσιοϋπαλληλικού Κώδικα, δεν είπαν όχι στην αξιολόγηση - αστυνόμευση και ιδεολογική χειραγώγηση του εκπαιδευτικού.

Η κυβέρνηση, θορυβημένη με τις μεγαλειώδεις πανεργατικές - πανεκπαιδευτικές κινητοποιήσεις προωθεί αντεργατικές αναδιαρθρώσεις και ενεργοποιώντας κατασταλτικούς μηχανισμούς ποινικοποιεί τον αγώνα μαθητών και εκπαιδευτικών με κύριο στόχο να πληγεί το δικαίωμα του λαού να αγωνίζεται.

Απέναντι σε όλα αυτά η μόνη ελπίδα που μας απομένει είναι να ορθώσουμε το δικό μας ενιαίο ΜΕΤΩΠΟ, να οργανώσουμε την πάλη με συντονιστικές επιτροπές, συσπειρώσεις και συντονισμούς, ώστε να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις μαζικής καταδίκης της τακτικής του «κοινωνικού εταιρισμού» και ταυτόχρονα να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις αποτελεσματικής αντίστασης απέναντι στις αποφασισμένες βάρβαρες αντιλαϊκές επιλογές.

Η νέα διαμορφωμένη πλειοψηφία της ΔΟΕ δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης όσον αφορά τις θέσεις και την τακτική που θα ακολουθήσει.

Θα παλέψουμε για τον ταξικό αναπροσανατολισμό του συνδικαλισμού κινήματος με αντισυναινετικά και διεκδικητικά σημεία αναφοράς.