Προς τι, όμως, αυτή η εικόνα, μια εικόνα που πριν ακόμα βαφτιστεί ως «αποσταθεροποίηση», κάποιοι την είχαν ήδη περιγράψει ως «επιστροφή του ΠΑΣΟΚ στην κρίση» της προ του συνεδρίου του εποχής;

***

Πρώτον, το ΠΑΣΟΚ έχει απολέσει την εμπιστοσύνη πλατιών κοινωνικών στρωμάτων λόγω της πολιτικής του, γεγονός που μεταφράζεται στη θέση του Θ. Πάγκαλου ότι το κόμμα του μόνο με ένα θαύμα θα κερδίσει τις εκλογές.

Δεύτερον, το ταξίδι του κ. Σημίτη στις ΗΠΑ απέδειξε ότι οι Αμερικανοί δεν αρκούνται πλέον στα «ευχαριστώ» του πρωθυπουργού. Στην παρούσα φάση οι Αμερικανοί «τα θέλουν όλα» και ο κ. Σημίτης λόγω ακριβώς της πολιτικής του είναι πρόθυμος να τους τα δώσει. Και εδώ βρίσκεται το πρόβλημα. Διότι γνωρίζει ο πρωθυπουργός ότι αυτά που πρέπει να δώσει, τούτη τη φορά είναι πολύ σημαντικά (ευρωστρατός, χάρτες στο Αιγαίο, διάλογος με Τουρκία εφ' όλης της ύλης, Κυπριακό, «τρομοκρατία» κλπ.), και ως εκ τούτου πολύ δύσκολο να κρυφτούν από το λαό. Συμπληρωματικά εδώ πρέπει να προστεθεί ότι οι Αμερικανοί καταμαρτυρούν στον Κ. Σημίτη αδυναμία ως προς τον έλεγχο του αντιαμερικανισμού στην Ελλάδα, πράγμα που πολύ τους ενοχλεί.

Τρίτον, τα «γραμμάτια» προς το μεγάλο κεφάλαιο τρέχουν, κάποια παραμένουν ανεξόφλητα, ενώ προστίθενται νέοι διαγκωνισμοί για νέες μπίζνες που σχετίζονται με μεγάλες δουλιές (Ολυμπιάδα, Γ` ΚΠΣ, ιδιωτικοποιήσεις κλπ.) και η «μοιρασιά» προκαλεί τις σχετικές «τριβές».

***

Ολα αυτά, λοιπόν, είναι λογικό να προκαλούν κρίση, να επαναφέρουν τη διαδοχολογία στο προσκήνιο και σε κάθε περίπτωση να προκαλούν φυγόκεντρες τάσεις μέσα στο ΠΑΣΟΚ.

Στο παραπάνω φόντο είχαμε ως απάντηση τη «σφοδρή» αντίδραση του πρωθυπουργού κατά της κίνησης Τσουκάτου, που ουσιαστικά αξιοποιήθηκε ως πρόσχημα και ως αφορμή για τον κ. Σημίτη ώστε να σηκώσει τους εσωκομματικούς τόνους. Ταυτόχρονα με το (εσωκομματικό) μήνυμα που έστειλε ο «εκνευρισμός» του πρωθυπουργού κατά του Τσουκάτου, η προσπάθεια να εμπεδωθεί και μια εικόνα συνολικότερης «αστάθειας» βρήκε τον καλύτερό της τροφοδότη στη συνωμοσιολογία που προέκυψε από την επίθεση κατά του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι: Πρώτον, η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ να έχει εκ των προτέρων ενοχοποιήσει τις φυγόκεντρες τάσεις στο εσωτερικό του κόμματός της, σε μια στιγμή μάλιστα που η εκτίμηση είναι ότι τέτοιες διεργασίες θα εντείνονται λόγω της λαϊκής δυσαρέσκειας (αγροτικό, ασφαλιστικό, δημοτικές, αναβρασμός σε μέτωπα όπως η Υγεία, η Παιδεία, η εξωτερική πολιτική). Δεύτερον, η τακτική του κ. Σημίτη να μιλά από τώρα, δυο χρόνια πριν τις βουλευτικές (είτε ο ίδιος είτε δι' «αντιπροσώπων») για κλίμα «εσωστρέφειας» ή ακόμα και να επαναφέρει τη θεωρία της ξαναζεσταμένης σούπας περί εσωτερικής του υπονόμευσης μαζί με τα σενάρια περί «ανατροπής» του «από οικονομικά συμφέροντα» (!) έπειτα από τις δημοτικές, μοιάζει όλο και περισσότερο με ένα «άλλοθι» που οικοδομείται βήμα βήμα για να αξιοποιηθεί κατάλληλα όταν χρειαστεί. Εν προκειμένω (και αυτό έχει σημασία) αυτό το «άλλοθι» με όχημα το «Δούρειο Ιππο», τον «τριανταφυλλο-καρατζαφερισμό» εναντίον του Κ. Στεφανόπουλου, κάποιοι προσπάθησαν να το καταστήσουν... «ακλόνητο». Ετσι χτες ο κ. Σημίτης εμφανίστηκε από τη Χαρ. Τρικούπη αφ' ενός ως εκπρόσωπος της «ομαλότητας» αφ' ετέρου δεν απέκλεισε την επανεμφάνιση των «παράκεντρων»...

***

Σε ό,τι αφορά ειδικά την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, είδαμε πριν από μήνες τον Κ. Σημίτη να αποφασίζει την επίσπευση του συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ, καταγγέλλοντας και τότε «σκοτεινά κέντρα». Αλλά το να καταφεύγει ο κ. Σημίτης σε «καταγγελίες» κατά «κέντρων» που τον υπονομεύουν, είναι ένα αστείο που έχει σημασία να θυμόμαστε ότι ξαναπαίχτηκε. Πότε; Αμέσως μετά την παλλαϊκή οργή για το Ασφαλιστικό... Παράλληλα, το να βλέπουμε τον κ. Παπανδρέου να φλερτάρει με την πρωθυπουργία ή τους «πρωθυπουργίσιμους» του ΠΑΣΟΚ να στριμώχνονται στην κούρσα της διαδοχής, είναι κάτι που επίσης το έχουμε ξαναζήσει.

Με άλλα λόγια, τόσο οι εσωκομματικές διεργασίες στο ΠΑΣΟΚ, όσο και τα παιχνίδια «μεταμφίεσης» του πολιτικού σκηνικού, συνιστούν επανάληψη γνωστών κόλπων, που το πολύ πολύ να αφορούν κάποιες πολιτικές κορυφές, κάποιους οικονομικούς κύκλους που συναγελάζονται μαζί τους, καθώς και τους σχεδιασμούς των δελφίνων, του κ. Σημίτη και των δικομματικών «αντιπάλων» τους για το πώς θα διατηρήσουν ή για το πώς θα αποσπάσουν καρέκλες εξουσίας.

***