Αρχές δεκαετίας του '80 δουλεύω στο ελεύθερο ρεπορτάζ μεγάλης αστικής εφημερίδας. Κάθε πρωί στη σύσκεψη στις 10 εμείς... οι ελεύθεροι, προτείναμε ελεύθερα θέματα. Εσπαγα τα νεύρα του υπεύθυνου για μας, γνωστού φαφλατά καλή του ώρα, γιατί είχα πολλά, κι έτσι τα μοίραζα και σε άλλους. Μια μέρα με πιάνει και μου λέει «πού τα κατεβάζει ο νους σου αυτά, πού τα βρίσκεις μωρή;», «Διαβάζω πριν έρθω και τα ψιλά του "Ριζοσπάστη"», του απαντάω. Από τότε δεν ξαναπέρασαν οι προτάσεις μου, γιατί ερχόταν κορδωμένος και μοίραζε αφειδώς κοινωνικά, όπως τα έλεγε, θέματα, έχοντας ξεκοκαλίσει τον «Ριζοσπάστη» αντ' εμού.
Σήμερα, που πάνω από τα μισά μεταπολιτευτικά του χρόνια, έχω χτίσει και υπηρετώ τη δημοσιογραφική μου βίγλα στον αγαπημένο μου Ρίζο, δεν γιορτάζω απλώς. Κοκορεύομαι που γράφω εδώ για τον λαό, απ' το κάστρο του Κόμματος, με γνώμονα την πατρίδα, που δεν υπάρχει χωρίς αυτόν. Εξ ου και ΠΑΤΡΙΔΟΓΝΩΜΟΝΙΟ. Και γράφω ελεύθερα απ' τον τίτλο έως την τελεία και την παύλα. Κι ας χρειάστηκε να το εξηγήσω αυτό πολλές φορές αντιδικώντας σε πολύ κόσμο, που με προειδοποιούσε ή φοβόταν ότι θα με φάει ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός του επίσημου οργάνου της ΚΕ του ΚΚΕ!... Τους έλεγα ότι έχω ελεύθερα αποδεχτεί τον μοναδικό περιορισμό, σαφώς ιδεολογικό, να γράφω για την εργατική τάξη και όχι για τ' αφεντικά της. Σιγά σιγά άρχισαν μάλλον να με ζηλεύουν εμένα, που μαζί με το κείμενό μου στέλνω και τον τίτλο που του 'χω βάλει, όλοι εκείνοι οι συνάδελφοι που εννιά στις δέκα, εκούσια ή ακούσια, έβγαζαν και βγάζουν το ψωμί τους υπακούοντας στους κανόνες, αλλά και το στυλ της αγοράς. Θυμάμαι την έκπληξη ενός καλού δημοσιογράφου που έμεινε με το στόμα ανοιχτό και νόμιζε ότι έγινε καινούρια Οκτωβριανή Επανάσταση, όταν είδε όπως είπε «να ανέχεται! να τολμά! ο Ρίζος να τυπώνει τίτλο στη στήλη μου που εμπεριείχε και τη λέξη "που...να"».
Εγώ κράτησα το στυλ της γραφής μου εδώ, που ούτως ή άλλως εκεί έξω στην αγορά ως προσανατολισμός θεωρούνταν ήδη επικίνδυνο. Συμβουλή έχω δεχτεί, μόνο μία, απ' τον Χαρίλαο που με σταμάτησε σ' έναν διάδρομο στον Περισσό «άκου να δεις, εσύ ξέρεις γράμματα και γράφεις και πολύ καλά. Ομως γράφεις δύσκολα. Να θυμάσαι ότι πρέπει να σε καταλαβαίνουν και οι σχεδόν αγράμματοι». «Πρέπει να κάνω ...ιστορικό συμβιβασμό με το γράψιμό μου, θα γράφω τρία για σένα, κι ένα για μένα, στον μήνα», του απάντησα. Γέλασε. Κι εγώ κέρδισα έμπρακτα τον φόβο της σύγχυσης, μεταξύ απλοποίησης και απλούστευσης. Το πρώτο έχει την ομορφιά της ποίησης, στο δεύτερο κρύβεται ο δαίμονας του λαϊκισμού.
Χρόνια μας Πολλά, λοιπόν! Είναι ωραία στην κόκκινη παρέα!
Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
Συνεπής, αταλάντευτος, ακλόνητος
Μάκης Παπαδημητρίου, ηθοποιός
Ο «Ριζοσπάστης», με την πολυετή του παρουσία στον ελληνικό Τύπο, αποτελεί έναν από τους πιο συνεπείς υποστηρικτές των δικαιωμάτων των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Για 50 χρόνια, παραμένει αταλάντευτος στη δέσμευσή του για προάσπιση της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ισότητας και της αλληλεγγύης. Με το ανεξάρτητο δημοσιογραφικό του ύφος και την ακλόνητη προσήλωσή του στις αξίες του κομμουνιστικού κινήματος, στον πολιτισμό, στους νέους, ο «Ριζοσπάστης» έχει συμβάλει και θα συνεχίσει να συμβάλλει καθοριστικά στη διαμόρφωση της πολιτικής σκέψης και δράσης στη σύγχρονη Ελλάδα.
Με όσους είδαν στις σελίδες του το δίκιο τους
Νατάσσα Μποφίλιου
Για τα 50 χρόνια επανέκδοσης του «Ριζοσπάστη» χαιρετίζω όλους τους ανθρώπους του που τον έφτιαξαν και μας τον δίνουνε στο χέρι, τις/τους συντάκτες του και τους/τις αναγνώστριές του. Υψώνω τη φωνή και τη γροθιά μου μαζί με τις εργαζόμενες και τους εργαζόμενους που είδαν στις σελίδες του «Ριζοσπάστη» το δίκιο τους, τα αιτήματα και τους αγώνες τους, όσους αγώνες δικαιώθηκαν και όσους μια μέρα θα δικαιωθούν. Η μέρα εκείνη δεν θ' αργήσει!
Πίστη, συνέπεια, αγωνιστικότητα
Νεφέλη Μαϊστράλη, ηθοποιός, θεατρική συγγραφέας
Σε κάθε ιστορική και πολιτική συγκυρία, ο Τύπος μπορεί να αναδείξει ή να συσκοτίσει, να ταράξει ή να αποχαυνώσει, να ενημερώσει ή να αποκρύψει, να αφυπνίσει ή να κοιμίσει. Ο «Ριζοσπάστης» και οι άνθρωποί του μες στα χρόνια αποδεικνύουν ότι μπορεί να υπάρξει δημοσιογραφική ακεραιότητα, ακόμη κι αν ο κόσμος γύρω πενθεί για μια ελευθερία του Τύπου που έχει παρέλθει, και για μια δημοσιογραφία που εξυπηρετεί την άρχουσα τάξη, νομοτελειακά. Η αδιάλειπτη κυκλοφορία του τα μεταπολιτευτικά χρόνια, εντός νόμιμου πλαισίου, υποδηλώνει την πίστη, τη συνέπεια και την αγωνιστικότητά του, για ένα αύριο που είθε να ανήκει στον λαό. Καλή συνέχεια και καλή δύναμη.
Μολύβι στα στήθη των εκμεταλλευτών
Δήμος Κουμπούρης, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Συνταξιούχων ΙΚΑ
Πενήντα χρόνια «Ριζοσπάστης», πενήντα χρόνια καθημερινής, αδιάρρηκτης, σταθερής πρωινής συντροφιάς, καθοδήγησης, ενημέρωσης, αντικειμενικής, έγκαιρης, έγκυρης πληροφόρησης από τη σκοπιά των συμφερόντων της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, των συνταξιούχων, της νεολαίας, των πραγματικών παραγωγών του πλούτου.
Μολύβι στα στήθη των εκμεταλλευτών, ιδιαίτερα όταν με τη μάχη των συντρόφων και πρωτοπόρων εργατών η εφημερίδα πέρναγε τις σιδερόφρακτες πύλες των χώρων δουλειάς.
Καλή δύναμη και υγεία στους συντρόφους συντελεστές της εφημερίδας, για δυναμική συνέχεια.
Με λόγια καθαρά και σταράτα
Σωτήρης Πουλικόγιαννης, πρόεδρος του Συνδικάτου Μετάλλου Αττικής και Ναυπηγοεπισκευαστικής Βιομηχανίας Ελλάδας
Πενήντα χρόνια στο πλευρό των συνδικάτων μας, η φωνή μας στον έξω κόσμο. Το μέσο για να προβληθούν τα αιτήματά μας, οι αγώνες μας, η διαπάλη με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό στους χώρους εργασίας και στις συνελεύσεις. Οπλο για τη μεταφορά της πολύτιμης πείρας των αγώνων από κλάδο σε κλάδο, από εργαζόμενο σε εργαζόμενο. Καθημερινός διαφωτιστής στα μικρά και μεγάλα γεγονότα, παραμερίζει την επιφάνεια και αναδεικνύει τις αιτίες τους. Βάζει στο στόχαστρο τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού, χωρίς περιστροφές και ωραιοποιήσεις. Γράφει καθαρά και σταράτα, όπως μιλά η εργατιά που πρωτοστατεί στην οργάνωση και ανάπτυξη των αγώνων.
Πάντα μαζί στις επιτυχίες αλλά και στις δύσκολες στιγμές. Συνεχίζουμε μέχρι την τελική νίκη!
Ζωντανό ντοκουμέντο της τάξης του
Αντώνης Καββαδίας, μέλος του Γενικού Συμβουλίου της ΟΤΟΕ, περιφερειακός σύμβουλος Αττικής
Πενήντα χρόνια στην αντίπερα όχθη από εκεί που «τίποτα δεν συμβαίνει» και «τίποτα δεν κινείται». Απέναντι από εκεί που η Ιστορία επιχειρείται να φυλακιστεί εκεί που δεν κινδυνεύουν τα κέρδη τους, απέναντι από εκεί που η αλήθεια δολοφονείται σε κοινή θέα.
Πενήντα χρόνια νόμιμης (και άλλα εξήντα παράνομης) έκδοσης, αγγελιοφόρος για την οργάνωση της πάλης της τάξης μας, του σωματείου, της σχολής, της γειτονιάς.
Πενήντα χρόνια εκεί που συμβαίνουν όλα και κινούνται τα πάντα.
Ο «Ριζοσπάστης», ένα ζωντανό ντοκουμέντο της τάξης του.
Και σε άλλα πενήντα.
Σταθερό αποκούμπι των αυτοαπασχολούμενων
Δημήτρης Καρατέγος, μέλος του ΔΣ του Εμπορικού Συλλόγου Λάρισας
Με αφορμή τα 50 χρόνια από τη νόμιμη επανακυκλοφορία θέλουμε να ευχαριστήσουμε τον «Ριζοσπάστη» που αποτελεί σταθερό αποκούμπι των μικρών αυτοαπασχολούμενων της πόλης. Τα δημοσιεύματά του τα τελευταία 50 χρόνια βοήθησαν να καταρριφθεί ο μύθος ότι οι αυτοαπασχολούμενοι της πόλης θα μπορούν να συνυπάρχουν «αρμονικά» με την κυριαρχία των μονοπωλίων. Μέσα από τις σελίδες του προβλήθηκαν μικροί και μεγάλοι αγώνες που δώσαμε ενάντια σε μέτρα που εφάρμοσαν διαχρονικά όλες οι κυβερνήσεις και μας καταχρέωναν, μας οδηγούσαν στην εξόντωση και την ανεργία. Ο «Ριζοσπάστης» ήταν όλα αυτά τα χρόνια ένας συνεπής υποστηρικτής των αιτημάτων μας, ήταν αυτός που φώτιζε τη μόνη ελπιδοφόρα προοπτική, την κοινή δράση και συμμαχία με τους μισθωτούς του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, τη μικρομεσαία αγροτιά.
Με τη σημαία του, τον «Ριζοσπάστη»
Θέμης Πάνου, ηθοποιός
Θέμης Πάνου
«Στάθηκε πάντα το πνευματικό φως, η παρηγοριά και η πίστη του λαού. Η αιώνια ζωή του "Ριζοσπάστη" δεν πρέπει να είναι ευχή μόνο, πρέπει να είναι θέληση και αγώνας κάθε ανθρώπου που θέλει να λέγεται άνθρωπος». Αυτά είναι τα λόγια του Αιμίλιου Βεάκη, του σημαντικότερου ηθοποιού του 20ού αιώνα, το 1944 αμέσως μετά την απελευθέρωση. Αυτή είναι η δύναμη του ΚΚΕ να εμπνέει ανθρώπους του πνεύματος και της τέχνης μας, με τη σημαία του, που είναι ο «Ριζοσπάστης».
«Οπλο» στα χέρια μας!
Δημήτρης Μαρμούτας, πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Πάτρας
Την ώρα που το «μαύρο» γίνεται «άσπρο», που η προπαγάνδα κυβέρνησης, εργοδοτών, αστικών κομμάτων, μέσω του έντυπου και ηλεκτρονικού Τύπου που κατέχουν, ξεπερνά τα όρια της μαύρης και πλαστής ειδησεογραφίας, εμείς οι εργαζόμενοι έχουμε στα χέρια μας ένα πολύτιμο εργαλείο πραγματικής - αληθινής ενημέρωσης! Εχουμε ένα «όπλο», που αναδεικνύει ποιος πραγματικά είναι ο εχθρός εργαζομένων και λαού, που αναδεικνύει τις δράσεις και τους αγώνες συνδικάτων και εργαζομένων. Που αναδεικνύει, επίσης, τις καθημερινές αγωνίες, τα άγχη, την προσπάθειά μας καθημερινά, για καλύτερη ζωή.
Ο «Ριζοσπάστης» αποτελεί το απαραίτητο εφόδιο κάθε συνδικαλιστή, κάθε συνδικάτου. Η μελέτη του θωρακίζει απέναντι στην επικοινωνιακή επίθεση που δέχεται η εργατική τάξη από αστικό κράτος, εργοδότες, κάθε είδους δυνάμεις, που θέλουν να μας παραπλανήσουν, να μας κρατήσουν στο σκοτάδι, καλλιεργώντας ηττοπάθεια και συμβιβασμό.
Ηταν και είναι η εφημερίδα που παρακολούθησε και κατέγραψε επίσης, από την πρώτη στιγμή, την προσπάθεια αλλαγής σελίδας στο Εργατικό Κέντρο της Πάτρας, ώστε αυτό να αποτελεί σήμερα το πραγματικό αποκούμπι των εργαζομένων, να δίνει δύναμη στα σωματεία, να πρωταγωνιστεί για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν γενικότερα τα λαϊκά στρώματα.
Η καθημερινή μελέτη του «Ριζοσπάστη» αποτελεί αναντικατάστατο κομμάτι της δουλειάς μας, καθώς ενημερωνόμαστε τεκμηριωμένα για όλες τις εξελίξεις που αφορούν την εργατική τάξη και τον λαό γενικότερα.
Τα 50 χρόνια της νόμιμης κυκλοφορίας του, να ΄ναι η αρχή για αντίστοιχη και ακόμη πιο δυναμική πορεία στο μέλλον!
Για τον «Ριζοσπάστη»
Γιώργος Κεντρωτής, καθηγητής του Τμήματος Ξένων Γλωσσών, Μετάφρασης και Διερμηνείας του Ιονίου Πανεπιστημίου
Γιώργος Κεντρωτής
Πριν από 50 χρόνια, στους πρώτους μήνες της Μεταπολίτευσης, ξανακυκλοφόρησε ο «Ριζοσπάστης» νόμιμα, κι έτσι από τότε ίσαμε σήμερα ανελλιπώς κρατάμε στα χέρια μας το τίμιο φύλλο που υπερασπίζεται ανυποχώρητα τα λαϊκά συμφέροντα στην πατρίδα μας και σε όλο τον κόσμο. Η νόμιμη επανέκδοσή του σήμανε απ' αρχής και εξακολουθεί να σημαίνει ότι ο λαός διαθέτει μια ελεύθερη και ακηδεμόνευτη φωνή για να εκφράζεται σε όλα τα μέτωπα: Πολιτικά, κοινωνικά, εργασιακά, πολιτιστικά, εθνικά και διεθνή.
Παιδί 16 ετών ήμουν, μαθητής στο εξατάξιο Γυμνάσιο της Νεμέας. Ηλιόλουστη μέρα του Σεπτέμβρη - θυμάμαι - αργά το μεσημέρι, άκουσα κάτω από το σπίτι μας, στην κεντρική οδό Δερβενακίων, τη γνωστή φωνή του κυρ-Μανόλη, του εφημεριδοπώλη, να διαλαλεί: «Το "Βήμα", τα "Νέα", "Ακρόπολις", "Απογευματινή", "Βραδυνή", ο "Ριζοσπάστης"! Ξανακυκλοφόρησε ο "Ριζοσπάστης"! "Φως", "Αθλητική Ηχώ"! Ξανακυκλοφόρησε ο "Ριζοσπάστης!"». Διαλαλούσε με τόση συγκίνηση την επανέκδοση του «Ριζοσπάστη», που, αν και άμαθος, ένιωσα ότι κάτι πολύ σημαντικό είχε συμβεί. Γρήγορα έμαθα. Η ΚΕ του ΚΚΕ είχε ξανά το δημοσιογραφικό όργανό της και ο λαός τον ακοίμητο σύντροφο των αγώνων του. Ζήτω ο «Ριζοσπάστης» μας. Ζήτω το ΚΚΕ!
Ο «Ριζοσπάστης» έρχεται από πολύ μακριά...
Γιώργος Μεράντζας, ερμηνευτής
Eurokinissi
Γιώργος Μεράντζας
Ηθελα να χαιρετίσω μαζί με τις εκδηλώσεις για τα 50 χρόνια του Φεστιβάλ της ΚΝΕ και για τα 50 χρόνια νόμιμης έκδοσης του «Ριζοσπάστη» (κατά κάποιον τρόπο υπάρχει μία συμπόρευση γιατί πριν από λίγο καιρό και εγώ γιόρτασα τα 50 χρόνια στο τραγούδι). Εύχομαι στον «Ριζοσπάστη», που έρχεται από πολύ μακριά, δίνοντας μεγάλες και άνισες μάχες, μακροημέρευση, έμπνευση, εκφράζοντας πάντα τους αγώνες και τα δικαιώματα των λαϊκών στρωμάτων για μια άλλη Ελλάδα, όπου θα κυριαρχεί το δίκιο των πολλών και όχι το συμφέρον των λίγων. Πάντα δίπλα στους ανθρώπους της εργασίας και του πολιτισμού. Με αυτήν την ευκαιρία θα ήθελα να θυμίσω ένα εξάστιχο του λαϊκού μας ποιητή Φώτη Αγγουλέ.
«Μην καρτεράτε να λυγίσουμε
μήτε για μια στιγμή,
μηδ' όσο στην κακοκαιριά
λυγά το κυπαρίσσι.
Εχουμε τη ζωή πολύ
πάρα πολύ αγαπήσει».
Κιβωτός διαπαιδαγώγησης νέων δημοσιογράφων και αγωνιστών
Αιμιλία Υψηλάντη, ηθοποιός
Αιμιλία Υψηλάντη
25 Σεπτεμβρίου 1974
Στα περίπτερα των δρόμων της Αθήνας κρέμεται μαζί με τις άλλες εφημερίδες ο «Ριζοσπάστης». Σε κάποια από τις σελίδες του υπάρχει ένα δικό μου κείμενο. Το είχα γράψει για τη «Νέα Ελλάδα». Αυτός ήταν ο τίτλος της εφημερίδας που πήγα να δουλέψω, σαν άνεργη ηθοποιός που ζητούσε δουλειά. Και στις 25 Σεπτεμβρίου 1974 είδα το κείμενό μου κάτω από ένα σφυροδρέπανο.
Την ημέρα αυτή πόθοι και οράματα γενεών Ελλήνων γίνονταν πραγματικότητα. Ηταν ημέρα γιορτής.
Δούλεψα για κάποιο διάστημα στον «Ριζοσπάστη» στο καλλιτεχνικό ρεπορτάζ. Τον πρώτο καιρό για μια απλή είδηση έσβηνα και ξαναέγραφα δεκάδες σελίδες. Εζησα σε ένα περιβάλλον γεμάτο από την αύρα ανθρώπων όπως ο Τάκης Αδάμου. Πήρα συνεντεύξεις από φωτισμένους ανθρώπους των Γραμμάτων και έβλεπα με μεγάλη χαρά το μπερεδάκι του Βασίλη Ρώτα να εισβάλλει στο καλλιτεχνικό τμήμα.
Στα γραφεία του «Ριζοσπάστη» ήταν που ο Γρηγόρης Φαράκος με κάλεσε και με ρώτησε αν θα ήθελα να ασχοληθώ με τον δήμο Αθηναίων και να είμαι υποψήφια δημοτική σύμβουλος.
Στα γραφεία του «Ριζοσπάστη» άνοιξαν για μένα δρόμοι γνώσης και ξεκίνησε η ενασχόλησή μου με αυτά που ονομάζουμε κοινά.
Με βοήθησε, επίσης, πολύ και στη σωματική μου δραστηριότητα, μια και πολλά κυριακάτικα πρωινά ανεβοκατέβαινα πολυκατοικίες στο Περιστέρι και σε άλλες γειτονιές μοιράζοντας τον «Ριζοσπάστη»!
Του εύχομαι, τώρα που συμπληρώνει 50 χρόνια, να είναι πάντα κιβωτός διαπαιδαγώγησης νέων δημοσιογράφων και αγωνιστών.
Δείχνοντας σταθερά το «δάσος»
Χαράλαμπος Μαυροθαλασσίτης, πρώην μέλος του Προεδρείου της ΓΣΕΒΕΕ
50 χρόνια «Ριζοσπάστης». Μια ζωή.
Είχα την τύχη να τον πιάσω στα χέρια μου από την πρώτη στιγμή της έκδοσής του, λόγω της σχέσης της οικογένειάς μου με την Αντίσταση και το κίνημα.
Σε όλα αυτά τα χρόνια, με όλες τις δυσκολίες και τα προβλήματα, ο «Ριζοσπάστης» στάθηκε δίπλα μου. Βοηθός, καθοδηγητής, αναλυτής της καθημερινότητας με τον πρωινό καφέ. Οργανωτής της πάλης της λαϊκής οικογένειας στη δουλειά, στο σχολείο, τη γειτονιά.
Βοήθησε σημαντικά στην οργάνωση της πάλης των αυτοαπασχολούμενων, προβάλλοντας σταθερά τα προβλήματά μας, τις αιτίες που τα γεννούν και τη διέξοδο, δείχνοντας σταθερά το «δάσος».
Στάθηκε και στέκεται άξια σαν κουκουέδικη εφημερίδα.
Τον χρειαζόμαστε απέναντι στη σαβούρα και τη λάσπη
Βασίλης Πετρόπουλος, αντιπρόεδρος του Γενικού Συμβουλίου της ΑΔΕΔΥ, μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΠΟΕ ΟΤΑ και μέλος της Γραμματείας του ΠΑΜΕ
Σε μια ταξική κοινωνία, ταξικός είναι και ο ρόλος του Τύπου. Καθημερινά ως εργαζόμενοι έχουμε να αντιμετωπίσουμε μεγάλη σαβούρα και λάσπη, που δεν αφήνει ανεπηρέαστες συνειδήσεις και αντιλήψεις. Τα «ανεξάρτητα», «αντικειμενικά», «ακομμάτιστα», «εναλλακτικά» ΜΜΕ ανταγωνίζονται στο ψέμα και τη χυδαιότητα, ασκώντας ωμή τρομοκρατία για το συμφέρον του κεφαλαίου. Με δυο λόγια η αστική τάξη και μέσα από αυτούς τους δρόμους επιχειρεί να καθοδηγεί ιδεολογικά και πολιτικά τους εργαζόμενους. Την ταξικότητα του Τύπου δεν επιτρέπεται να την ξεχνάμε λεπτό. Ο «Ριζοσπάστης» σ' όλη του τη διαδρομή (νόμιμη και παράνομη) βρίσκεται πάντα στο πλευρό των εργατικών αγώνων, αντιπαλεύοντας τα αστικά ιδεολογήματα και τις αυταπάτες. Τον χρειαζόμαστε.
Απαίτηση των καιρών η διάδοσή του
Αντρέας Ζαζόπουλος, πρώην πρόεδρος της Ομοσπονδίας Οικοδόμων Ελλάδας
Πενήντα χρόνια από τη νόμιμη επανέκδοση του «Ριζοσπάστη». Αισθάνομαι περηφάνια, γιατί επί 50 χρόνια είμαι καθημερινός αναγνώστης και διακινητής του. Ο «Ριζοσπάστης» είναι ένα μεγάλο όπλο στα χέρια της εργατικής τάξης, στον αγώνα της για την προστασία και διεύρυνση των δικαιωμάτων της, για να διαβεί το γεφύρι που οδηγεί στη σοσιαλιστική Πολιτεία. Σαν συνδικαλιστής θεωρούσα πάντοτε ανάγκη, πριν μιλήσω με τους συναδέλφους μου στη δουλειά, να έχω διαβάσει την εφημερίδα μας. Ηταν ο άμεσος καθοδηγητής μου, η φωνή της αλήθειας, της προοπτικής, των αγώνων τού σήμερα και του αύριο που έπρεπε να ακούσουν οι εργαζόμενοι.
Η εφημερίδα που για την έκδοση και διάδοσή της, στη διάρκεια δεκαετιών παρανομίας της, διώχτηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, ακόμα και θανατώθηκαν εκατοντάδες κομμουνιστές δεν χρειάζεται ευχές για τα 50 χρόνια της επανέκδοσής της. Ο «Ριζοσπάστης» θα υπάρχει και θα κυκλοφορεί πάντα με τα ταξικά αντιιμπεριαλιστικά και επαναστατικά χαρακτηριστικά του, γιατί πάντα θα υπάρχει το ΚΚΕ.
Γιορτάζουμε τα 50 χρόνια επανέκδοσης του «Ρίζου» με την υπόσχεση για δυνάμωμα της κυκλοφορίας του, για να φθάνει καθημερινά σε περισσότερα χέρια. Είναι απαίτηση των καιρών.
Η πρώτη σκέψη το πρωί και η τελευταία το βράδυ
Γιώργος Μαυρίκος, επίτιμος πρόεδρος της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας
Η πρώτη σκέψη το πρωί και η τελευταία το βράδυ.
25 Σεπτέμβρη 1974, επιστράτευση, στρατιώτες στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα στην Κομοτηνή, κοντά μεσάνυχτα, συσκότιση, με τραβά από το άρβυλο ο Κώστας Ρουστάνης. Πήγαινε στο ποτάμι στο πυροβόλο του Θεοδόση, έχει την εφημερίδα του Κόμματος. Στη σκηνή με τον αναπτήρα διαβάσαμε την πρώτη σελίδα.
Αργότερα στα εργοστάσια, Καλαμαριά - Θέρμη - Μίκρα, 250 φύλλα καθημερινά. 70 οι εργάτριες στου ΦΩΚΑ, 30 «Ριζοσπάστες» έδιναν η Μαρίκα κι η Ρούλα!
Στη Μόσχα, στην οδό Σαπουνόβα, που ερχόταν ο «Ριζοσπάστης» δυο φορές τον μήνα και πάντα δίπλα ο Τούρκος να του διαβάζουμε τη σελίδα με τα διεθνή και να κρατά σημειώσεις!
Αλλά και στα δύσκολα χρόνια 1989 - '91.
Στην ΕΣΑΚ, στο ΠΑΜΕ, στην ΠΣΟ, στην Ελλάδα και στον κόσμο, 50 χρόνια, να πάρουμε τη γραμμή το πρωί, να στείλουμε την εργατική είδηση το βράδυ.
Feeds
