Ο Γιώργης Βαρλάμος ήταν ο τιμώμενος προχτές το βράδυ στο Ιδρυμα Γουλανδρή - Χορν. Αφορμή, η πανέμορφη καλλιτεχνική, συλλεκτική, αριθμημένη έκδοση σε χειροποίητη θήκη (από τις εκδόσεις «Διάτων» και Καστανιώτη) των δύο συλλογών των «Ωδών» του Κάλβου («Η Λύρα» - 1824 και «Λυρικά» - 1826), την οποία κοσμούν τέσσερις ολοσέλιδες και δέκα μικρότερες ξυλογραφίες του Γιώργη Βαρλάμου (τυπωμένες κατ' ευθείαν από τις μήτρες, από τον ίδιο τον καλλιτέχνη). Το κάλλος, το διαχρονικό και επίκαιρο μήνυμα των έργων του Βαρλάμου, τιμήθηκε διπλά. Με έκθεση καλλιτεχνικής βιβλιοδεσίας της έκδοσης από δεκαεπτά καλλιτέχνες βιβλιοδέτες (οι δεκαέξι ήταν μαθητές του στη Σχολή του ΕΟΜΜΕΧ). Δεκαεπτά βιβλιοδεσίες που συναγωνίζονται σε ομορφιά η μια την άλλη. (Η έκθεση θα λειτουργεί μέχρι τις 21/12, καθημερινά 10.30πμ-1.30μμ και 6.30-8.30μμ, εκτός Σαββατοκύριακου).

Το κύριο μέρος της εκδήλωσης αποτέλεσαν οι ομιλίες για το κάλλος, το ήθος, τα ιδανικά του ανθρώπου και καλλιτέχνη Βαρλάμου, τα οποία αποτυπώνονται σε όλο το ζωγραφικό και χαρακτικό έργο του, στην πληθώρα των βιβλίων που έχει εικονογραφήσει και επιμεληθεί. «Η τέχνη, οι εικόνες του Γιώργου Βαρλάμου, προσωπικά σαν αναγνώστη των "Ωδών" με βοηθούν να νιώσω βαθύτερα τα νοήματα της ποίησης του Κάλβου», τόνισε μεταξύ άλλων ο δημοσιογράφος Νίκος Μπακουνάκης.

Ο ιστορικός Τέχνης Δημήτρης Παυλόπουλος αναφέρθηκε στην «κληρονομιά» του Βαρλάμου από τον δάσκαλό του Γιώργο Κεφαλληνό. «Ο Κεφαλληνός δίδασκε στους μαθητές του όχι μόνο τη μεγάλη τέχνη, αλλά πάνω από όλα την ανθρωπιά και τη συντροφικότητα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της συντροφικότητας του Κεφαλληνού με τους μαθητές του είναι τα χαρακτικά τους για την έκδοση των "Δέκα Λευκών Ληκύθων", επίτευγμα αξεπέραστης αξίας μιας μεγάλης παράδοσης, την οποία κρατά και συνεχίζει ο Βαρλάμος».

Η ομιλία που συγκίνησε το ακροατήριο ήταν του αρχιτέκτονα Ανδρέα Δεληβοριά, φίλου του καλλιτέχνη και «συνομιλητή» του για το «Κόσσοβο και Αφγανιστάν, πολιτική και τέχνη», για ό,τι αφορά και συγκινεί κάθε αληθινό άνθρωπο. Ο Α. Δεληβοριάς δεν άνοιξε κιτάπια για να βιογραφήσει τον καλλιτέχνη. Μίλησε για τον άνθρωπο που «ζωγραφίζει το θαύμα των λουλουδιών, των τοπίων, του έρωτα και της γυναίκας, με την εξαιρετική παρατηρητικότητά του, την έμφυτη ευγένεια, κομψότητα και ακάματη εργατικότητα». Αναφέρθηκε στη γενέτειρα του Βαρλάμου, την Πάρο, στα πρώτα του «παιχνίδια» στην Τήνο - το ματρακά και το καλέμι - στον πρωτοδάσκαλό του στη μαρμαρογλυπτική και στο «αριστοτελικό πρότυπο του δασκάλου», στον Κεφαλληνό που «μορφοποίησε» το ταλέντο του. Κυρίως μίλησε για τον «κοινωνικό αγωνιστή» Βαρλάμο. Τον ΕΑΜίτη και «μέλος του συνεργείου στην οδό Καπλανών, που έφτιαχνε τις αφίσες του ΕΑΜ». Για τη δημόσια άρνησή του, στη διάρκεια της χούντας, «να δεχτεί την τιμητική διάκρισή του». Για τον «κοινωνικό ρόλο» των λουλουδιών που ζωγραφίζει κόντρα στη «μιζέρια και στη δυστυχία», γιατί «όπως έλεγε ο Αλέκος Λειβαδίτης "Τα λουλούδια παίρνουν το μέρος των φτωχών"».

Λίγα λόγια της καρδιάς, για τον σύντροφό της «ο οποίος την έκανε να νιώσει το αληθινό νόημα της ζωής, της μεγάλης λογοτεχνίας, τη μεγάλη σημασία της τέχνης και στον οποίο οφείλει και ότι επέλεξε να διδάσκει σε εσπερινό σχολείο», είπε η γυναίκα του Λουκία Βαρλάμου.

«Χέρσα λιβάδια οι λεωφόροι που περνάς/ Κι οι ουρανοξύστες ανεμόμυλοι που τρίζουν/ Τις πανοπλίες των εχθρών σου μην κοιτάς/ Μόνο το φόβο τους, στα μάτια που γυαλίζουν...». Δέκα μελωδικοί «Δον Κιχώτες», δέκα τραγούδια σμιλεμένα με έμπνευση, γεμάτα φως κι ελπίδα, σηματοδοτούν την επιστροφή της Μαρίας Δημητριάδη στη δισκογραφία. Μετά από πολύχρονη απουσία από τη δισκογραφία, η σημαντική τραγουδίστρια, επιστρατεύοντας το ερμηνευτικό της εύρος, τραγουδά τις δημιουργίες του ποιητή - στιχουργού Παρασκευά Καρασούλου, σε μουσική του νέου συνθέτη Θοδωρή Οικονόμου. Με πρώτη ύλη θρυμματισμένες εικόνες της καθημερινότητας, λυρισμό κι ευαισθησία στιχουργός και συνθέτης δημιούργησαν τραγούδια που θ' αντέξουν στο χρόνο και σε πείσμα των καιρών να προσφέρουν συγκινήσεις με τις μοναδικές ερμηνείες της Μ. Δημητριάδη. Οπως ο «Τσε στη Νέα Υόρκη» ή «Η προσευχή της βάρκας», το τραγούδι της πίκρας για τις 200 ψυχές - λαθρομετανάστες - που χάθηκαν ανοιχτά της Μυκόνου. Οπως το τραγούδι του «Ηριδανού» («στεγνό ποτάμι αδάκρυτο...») ή το «Ανθρωπος πέρασε από εδώ». Ο δίσκος είναι παραγωγή της «Μικρής Αρκτου» και κυκλοφορεί σε καλαίσθητη έκδοση (με μορφή μικρού βιβλίου), που κοσμούν έργα του ζωγράφου Ανδρέα Γεωργιάδη.