Η πρώτη κιόλας παρατήρηση που έχει να κάνει κανείς είναι ότι το ιερατείο της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης διαμορφώνει το μιλιταριστικό πλαίσιο Αμυνας και Ασφάλειας της εξωτερικής του πολιτικής πριν καν συζητήσει το πολιτικό - διπλωματικό. Προφανώς αυτό παραμένει στους σκοτεινούς δαιδάλους της επιβολής, του κατά περίπτωση συμφέροντος του ισχυροτέρου εταίρου επί του αδυνάμου. Είναι χρήσιμο εδώ, έστω και παρενθετικά, να θυμηθούμε ότι την περίοδο του «ψυχρού πολέμου» μεταξύ ΕΣΣΔ και ΗΠΑ, ένα από τα κύρια αιτήματα του κινήματος ειρήνης, αποδεκτό από την ΕΣΣΔ, ήταν, αντίθετα, η μετατόπιση στις διεθνείς σχέσεις από το στρατιωτικό στο πολιτικό -διπλωματικό επίπεδο για την επίλυση προβλημάτων. Αυτή η διαφορά δείχνει το μέγεθος της σημερινής απειλής χρήσης ανοιχτής πολεμικής βίας. Η αντίφαση μεταξύ πολιτικών λόγων και στρατοκρατικών έργων στην υπαρκτή Ευρωπαϊκή Ενωση επεκτείνεται στα βάθρα της δημιουργίας του ευρωστρατού.

Είναι ο δρόμος που διευκολύνει τις επιδιώξεις των ΗΠΑ στο στρατιωτικό τομέα. Αυτές είναι το βάθεμα της ευρω-ενωσιακής εμπλοκής στις βρώμικες πολεμικές δουλιές με την ανάλογη απαγκίστρωση της στρατιωτικής παρουσίας των ΗΠΑ χωρίς να χάνουν τον έλεγχο των αποφάσεων. Ταυτόχρονα τις διευκολύνουν να προσανατολιστούν σε δικές τους ξέχωρες επεμβάσεις σε βασικά μέτωπα του πλανήτη που και μόνο η σκέψη τους προκαλεί ανατριχίλα. Αυτή η πολιτική είναι, πράγματι, μια πολιτική πλανητικής κυριαρχίας που ούτε κι οι θιασώτες της μπορούν να προβλέψουν αντιδράσεις κι αποτελέσματα. Η Ευρω-ενωσιακή καμαρίλα συμμετέχει διεκδικώντας το ρόλο του δεύτερου, προσδοκώντας οφέλη. Εδώ, ακριβώς, είναι όταν η ιστορία των δυτικο-ευρωπαϊκών αντιφάσεων περιπλέκεται περισσότερο. Το κοινωνικό υπόστρωμα του ευρωπαϊκού καπιταλισμού διακατέχεται από μόνιμο σύνδρομο αναταραχής και φόβου που κληρονόμησε από δικτατορίες δύο ιμπεριαλιστικών πολέμων και ανάλογων εμφυλίων. Αντίθετα, τα λαϊκά στρώματα της Ευρώπης είναι φορείς σημαντικών επαναστατικών παραδόσεων ελευθερίας και Δικαιοσύνης.