ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Τα τελευταία δέκα χρόνια...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Το 1992 η λαϊκοδημοκρατική κυβέρνηση του Αφγανιστάν ανατρέπεται από τους -κατά τον Ρ. Ρίγκαν- «ιερούς πολεμιστές» και ο Μπ. Ραμπανί, αρχηγός τότε των μουτζαχεντίν, εισέρχεται τροπαιοφόρος στην Καμπούλ. Οι ΗΠΑ, η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία, το Πακιστάν, η Σαουδική Αραβία, κλπ., κλπ., σπεύδουν να χαιρετίσουν «τους νικητές της πίστης και της ελευθερίας». Δικαιολογημένα, βέβαια, αφού είχαν ξοδέψει τεράστια ποσά, τα προηγούμενα χρόνια, για την πολύμορφη ενίσχυση και τον εξοπλισμό τους.

Δεν πέρασε λίγος καιρός, όμως, και ξεσπά ένας άγριος εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στις διάφορες φατρίες και τους οπλαρχηγούς του συνονθυλεύματος των μουτζαχεντίν. Η κατάσταση δεν ευνοεί την προώθηση των αμερικανικών σχεδίων και επιδιώξεων και μπαίνει άλλο σχέδιο σε εφαρμογή. Οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, σε συνεργασία με τις αντίστοιχες πακιστανικές και σαουδαραβικές, ρίχνουν το βάρος του υπέρ των Ταλιμπάν, ένα μικρό τότε φανατικό κίνημα ιεροσπουδαστών, που έδρευε στις «μαντράσες» (μουσουλμανικά σχολεία στα σύνορα Πακιστάν - Αφγανιστάν, που φτιάχτηκαν κατά εκατοντάδες με σαουδαραβική κύρια χρηματοδότηση, για να στρατολογούν «μαχητές» για τους μουτζαχεντίν). Αποκαμωμένος ο αφγανικός λαός από τον πολύχρονο εμφύλιο πόλεμο βλέπει τους Ταλιμπάν ως σωτήρες και χωρίς καμιά μάχη, οι τελευταίοι μπαίνουν στην Καμπούλ, το 1994. Μαζί τους είναι και ο μισθοφόρος της CIA Οσάμα μπιν Λάντεν, με αρκετούς άλλους Σαουδάραβες, Αιγύπτιους, Υεμενίτες, κλπ, κλπ. Ο Μπ. Ραμπανί αποσύρεται στο Βόρειο Αφγανιστάν με όσους του απέμειναν πιστοί. Αμέσως, το Πακιστάν, η Σαουδική Αραβία και το Εμιράτο του Κατάρ αναγνωρίζουν τη νέα κυβέρνηση.

... του Αφγανιστάν

Στην αρχή, τα πράγματα πήγαιναν καλά, για τις ΗΠΑ. Μεγάλες αμερικανικές και άλλες πετρελαϊκές εταιρίες κάνουν συμφωνίες με τους Ταλιμπάν, για την κατασκευή αγωγών μεταφοράς του πετρελαίου και φυσικού αερίου, που θα περάσουν από τη χώρα. Οι «μπούρκες» και τα υπόλοιπα δεν τους πείραζαν τότε. Τα πράγματα «στραβώνουν», όμως, όταν ο Σαουδάραβας φανατικός μουσουλμάνος και πρώην μισθοφόρος της CIA στρέφεται ενάντια στην παρουσία Αμερικανών στρατευμάτων στην «ιερή γη» της Σαουδικής Αραβίας και καταγγέλλει τη βασιλική οικογένεια της τελευταίας και προνομιακό σύμμαχο των ΗΠΑ, ως «διεφθαρμένη και ξεπουλημένη στους απίστους». Οι μικροϊμπεριαλιστικές επιδιώξεις και ανταγωνισμοί των κυρίαρχων δυνάμεων των μουσουλμανικών και άλλων χωρών της περιοχής (Πακιστάν, Σαουδική Αραβία, Ινδία, κλπ.) περιπλέκουν ακόμη περισσότερο την κατάσταση και οι μεγάλες εταιρίες αποσύρονται. Το ρίσκο κρίνεται πολύ μεγάλο για τέτοιας έκτασης επενδύσεις. Αρχίζουν να ακούγονται επικριτικές φωνές, για το θεοκρατικό καθεστώς των Ταλιμπάν και ο μπιν Λάντεν κατονομάζεται τρομοκράτης.

Ολ' αυτά γίνονται μέχρι το 1998 - 99. Για να ξεκινήσει, μετά τις 11 Σεπτέμβρη 2001, η νέα, δραματική φάση της ιστορίας του πολύπαθου αφγανικού λαού και να ξαναδεί στην εξουσία της χώρας του, τον Μπ. Ραμπανί, πιθανώς μαζί και με τον πρώην βασιλιά, πάλι με την απλόχερη βοήθεια των Αμερικανών και άλλων ιμπεριαλιστών. Μια φάση, που τούτη τη φορά, βέβαια, είναι ενταγμένη σ' ένα πολύ ευρύτερο σχέδιο επιβολής των ιμπεριαλιστικών τρομοκρατικών επιδιώξεων, τόσο στην περιοχή της ευρασίας, όσο και σ' όλο τον πλανήτη.

Και ναρκωτικά

Και επειδή πολλά λέγονται και γράφονται για την αφγανική παραγωγή ναρκωτικών, παραθέτουμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από πρόσφατο δημοσίευμα της βρετανικής εφημερίδας «Δε Σάντεϊ Τέλεγκραφ»: Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, «η μεγαλύτερη ποσότητα ναρκωτικών παράγεται σε προπύργια της Βόρειας Συμμαχίας, όπως στην περιοχή Μπαντακσάν, η οποία είναι "υπεύθυνη" για το 83% της σοδειάς οπίου της περασμένης χρονιάς στη χώρα».

Αγρότες

Δούλευε

είλωτα της γης

σκάψε βαθιά

το χώμα

κι άσε τα λόγια

της οργής,

βουβό κράτα

το στόμα,

μη λες πως λιώνεις

στη δουλιά

κι αμείβεσαι

με λίγα,

ε, και που τρως

ψωμί κι ελιά

πολύ είναι

κολίγα!

* * *

Δούλευε

σκλάβε ολημερίς

με κρύο

ή λιοπύρι

και μη ζητάς

μην καρτερείς

να δεις ποτέ

χαΐρι,

σ' αυτό εδώ

το καθεστώς,

μάθε, αν δεν ξέρεις,

κάτι,

εσύ μοχθείς

κι ο προεστός,

τ' αφεντικό

εισπράττει!

Ο οίστρος

Ματαιοπονούν

Με συνέντευξή του σε κυριακάτικη εφημερίδα ο καθ' ύλην αρμόδιος υπουργός Εσωτερικών, Κ. Σκανδαλίδης, επανέφερε τη συζήτηση που αφορά στην αλλαγή του εκλογικού συστήματος, προαναγγέλλοντας την επίσημη «πρεμιέρα» της τον ερχόμενο Φλεβάρη. Τα όσα είπε καταδεικνύουν πως η ερχόμενη εαρινή «εφόρμηση» της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ στο εκλογικό σύστημα δε θα γίνει από θέση παραδοχής του καλπονοθευτικού χαρακτήρα του συστήματος που σήμερα ισχύει - με τη σύμφωνη γνώμη βεβαίως και της ΝΔ - και για τη διόρθωσή του. Αντιθέτως, ο Κ. Σκανδαλίδης μάς προϊδέασε για αλλαγές επί το αντιδραστικότερον, αλλαγές που θα αποβλέπουν στην ισχυροποίηση παραπέρα του δικομματικού πολιτικού συστήματος και θα συμβάλλουν στην προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων.

Η καθιέρωση της απλής αναλογικής απορρίπτεται από την κυβέρνηση μετά βδελυγμίας. Κι ας είναι το μοναδικό εκλογικό σύστημα που θα μπορούσε να εξασφαλίσει την ισοτιμία της ψήφου όλων των Ελλήνων πολιτών, να αποτυπώσει και να εκφράσει σε επίπεδο Βουλής τη θέληση του ελληνικού λαού στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, ανεξάρτητα από το πώς αυτή διαμορφώνεται στα πλαίσια της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, όπου αναντίρρητα κάποιοι δίνουν τη μάχη με ασύγκριτα καλύτερους όρους, με αποτελεσματικότερα όπλα, αφού έχουν την οικονομικοπολιτική εξουσία. Αλλωστε, είναι αυτό ακριβώς που απεύχονται, η αποτύπωση της λαϊκής βούλησης με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ακρίβεια. Το απέδειξαν κατά την πρόσφατη αναθεώρηση του Συντάγματος και άλλες φορές στο παρελθόν, όταν απέρριπταν με ζηλευτή σύμπνοια ΠΑΣΟΚ και ΝΔ τις προτάσεις του ΚΚΕ και άλλων κομμάτων για καθιέρωση της απλής αναλογικής.

Σήμερα, ο υπουργός Εσωτερικών υπεραμύνεται της καθιέρωσης ενός μεικτού, ως επί το πλείστον πλειοψηφικού, εκλογικού συστήματος και επικαλείται διάτρητα, σαθρά επιχειρήματα, που δεν αντέχουν καμία σύγκριση με τα επιχειρήματα που συνοδεύουν την πρόταση για την απλή αναλογική. Πέραν του ότι αυτή αποτελεί λαϊκό δικαίωμα και γι' αυτό πάγιο αίτημα του λαϊκού κινήματος επί χρόνια. Κι αυτό γιατί μόνο ένα τέτοιο σύστημα, κατά βάση πλειοψηφικό, ενδείκνυται για ακόμη μεγαλύτερη αλλοίωση της λαϊκής βούλησης. Για να καταφερθεί συντριπτικό πλήγμα στα μικρότερα κόμματα, οι ψηφοφόροι των οποίων θα γίνουν αποδέκτες πρωτόγνωρου εκβιασμού συνειδήσεως για την παραπέρα ενίσχυση του δικομματισμού. Για να κλείσει ο δρόμος προς τη Βουλή και άλλων ανθρώπων αγωνιστών, κομμουνιστών και μη.

Ευελπιστούν, οι πολιτικοί εκπρόσωποι της αστικής τάξης, και με τη βοήθεια του εκλογικού συστήματος, να μειώσουν την πολιτική επιρροή του ΚΚΕ, στοχεύοντας κυρίως - και με αυτό τον τρόπο - στην ανακοπή της ίδιας της ανοδικής πορείας του λαϊκού κινήματος. Ματαιοπονούν. Το ΚΚΕ, ο ίδιος ο λαός, θα απαντήσει στις αντιδημοκρατικές τους μεθοδεύσεις εντείνοντας την πάλη του για την ανατροπή της αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής και αυτό θα γίνει πράξη όσα καλπονοθευτικά εκλογικά συστήματα κι αν ανακαλύψουν κι εφαρμόσουν.