Με πολλά λόγια και αγωνιστική απραξία θα αντιμετωπίσει η ΑΔΕΔΥ την επίθεση της κυβέρνησης το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα σε τρία βασικά μέτωπα: Το νέο μισθολόγιο, το ασφαλιστικό και τις αλλαγές στη Δημόσια Διοίκηση. Το Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ, που συνεδρίασε την Παρασκευή, τυπικά είχε σαν σκοπό να καταλήξει σε θέσεις γύρω από αυτά τα συγκεκριμένα ζητήματα, αλλά και στο απαραίτητο αγωνιστικό πρόγραμμα για την υποστήριξή τους. Ωστόσο οι παρατάξεις ΠΑΣΚ, ΔΑΚΕ και Αυτόνομη Παρέμβαση, έκριναν ότι δε χρειάζονται αγωνιστικές κινητοποιήσεις.

Επιπρόσθετα:

- Το ύψος των μισθών μέσα από το νέο μισθολόγιο θα εξαρτηθεί από την... αντοχή της οικονομίας και όχι τις ανάγκες των εργαζομένων.

- Οι αναδιαρθρώσεις υπέρ του κεφαλαίου στη Δημόσια Διοίκηση, μέσω του προγράμματος «ΠΟΛΙΤΕΙΑ» γίνονται επί της ουσίας αποδεκτές.

- Το ασφαλιστικό, περιβεβλημένο με κενές διακηρύξεις για την προστασία των δικαιωμάτων των εργαζομένων, οδηγείται στον «κοινωνικό διάλογο».

Η πλειοψηφία επιμένει σε μια τακτική διάστασης λόγων και πράξεων, ενώ οι σύμβουλοι της Ταξικής Δημοσιοϋπαλληλικής Συσπείρωσης έθεσαν με επιμονή το δικό τους αγωνιστικό πλαίσιο και πρόγραμμα για να μπορέσει η ΑΔΕΔΥ να ενεργοποιήσει το σύνολο των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα και να σταθούν εμπόδιο στα αντεργατικά σχέδια της κυβέρνησης.

Με την ΠΑΣΚ να πρωτοπορεί, η θέση της ΑΔΕΔΥ διολισθαίνει συνεχώς στην τυπική αποδοχή και στήριξη των κυβερνητικών σχεδίων για τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στη Δημόσια Διοίκηση.

Το Γενικό Συμβούλιο επικύρωσε τις θέσεις σύμφωνα με τις οποίες η ΑΔΕΔΥ αποδέχεται το πρόγραμμα «ΠΟΛΙΤΕΙΑ» με την «ευχή» να απεμπλακεί από τις εργασιακές σχέσεις και τις αμοιβές. Η ιδιωτικοποίηση τομέων του δημοσίου και η αναδιάρθρωση των υπηρεσιών του με τρόπο που να εξυπηρετεί τις δραστηριότητες του κεφαλαίου και όχι τη διευκόλυνση του λαού, δε θίγονται από την πλειοψηφία.

Την ίδια ώρα οι ηγεσίες των ΠΑΣΚ, ΔΑΚ και ΑΠ γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι συγκεκριμένες αλλαγές στη Δημόσια Διοίκηση και η εισαγωγή κανόνων λειτουργίας του ιδιωτικού τομέα είναι αναπόσπαστες με τις εργασιακές σχέσεις και τις αμοιβές. Ετσι, το πρόγραμμα «ΠΟΛΙΤΕΙΑ» δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με ημίμετρα. Είτε θα απορριφθεί ολοκληρωτικά ή θα γίνει αποδεκτό.

Οι ευθύνες των παρατάξεων που κρατούν τους δημόσιους υπάλληλους στο αγωνιστικό περιθώριο και αντιμετωπίζουν την κυβερνητική πολιτική με φραστικές μόνο διαφοροποιήσεις, λιγότερο ή περισσότερο θετικές απέναντι στις αντιδημοσιοϋπαλληλικές και αντιλαϊκές ανατροπές που προωθούνται, είναι ακόμη μεγαλύτερες αυτή την περίοδο. Οι όποιες ενστάσεις τους διατυπώνονται στο θέμα της Δημόσιας Διοίκησης, αναιρούνται από την ενεργητική συμμετοχή στην επεξεργασία του νέου μισθολογίου, από τη στιγμή που η κυβέρνηση έχει αποκαλύψει ήδη τις προθέσεις της.

Στις αρχές του περσινού καλοκαιριού η ΑΔΕΔΥ συζητούσε με την κυβέρνηση για τις αμοιβές των δημοσίων υπαλλήλων, στο πλαίσιο των υποτιθέμενων ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων στο δημόσιο. Τον Ιούνη έφτασε στο σημείο να αποχωρήσει από τις συζητήσεις, καταγγέλλοντας την κυβερνητική αδιαλλαξία.

Αμέσως μετά, η πλειοψηφία στη διοίκηση της ΑΔΕΔΥ επέβαλε αγωνιστική «εκεχειρία» για το καλοκαίρι και εξήγγειλε κινητοποιήσεις από το... Σεπτέμβρη. Το αποτέλεσμα ήταν να προχωρήσει η κυβέρνηση ομαλά τις «διαπραγματεύσεις» με τις Ομοσπονδίες και να καταλήξει σε αυξήσεις - ψίχουλα για το 2002! Επιπρόσθετα, η ΑΔΕΔΥ δέχτηκε να συμμετάσχει στην Επιτροπή του υπουργείου για το νέο μισθολόγιο. «Ξέχασε» έτσι τις προηγούμενες ενστάσεις της, με το επιχείρημα ότι η νέα πολιτική ηγεσία του υπουργείου δεν έθεσε ανάλογα ζητήματα με αυτά που την είχαν κάνει να αποχωρήσει το καλοκαίρι του 2001 από τις συλλογικές διαπραγματεύσεις!!! Τώρα η πλειοψηφία συζητά βασικό μισθό ακόμη και 300 χιλ. δραχμών, αλλά δεν καθορίζει από πότε θέλει να ισχύσει το νέο μισθολόγιο, θεωρεί δεδομένο ότι η πρότασή της θα υλοποιηθεί σταδιακά με ορίζοντα έως 3 χρόνια και το θέτει υπό την αίρεση της... αντοχής της οικονομίας!!!

Με αυτούς τους τακτικισμούς, τα μπρος - πίσω, τις εξάρσεις και τις υφέσεις, κατορθώνει η πλειοψηφία στην ΑΔΕΔΥ να διατηρεί τους δημόσιους υπάλληλους στο σκοτάδι, χωρίς ενημέρωση, χωρίς κινητοποίηση, φθείροντας και την όποια εμπιστοσύνη μπορεί να έχουν στο ανώτερο όργανό τους, με συνέπεια να καταδικάζεται στη μικρή συμμετοχή η όποια ευκαιριακή κινητοποίηση προκηρύσσεται, μόνο και μόνο για να την καταχωρήσουν σε ένα απολογισμό δράσης.

Ισως η πιο επικίνδυνη έκφραση αυτής της τακτικής να σχετίζεται με το ασφαλιστικό. Η κυβέρνηση έχει ορίσει την έναρξη του σχετικού «κοινωνικού διαλόγου» της απάτης στα τέλη του Μάρτη. Ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ Σ. Παπασπύρος, παρουσίασε στο Γενικό Συμβούλιο μια σειρά από θέσεις που επιχειρούν να εμφανίσουν την ΑΔΕΔΥ αρνητική απέναντι στην αντιασφαλιστική πολιτική της κυβέρνησης. Ωστόσο, δε θίγει καν το ζήτημα του «κοινωνικού διαλόγου»...

Τα παραπάνω, σε συνδυασμό με την άρνηση των παρατάξεων της πλειοψηφίας να αποφασίσουν απεργιακή κινητοποίηση για το ασφαλιστικό, δείχνουν τις πραγματικές τους προθέσεις για την υπεράσπιση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, η Ταξική Δημοσιοϋπαλληλική Συσπείρωση προτείνει στους εργαζόμενους τη διέξοδο μέσα από την ενίσχυση του ΠΑΜΕ και τη μαζική συμμετοχή στο αγωνιστικό του πρόγραμμα. Απαιτεί τώρα 300 χιλ. κατώτατο μισθό, διεύρυνση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, απόκρουση των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων στη Δημόσια Διοίκηση, αντίσταση στο μέτωπο κεφαλαίου - κυβέρνησης - Ευρωπαϊκής Ενωσης.

ΣΗΜΕΡΑ, μερικά προσθετικά στο γραφτό της περασμένης Κυριακής, που ήταν αφιερωμένο στον φωτεινό στοχαστή, στον φιλόσοφο, στον ποιητή και αγωνιστή δημοσιογράφο Νίκο Καρβούνη, που ακριβώς αυτόν το μήνα συμπληρώθηκαν 55 χρόνια από το θάνατό του. Θα ακολουθήσει, πολύ μικρός ακόμη, από το νησί του, το Θιάκι, της θάλασσας τους δρόμους για να βρεθεί τριών χρόνων, μαζί με τον έμπορο πατέρα του και τη δασκάλα μάνα του, στη Ρουμανία κι όπου μέσα σε καλές και άνετες συνθήκες θα ολοκληρώσει τη γυμνασιακή του μόρφωση.

ΕΙΝΑΙ πια εικοσάχρονος, που θα γυρίσει στην Αθήνα. Θα ξεκινήσουν οι πρώτες φιλολογικές γνωριμίες με τον Κ. Βάρναλη, τον Μ. Αυγέρη, τον Κ. Παλαμά, τον Ουράνη κι άλλους λογοτέχνες της εποχής του. Αυτήν ακριβώς την εποχή, θα αναλάβει και την έκδοση του περιοδικού «Ηγησώ», που η έκδοσή του κράτησε μόνον 9 μήνες. Σταθμός στη ζωή του Ν. Κ., η γνωριμιά του με τον ποιητή Λορέντζο Μαβίλη. Θα βρεθεί κοντά του, με τη στολή του Γαριβαλδινού και θα πολεμήσει στο Δρίσκο, όπου ο Μαβίλης, τραυματισμένος θανάσιμα, θα ξεψυχήσει στην αγκαλιά του.

ΚΑΠΟΙΑ στιγμή, σ' αυτή τη μεγάλη διαδρομή, ο Ν. Κ. θα μείνει στο χώρο της δημοσιογραφίας κι από το 1930 ο ερευνητής των εφημερίδων και ειδικά της «Πρωίας» εντοπίζει πλούσια και μοναδική τη δημοσιογραφική, αλλά και φιλολογική εισφορά του Ν. Κ., η οποία, για πολλά και πολλούς, είναι υλικό πολύτιμο, σκόρπιο, όμως, εδώ κι εκεί. Ο Ν. Κ., με τα άρθρα του, αλλά και τις δημοσιογραφικές του αποστολές, θα αποκαλύψει και θα καταγγείλει τους χιτλερικούς και τα εγκλήματά τους. Το 1933 θα βγάλει την «Καστανή Βίβλο», που έγινε αιτία, το 1934, για τη δίωξή του.

Η ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ είναι η κορυφαία ώρα για τον Ν. Καρβούνη, που η πένα του μας χάρισε τον παιάνα του παλλαϊκού αγώνα μας, που 60 χρόνια από τότε ο λαός και τα νιάτα τον έχουν ολοζώντανο στην ψυχή τους, από γενιά σε γενιά, κληρονομιά, που πάνω της βαστάει, όπως τ' αθάνατα δημοτικά μας τραγούδια, όλο το βαθύ νόημα και όλο το μεγαλείο του αγώνα μας. Θυμάμαι πολύ καλά αυτό που συχνά μας έλεγε ο καθηγητής της Μεσαιωνικής και Νεοελληνικής Φιλολογίας Νίκος Βέης πως είναι για το δημιουργό η πιο μεγάλη δικαίωση να πάρει ο λαός στο στόμα του τα τραγούδια, να τα κάνει δικά του κι είναι τότε, που αποξεχνιέται ο δημιουργός. Ολα αυτά τα 'λεγε, μιλώντας για τα έργα του Σολωμού.

Ο Ν. ΚΑΡΒΟΥΝΗΣ μάς έχει δώσει ο ίδιος το χρονικό του «Θουρίου», για το πώς έγραψε το «Βροντάει ο Ολυμπος», που, μελοποιημένο από τον ίδιο το δημιουργό του, αλλά και από τον αντιστασιακό μουσικό Αστραπόγιαννο, διαδόθηκε σ' όλη την Ελλάδα. Και έγινε, έτσι, το ηρωικό εμβατήριο, που σάλπιζε βροντερά το προσκλητήριο για τη «χιλιάκριβη τη λευτεριά».

ΑΠΑΝΤΩΝΤΑΣ στον δημοσιογράφο σ. Β. Γεωργίου, που τον ρώτησε, στα χρόνια της Κατοχής, αν γράφει τίποτα, πήρε την απάντηση πως κάποτε - κάποτε γράφει και προχωρώντας πιο πέρα πρόσθεσε ότι, αν χρειαστεί, γράφει και θούρια κι, όπως είπε, «το "Βροντάει ο Ολυμπος" ήταν προϊόν έξαρσης και οργής μαζί».

Ο ΠΑΙΑΝΑΣ της Εθνικής Αντίστασης θα γραφεί μια νύχτα, καθώς οργισμένος και αηδιασμένος γύρισε στο σπίτι του: «...μου ήρθε άμεσα η ανάγκη να αντιδράσω. Δεν έκλεισα μάτι εκείνο το βράδυ...». Κι εξιστορώντας τη γραφή του, πρόσθεσε: «...Κάθισα κι έγραψα τους στίχους και την ίδια νύχτα, κατά τα ξημερώματα, σύνθεσα και τη μουσική...». Μουσική στο θούριο, όπως είναι γνωστό, έβαλε ο αντιστασιακός μουσικός Ακης Σμυρναίος (Αστραπόγιαννος).

ΜΟΝΟΝ ο Ν. Καρβούνης μπορούσε να δώσει αυτόν τον επικό ύμνο, με το μοναδικό εκείνο συνταίριασμα των βουνών. Κι αυτό, γιατί ο ποιητής του παιάνα «Βροντάει ο Ολυμπος» είχε μια βαθιά γνωριμιά με τη βουνίσια Ελλάδα. Την είχε ζήσει, αλλά και την είχε δώσει στα γραφτά του, στις επιφυλλίδες και τα τραγούδια του. Είχε αμέτρητες φορές ακούσει τον Ολυμπο να βροντάει. Είχε δει την Γκιώνα να αστράφτει... Και τ' Αγραφα να μουγκρίζουν.