Οι περισσότεροι τη γνώρισαν και την αγάπησαν από τον πρωταγωνιστικό ρόλο της «Μαρίκας» στις «Ψυχοκόρες», μια τηλεοπτική σειρά που φώτισε ένα άγριο και σκοτεινό θέμα της ελληνικής κοινωνίας. Την ζωή κάποιων φτωχών γυναικών που βρέθηκαν από το χωριό τους μέσα σε μια κακοποιητική οικογένεια, όπου βιάστηκαν, χτυπήθηκαν, βρίστηκαν, διαλύθηκαν. Η Μαριάννα όμως, πολύ πριν την τηλεοπτική επιτυχία, είχε ήδη πετύχει πολλά. Σπούδασε υποκριτική στην Αγγλία, στο Royal Central School of Speech & Drama, πήρε πτυχίο Θεατρολογίας από το Πανεπιστήμιο Queen Mary University of London, παρακολούθησε μαθήματα υποκριτικής στη RADA και στην Guildhall School of Music and Drama. Συμμετείχε σε σεμινάρια αγωγής του λόγου με την Patsy Rodemburg και την Irina Promtova και κίνησης με την Maria Shmaevich. Τελείωσε επίσης με άριστα τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.

Στην Αγγλία συνεργάστηκε ως ηθοποιός με την Mairi Hayes στην παράσταση «Pornography» του Simon Stephens, ενώ δούλεψε ως βοηθός της ενδυματολόγου Φωτεινής Δήμου σε μια ταινία μικρού μήκους και μετά μαζί της στο BBC για την ταινία «The Dresser», με τον Αντονι Χόπκινς και τον Ιαν ΜακΚέλεν σε σκηνοθεσία Ρίτσαρντ Ερ. Είχε την τύχη να είναι εκεί στην πρώτη ανάγνωση των ρόλων τους και να μελετήσει πώς δουλεύουν καλλιτέχνες αυτού του βεληνεκούς. Οχι μόνο γνώρισε από κοντά το ίνδαλμά της, τον σπουδαίο Χόπκινς (που τον βρήκε ιδιαίτερα φιλικό, ευγενικό και γειωμένο), αλλά πήρε και μια ευχή απ' αυτόν. Οταν του συστήθηκε, λέγοντας πως είναι Ελληνίδα ηθοποιός, της είπε: «Καλή τύχη, θα τη χρειαστείς!». Στην Αγγλία - που ήταν γι' αυτήν ένα μεγάλο σχολείο - είδε μια χώρα που εκτιμά τους καλλιτέχνες και τον πολιτισμό, σε αντίθεση με την Ελλάδα, που όπως έχει πει «δεν δείχνει κανέναν σεβασμό στους καλλιτέχνες και τον σύγχρονο πολιτισμό που παράγεται». Στην ερώτησή μου για το ποιο είναι το πιο σημαντικό που κρατάει από την εμπειρία της στην Αγγλία, λέει: «Αυτό που έμαθα εκεί, είναι το να εκτιμώ αυτό που κάνω. Εδώ πολλές φορές δυστυχώς υποτιμούμε αυτό που παράγουμε, ξεχνώντας πως έτσι υποτιμούμε τον ίδιον μας τον εαυτό. Στην Ελλάδα όμως υπάρχει κάτι που δεν βρίσκεις εύκολα στην Αγγλία. Κι αυτό είναι η ανθρώπινη επαφή».

- Μετάνιωσες που επέλεξες να επιστρέψεις;

Το αντίθετο. Δεν ξέρω βέβαια αν στον μέλλοντα χρόνο θελήσω να επιστρέψω εκεί, αλλά προς το παρόν ζω και εργάζομαι εδώ με ανθρώπους που αγαπάω και εκτιμώ.

Θα έλεγε κανείς πως ο ρόλος της «Μαρίκας Πολύζου» ανέδειξε μια ξεχωριστή πρωταγωνίστρια. Η πολλά υποσχόμενη τριαντάχρονη ηθοποιός πιστεύει πως αν υπήρχαν πολλές «Μαρίκες», η κοινωνία θα ήταν καλύτερη. Αν δηλαδή οι άνθρωποι είχαν ευγένεια, τιμιότητα, γενναιοδωρία, κατανόηση και καλοσύνη. Τη ρωτάω:

- Σε γνωρίσαμε όλοι καλύτερα μέσα από τις εξαιρετικές «Ψυχοκόρες» και με την ερμηνεία σου σ' αυτές κατόρθωσες να αποσπάσεις διθυραμβικές κριτικές. Πώς διαχειρίστηκες όλη αυτήν την επιτυχία, την αποδοχή και την αναγνωρισιμότητα;

Πιστεύω πως η επιτυχία ή η αποτυχία είναι περισσότερο ο τρόπος που βλέπουν οι άλλοι τις πράξεις μας. Πολλές φορές μπορεί να έχεις κερδίσει περισσότερα από μία παράσταση που οι άλλοι την θεώρησαν αποτυχία. Οσο για την αποδοχή, κάνοντας μία τέχνη που απ' τη φύση της είναι θνησιγενής - κάθε παράσταση γεννιέται όταν αρχίζει και πεθαίνει όταν τελειώνει - η αποδοχή είναι απολύτως εφήμερη. Το ίδιο και η αναγνωρισιμότητα. Το βασικό σ' αυτήν την τέχνη θεωρώ πως είναι η αντοχή στη διάρκεια κι αυτό επιτυγχάνεται όταν κάθε φορά ξεκινάς απ' το μηδέν. Κάθε φορά συσσωρεύεται πείρα, αλλά δεν αρκεί αν επαναπαύεσαι σ' αυτήν.

- Πιστεύεις πως άλλαξαν, από τότε που κακοποιούνταν οι ψυχοκόρες, οι επικίνδυνες πατριαρχικές εμμονές της ταξικής κοινωνίας;

Ζούμε σε μία κοινωνία όπου έως και σήμερα, τον 21ο αιώνα, οι κανόνες της - δυστυχώς - έχουν φύλο και το φύλο αυτό είναι αρσενικό. Η πατριαρχία είναι αντίληψη βαθιά ριζωμένη στην ίδια την έννοια της κοινωνίας, όπως είναι δομημένη έως τώρα. Εχουν γραφτεί χιλιάδες χιλιάδων σελίδες, για να εξηγήσουν την έννοια της πατριαρχικής αντίληψης, αλλά ελάχιστες για το πώς θα την αλλάξουν.

- Εχεις σκεφτεί αν και σε ποιους από τους δασκάλους σου χρωστάς ένα πολύτιμο κομμάτι αυτού που είσαι σήμερα και γιατί;

Πρώτα απ' όλα συνεχίζω να μαθαίνω ακόμη. Αρα ελπίζω να συναντήσω κι άλλους δασκάλους στο μέλλον. Το σημαντικό με τους δασκάλους θεωρώ πως είναι το πώς τους αντιμετωπίζεις εσύ, ως σπουδαστής. Αν παρατηρείς όχι μόνο αυτό που λένε, αλλά κι αυτό που κάνουν, τότε μπορείς να μαθαίνεις ακόμη κι απ' αυτούς, που δεν έχουν σκοπό να σου μάθουν κάτι.

- Αλήθεια, τι σημαίνει να είναι κάποιος ηθοποιός σήμερα στην Ελλάδα;

Το ίδιο που σημαίνει και σ' όλο τον κόσμο. Ο ηθοποιός, όπως και κάθε καλλιτέχνης, προσπαθεί να θυμίζει στους ανθρώπους το πόσο σημαντικό είναι το να δημιουργείς, όχι μόνο το να εκτελείς.

- Πώς σχολιάζεις το γεγονός ότι οι συνάδελφοί σου δουλεύουν με όλο και πιο σκληρούς και εντατικούς ρυθμούς, με όλο και χαμηλότερους μισθούς και ζουν μονίμως με το άγχος της ανεργίας;

Με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων την περίοδο της κρίσης, όλος ο κόσμος δουλεύει με όλο και πιο σκληρούς κι εντατικούς ρυθμούς, με όλο και χαμηλότερους μισθούς και ζει μονίμως με το άγχος της ανεργίας. Το θέμα πάλι είναι το πώς αλλάζει αυτό το τοπίο εργασίας; Ιδίως αυτήν την εποχή, που η οποιαδήποτε αντίσταση έχει χάσει τον συλλογικό της χαρακτήρα. Εχουμε πολλά πράγματα να διεκδικήσουμε.

- Αναρωτιέμαι από πού αντλείτε δύναμη, ενέργεια και έμπνευση οι ηθοποιοί για να είστε συνεχώς και επί της ουσίας παρόντες στη δουλειά σας;

Η ανάγκη για έκφραση νικάει τις όποιες άσχημες συνθήκες. Βέβαια αυτό είναι ιδιαίτερα εκμεταλλεύσιμο απ' αυτούς που θέλουν να διατηρούν τις ίδιες συνθήκες.

- Πρόκειται να πρωταγωνιστήσεις στη δεύτερη σεζόν της τηλεοπτικής σειράς του Alpha «Ο Γιατρός», η οποία εστιάζει στην εμπειρία της ασθένειας και στην επιστροφή στην κανονικότητα μετά την πανδημία. Ποιος είναι ο ρόλος σου;

Υποδύομαι μία γιατρό στο τμήμα παθολογίας. Την χαρακτηρίζει ο δυναμισμός της και το γεγονός ότι κυνηγάει αυτό που θέλει. Δυστυχώς όμως προσπαθεί να πείσει τον εαυτό της ότι είναι αυτάρκης, πέρα από αυτόνομη. Κάτι που θα το συναντήσει μπροστά της. Η αλήθεια είναι όμως ότι ουδέποτε κατάλαβα τι σημαίνει «επιστροφή στην κανονικότητα». Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί. Και διότι κανείς δεν μπορεί να επιστρέψει στο παρελθόν και διότι δεν μπορώ να αντιληφθώ πώς εννοούν την έννοια κανονικότητα. Η πανδημία έχει επιφέρει αλλαγές στις σχέσεις των ανθρώπων, τις οποίες θα τις αντιληφθούμε στα επόμενα χρόνια. Το πιο τραγικό απ' όλα είναι το να έχει γίνει συνήθεια αυτό που αναγκαστήκαμε να βιώσουμε την περίοδο της πανδημίας. Το να μπορούμε να ζούμε χωρίς τους άλλους, γιατί ο άλλος είναι επικίνδυνος.

- Για να μείνουμε λίγο παραπάνω στα ιατρικά, ποια είναι η άποψή σου για την κυβερνητική επιλογή της κατεδάφισης του δημόσιου συστήματος Υγείας, των υποστελεχωμένων νοσοκομείων, των επί πληρωμή χειρουργείων, της κοστολόγησης της ανθρώπινης ζωής κ.λπ. κ.λπ.;

Η άποψή μου είναι πως η Υγεία - όπως και η Παιδεία - είναι δημόσιο αγαθό. Οποιαδήποτε άλλη πολιτική επιλογή είναι απάνθρωπη. Δεν αντέχει συζήτησης.

- Ποια θα είναι η κατάληξη - κατά τη γνώμη σου - όταν το υπ. Πολιτισμού σχεδιάζει με νόμο να κάνει την Τέχνη και τον Πολιτισμό βιτρίνα και ντεκόρ για μπίζνες μεγαλοεπιχειρηματιών του θεάματος - ακροάματος, του οπτικοακουστικού, του τουρισμού κ.α., ενώ την ίδια στιγμή σπίτια ηθοποιών πλειστηριάζονται;

Συνεχίζω να πιστεύω πως οι ηθοποιοί δεν είναι κάτι ξεχωριστό και αυτόνομο στον κοινωνικό χώρο. Δεν είναι όλες οι πράξεις των ανθρώπων «βιτρίνα και ντεκόρ για μπίζνες». Οι αξίες των κοινωνικών αγαθών, όπως εκπαίδευση, υγειονομική περίθαλψη, περιβαλλοντική προστασία, μεταφορές και κοινωνική πρόνοια, δεν μετρώνται ανάλογα με την κερδοφορία τους. Ο Πολιτισμός δεν είναι είδος πολυτελείας. Είναι κι αυτός κοινωνικό αγαθό.

- Τι θεωρείς πως είναι σήμερα το πιο ανησυχητικό που συμβαίνει στη χώρα και γιατί; (Η ακρίβεια, η εμπλοκή μας στους πολεμικούς σχεδιασμούς, η φτωχοποίηση, η εμπορευματοποίηση της Παιδείας, της Υγείας κ.λπ.)

Το πιο ανησυχητικό είναι η διαρκής, σχεδόν κουτσομπολίστικη, ενασχόλησή μας, στον χώρο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, με θέματα ελάσσονος σημασίας. Ετσι ο δημόσιος διάλογος απομακρύνεται απ' τα σημαντικά θέματα του κοινωνικού χώρου.

- Εχεις καταλήξει το πώς μπορεί να δοθεί νόημα στο στίχο «Ηθοποιός σημαίνει φως»;

Δεν θα απαντήσω με το κοινότοπο: «Ηθοποιός σημαίνει φως, νερό και τηλέφωνο». Στο ίδιο τραγούδι υπάρχει και ο στίχος: «Κι ύστερα λες για δυο τρελές, που μ' αγαπούν. Γιατί σιωπούν;». Κι αυτός ο στίχος απαντά στη φαντασίωση της αναγνωρισιμότητας και την αυταπάτη της δημοφιλίας.

Η Μαριάννα Κιμούλη ανήκει σε μια γενιά που μεγάλωσε μέσα σε ακραία γεγονότα, κρίσεις, ανασφάλεια, αβεβαιότητα και διαψεύσεις, που περπάτησε σε κινούμενη άμμο. Η γενιά αυτή, όμως, αλλά και η ίδια η Μαριάννα, ελπίζει και παλεύει, ώστε κάποια στιγμή να καταφέρει να ζήσει και να δημιουργήσει μέσα σ' ένα κοινωνικό σύστημα που δεν θα συμβαίνουν όλα αυτά. Κι όσοι γνωρίζουν αυτό το φωτεινό, συγκροτημένο κορίτσι με τον ευθύ χαρακτήρα, τις ευαισθησίες, την αυτογνωσία και την ωριμότητα, ξέρουν πως ό,τι βάλει στόχο θα το πετύχει.