Αλλωστε, οι υπέρογκοι φόροι που καλούνται να πληρώσουν μισθωτοί και συνταξιούχοι, είναι το αποτέλεσμα και της ακόμα πιο βαθιά αντιλαϊκής πολιτικής, που από τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας έθεσε στόχο την εφαρμογή των πασίγνωστων «προγραμμάτων σύγκλισης», προκειμένου να επιτευχτεί η επιδίωξη της άρχουσας τάξης για ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ. Το φορολογικό σύστημα ανέκαθεν ήταν ένα σύστημα κοινωνικά άδικο και φορομπηχτικό για τα λαϊκά στρώματα. Η υλοποίηση, όμως, των δεσμεύσεων που αναλήφθηκαν στα πλαίσια της Συνθήκης του Μάαστριχτ και η πορεία εξομοίωσης της ελληνικής πραγματικότητας με ό,τι πιο αντιδραστικό είχαν να παρουσιάσουν τα φορολογικά συστήματα στις άλλες χώρες - μέλη της ΕΕ, σηματοδότησε, εκ μέρους των «εκσυγχρονιστών», ένα ...σαφάρι φορολεηλασίας, το οποίο συνεχίζεται και σήμερα. Ιδιαίτερα χαρακτηριστικά είναι και τα στοιχεία που παρουσίασε πριν λίγες μέρες η διορισμένη από την κυβέρνηση «Επιτροπή για την Αναμόρφωση του Φορολογικού Συστήματος» και από τα οποία αποδεικνύεται ότι, αν στις χώρες - μέλη της ΕΕ τα τελευταία χρόνια έγιναν βήματα για την αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης, στην Ελλάδα έγιναν άλματα!

Παπαγεωργίου Βασίλης

Το 1995 τα συνολικά φορολογικά έσοδα στη χώρα αποτελούσαν το 31,7% του ΑΕΠ, τη στιγμή που το αντίστοιχο ποσοστό ήταν 36,1% για τις χώρες του ΟΟΣΑ και 40% για την ΕΕ. Υπήρχε, δηλαδή, μια διαφορά 4,4 μονάδες από τον μέσο όρο του ΟΟΣΑ και 8,3 μονάδες από την ΕΕ.

Το 1999, η εικόνα ανατράπηκε. Τα φορολογικά έσοδα έφτασαν το 38% του ΑΕΠ στην Ελλάδα «περνώντας» τις χώρες του ΟΟΣΑ, που «έμειναν» στο 37,3% και μειώνοντας σημαντικά την απόσταση με την ΕΕ, όπου οι φόροι αυξήθηκαν στο 41,6%. Η διαφορά με τον μέσο όρο των φορολογικών βαρών στις χώρες της ΕΕ μειώθηκε στις 3,6 μονάδες.

Αυτή, βέβαια, η εξέλιξη δεν είναι αρκετή για την άρχουσα τάξη και τους κυβερνώντες. Γι' αυτό και η περιβόητη φορολογική μεταρρύθμιση προβλέπει παραπέρα αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης. Και επειδή, σταθερός στόχος και απαράβατος όρος κάθε ...σύγχρονης μεταρρύθμισης είναι η εξασφάλιση της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι θα κληθούν να πληρώσουν και πάλι το μάρμαρο. Σα να μη φτάνει δηλαδή που, έτσι κι αλλιώς, σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος των φόρων, θα πρέπει να δείξουν ...ανθεκτικότητα για ακόμα περισσότερους φόρους.

Πέρα από τα επίσημα συνολικά, τα λεγόμενα εθνικολογιστικά, στοιχεία που αφορούν το ΑΕΠ και τα φορολογικά ο καθένας μας καλείται καθημερινά και σε κάθε του βήμα να πληρώνει διάφορους άμεσους, έμμεσους, ειδικούς και άλλους φόρους, που μαζί με τις κρατήσεις που καταβάλλουμε για τη χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος διαμορφώνουν μια ανατριχιαστική εικόνα. Μια εικόνα, όμως, την οποία δε συνειδητοποιούμε, αφού η φορολογία έχει εισβάλει και έχει ενσωματωθεί στις τιμές που αγοράζουμε τα διάφορα προϊόντα ή πληρώνουμε τις υπηρεσίες που έχουμε ανάγκη. Η σχέση, μάλιστα, των άμεσων και των έμμεσων φόρων είναι τέτοια, που όσο μικρότερο εισόδημα έχει κάποιος, τόσο μεγαλύτερο είναι το ποσοστό των έμμεσων φόρων με το οποίο επιβαρύνεται, αφού το εισόδημα των οικονομικά ασθενέστερων ξοδεύεται ολόκληρο.

Το παράδειγμα που παρουσιάζει σήμερα ο «Ρ», για να φωτίσει τον όγκο των ελάχιστων φόρων που πληρώνει ένα νοικοκυριό, ανταποκρίνεται σε μεγάλο βαθμό σε μια μέση οικογένεια. Πρόκειται για μια οικογένεια με δύο παιδιά. Χωρίς τα ψιλά ο καθαρός μηνιαίος μισθός του συζύγου είναι 272.000 δραχμές και της συζύγου 244.000 δραχμές, δηλαδή συνολικά 516.000 δραχμές. Η οικογένεια μένει σε νοικιασμένο διαμέρισμα 100 τετραγωνικών στο Δήμο Ζωγράφου και πληρώνει νοίκι 100.000 δραχμές το μήνα. Από εκεί και πέρα, η ετήσια δαπάνη της οικογένειας επί της οποίας υπολογίζονται οι διάφοροι φόροι, είναι περίπου οι δαπάνες που κάνουμε όλοι μας. Ορισμένοι, μάλιστα, μπορεί να υποστηρίξουν ότι τα στοιχεία μας είναι συντηρητικά. Δεν έχουν άδικο, αν και ταυτόχρονα και γι' αυτές τις απόλυτα αναγκαίες δαπάνες το εισόδημα της οικογένειας φτάνει δε φτάνει. Εδώ, όμως, υπεισέρχεται ο παράγων τραπεζικός δανεισμός, στον οποίο καταφεύγουν όλο και περισσότερες οικογένειες, προκειμένου να τα βγάλουν πέρα και να εξασφαλίσουν τα στοιχειώδη.

Η οικογένεια του παραδείγματός μας με φορολογητέο εισόδημα πέρσι 7.600.000 δραχμές:

• Πλήρωσε για εισφορές στα διάφορα ταμεία 1.208.400 δραχμές.
• Κατέβαλε 316.684 δραχμές για φόρο εισοδήματος
• Κατέθεσε 1.508.514 δραχμές για έμμεσους φόρους

Στις 7.600.000 δραχμές, δηλαδή, αντιστοιχούν διάφοροι φόροι και εισφορές συνολικού ύψους 3.033.598 δραχμές!

Αν θέλουμε να διαπιστώσουμε με άλλο τρόπο τη φοβερή φορο-κλοπή, οι υποχρεωτικές αυτές πληρωμές ισοδυναμούν με:

• 5,8 καθαρούς μισθούς
• το 40% του φορολογητέου εισοδήματος

Η ανάδειξη της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων και της αποτελεσματικότητας (δηλαδή, της κερδοφορίας) της επιχειρηματικής δράσης σε πρώτο στόχο της κυβερνητικής πολιτικής, πέραν όλων των άλλων συνεπειών για τα λαϊκά εισοδήματα, οδηγεί αναπόφευκτα σε ένα δημοσιονομικό αξίωμα: Η διατήρηση και η αύξηση των δημοσίων εσόδων, δηλαδή, των φόρων πρέπει να γίνει ταυτόχρονα με τη μείωση της φορολογικής επιβάρυνσης του κεφαλαίου. Αρα, με διεύρυνση της φορολογικής βάσης και αύξηση των φόρων που πληρώνουν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι. Σ' αυτά ακριβώς τα πλαίσια κινούνται και οι επιλογές των κυβερνώντων σε ό,τι αφορά τη φορολογική μεταρρύθμιση. Κι αν η κυβέρνηση καταφέρει και περάσουν τα φορολογικά μέτρα που έχει υπόψη της, τότε η παραπάνω εικόνα για τους άμεσους και έμμεσους φόρους που πληρώνουν οι λαϊκές οικογένειες θα γίνει ακόμα πιο ζοφερή.