Ποια είναι η... προοδευτική πολιτική του ΣΥΝ και ποια η... σεχταριστική, του παρελθόντος, που έχει το ΚΚΕ;

Εδώ, η συγκάλυψη της πραγματικότητας είναι ολοφάνερη.

Πρώτο: Σε όλες της χώρες του καπιταλισμού (φυσικά και της ΕΕ) τα δικαιώματα των εργαζομένων δέχονται ανελέητα χτυπήματα. Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις προχωρούν ολοταχώς. Παίρνονται πίσω ή περιορίζονται και στοιχειώδη κεκτημένα. Και προετοιμάζονται κι άλλα χειρότερα μέτρα. Επομένως, τα περί σύγκλισης των Ελλήνων εργαζομένων με τους άλλους Ευρωπαίους συναδέλφους τους περιέχουν μια διπλή κοροϊδία: Κρύβουν, ότι η σύγκλιση, κι αν ακόμη γινόταν, πράγμα αδύνατο, θα ήταν σύγκλιση συνεχώς προς τα κάτω. Επίσης, ότι δεν μπορεί να γίνει, διότι αυτό θα σήμαινε, εκτός των άλλων, ότι είναι δυνατό το βιοτικό επίπεδο των άλλων να πέφτει και των Ελλήνων ν' ανεβαίνει!! Αρα, όταν ο Ν. Κ. κατηγορεί την ελληνική κυβέρνηση, ότι δεν έκανε τίποτα για τη σύγκλιση, δημαγωγεί.

Δεύτερο: Τι λιγότερο - ή στραβό - κάνει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ από τις κεντροαριστερές κυβερνήσεις της ΕΕ; Τίποτα! Κάνουν τα ίδια! Επί κυβέρνησης Ζοσπέν, που αποτελεί το πρότυπο του ΣΥΝ, έχουν γίνει οι πιο εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις, η μερική απασχόληση (και μερική σύνταξη) επεκτείνεται, το δικαίωμα στην Κοινωνική Ασφάλιση χτυπιέται. Η δυσαρέσκεια των Γάλλων εργαζομένων εκφράζεται και με μαζικές μετακινήσεις τους σε πολιτικές δυνάμεις που βρίσκονται εκτός κυβέρνησης Ζοσπέν. Οσο για το περιβόητο 35ωρο, που έγινε καλό άλλοθι για να προωθηθούν τα ελαστικά ωράρια, η υπόθεση άγγιξε πια τα όρια του γελοίου. Παρ' όλα αυτά ο Ν. Κ. κατηγόρησε την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, επειδή: «...αυτή είναι η κυβερνητική πολιτική που παρέδωσε στην ανυποληψία και την ελληνική εκδοχή περί Κεντροαριστεράς»! Οχι, όμως, και στην ΕΕ, όπου η Κεντροαριστερά παρέμεινε ανόθευτη και σε υπόληψη... Οπως - άλλο παράδειγμα - στην Ιταλία, όπου η εκεί Κεντροαριστερά, αφού οργίασε κατά του λαού, παρέδωσε την εξουσία στον Μπερλουσκόνι, για ν' αποδειχτεί και πάλι, ότι «το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δύο το πρόσωπο».

Τρίτο: Ο Ν. Κ. υποστήριξε, ότι η ΕΕ αποδείχτηκε και πάλι κατώτερη των περιστάσεων στο Παλαιστινιακό. Γιατί; Καμιά απάντηση από το ΣΥΝ. Και καλά η ΕΕ. Οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών της, τι κάνουν μπροστά στο δράμα των Παλαιστινίων; Τίποτα! Ή, μάλλον, κάνουν: Βάζουν θύτη και θύμα στο ίδιο τσουβάλι! Αν πούμε ως ΚΚΕ, όπως και λέμε, ότι η ΕΕ είναι ιμπεριαλιστικός οργανισμός, και ότι σ' αυτό ακριβώς οφείλεται η αντιλαϊκή στάση της (και στη Γιουγκοσλαβία και στον πόλεμο κατά του Αφγανιστάν και στο Παλαιστινιακό), κατά τον Ν. Κ. είμαστε σεχταριστές, οπισθοδρομικοί, καθόλου σύγχρονοι...

Ούτε που μπορούν να δεχτούν, ότι είναι δυνατόν να μείνουν έξω από το μέτωπο όλων όσοι αντιστρατεύονται την ανάπτυξη της ταξικής πάλης. Το ΠΑΜΕ έχει εξελιχθεί σε καρφί στο μάτι των εκπροσώπων της πλουτοκρατίας, της ίδιας, και όλων εκείνων που τρομάζουν μπροστά στον κίνδυνο (!) να υπάρξουν μεγάλες κοινωνικές συγκρούσεις! Ανάμεσά τους και ο ΣΥΝ. Και είναι χαρακτηριστικό, ότι οι ίδιοι και διάφοροι όψιμοι της «ανανέωσης», που φωνάζουν για τη συνεργασία των αριστερών (!) δυνάμεων, τρέχουν να διαβάλουν το ΚΚΕ σε συνεργαζόμενες μαζί του δυνάμεις, μόλις το Κόμμα μας προωθήσει συσπειρώσεις σε μια σειρά μέτωπα. Τρέχουν να το συκοφαντήσουν, ότι θα τις καπελώσει, ότι επιδιώκει να τις απορροφήσει! Φοβούνται μήπως δημιουργηθούν προϋποθέσεις ανάπτυξης της αντιμονοπωλιακής πάλης και συγκρότησης του Λαϊκού Μετώπου! Και την ίδια στιγμή οργανώσεις και στελέχη τους συνωστίζονται στους προθαλάμους του ΠΑΣΟΚ, για να προωθήσουν μαζί του συνεργασίες για τις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές. Τρέχουν στα παζάρια των θέσεων, αφού στο μεταξύ δεν έχουν κάποια πολιτική θέση που να τους διαχωρίζει από το ΠΑΣΟΚ και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Θιασώτες της εφαρμογής των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων είναι και οι δύο πλευρές. Συμπέρασμα: Το να χαρακτηρίζεις τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις επίθεση κατά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, όπως κάνει το ΚΚΕ, και να τις αντιπαλεύεις, θεωρούνται, προφανώς, από το ΣΥΝ και τον πρόεδρό του κακό παρελθόν του ΚΚΕ! Δηλαδή, η αντίθεση στη βαριά φορολογία των λαϊκών στρωμάτων, στις ιδιωτικοποιήσεις στην Πρόνοια, στην Παιδεία κλπ, που υλοποιούν οι εκλεγμένοι τους στις Νομαρχίες και στους Δήμους...

Πρώτο: Σε μια κοινωνία ταξική, όπου ο πλούτος κυριαρχεί σε όλα τα επίπεδα, πώς είναι δυνατό να υπάρξει ουσιαστική δημοκρατία, μόνο και μόνο αν καθιερωθεί η απλή αναλογική; Η απλή αναλογική, που πρέπει να ισχύσει, αποτυπώνει καλύτερα στη Βουλή την όποια λαϊκή έκφραση σε ψήφους. Ομως, δε γίνεται εκτός Βουλής πανούκλα και εντός Βουλής κούκλα. Για παράδειγμα, αν ίσχυε η απλή αναλογική, θα μπορούσε μ' αυτό, από μόνο του, να φυσήξει αέρας δημοκρατίας στα εργοστάσια, στα τηλεοπτικά Μέσα, στη σχέση των αστικών κομμάτων με την πλουτοκρατία; Αυτά, για να γίνουν, απαιτούν αγώνες, ρήξεις, συγκρούσεις και τελικά ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής. Εχει τέτοια πολιτική ο ΣΥΝ;

Δεύτερο: Πως είναι δυνατό η πολιτική του ΠΑΣΟΚ να γίνει αντινεοφιλελεύθερη, φιλολαϊκή; Πρόκειται για ουτοπία. Αλλά και για συγκάλυψη της πραγματικότητας, επειδή ο ΣΥΝ στον όρο «αντινεοφιλελεύθερη πολιτική» δε δίνει το αληθινό περιεχόμενο που αυτή έχει. Η νεοφιλελεύθερη πολιτική (η άλλη εκδοχή ενσωμάτωσης των λαϊκών δυνάμεων είναι η κλασική σοσιαλδημοκρατική, που εφαρμόστηκε πριν από πολλές δεκαετίες) περιλαμβάνει τον ευρωστρατό, το ΝΑΤΟ, το «Σύμφωνο Σταθερότητας», συνολικά τις αποφάσεις της ΕΕ, που είναι και επιλογές της εγχώριας πλουτοκρατίας. Περιλαμβάνει την ιδιωτικοποίηση σε Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια, συνταξιοδότηση, δηλαδή χτύπημα και της σημερινής Κοινωνικής Ασφάλισης, που βρίσκεται κάτω από τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων. Ο «αντινεοφιλελευθερισμός» του, λοιπόν, είναι απελπιστικά συρρικνωμένος, εφόσον αποδέχεται την ελευθερία κίνησης των κεφαλαίων, των εμπορευμάτων, των υπηρεσιών, της εργατικής δύναμης.

Τρίτο: Απορρίπτει, για σήμερα, ο ΣΥΝ τη συμμαχία με το ΠΑΣΟΚ, όμως: Αποδέχεται (και έτσι είναι), ότι και τα δύο κόμματα είναι «δυνάμεις του δημοκρατικού σοσιαλισμού» (της σοσιαλδημοκρατίας). Αρα αποδέχεται ότι στη στρατηγική και στην οπτική ανάλυση της πολιτικής συμπίπτει με το ΠΑΣΟΚ στην κατεύθυνση. Ακόμη: Επιμένει, ότι αν δυναμώσει ο ίδιος ο ΣΥΝ, θα μπορεί να πιέσει για ν' αλλάξει το ΠΑΣΟΚ. Μα κι αυτό να γίνονταν, ποια πολιτική θα εφάρμοζε αυτή η συμμαχία, όταν δεν υπάρχει πολιτική με το περιεχόμενο της πραγματικής αντινεοφιλελεύθερης γραμμής;

Ετσι, ο ΣΥΝ είναι καταδικασμένος να κάνει αντιπολίτευση όχι επί της ουσίας, να κινείται στον ίδιο δρόμο με το ΠΑΣΟΚ, αλλά να μη δέχεται φανερά ότι έτσι συμβαίνει, να πατάει με το ένα πόδι στο χώρο του ΠΑΣΟΚ και να αιωρείται με το άλλο. Αυτή είναι η σύγχρονη πειστική πολιτική λύση του, που είναι και μη σεχταριστική!.. Αυτή δίνει άλλοθι στο δικομματισμό, στην αντιλαϊκή πολιτική.