Ο παλαιστινιακός λαός δεν αντιπαρατάσσει το στρατό, αλλά λαϊκό πόλεμο. Η δεύτερη «Ιντιφάντα» ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης. Η νεολαία της Παλαιστίνης δίνει τη μάχη της με φυγόκεντρες σφεντόνες, με βόμβες μολότοφ, με ανατίναξη αυτοκινήτων γεμάτων εκρηκτικά. Τακτική τους είναι ο ανταρτοπόλεμος μικρής κλίμακας, έχοντας στόχο πολιτικά αποτελέσματα. Οι ουσιώδεις διαφορές τους εστιάζονται πάνω σε τέσσερα ζητήματα:

α) Στην Ιερουσαλήμ.

β) Στους πρόσφυγες.

γ) Στα σύνορα.

δ) Στους οικισμούς.

α) Για την Ιερουσαλήμ οι Παλαιστίνιοι ζητούν όλη την Ανατολική Αραβική Ιερουσαλήμ, το μισό ιστορικό τους κέντρο με τους ιερούς χώρους και κυρίως τα δύο κύρια τζαμιά, σύμβολα του Μουσουλμανικού κόσμου.

β) Η ισραηλινή κυβέρνηση αρνείται ν' αναγνωρίσει στους πρόσφυγες το δικαίωμα επιστροφής στην πατρίδα τους, αυτοί που διώχτηκαν από τις εστίες τους το 1948 και το 1967. Το σύνολο των Παλαιστινίων προσφύγων είναι σήμερα περίπου 3,5 εκατομμύρια. Οι Ισραηλινοί αναγνωρίζουν το δικαίωμα για επιστροφή στην πατρίδα τους σε μερικές εκατοντάδες Παλαιστινίων προσφύγων και αυτό καθαρά για ανθρωπιστικούς λόγους. Οι Παλαιστίνιοι ζητούν το δικαίωμα επιστροφής στην πατρίδα τους όλων των προσφύγων και αποζημιώσεις για εκείνους τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες που οικειοθελώς δε θέλησαν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους.

γ)Στο ζήτημα των συνόρων μεταξύ Παλαιστίνης και Ισραήλ, το Ισραήλ ποτέ δεν όρισε τα σύνορα που επιθυμεί να έχει, έτσι ώστε για το μέλλον να αρθεί οποιαδήποτε συνοριακή αμφισβήτηση, κάτι όμως που εξαρτά το Ισραήλ από τη συνθήκη ειρήνης. Οι Παλαιστίνιοι ζητούν όλη τη Λωρίδα της Γάζας και τη Δυτική Οχθη του Ιορδάνη και το 44% του μέρους που τους πρότεινε το σχέδιο του ΟΗΕ, το 1948, για τη διάλυση της Παλαιστίνης.

δ) Στους διάφορους οικισμούς που δημιουργούν οι Ισραηλινοί άποικοι, η ιμπεριαλιστική κυβέρνηση του Σαρόν θέλει τη μεγάλη πλειοψηφία αυτών να τις κρατήσει και να τις προσαρτήσει στο Ισραήλ. Ενώ οι Παλαιστίνιοι ζητούν να διαλυθούν οι περισσότεροι ισραηλινοί οικισμοί και όσοι τελικά μείνουν να μην αποτελούν μόνιμη απειλή για το μελλοντικό κράτος της Παλαιστίνης...

Μέσα σ' αυτό το βαρύ κλίμα, η έκθεση της Διεθνούς Επιτροπής με επικεφαλής τον πρώην Αμερικανό γερουσιαστή Τζορτζ Μίτσελ, που υποτίθεται ότι θα έψαχνε για τις αιτίες του πολέμου και θα υπέβαλλε προτάσεις για την άμεση ειρήνη στην περιοχή, δεν έθεσε καθόλου «τα δάχτυλα επί των τύπων των ήλων». Η δημοσιοποίηση της έκθεσης Μίτσελ και τα πορίσματα αυτής μπορεί να συνοψιστούν στα κάτωθι:

Κατάπαυση του πυρός άμεση και από τις δυο πλευρές, επανέναρξη των συνομιλιών ασφαλείας, πάταξη κάθε τρομοκρατικής δραστηριότητας και σύλληψη όλων των υπόπτων από την Παλαιστινιακή Αρχή, σταμάτημα κάθε είδους εποικιστικής δραστηριότητας από το Ισραήλ και αποφυγή (όχι σταμάτημα) χρήσης, όχι αναλογικής και ακραίας, στρατιωτικής βίας. Στην έκθεση δεν αναφέρεται τίποτα για τα αίτια της βίας, αλλά και της αναταραχής που υπάρχει στην περιοχή από το 1948 και εδώ.

Η έννοια της ισραηλινής κατοχής όχι μόνο δεν αναφέρεται, αλλά ούτε και υπονοείται. Η έκθεση Μίτσελ δεν κάνει καμιά αναφορά στις αποφάσεις του ΟΗΕ 194, 242 και 338, που προβλέπουν χωρίς κανέναν όρο την άμεση αποχώρηση του στρατού του Ισραήλ από κατειλημμένα εδάφη, την καταστροφή όλων των ισραηλινών εποικισμών και το δικαίωμα επιστροφής όλων των Παλαιστινίων προσφύγων.

Αντί όλων αυτών η έκθεση Μίτσελ θεωρεί ως ισοβαρείς τις σφενδόνες της παλαιστινιακής νεολαίας και τα μολότοφ με τα αμερικανικά αεροσκάφη «Φάντομ», τα ελικόπτερα και τα μέσα ηλεκτρονικού πολέμου του Ισραήλ. Είναι ξεκάθαρο ότι η έκθεση αυτή παίρνει το μέρος της ιμπεριαλιστικής ισραηλινής ηγεσίας, που είναι το μακρύ χέρι του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Η έκθεση αγνοεί ότι πρόκειται για αναμέτρηση μεταξύ ενός σιδερόφραχτου κατακτητή και ενός κατακτημένου λαού, που έχει κάθε δικαίωμα να αγωνίζεται για την αυτοδιάθεση, την ανεξαρτησία του και την ελευθερία του, απέναντι σε έναν πάνοπλο κατοχικό στρατό. Για την κεντρική αυτή έννοια, που είναι και το κεντρικό ζήτημα όλου του μεσανατολικού ζητήματος, δε γίνεται καθόλου μνεία, δηλαδή το Διεθνές Δίκαιο το γράφουμε στα παλαιότερα των υποδημάτων μας ή το ερμηνεύουμε όπως μας κολλάει, αυτό κάνει η ισραηλινή και αμερικανική ηγεσία.

Τη μοναδική γλώσσα που γνωρίζουν οι ηγέτες του Ισραήλ είναι η βία σε όλες της τις μορφές. Ο σημερινός πρωθυπουργός του Ισραήλ, ο Σαρόν, έχει καταδικαστεί από δικαστήριο του Ισραήλ για εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας, ύστερα από τις σφαγές που έκανε στα στρατόπεδα των Παλαιστινίων προσφύγων Σάμπρα και Σατίλα, στο Λίβανο το 1982.

Ο σημερινός πρωθυπουργός του Ισραήλ, Αριέλ Σαρόν, σε μία συνέντευξή του, δήλωσε ότι «πολλοί Ισραηλινοί δεν εμπνέονται σήμερα από την ιδέα να κερδίσουν ένα στρέμμα γης και μετά άλλο ένα στρέμμα, αλλά αυτό εμένα με εμπνέει ακόμα». Την κατοχή γης με παράνομους τρόπους που ανήκει σε άλλους θα αναγκαστεί η κοινωνία του Ισραήλ να την αντιμετωπίσει...

Ο Αριέλ Σαρόν αρνείται με φανατισμό την ύπαρξη παλαιστινιακού κράτους. Η δε ιμπεριαλιστική του φαντασία δεν έχει όρια. Απευθυνόμενος στους στρατιωτικούς του λέει: «Μη μιλάτε, να βρίσκεστε σε διαρκή δράση, καθημερινά».

Στον αραβικό κόσμο, ο Αριέλ Σαρόν είναι ανήσυχος για τις αντιδράσεις της Αιγύπτου και της Ιορδανίας. Ενα ισχυρό χτύπημα ενάντια στην Παλαιστινιακή Αρχή θα υποχρέωνε αυτές τις δυο αραβικές χώρες να αλλάξουν τις σχέσεις τους με το Ισραήλ, πράγμα που θα οδηγούσε το Ισραήλ πολλά χρόνια πίσω στις σχέσεις του με τον αραβικό κόσμο.

Το Νοέμβρη του 2000 ο Αριέλ Σαρόν είχε εκφραστεί για τον Αραφάτ: «Είναι ένας δολοφόνος, ένας ψεύτης και αδυσώπητος εχθρός μας. Η ιδέα να κάνεις ειρήνη με τους Παλαιστίνιους είναι παράλογη».

Οι κανόνες του Διεθνούς Δικαίου θα υπερισχύσουν, δηλώνουν οι εκπρόσωποι της Παλαιστινιακής Αρχής και το κράτος της Παλαιστίνης θα γίνει πραγματικότητα. Η διεθνής αλληλεγγύη είναι αναγκαία προς αυτή την κατεύθυνση για μια βιώσιμη και ΔΙΑΡΚΗ ΕΙΡΗΝΗ στη Μέση Ανατολή.