Η ιστορία της θεατρικής ομάδας της ΚΝΕ είναι μια από εκείνες τις κόκκινες γραμμές που διατρέχουν την ιστορία του Φεστιβάλ μας. Μια από εκείνες τις κόκκινες γραμμές που συνδέουν χωρίς διακοπή το 1ο με το 50ό Φεστιβάλ. Ηδη από το πρώτο Φεστιβάλ δημιουργήθηκε ένας ερασιτεχνικός θίασος αποτελούμενος από μέλη και φίλους της Οργάνωσης. Η θεατρική ομάδα της ΚΝΕ έχει ευτυχήσει να έχει σπουδαίους δασκάλους στη διαδρομή της όπως οι Κώστας Καζάκος, Βασίλης Κολοβός και πολλοί άλλοι ηθοποιοί και σκηνοθέτες. Τα τελευταία χρόνια η θεατρική ομάδα της ΚΝΕ έχει βρει σταθερή στέγη στο Στέκι Πολιτισμού και Νεανικής Δημιουργίας «Μάνος Λοΐζος», στο οποίο φιλοξενούνται οι πρόβες και οι συναντήσεις της.

Η ανάγκη των συντρόφων και φίλων της ΚΝΕ να εκφράσουν τις ανησυχίες τους μέσω του θεάτρου ήταν εκείνη που τους έκανε να γνωρίσουν τους πιο προοδευτικούς θεατρικούς συγγραφείς, Μπρεχτ, Καμπανέλλη, Ρεμι ντε Βος. Σπουδαία έργα παρουσιάστηκαν στις διάφορες παραστάσεις ανά τα χρόνια. Φέτος δημιούργησαν από την αρχή ένα πρωτότυπο κείμενο για να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους, να τιμήσουν τα 50 χρόνια του Φεστιβάλ, να φωτίσουν με έναν ιδιαίτερο τρόπο και μαγιά σημερινή τους αγώνες και τα όνειρά τους.

Η φετινή παράσταση αφηγείται την ιστορία του Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή», ξεκινώντας από την πρώτη απόφαση και το σκεπτικό για τη δημιουργία του.

Η παράσταση ξεκίνησε με χιπ χοπ αφήγηση, χορό και τραγούδι και πολλή χιουμοριστική διάθεση. Στη σκηνή βρίσκεται μια ζωντανή ορχήστρα, που στα απαραίτητα διαλείμματα μέχρι να αλλάξει το σκηνικό παίζει διασκευές. Ενας σκηνοθέτης διακόπτει συνεχώς τις διαφορετικές εκδοχές της πρώτης εκείνης θρυλικής συνεδρίασης... Τελικά πώς διαμορφώνεται αυτή η παράσταση; Δημιουργήθηκε μόνο και μόνο για να πει την ιστορία του Φεστιβάλ; Αλλωστε αυτά ο κόσμος μπορεί να τα δει και στα αφιερώματα του πόρταλ... Αυτό που θέλει να εξερευνήσει το κείμενο είναι το γιατί: Γιατί δημιουργήθηκε το Φεστιβάλ, πώς η ανάγκη έγινε ιστορία με σκωπτική διάθεση, μεσώ της αλληγορίας.

Για τον σκοπό αυτό, τα κείμενα βασίστηκαν στον μύθο της Ηλέκτρας του Σοφοκλή, όπου αντί να παρουσιαστεί ο Ορέστης ως αυτός που σώζει τον λαό του Αργους, ο ίδιος ο λαός γίνεται ο σωτήρας της πόλης του σκοτώνοντας τη βασιλική οικογένεια (Κλυταιμνήστρα, Αίγισθο, Χρυσόθεμις και τον ίδιο τον Ορέστη), καθώς καταλαβαίνουν ότι κανένας άλλος δεν μπορεί να τους σώσει πέρα από τους ίδιους. Κάπως έτσι ολοκληρώνεται η παραλλαγή του μύθου και η αφήγηση συνεχίζεται με τους ηθοποιούς να βρίσκονται στο σήμερα, στις 19 Σεπτέμβρη 2024, στα 50 χρόνια του Φεστιβάλ. Η συγκίνηση κορυφώνεται καθώς μέσα από την Ιστορία του Φεστιβάλ περνάει η Ιστορία του Κόμματός μας.

Το έργο κλείνει με αφηγήσεις που αναφέρονται στις σπουδαίες προσωπικότητες που έβαλαν το λιθαράκι τους να μεγαλώσει και να γίνει θεσμός το Φεστιβάλ και καταλήγει με την ιστορική αισιοδοξία, με την ελπίδα για τις επόμενες μέρες. Ετσι η κόκκινη κλωστή αλλάζει χέρια και περνάει στη νέα γενιά μέχρι τα Φεστιβάλ του μέλλοντός μας...

Με δύο αυθεντικές λαϊκές φωνές, τον Γιάννη Διονυσίου και την Ασπασία Στρατηγού, άνοιξε χθες το πρόγραμμα στη Λαϊκή Σκηνή. Ενα σπουδαίο ντουέτο, που παρουσίασε στο πρόγραμμά του κλασικά λαϊκά αλλά και νησιώτικα τραγούδια, πολλά εκ των οποίων αποτελούσαν διασκευές που περιλαμβάνονται στο πρόσφατο κοινό άλμπουμ των δύο καλλιτεχνών. Αλλωστε η ξεχωριστή ερμηνευτική δύναμη του Γιάννη Διονυσίου αλλά και η σπουδαία παρουσία της Ασπασίας Στρατηγού επί σκηνής έδωσαν τη δυνατότητα στους δύο καλλιτέχνες να κινηθούν σε όλο το φάσμα του ελληνικού τραγουδιού, ερμηνεύοντας τραγούδια σημαντικών δημιουργών και εντυπωσιάζοντας τον κόσμο που βρισκόταν στη Λαϊκή Σκηνή.

Στον χαιρετισμό του ο Γιάννης Διονυσίου χαρακτήρισε ξεχωριστή τη φετινή παρουσία τους στο Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή», καθώς συνδυάζεται με τα 50 χρόνια του, και ευχήθηκε στο Φεστιβάλ να συμπληρώσει άλλα τόσα. Αλλά και οι ίδιοι να ξαναβρεθούν στο επόμενο Φεστιβάλ, για να τραγουδήσουν για όλο τον κόσμο, όπως ανέφερε χαρακτηριστικά.

Απέναντι από την εικαστική έκθεση πριν την Κεντρική Σκηνή το κοινό υποδέχονται μεγάλα τελάρα, όπου οι καλλιτέχνες γκράφιτι Atek, Lune82, Spent1 ζωγραφίζουν ζωντανά κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ, δημιουργούν, δείχνοντας την τεχνική και συνομιλώντας με τους επισκέπτες.

«Από μια ποικιλία συναισθημάτων που προκαλείται από τη δημιουργική συμμετοχή στο Φεστιβάλ κατά την προετοιμασία του και κατά την πραγματοποίησή του, ξεχωρίζει μέσα μου φέτος μια καταιγίδα συγκίνησης.

Η δράση, η θεωρία, η δίψα για την ολοκλήρωση του ονείρου, η έμπνευση από την αυτοθυσία και το ταξικό φιλότιμο, είναι οι γεννήτριες δυνάμεις που βάζουν σε κίνηση τα πόδια να ανέβουν τη σκάλα που είναι εδώ και μας περιμένει να την ανέβουμε, για να χτίσουμε κάτι άλλο ψηλά στον ουρανό», μας λέει ο Atek.

Ρωτάμε τον Lune82, γιατί επέλεξε να συμμετάσχει στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ, στέλνοντας μήνυμα για λευτεριά του παλαιστινιακού λαού. «Είναι μια ανοιχτή δήλωση με ένα απλό και πολύ κατανοητό μήνυμα. Να σταματήσει το έγκλημα που διαπράττεται εις βάρος του παλαιστινιακού λαού και η γενοκτονία που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας. 75 χρόνια συμβαίνει αυτό το στυγερό έγκλημα στον λαό της Παλαιστίνης που σήμερα πραγματοποιεί ο παγκόσμιος ιμπεριαλισμός μαζί με το κράτος του Ισραήλ.

Θέλουν να εξαφανίσουν και να σκλαβώσουν έναν ολόκληρο λαό, για να κάνουν την Παλαιστίνη δικό τους οικόπεδο, ώστε να ολοκληρώσουν τα επενδυτικά τους πλάνα στην περιοχή και την ευρύτερη γεωγραφική ζώνη. Πρέπει να σταματήσει τώρα αυτή η σύγχρονη κτηνωδία και να δημιουργηθεί ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος».

Από την πλευρά του, ο Spent1 εξηγεί ότι «με αφορμή το 50ό Φεστιβάλ ΚΝΕ - "Οδηγητή", δημιούργησα αυτό το έργο, με κεντρικό ήρωα έναν εργάτη, ως σύμβολο της εργατικής τάξης. Μέσα από μια διαδικασία αποδόμησης των μορφών, οι ρωγμές και τα σπασίματα του σχεδίου αποκαλύπτουν εικόνες που αποτυπώνουν την καθημερινή πάλη, το όραμα για το μέλλον και τη διαρκή επαναστατική προσπάθεια. Η συμμετοχή μου στο 50ό Φεστιβάλ ΚΝΕ - "Οδηγητή" είναι για μένα μεγάλη χαρά και τιμή, δεδομένης της πλούσιας ιστορίας του και της καθοριστικής του παρουσίας ως το μεγαλύτερο πολιτικό και πολιτιστικό γεγονός στη χώρα. Είμαι ιδιαίτερα περήφανος που το έργο μου αποτελεί μέρος αυτής της σημαντικής γιορτής της εργατικής τάξης και των αγώνων της».