Η Μελόνι «δεν είναι και τόσο ακροδεξιά», αποφάνθηκε τις προάλλες η απερχόμενη πρόεδρος της Κομισιόν για την Ιταλίδα πρωθυπουργό, με την οποία παζαρεύει τη στήριξή της για να επανεκλεγεί. Αυτοί που «προειδοποιούν» για την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη και «ανησυχούσαν» για τον νεοφασισμό στην Ιταλία, υποστηρίζουν τώρα ότι η Ιταλίδα πρωθυπουργός και αρχηγός του κόμματος «Αδέρφια της Ιταλίας» - με φασιστικές καταβολές - δεν είναι και τόσο «ακροδεξιά».

Βέβαια, η περαιτέρω αντιδραστικοποίηση της ιμπεριαλιστικής ΕΕ έχει μετατοπίσει σε ακόμα πιο συντηρητική κατεύθυνση τον άξονα στο αστικό πολιτικό σύστημα και τα κόμματά του, με αποτέλεσμα σήμερα δεξιά, φιλελεύθερα, κεντροδεξιά, κεντρώα και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα να υιοθετούν κοινή ατζέντα με την ακροδεξιά σε ζητήματα όπως αυτό της μετανάστευσης.

Αντίστροφα, ακροδεξιές δυνάμεις κουμπώνουν όλο και περισσότερο στο «δημοκρατικό τόξο», επειδή στηρίζουν βασικές στρατηγικές κατευθύνσεις της ΕΕ και «κάνουν τη δουλειά» που πρέπει να γίνει. Ειδικά στις σημερινές συνθήκες, που η ΕΕ συμμετέχει σε πόλεμο με τη Ρωσία, αναπτύσσει «οικονομία πολέμου», ο γεωπολιτικός, οικονομικός και τεχνολογικός ανταγωνισμός με τις ΗΠΑ και την Κίνα κορυφώνεται, η φτώχεια αυξάνεται και εντείνεται η άγρια καταστολή κατά των μεταναστών, με κέντρα κράτησης σε «τρίτες χώρες», αυστηροποίηση του ασύλου κ.ά.

«Οι λεγόμενες ακροδεξιές δυνάμεις είναι κόμματα του κεφαλαίου και του συστήματος», αναφέρει η Ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ για το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών και συνεχίζει: «Λειτουργούν ως κανάλι απορρόφησης της λαϊκής δυσαρέσκειας, φορώντας σε πολλές περιπτώσεις "αντισυστημικό" μανδύα, αξιοποιώντας την αντιδραστική πολιτική των κυβερνώντων "φιλελεύθερων" και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων που εμφανίζονται ως "προοδευτικά".

Εμφανίζονται επίσης με κάλπικα "αντι-ΕΕ" και "φιλειρηνικά" συνθήματα, κάνοντας κριτική σε ορισμένες πλευρές της ΕΕ, συγκαλύπτοντας ότι είναι Ενωση των μονοπωλίων, υποστηρίζοντας τα συμφέροντα ορισμένων από τα μονοπώλια απέναντι σε άλλα στον μεταξύ τους ανταγωνισμό. Ταυτόχρονα αποτελούν έναν βολικό "μπαμπούλα" που αξιοποιείται από δυνάμεις της λεγόμενης κεντροδεξιάς ή της σοσιαλδημοκρατίας για να εμφανίζουν ως "δημοκρατική", "προοδευτική" τη δική τους αντιδραστική πολιτική.

(...) ειδικά σήμερα που ενισχύονται τα αδιέξοδα του συστήματος, που οξύνονται οι ανταγωνισμοί - και στο εσωτερικό της ΕΕ - και η ΕΕ περνά σε συνθήκες "πολεμικής οικονομίας", για την αντιμετώπιση της διαφαινόμενης νέας οικονομικής κρίσης, διαδικασία στην οποία πρωτοστατούν οι σοσιαλδημοκρατικές και "φιλελεύθερες" αστικές δυνάμεις είναι επόμενο να ενισχύονται και ως εφεδρεία φασιστικές κι εθνικιστικές δυνάμεις, που η Ιστορία έχει δείξει ότι είναι πολύτιμο στήριγμα της καπιταλιστικής εξουσίας στις πιο δύσκολες στιγμές της».

Οπως έχει αποδειχθεί, όταν αυτές οι δυνάμεις βρεθούν σε κυβερνητικές θέσεις, τα μεγάλα «αντισυστημικά» λόγια πάνε πάντα περίπατο. Η Ιταλία βρίθει από τέτοια παραδείγματα: Τα άλλα δεξιά - ακροδεξιά κόμματα με τα οποία σχημάτισε κυβέρνηση η Μελόνι, δηλαδή η «Λέγκα» του Σαλβίνι και το «Φόρτσα Ιτάλια» του Μπερλουσκόνι, είχαν δοκιμαστεί ξανά σε κυβερνήσεις και μάλιστα είχαν στηρίξει όλοι μαζί, με τους σοσιαλδημοκράτες του Δημοκρατικού Κόμματος, τους «λαϊκιστές» των «Πέντε Αστέρων», την κυβέρνηση του Μ. Ντράγκι.

Αλλά και η κυβέρνηση Μελόνι από την πρώτη στιγμή δεν έδωσε μόνο «διαπιστευτήρια» σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, αλλά ψήφισε και έναν προϋπολογισμό «Ντράγκι», συνεχίζοντας επί της ουσίας την πολιτική του. Ανεξάρτητα λοιπόν από το ...πόσο ακροδεξιά είναι, υποστηρίζει όλες τις βασικές κατευθύνσεις της ΕΕ: Τις κοινές ευρωπαϊκές επενδύσεις για ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της ΕΕ - μια βασική προτεραιότητα που αναμένεται να θέσει ο Ντράγκι στην έκθεση για την ανταγωνιστικότητα που θα δημοσιευτεί. Τον κοινό ευρωπαϊκό στρατό, ή τουλάχιστον τις κοινές αμυντικές δαπάνες. Και επιδιώκει μια κοινή μεταναστευτική πολιτική, με καταστολή στις χώρες προέλευσης και διέλευσης.

Η ευρωσκεπτικιστική ρητορική της Μελόνι - όπως και άλλων ακροδεξιών κομμάτων στην ΕΕ - έχει στρογγυλευτεί και σε πολλές περιπτώσεις έχει εκλείψει εντελώς. Σήμερα, κόμματα όπως της Μελόνι συμμερίζονται τις ανησυχίες του «φιλελεύθερου» και «ευρωπαϊστή» Μακρόν για το τι πρέπει να γίνει ώστε «να μην πεθάνει η Ευρώπη», να μη συνθλιβεί δηλαδή από τον ανταγωνισμό ΗΠΑ και Κίνας.

Η κυβέρνηση Μελόνι εκφράζει πίστη στο ευρωατλαντικό στρατόπεδο. Ακόμα κι αν στα λόγια εμφανίζεται κατά της κλιμάκωσης του πολέμου με τη Ρωσία, δεν φέρνει εμπόδια και εγκρίνει στρατιωτικά πακέτα για την Ουκρανία, κυρώσεις για τη Ρωσία κ.λπ. Μόλις πριν λίγες μέρες, από τη Σύνοδο των G7, διαβεβαίωνε ότι «θέλουμε να συνεχίσουμε να στηρίζουμε την Ουκρανία και αποφασίσαμε να ενισχύσουμε τις ενέργειές μας, με καταβολή προσπαθειών σε ακτίνα 360 μοιρών, με ευρύτατη δράση». Δεν είναι βέβαια όλα τα ακροδεξιά κόμματα στην Ευρώπη το ίδιο: Η «Εναλλακτική για τη Γερμανία» (AfD) ή το ουγγρικό κυβερνών κόμμα «Fidesz» είναι ανοιχτά φιλορωσικά.

Οταν εξελέγη η Μελόνι, ο Σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος Σολτς έσπευσε να αναβαθμίσει τις σχέσεις Γερμανίας - Ιταλίας και ανακοίνωσε σχέδια ενός αγωγού φυσικού αερίου και υδρογόνου μεταξύ των δύο χωρών. Η κεντροδεξιά πρόεδρος της Κομισιόν, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, πήρε την Μελόνι και ταξίδεψαν σε κράτη της Βόρειας Αφρικής, όπου σύναψαν συμφωνίες «πράσινης» Ενέργειας και επαναπροωθήσεων μεταναστών και προσφύγων. Και έκανε την Σοσιαλδημοκράτισσα πρωθυπουργό της Δανίας, Μ. Φρεντέρικσεν, να ζηλέψει τα ιταλικά κέντρα κράτησης μεταναστών στην Αλβανία. Η σκανδιναβική εκδοχή πρότεινε κέντρα κράτησης ακόμα και προσφύγων σε φυλακές σε κράτη εκτός ΕΕ...

Και από πού εμπνεύστηκε η κυβέρνηση της Μελόνι την κατάργηση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, την περικοπή των επιδομάτων ανεργίας, τον εξαναγκασμό των ανέργων να δεχτούν οποιαδήποτε δουλειά σε οποιοδήποτε κλάδο και μέρος της χώρας, αν όχι από αντίστοιχα μέτρα σε Γερμανία, Γαλλία και άλλα κράτη της ΕΕ;

Ολο και περισσότερες ακροδεξιές δυνάμεις ταυτίζονται με τη στρατηγική ατζέντα της ΕΕ, στην κορυφή της οποίας βρίσκονται: Οι κοινές επενδύσεις και η δέσμευση στην ενεργειακή και ψηφιακή μετάβαση. Η κοινή άμυνα, στοιχεία μιας κοινής εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφαλείας. Η εμβάθυνση της ενιαίας αγοράς για την ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας έναντι της Κίνας και των ΗΠΑ. Και ο «λογαριασμός» πάντα στους λαούς, που καλούνται όχι μόνο να «σφίξουν το ζωνάρι» αλλά κινδυνεύουν να εμπλακούν και σε έναν γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο «κάτω από ξένη σημαία»...