Aυτό το κείμενο, σήμερα, δεν γράφεται στο πλαίσιο του εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ούτε της Παγκόσμιας Ημέρας για το Παιδί, στις 10 και στις 11 Δεκέμβρη. Θα ήταν τουλάχιστον απρεπές να γιορτάζει κάποιος με τόσα παιδιά θύματα και τόσα διαρκή εγκλήματα σε βάρος του μέλλοντος της ανθρωπότητας.

Θα ήταν παράταιροι οι εορτασμοί, στην εποχή που η ανθρώπινη ζωή αντιμετωπίζεται, σε τόσο ευρεία κλίμακα, ως κάτι ευτελές και αναλώσιμο. Μόλις προχθές, στην εφιαλτική αθλιότητα που επικρατεί στις δομές προσφύγων, προστέθηκε η άγρια κακοποίηση και ο βιασμός ενός 16χρονου παιδιού. Οσα συνέβησαν στη δομή προσφύγων, στη Μαλακάσα, προκαλούν οργή και αποτροπιασμό, ενώ τα κροκοδείλια δάκρυα των κυβερνητικών αρχών αηδία.

Το κείμενο αφιερώνεται κυρίως στα παιδιά χωρίς παιδική ηλικία. Στα παιδιά που στην πιο τρυφερή ηλικία τους, από 5 - 14 χρόνων, εξαναγκάζονται να δουλεύουν, να ωθούνται στην αγορά του σεξ, να εμπλέκονται σε πολεμικές συρράξεις, να ζητιανεύουν στους δρόμους και να μη διαφέρουν σε τίποτα απ' τα αδέσποτα ζώα.

Κάποτε, τα εγκαταλειμμένα παιδιά λέγονταν στα ρώσικα «μπεσπριζορνίκι», αλλά η λέξη αυτή είχε ν' ακουστεί στην πρώην ΕΣΣΔ, πριν απ' τη δεκαετία του 1920.

Σήμερα, οι στρατιές της «χαμένης γενιάς» των παιδιών πλημμυρίζουν όλο τον σύγχρονο κόσμο.

• Φτώχεια, αγραμματοσύνη, κακοποίηση, το τρίπτυχο της σύγχρονης βαρβαρότητας για το πιο τρυφερό κομμάτι της ανθρωπότητας. 250 εκατομμύρια παιδιά εργάζονται σε όλο τον κόσμο.
• Στην Ευρώπη εργάζονται παράνομα έως 500 χιλιάδες ανήλικοι, θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης, προερχόμενοι από τρίτες χώρες.
• Στην Ελλάδα, 100.000 παιδιά εργάζονται παράνομα (από 6 έως 12 ώρες τη μέρα), ενώ περίπου τρία εκατομμύρια άτομα, από 16 ετών και πάνω, δεν έχουν ολοκληρώσει την υποχρεωτική Εκπαίδευση.
• Κάθε χρόνο 8.000 μαθητές εγκαταλείπουν την Εκπαίδευση για οικονομικούς λόγους.

Η επίκληση, λοιπόν, της Σύμβασης των θεμελιωδών δικαιωμάτων του παιδιού από εκείνους που ευθύνονται για τη σημερινή βαρβαρότητα, από το σύστημά τους, συνιστά μέγιστη υποκρισία. Είναι προκλητική, εκτός από χυδαία, η στάση της ΕΕ και των αστικών κυβερνήσεων, που κάνουν τις ανήξερες, διαφημίζοντας την ευαισθησία τους, που τα παιδιά των «φτωχών οικογενειών» δεν έχουν «ζεστό φαγητό», «βρεφικούς σταθμούς» και «υπηρεσίες Υγείας». Γνωρίζουν πολύ καλά, όμως, γιατί συμβαίνει αυτό, αφού αυτές ευθύνονται για το τσάκισμα του λαϊκού εισοδήματος, την υποχρηματοδότηση και την εμπορευματοποίηση της δημόσιας Υγείας και Παιδείας, τις τραγικές ελλείψεις στα κρατικά συστήματα στήριξης των οικογενειών και των παιδιών, που στρώνουν το έδαφος σε Συμπράξεις Δημόσιου - Ιδιωτικού Τομέα, στέλνοντας βαρύ λογαριασμό στον λαό. Αυτή, άλλωστε, είναι η ευρωενωσιακή στρατηγική και τη βιώνουμε όλοι στην καθημερινότητά μας.

Στο μεταξύ, 5.000 παιδιά στην Παλαιστίνη έχουν δολοφονηθεί από το ισραηλινό κατοχικό κράτος, που βομβαρδίζει νοσοκομεία, μαιευτήρια, σχολεία. Η γενοκτονία αυτή είναι επακόλουθο του «δικαιώματος στην αυτοάμυνα», που η ΕΕ αναγνώρισε στο Ισραήλ και το στηρίζει οικονομικά, στρατιωτικά, πολιτικά.

-- Ολοι αυτοί, που ξεπλένουν κάθε μέρα το κράτος δολοφόνο, ξέρουν πως κάθε 10 λεπτά πέφτει νεκρό ένα παιδί στην κόλαση του πολέμου; Πως πολλοί γονείς στη Γάζα σημειώνουν τα ονόματα των παιδιών στα κορμιά τους, για να είναι γνωστά τα στοιχεία τους σε περίπτωση που τα σκοτώσουν;

-- Οτι μια μάνα τεσσάρων παιδιών έλεγε στο «Αλ Τζαζίρα»: «Ο κόσμος πρέπει να γνωρίζει για αυτά τα παιδιά που δολοφονήθηκαν από το Ισραήλ, γιατί δεν είναι νούμερα, αλλά ονόματα, ιστορίες και όνειρα, που σκοτώθηκαν από την ισραηλινή κατοχή στη Γάζα»;

-- Εμαθαν ποτέ πως Παλαιστίνιος πατέρας περιέγραφε πως συμφώνησε με τον αδελφό του να ...«ανταλλάξουν» τα παιδιά τους, ώστε σε περίπτωση που βομβαρδιστεί ένα από τα σπίτια τους, να επιζήσει κάποιο μέλος από κάθε οικογένεια;

-- Πως άλλοι, πάλι, έλεγαν πως γράφοντας τα ονόματα των παιδιών στα κορμιά τους, θα μπορέσουν τουλάχιστον - αν σκοτωθούν - να τα αναγνωρίσουν και να τα θάψουν κανονικά, σε τάφους με το όνομά τους, όχι σε ομαδικούς;

Ποια είναι η θέση όλων αυτών, σ' αυτό το μακελειό; Τι έχουν να πουν για τα αθώα παιδιά που σφαγιάζονται καθημερινά στη Γάζα;

Είναι σε θέση να καταλάβουν πως τα παιδιά της Παλαιστίνης μπορεί και να μην είναι παιδιά ενός κατώτερου Θεού;

Οσο η εκμεταλλευτική κοινωνία γεννά διακρίσεις, φτώχεια, ανεργία, πολέμους, προσφυγιά και συνεχείς παραβιάσεις θεμελιωδών δικαιωμάτων του λαού, τα παιδιά θα βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του πυρός.

Η ουσιαστική προστασία αυτών των παιδιών και όλων των παιδιών του κόσμου απαιτεί άλλη οργάνωση της κοινωνίας, με κριτήριο τις ανάγκες των λαών και όχι το κέρδος. Για να συμβεί, όμως, κάποια στιγμή αυτό, χρειάζεται να δυναμώσει το διεκδικητικό κίνημα, ώστε η Εκπαίδευση, η Υγεία, οι δραστηριότητες των παιδιών, να είναι αποκλειστική ευθύνη του κράτους, με μόνιμο προσωπικό. Να εξασφαλίζεται ολοκληρωμένο κρατικό επιστημονικό διατροφικό πρόγραμμα για όλους τους μαθητές, σε κατάλληλες κτιριακές υποδομές, χωρίς την εμπλοκή ιδιωτών.

Το ΚΚΕ ανέδειξε ότι «ασπίδα προστασίας» για τα παιδιά και για κάθε οικογένεια που υποφέρει είναι οι αγωνιστικές πρωτοβουλίες του εργατικού - λαϊκού κινήματος, διεκδικώντας χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό, για τη λειτουργία δωρεάν κρατικών - κοινωνικών υπηρεσιών και υποδομών, που θα καλύπτουν πλήρως τις ανάγκες για πρόληψη του φαινομένου της βίας κατά των παιδιών και των γυναικών, για τη στήριξή τους, με την άμεση και πλήρη στελέχωσή τους από εξειδικευμένο προσωπικό, με μόνιμη και σταθερή εργασία, χωρίς καμία εμπλοκή ΜΚΟ και Κοινωνικών Συνεταιριστικών Επιχειρήσεων.

Οσο για κάποιους υπουργούς, που σηκώνουν τη ρομφαία της κάθαρσης, στα θέματα κακοποίησης εγκαταλελειμμένων παιδιών, σε ιδιωτικές δομές, να ξέρουν πως δεν πείθουν κανέναν, αφού οι ίδιοι τις χρηματοδοτούν χρόνια τώρα, βάζοντας σε τεράστιο κίνδυνο τη ζωή κακοποιημένων παιδιών και παιδιών χωρίς οικογένεια. Αφήνουν έρμαια στα χέρια ιδιωτών αδύναμους ανθρώπους, που δεν μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους.

Αυτή είναι η πολιτική τους, όπως πολιτική τους είναι και η συρρίκνωση και υποβάθμιση των υπηρεσιών του «Μητέρα» και των άλλων δημόσιων δομών στην προστασία παιδιού, με αποτέλεσμα να καθυστερούν οι υιοθεσίες στο Δημόσιο, για να ανοίξει ο δρόμος μεθοδικά στις ιδιωτικές υιοθεσίες, το νομικό πλαίσιο των οποίων έχουν φροντίσει να ενισχύσουν προς αυτήν την κατεύθυνση όλες οι κυβερνήσεις.

Η δήθεν ευαισθησία των αρμοδίων για την προστασία των θυμάτων δεν καλύπτει τα εμπόδια που συναντά ένα παιδί, προκειμένου να καταγγείλει την κακοποίηση, αντιμετωπίζοντας ακόμα και την αστυνομική αυθαιρεσία και αδιαφορία.

Και είναι θηλιά στον λαιμό οι μακροχρόνιες και πολυδάπανες νομικές διαδικασίες, μέχρι την τελεσίδικη καταδίκη των δραστών.

Αν δεν υπάρξει γενναία κρατική δαπάνη, θα παραμένει στον αέρα η εξασφάλιση των κατάλληλων, εξειδικευμένων κρατικών δομών, με συνεργασία των αρμόδιων εισαγγελικών, αστυνομικών αρχών, αλλά και των υγειονομικών, των ψυχολόγων και των κοινωνικών λειτουργών, ώστε να αποτραπεί ο «Γολγοθάς» των παιδιών, που τραυματίζονται ανεπανόρθωτα με τις αλλεπάλληλες καταθέσεις.

Είναι πρόκληση σε ολόκληρη την Ελλάδα να λειτουργούν μόνο πέντε (5!) αυτοτελή γραφεία του υπουργείου Δικαιοσύνης για την προστασία των ανήλικων θυμάτων, τα ονομαζόμενα «Σπίτια του Παιδιού».

Πώς να στηριχτεί ένα κακοποιημένο παιδί για να επουλώσει τα τραύματά του, όταν σε ολόκληρο το Λεκανοπέδιο υπάρχουν μόνο δύο αυτόνομες μονάδες παιδοψυχιατρικής υγιεινής;

Αρκεί η υπόσχεση ότι θα φτιαχτούν 2 Κέντρα Ημέρας για κακοποιημένα παιδιά στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη - μόνο δύο! - για τη στήριξη της ψυχικής τους υγείας; Εμείς λέμε πως κανείς δεν πρέπει να συμβιβαστεί με την «κανονικότητα», να φιλοξενούνται αυτά τα παιδιά στα γενικά παιδιατρικά νοσοκομεία, ακόμα και για μήνες, γιατί δεν υπάρχουν θέσεις σε δημόσιες δομές παιδικής προστασίας.

Την ίδια στιγμή, οι εισαγγελικές εντολές για απομάκρυνση παιδιών από το επικίνδυνο οικογενειακό περιβάλλον συνεχώς αυξάνονται.

Είναι συνεπώς αναγκαίο να μπει τέρμα στην απαξίωση, στην υποβάθμιση των δημόσιων δομών, γιατί μόνο ένας δημόσιος φορέας, που θα λειτουργεί με συγκεκριμένα επιστημονικά κριτήρια μπορεί να εξασφαλίσει την πραγματική προστασία αυτών των παιδιών. Εμείς δεν πρόκειται να σταματήσουμε τον αγώνα μέχρι να μπορούν τα παιδιά σ' όλο τον κόσμο να πηγαίνουν σχολείο. Να έχουν δημόσια και δωρεάν Παιδεία, δημόσια και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, να πηγαίνουν όλα σε δημόσιους και δωρεάν παιδικούς σταθμούς, να έχουν δωρεάν γεύμα μέσα στο σχολείο.

Δεν θα σταματήσουμε να παλεύουμε για να ζήσουν τα παιδιά με δικαιώματα και όχι με τα αποφάγια των εκμεταλλευτών.

Διεκδικούμε να ζήσουμε σε μια κοινωνία, όπου θα μαθαίνουμε για την παιδική εργασία μόνο στην Ιστορία, για να μας θυμίζει την εξέλιξη των ανθρώπινων κοινωνιών.

Δεν ανεχόμαστε τις κούφιες διακηρύξεις περί «αναβάθμισης» του ρόλου των διαφόρων ιδιωτών και ΜΚΟ και την προσπάθεια να μετατοπιστούν οι κύριες ευθύνες του κράτους για την έλλειψη μέτρων προστασίας των παιδιών, ούτε, βέβαια, τη συγκάλυψη των αιτίων για τα φρικιαστικά εγκλήματα, όπως αυτά σε βάρος των ανηλίκων.

Δεν σιωπούμε μπροστά στην κόλαση που επικρατεί στις δομές προσφύγων, στην έλλειψη ακόμα και στοιχειωδών υποδομών για την αξιοπρεπή διαβίωση των κατατρεγμένων ανθρώπων, μπροστά στις συνθήκες εγκλωβισμού και συνωστισμού, στην υποστελέχωση, στην απουσία συντονισμένων υπηρεσιών (κοινωνικών, εκπαιδευτικών, υγείας κ.λπ.) για την προστασία των παιδιών και ιδιαίτερα των ασυνόδευτων παιδιών.

Γνωρίζουμε πλέον καλά πως οι επικίνδυνες εξελίξεις της περιόδου και η κλιμάκωση του πολέμου, με τη χώρα μας σε ρόλο σημαιοφόρου, θα προκαλέσουν νέα κύματα προσφύγων, οπότε είναι ζωτικής σημασίας να δυναμώσει η πάλη για την απεμπλοκή της χώρας μας από τον πόλεμο καθώς και η αλληλεγγύη μας στα θύματα και ιδιαίτερα στην προστασία των ανυπεράσπιστων παιδιών, κόντρα σε κάθε φωνή ρατσισμού και ξενοφοβίας.