Την περασμένη βδομάδα διάβασα στα «ΝΕΑ» ένα άρθρο(!) του κ. Α. Ανδριανόπουλου με τίτλο: «Διαμαρτυρία εναντίον της ηλιθιότητας». Εχω γράψει επανειλημμένα για την προσπάθεια της κυβέρνησης και της συνεργαζόμενης στενά μ' αυτήν αντιπολίτευσης, που υπηρετούν τα ίδια αφεντικά, ότι συνεχίζουν να λένε το μαύρο άσπρο τόσες φορές και για τόσα πολλά χρόνια ώστε να καταφέρουν να αποπροσανατολίσουν το λαό. Βασικό τους όπλο, η πλύση εγκεφάλου.

Εχουν περάσει βδομάδες από τη μέρα που η συμφορά χτύπησε τους συνανθρώπους μας στις ΗΠΑ και οι τηλεοράσεις όλων των χωρών δείχνουν ακόμα την καταστροφή των δύο κτιρίων και την τραγική αγωνία αυτών που είχαν δικούς τους ανθρώπους κάτω από τα ερείπια. Ποιανού καρδιά δε σπάραξε; Απάντηση: «Δε σπάραξε η καρδιά όλων αυτών που δεν έφριξαν με το βομβαρδισμό αμάχων στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, στη Χιροσίμα, στο Ναγκασάκι και αναρίθμητες άλλες φορές... Που δεν τους ένοιαξε κι ούτε τους νοιάζει για τα παιδιά του Τρίτου Κόσμου, που το δολοφόνο καπιταλιστικό σύστημα τα θερίζει με την πείνα και τις αρρώστιες. Σ' όλα αυτά μείναν ασυγκίνητοι κι αδιάφοροι».

Η απορία, λοιπόν, είναι γιατί ο θάνατος έξι χιλιάδων ανθρώπων από μια ομάδα φανατικών δολοφόνων, που πάνω στην τρέλα τους σκοτωθήκαν κι αυτοί μαζί με τα θύματα, αναστάτωσε όλες τις κυβερνήσεις που σπεύσανε να συσπειρωθούν γύρω από τις ΗΠΑ. Γιατί δεν αναστατώνονται από την πολιτική των ΗΠΑ, που για οικονομικά συμφέροντα σκοτώνουν τους λαούς βίαια ή με αργό θάνατο και πάντα «εκ του ασφαλούς»; Η μόνη εξήγηση είναι ότι έχουν ή νομίζουν ότι έχουν συμφέρον. Ομως, να σφίγγεσαι για να κλάψεις (όπως ο πλανητάρχης που για να βγάλει μισό δάκρυ, πιθανόν να έχασε ένα παντελόνι) και τάχα να αγανακτείς, ξαφνικά, για τις κακόμοιρες γυναίκες του Ισλάμ, είναι τόσο γελοίο, όσο είναι να ξεβρακώνεσαι μπροστά στον κόσμο. Κι αν έχεις και παιδιά, σκέψου το διπλά. Ο πρώτος ήρως που γνωρίζουν τα παιδιά είναι ο πατέρας τους. Ας μην τα απογοητεύουμε.

Και οι άνθρωποι αυτοί που συμφωνούν με την πολιτική της τρομοκρατίας και της βίας που εφαρμόζουν οι ΗΠΑ, δεν το βουλώνουν, παρά, κατά το σύστημα της Αμερικής, προσπαθούν ξεδιάντροπα να τα μπερδέψουν κάνοντας το μαύρο άσπρο. Ενας απ' τους χειρότερους, ίσως, αν κρίνουμε από το άρθρο(!) που αναφέραμε, είναι ο κ. Ανδριανόπουλος. «Μόνο στην Καμπούλ, στην Τζακάρτ και στην Αθήνα διοργανώθηκαν πορείες εναντίον των πρεσβειών των ΗΠΑ». Προφανώς δεν αναφέρει τις διαδηλώσεις που γίναν στην ίδια την Αμερική, γιατί οι διαδηλωτές δεν... κατόρθωσαν να βρούνε την πρεσβεία τους!!! Κάπου λέει ακόμα: «Ολος ο κόσμος σοκαρισμένος κλαίει. Στην Ελλάδα όμως εκατοντάδες ανθρωποειδή επιχαίρουν». Δεν έχω χώρο ν' αντιγράψω όλο το κείμενο, αλλά μιλά ακόμα για «αυτοαποκαλούμενους πνευματικούς ανθρώπους αμφισβητίες της φιλελεύθερης ευημερίας(!!!) κατεχόμενοι από παράλογη αντιαμερικανική και αντιδυτική υστερία», λέει για «επιτυχημένους και ισχυρούς δυτικούς σε αντίθεση με τους ΑΛΛΟΥΣ, που είναι φτωχοί και ανίσχυροι» και τελειώνει με το γνωστό αντικομμουνιστικό παραλήρημα, βασισμένο κι αυτό σε ένα μεγάλο ψέμα λέγοντας: «Ολοι στρατεύονται ουσιαστικά στον αγώνα της Δύσης κατά της τρομοκρατίας και διαφωνούν μόνο οι Ταλιμπάν, οι ακραίοι ισλαμιστές των θρησκευτικών σχολών του Πακιστάν, καθώς και το ΚΚΕ».

Τι του λες τώρα; Το ΚΚΕ καταδίκασε την τρομοκρατική πράξη της 11ης του Σεπτέμβρη και εξέφρασε τη λύπη του για τα θύματα και τους συγγενείς τους. Τι παραπάνω να κάνει το ΚΚΕ; Να ξεσηκωθούμε και να κυνηγάμε το Θανάση Παφίλη, επειδή είναι επικεφαλής της κίνησης για την ειρήνη; Δεν είναι η ειρήνη καλύτερη από την τρομοκρατία;