50ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΝΕ ΟΔΗΓΗΤΗ

Αμέτρητες στιγμές, αισιόδοξες εικόνες, εδώ είναι η ελπίδα!

Σε κάθε βήμα και μια όμορφη στιγμή.

Σε κάθε γωνιά και μία ακόμα εικόνα που σε γεμίζει με αισιοδοξία.

Κάθε στέκι, κάθε ταμπλό, κάθε πάγκος και σταντ, όλα «μιλάνε», όλα μαρτυρούν την αξία του Φεστιβάλ, το ανατρεπτικό του αποτύπωμα, το ίδιο το μέλλον.

Τέτοια στιγμιότυπα καταγράφουμε από τα χιλιάδες που ζει κανείς με την παρουσία του στο 50ό Φεστιβάλ...

Σήμα κατατεθέν

Στήσιμο, καθαριότητα, υποδοχή, τροφοδοσία... Καθώς εξελίσσονται οι δραστηριότητες στα στέκια και τις σκηνές, μία μεγάλης κλίμακας οργανωμένη και καταμερισμένη νεανική ομάδα εκατοντάδων συμβάλλει στη λειτουργία του Φεστιβάλ. Ολα λειτουργούν ρολόι: Το δικό μας Φεστιβάλ χωρίς χορηγούς, μόνο τον λαό και τη νεολαία. Η εθελοντική, με μεράκι δουλειά, όπου κάθε καθήκον και χρέωση μετρά πολύ, σήμα κατατεθέν του Φεστιβάλ. Στη «μικρογραφία της κοινωνίας που θέλουμε να χτίσουμε», η δουλειά με στόχο, με συλλογικότητα, αποκτά περιεχόμενο και κάνει θαύματα!

Ημουν εδώ!

«Ημουν εδώ». Το ακούς σε παραλλαγές μπροστά στις εικόνες της κεντρικής έκθεσης από ανθρώπους διαφόρων ηλικιών, καθώς διασχίζουν τους διαδρόμους της «κόκκινης πολιτείας του χτες και του σήμερα». Ο δείκτης στέκεται σε φωτογραφίες από προηγούμενες δεκαετίες, αλλά και σε προπαγανδιστικά υλικά του Φεστιβάλ. Κάπου στη δεκαετία του '80, πολλοί εκείνης της γενιάς κοντοστέκονται. Ηταν όταν το ΚΚΕ αποκάλυπτε με τόλμη στον λαό τα - νέα τότε - αναχώματα που έστηνε η σοσιαλδημοκρατία στη ριζοσπαστικοποίηση λαϊκών δυνάμεων και καλούσε για πραγματική αλλαγή. Σχολιάζουν κοιτώντας το τότε, την εποχή μεγάλης ιδεολογικής διαπάλης, μέσα από την πείρα του σήμερα, που επιβεβαιώνει ότι η αλλαγή έρχεται μέσα από τη σύγκρουση με το σύστημα που γεννά πολέμους και φτώχεια. Το μήνυμα επικοινωνήθηκε και μέσα από το Φεστιβάλ τότε, δείχνοντας τη συμβολή του νεανικού θεσμού στην προσπάθεια να διαλυθούν αυταπάτες και να δυναμώσει η ελπίδα.

Δίπλα δίπλα

Για κάθε νέο που παρακολουθεί, αναζητά να μάθει χωρίς τους «παραμορφωτικούς φακούς», μοιράζεται τις αγωνίες και την ελπίδα που γεννούν οι αγώνες σε όλο τον κόσμο, η Διεθνούπολη αποτελεί σημείο αναφοράς στο Φεστιβάλ. Το Φεστιβάλ τραγουδά και πάλι για να σμίξει τον κόσμο. Αυτόν που χωρίζουν οι καπιταλιστές για τα κέρδη τους, σπέρνοντας πολέμους και επεμβάσεις, φτώχεια και αίμα. Εκεί, δίπλα δίπλα Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι, Ρώσοι και Ουκρανοί. Ολοι μαζί ξανά εκεί, στη σωστή πλευρά της Ιστορίας: Στην πλευρά των λαών, της πάλης για την απελευθέρωση από τα δεσμά της εκμετάλλευσης, ενάντια στους ιμπεριαλιστές και στις ενώσεις τους.

«Και τι κάνουν εδώ οι στρατιώτες;»

Μπροστά από το Στέκι των νέων στρατευμένων, λίγα λεπτά πριν ξεκινήσει η συζήτηση περνά από μπροστά ένα κοριτσάκι που περπατάει, κρατώντας από το χέρι την μητέρα του. Κοντοστέκεται, τραβάει με το ένα χέρι το χέρι της μητέρας της και με το άλλο δείχνει προς τους φαντάρους που κάθονται μπροστά φορώντας τις στολές τους. «Μαμά, τι είναι αυτοί;», την ρωτάει με απορία. «Στρατιώτες». «Και τι κάνουν εδώ οι στρατιώτες;». Η μητέρα του κοριτσιού αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι ώρα για άλλες μονολεκτικές απαντήσεις και σκύβει στο ύψος του κεφαλιού της κόρης της. «Θυμάσαι που λέγαμε για τους πολέμους που σκοτώνονται παιδάκια; Αυτά τα παιδιά είναι στρατιώτες που δεν θέλουν να πολεμήσουν σε τέτοιους πολέμους. Γι' αυτό είναι εδώ». Το κοριτσάκι κοιτάζει την μητέρα του και μετά τους φαντάρους. Για την ώρα, η παιδική περιέργεια καλύφθηκε. Μέχρι την επόμενη στάση. Χαμογελάει και τραβάει το χέρι της μητέρας του για να συνεχίσουν τη βόλτα τους στο Φεστιβάλ.

Αλλα τόσα...

Οπου και να γυρίσει το βλέμμα, όμορφες και ελπιδοφόρες εικόνες. Μια από αυτές, εκεί στο τμήμα της Παιδικής Λογοτεχνίας στο βιβλιοπωλείο της «Σύγχρονης Εποχής». Μικρά παιδιά με τις οικογένειές τους ξεφυλλίζουν τα παιδικά βιβλία. Σε κάθε σελίδα τα μάτια τους φωτίζουν με ενδιαφέρον, χαμογελάνε, γυρνάνε στους γονείς και μιλάνε. Ετσι όπως τους κοιτάς, λες, τα 50 Φεστιβάλ ήταν μόνο η αρχή. Τα καλύτερα είναι μπροστά...

«Παιδιά του Φεστιβάλ»

50 χρόνια είναι αυτά. Οι μεγαλύτεροι θυμούνται τα παλιά, όπως και τα πρώτα τους Φεστιβάλ. Κοιτάζουν τις φωτογραφίες της κεντρικής έκθεσης, ψάχνουν γνώριμα πρόσωπα, σχολιάζουν και θυμούνται, αρκετοί τραβούν φωτογραφίες με στιγμές του παρελθόντος. Τόσες και τόσες οι αναμνήσεις, όσες και οι χιλιάδες που έβαλαν τη «σεμνή υπογραφή» τους σε ένα τόσο μεγάλο γεγονός, που έγινε πια θεσμός. Ολοι «παιδιά του Φεστιβάλ»...

«50 χρόνια φεστιβάλ» αναφέρει ένας από μια παρέα επισκεπτών σαν να προσπαθεί να συνειδητοποιήσει τη μακροχρόνια πορεία του πολυαγαπημένου θεσμού. «Σε όλα συμμετείχα ανελλιπώς» λέει...

«Μόνο και μόνο γι' αυτό, αξίζει να είμαστε εδώ»

Καθώς ο κόσμος παίρνει τη θέση του για τη συζήτηση με τους συνδικαλιστές από το εξωτερικό, ο Κώστας, ένας εργαζόμενος 34 ετών, βγάζει το αδιάβροχό του. «Ετοιμος για κάθε ενδεχόμενο, ε;», τον ρωτάμε, με αφορμή τη βροχή που έπιασε πριν ξεκινήσει το πρόγραμμα του Φεστιβάλ. «Φυσικά και όχι!», χαμογελά. Ρωτώντας τον για την εμπειρία του από το Φεστιβάλ, έχει έτοιμη την απάντηση: «Κοίτα, υπάρχει περίπτωση να δεις και κάπου αλλού μια συζήτηση μεταξύ συνδικαλιστών από την Αμερική, τη Γαλλία, την Παλαιστίνη και την Ελλάδα. Ομως αυτό που γίνεται τώρα εδώ δεν υπάρχει αλλού. Πουθενά αλλού δεν θα βρεθούν αυτοί να συζητάνε σε ένα τόσο μεγάλο φεστιβάλ κομμουνιστών, με τόσο πολύ κόσμο να τους παρακολουθεί. Και ταυτόχρονα να γίνονται τόσα πολλά, συναυλίες, εκδηλώσεις, συναντήσεις κομμουνιστών από διάφορες χώρες. Είναι εμπειρία αυτό, και για μας αλλά και γι' αυτούς τους ίδιους, πίστεψέ με. Εγώ έχω δουλέψει χρόνια στη Γαλλία, για παράδειγμα. Πιστεύεις ότι αυτό που βλέπει εδώ ο συνδικαλιστής από τη Γαλλία το βλέπει στη χώρα του; 'Η στην Αμερική; Μόνο και μόνο γι' αυτό, αξίζει να είμαστε εδώ. Είναι εμπειρία και για μας και γι' αυτούς».

Αποκαταστάθηκε!

Ωρα 19.00. Η βροχή δυναμώνει. Ούτε ένας δεν φεύγει όμως, κάθε άλλο: Ολοι περιμένουν καρτερικά να σταματήσει,άλλοι με ομπρέλες, άλλοι κάτω από υπόστεγα και δέντρα του πάρκου, οι σύντροφοί στις χρεώσεις να συνεχίζουν με μεράκι την δουλειά, οικογένειες να μην τον κουνάνε ρούπι. Εκατοντάδες άλλοι μπαίνουν υπό βροχή. Μαθημένα τα βουνά στα χιόνια, χρόνια τώρα.

Ωρα 19.30. Η βροχή κόβει σιγά σιγά, στα δυτικά στο βάθος ο ήλιος δύει σε ένα πορτοκαλί άνοιγμα. Σε πέντε λεπτά μέσα, λες και δόθηκε κάποιο αόρατο σήμα, ο κόσμος στους διαδρόμους πυκνώνει και πάει. Σε μισή ώρα, με τις συζητήσεις να ξεκινάνε σε λίγα λεπτά, στα Στέκια και τους χώρους επικρατεί ήδη το αδιαχώρητο. «Το Φεστιβάλ αποκαταστάθηκε!», λέει μια συντρόφισσα...