Εφτασαν στο σημείο να ισχυρίζονται ότι 1,4 εκατομμύρια εργαζόμενοι ωφελούνται από τις ρυθμίσεις, για 1 εκατομμύριο η κατάσταση παραμένει αμετάβλητη και μόνο ένα ποσοστό της τάξης του 1-1,5% ή 25.000 - 30.000 εργαζόμενοι θίγονται. Πού στηρίζουν άραγε αυτή την περίεργη αριθμητική;

Ποια είναι η αλήθεια:

Α) Η αλήθεια είναι ότι ξεθεμελιώνεται το δικαίωμα για 35ετία χωρίς όριο ηλικίας σε όσους το είχαν κατακτήσει (π.χ. ΔΕΚΟ -Τράπεζες) αλλά και το αρνούνται προκλητικά σε όσους το απαιτούν. Καταρχήν, από τυπική άποψη, ακόμα και η σύγκριση με το ισχύον καθεστώς, στον ιδιωτικό τομέα, δηλαδή τα 35 χρόνια ασφάλισης με όριο ηλικίας το 58ο έτος ηλικίας, αποδεικνύει ότι: Ενας εργαζόμενος που πρωτομπαίνει σε εργασία από το 22ο έτος της ηλικίας του και μετά, όχι μόνο δεν επωφελείται από το μέτρο, αλλά αναγκάζεται να βγει στη σύνταξη μετά το 58 έτος της ηλικίας του. Η πραγματικότητα είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των νέων εργαζομένων μπήκαν ή θα μπουν στην παραγωγή μετά το 22ο έτος της ηλικίας τους; Πώς λοιπόν ωφελείται η πλειοψηφία από το συγκεκριμένο μέτρο; Αλλά το πιο ουσιαστικό είναι όχι το τυπικό μέρος, αλλά η πραγματική ζωή. Η πραγματική κατάσταση στην αγορά εργασίας. Πόσοι σήμερα εργαζόμενοι μπορούν να εξασφαλίσουν εργασία για 37 χρόνια συνεχόμενα; Εκτός και αν στην Ελλάδα εξαλείφθηκε η ανεργία και δεν το καταλάβαμε. Εκτός και αν έφεραν το σοσιαλισμό και ο κόσμος δεν πήρε χαμπάρι.

Β) Τα 37 χρόνια είναι μέτρο επώδυνο σε βάρος όλων των εργαζομένων. Στην πράξη αυτή η ρύθμιση οδηγεί σε σύνταξη μετά και τα 67! Επιπλέον, θάβει ακόμη και το δικό τους αίτημα για 35ετία χωρίς όριο ηλικίας. Πολύ περισσότερο που η εργατική τάξη δικαιούται όχι την αύξηση των ορίων ηλικίας αλλά τη μείωσή τους στα 60 για τους άνδρες και στα 55 για τις γυναίκες και σύνταξη στα 30 χρόνια δουλιάς χωρίς όριο ηλικίας, όπως παλεύει το ΠΑΜΕ. Αυτή παράγει όλον τον κοινωνικό πλούτο και το δικαίωμα αυτό δεν το εκχωρεί.

Α) Οτι ο νόμος Σιούφα, παραμένει σε ισχύ, επεκτείνεται και σε άλλες κατηγορίες εργαζομένων και τελικά μέσα από το απαραίτητο ρεκτιφιέ, ενισχύεται. Το γεγονός και μόνο ότι κρατά σε ισχύ το νόμο Σιούφα είναι όνειδος για την κυβέρνηση.

Β) Κρατά σε ισχύ την αύξηση κατά 5 ολόκληρα χρόνια του εργασιακού βίου και την εκμετάλλευση των γυναικών, οι οποίες θα βγαίνουν στη σύνταξη όπως και οι άντρες στα 65 χρόνια.

Γ) Ακόμα χειρότερα, η κυβέρνηση ενισχύει το νόμο Σιούφα αυξάνοντας κατά δύο χρόνια τον εργάσιμο βίο με το δήθεν κίνητρο παραμονής μέχρι τα 67. Το προκλητικό είναι ότι επαίρεται γι' αυτό, αφού, όπως λέει, δίνει τη δυνατότητα για βελτίωση της σύνταξης με την παραμονή στην εργασία μέχρι τα βαθιά γεράματα. Πράγματι, η κυβέρνηση με την πολιτική της έχει κατρακυλήσει σε τόσο χαμηλά επίπεδα τη σύνταξη, που αυτά τα δύο πρόσθετα χρόνια γίνονται πλέον υποχρεωτικά και όχι επιλογή των εργαζομένων.

Οταν ο Σιούφας ανέβαζε τα όρια συνταξιοδότησης των γυναικών στα 65 χρόνια, το ΠΑΣΟΚ, έσχιζε τα ιμάτιά του. Τώρα που το ΠΑΣΟΚ «κρατάει σε ισχύ το νόμο» και επιπλέον αυξάνει τα όρια ηλικίας στα 67, αυτό το προπαγανδίζει ως θετικό μέτρο.

Οσον αφορά στο ποσοστό αναπλήρωσης της σύνταξης και σ' αυτό το ΠΑΣΟΚ κλέβει τους εργαζόμενους, αφού σε σύγκριση με τους εργαζόμενους πριν το 1993, το ποσοστό από 80% μειώνεται στο 70%. Μήπως η γενιά που μπήκε και μπαίνει στην παραγωγή με χειρότερους όρους από τη γενιά των πατεράδων τους, πρέπει να είναι ευχαριστημένη ότι δεν τους κλέβει τη σύνταξη κατά 20 ποσοστιαίες μονάδες - όπως έκανε ο νόμος Σιούφα - αλλά κατά 10 ολόκληρες μονάδες;

Και κάτι ακόμα. Με το νόμο Σιούφα, στον υπολογισμό της σύνταξης δε συμπεριλαμβάνονται τα δώρα των εορτών με αποτέλεσμα να μειώνεται το ύψος της. Και αυτή η διάταξη παραμένει σε ισχύ.

Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί γιατί η ρύθμιση της ΝΔ (N. 1902/90) που αποδέσμευσε τις κατώτερες συντάξεις από τα 20 Ημερομίσθια του Ανειδίκευτου εργάτη παραμένει ατόφια.

Η εξαγγελία για αύξηση των κατώτερων συντάξεων, σε σχέση με τη ρύθμιση Σιούφα που όριζε ότι μετά το 2028 οι κατώτερες συντάξεις θα ήταν στις 69.000 δραχμές, σε τίποτα δεν αλλάζει το γεγονός ότι η νέα γενιά θα βγαίνει με χειρότερους όρους στη σύνταξη. Γιατί:

Η αποδέσμευση της σύνταξης από το κατώτερο μεροκάματο - που διατηρείται σε ισχύ από το ΠΑΣΟΚ - έχει επίπτωση και στους σημερινούς συνταξιούχους, οι οποίοι ανεξάρτητα από το ύψος της πρώτης σύνταξης, χάνουν ετησίως μεγάλο μέρος της αγοραστικής δύναμης των συντάξεων τους γιατί δεν ακολουθούν το ρυθμό αύξησης των μεροκάματων. Εννοείται ότι την ίδια αβάσταχτη πραγματικότητα θα βιώσουν και οι εργαζόμενοι μετά την 1/1/1993.

Ετσι, ενώ πριν την εφαρμογή της συγκεκριμένης διάταξης, η κατώτερη σύνταξη αντιστοιχούσε στα 20 ΗΑΕ, σήμερα αντιστοιχεί στα 15 ημερομίσθια. Αυτό διατηρεί αυτούσιο το ΠΑΣΟΚ και από μόνο του αυτό, οδηγεί σε διαρκή μείωση των συντάξεων γενικά, αλλά και των κατώτερων συντάξεων.

Να ποια είναι η αξία του ισχυρισμού ότι τα μέτρα βελτιώνουν τις κατώτερες συντάξεις.

Και μόνο το γεγονός ότι η κυβέρνηση καταφεύγει σε σύγκριση των μέτρων της με το έκτρωμα του νόμου Σιούφα το οποίο και διατηρεί, δείχνει και τη χρεοκοπία των επιχειρημάτων της. Και στα παραπάνω πρέπει να προσθέσουμε και την αναθεώρηση του καθεστώτος των βαρέων και ανθυγιεινών, που μαθηματικά θα οδηγήσει στον αποχαρακτηρισμό του 80% των επαγγελμάτων. Πιστεύει άραγε κανένας ότι η αναθεώρηση θα οδηγήσει έστω και στην εισαγωγή ενός νέου επαγγέλματος στα ΒΑΕ;

Γι' αυτό οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να πέσουν θύματα μίας προπαγάνδας που αφορά σε «πράσινα ά-λογα». Η αντιασφαλιστική ανατροπή - όπως αποδείξαμε - πετσοκόβει άγρια τα δικαιώματα όλων των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα. Η λεγόμενη χρηματοδότηση του ΙΚΑ, είναι το δεύτερο χτύπημα που καταφέρνει συνολικά κατά του Ιδρύματος και των οικονομικών του δυνατοτήτων.

Η περιπτωσιολογία, η διάσπαση και κατά περίπτωση παρουσίαση των μέτρων επιδιώκει να κρύψει μια βασική αλήθεια. Οτι το σύστημα της κοινωνικής ασφάλισης υποβαθμίζεται συνολικά. Οτι το «νέο ΙΚΑ» το ΕΤΑΜ, θα είναι χειρότερο από το σημερινό και όσον αφορά τις προϋποθέσεις συνταξιοδότησης, τις παροχές, την οικονομική του κατάσταση. Τα ειδικά Ταμεία με τα μεγάλα χρέη, που η κυβέρνηση σκοπεύει να τα εντάξει στο «νέο Ταμείο», θα επιδεινώσουν επιπλέον τη θέση του. Περισσότεροι εργαζόμενοι θα μοιράζονται ένα φτωχότερο Ιδρυμα. Ακόμα και στην υποθετική περίπτωση που κάποιον «προσωπικά» δεν τον έθιγαν τα μέτρα, η αλήθεια είναι ότι αυτός θα ανήκει πλέον σε ένα Ταμείο χωρίς αποθεματικά, χωρίς περιουσία, με τεράστια ελλείμματα και βάρη, χωρίς υπηρεσίες υγείας και πρόνοιας. Ετσι αργά ή γρήγορα θα γινόταν και αυτός το επόμενο θύμα της επόμενης «μεταρρύθμισης», για την οποία ήδη μιλάνε οι αρμόδιοι παράγοντες.

Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι στο «φυλλάδιο» της ΠΑΣΚΕ, δε γίνεται καμιά αναφορά υπεράσπισης των ανατροπών στο δημόσιο. Και μόνο αυτή η «λεπτομέρεια» αρκεί για να επιβεβαιώσει ότι η «σφαγή» των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά και των εργαζομένων σε τράπεζες και ΔΕΚΟ, θεωρείται πλέον δεδομένη για τους επιτελείς του ΠΑΣΟΚ.

Φωνάζει λοιπόν η ΠΑΣΚΕ. Ωρύεται το επιτελείο του υπουργείου Εργασίας. Μόνο που φωνάζουν όπως τον κλέφτη που ο νοικοκύρης τον πιάνει επ' αυτοφώρω. Φωνάζουν για να κρύψουν τις πομπές τους. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση ο κλέφτης δεν κλέβει το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς. Κλέβουν το αίμα και τον ιδρώτα εκατομμυρίων εργαζομένων. Και αυτό η εργατική τάξη, τα ταξικά συνδικάτα δε θα τους το επιτρέψουν.