(και τα στερνά τους μηνύματα)
ΕΙΝΑΙ δωρικά επιγράμματα, είναι μηνύματα λεβεντιάς, αρετής και αταλάντευτης πίστης όλα αυτά τα μικρά σημειώματα που έγραψαν οι 200 κομμουνιστές για να δώσουν το στερνό μήνυμά τους καθώς τα καμιόνια τούς κουβαλούσαν για εκτέλεση στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής.
Ο ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΡΚΑΣ, δάσκαλος από τα Πράμαντα της Ηπείρου, πιασμένος στα χρόνια της βασιλομεταξικής δικτατορίας, φυλακισμένος στην Ακροναυπλία, παραδόθηκε έπειτα κανονικά από τους μανιαδάκηδες και την κυβέρνηση Τσουδερού στους χιτλερικούς για να μεταφερθεί τελικά στο Χαϊδάρι, απ' όπου θα τον πάρουν μαζί με τους άλλους συντρόφους του την Πρωτομαγιά του 1944 για εκτέλεση. Στο σημείωμά του, που απευθύνεται στους δικούς του, στην οδό Μάρνη 52, μας δίνει σ' όλους το στίγμα του: «Πρωτομαγιά. Γεια σας όλοι, πάμε στη Μάχη».
ΔΑΣΚΑΛΟΣ, επίσης, από τη Ραχούλα Καρδίτσας ο Βαγγέλης Πόλκος. Πίσω από μια φωτογραφία της κορούλας του, που βρέθηκε στο σακάκι του, έχει σημειωμένο τούτο το μήνυμα: «Κόρη μου, Καίτη Πόλκου, μένει Κλειούς 22 Θεσσαλονίκη. Να γίνει δασκάλα. Ο πατέρας της».
ΤΡΙΑΝΤΑ χρόνων ο Σάββας Σαββόπουλος, εργάτης, μεταλλουργός, μέλος της ΟΚΝΕ κι έπειτα του ΚΚΕ, πιάστηκε το 1937 και κλείστηκε στην Ακροναυπλία. Γράφει στο μήνυμά του: «Ας μάθει όλη η Ελλάδα πως ούτε στιγμή δε χάσαμε την πίστη στην τελική νίκη. Καμιά δύναμη δε θα μπορέσει να τσακίσει το ΚΚΕ. Θα νικήσει. Καλώ τον αδελφό μου, με σκληρή δουλιά να προσπαθήσει να ξεπλύνει το κακό, που έκανε με τη δήλωση, και την αδελφούλα μου να πάρει τη θέση μου στο ΚΚΕ».
ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΑ τα στερνά μηνύματα που άφησε για τον πατέρα, την αρραβωνιαστικιά και την κουνιάδα του ο ήρωας Ναπολέων Σουκατζίδης. «Πατερούλη, πάω για εκτέλεση, να 'σαι περήφανος για το μονάκριβο γιο σου...». Στην αρραβωνιαστικιά «Δίδα Χαρά Λιουδάκη, καθηγήτρια Αναμορφωτικού Σχολής Θηλέων, Δρομοκαΐτειον. "...Η τελευταία μου σκέψη μαζί σου. Θα 'θελα να σε κάνω ευτυχισμένη. Να βρεις σύντροφο της ζωής σου άξιό μου..."». Το τρίτο στην κουνιάδα Μαρία Λιουδάκη, την «αδελφούλα» του, «που λάτρευσε πολύ όσο και τη γυναίκα του».
«...ΣΦΙΞΤΕ τις καρδιές σας και βγείτε παλικάρια από τη νέα δοκιμασία...». Αυτό είναι το μήνυμα που έχει γράψει ο Μήτσος Ρεμπούτσικας, στέλεχος του ΚΚΕ από την Αχαγιά της Πάτρας, που παραγγέλλει στους δικούς τους: «Ο θάνατός μου δε θα πρέπει να σας λυπήσει αλλά να σας ατσαλώσει πιο πολύ για την πάλη, που διεξάγεται... Ετσι θα μας τιμήσετε καλύτερα. Οταν ο άνθρωπος δίνει τη ζωή του για ανώτερα ιδανικά δεν πεθαίνει ποτέ»...
ΤΗΝ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ, αντιφασιστική του ταυτότητα βλέπουμε στο σημείωμα του Παύλου Καρατζά, που κι αυτός ήταν εξόριστος από το 1936: «...Με πήραν για εκτέλεση 1η Μαΐου 1944...». Κι ο Α. Βαγενάς, που κι αυτός παραδόθηκε στους χιτλερικούς, μαζί με τους άλλους Ακροναυπλιώτες. Στο σημείωμα προσθέτει: «Δεν σας ξέχασα ποτές. Για σας και για τον ελληνικό λαό έδωσα τη ζωή μου. Σήμερα 1η του Μάη 1944 σας φιλώ για τελευταία φορά...».
ΠΡΕΠΕΙ εδώ να πούμε ότι μερικά από τα σημειώματα αυτά παρουσιάστηκαν κι από περιοδικά το 1945. Στη βδομαδιάτικη επιθεώρηση «ΣΗΜΕΡΑ» και στο 3ο φύλλο στις 17 του Νοέμβρη 1945 παρουσιάζεται ένα αφιέρωμα «Αγνωστα Γράμματα Αγωνιστών της Αντιστάσεως», όπως το τιτλοφορεί. Σ' αυτό ακριβώς το αφιέρωμα δημοσιεύεται και το σημείωμα που άφησε στη διαδρομή προς το Σκοπευτήριο ο λεβέντης κομμουνιστής από τα Χανιά, ο γεωπόνος Νίκος Μαριακάκης, στέλεχος του ΚΚΕ, που πιάστηκε την εποχή της μεταξικής δικτατορίας στην Ακροναυπλία. «Καλύτερα να πεθαίνει κανείς στον Αγώνα για τη λευτεριά παρά να ζει σκλάβος»...
ΕΝΑ σημείωμα, που παρ' όλες τις αναζητήσεις η οικογένεια δεν πέτυχε να το βρει, να πάρει φυσικά το πρωτότυπο. Φαίνεται πως κάποιος «μηχανισμός» παρακράτησε τότε για ιδιωτικές συλλογές πολλά τέτοια κι άλλα ντοκουμέντα, που ανήκουν στην εθνική μας ιστορία και στα μουσεία της. Πολύδακρυς σ' όλα του, όπως έγραφε για το Εικοσιένα ο Γ. Τερτσέτης, κι ο αγώνας της ΕΑΜικής Αντίστασης.
Ο Μιτεράν είχε διαπιστώσει, ότι ο Λεπέν μπορούσε να «τραβάει» ψήφους από το κόμμα του Σιράκ. Και τον στήριξε με πατρική στοργή, όπως πολύ εύστοχα ειπώθηκε. Ενώ η «Δεξιά», διαπιστώνοντας ότι ο Λεπέν «τραβούσε» ψηφοφόρους από το ΚΚ Γαλλίας (ανθρώπους απογοητευμένους από την πολιτική του), εξίσου στοργικά ενθάρρυνε τον Λεπέν. Και πρόσφατα, στις 500 υπογραφές που χρειάζεται να συγκεντρώσει κανείς, για να είναι υποψήφιος πρόεδρος της Γαλλίας, βρέθηκαν και υπογραφές σοσιαλιστών ανάμεσα στις 500 που συγκέντρωσε ο Λεπέν! Και θυμόμαστε τώρα την καταγγελία του Λαζουανί, υποψήφιου προέδρου Γαλλίας το 1990, στελέχους του ΓΚΚ, ο οποίος κατάγγειλε, ότι το κόμμα του Λεπέν το δημιούργησε και το ενίσχυσε ποικιλοτρόπως (οικονομικά πρωτίστως), ο Φρανσουά Μιτεράν! Στο μεταξύ, όλες οι ηγεσίες ανησυχούν για τη Γαλλική Δημοκρατία!..
Επί κυβέρνησης Ζοσπέν έγιναν εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις. Η μερική απασχόληση θέριεψε, η φτώχεια το ίδιο, τα κέρδη του κεφαλαίου εκτινάχτηκαν στα ύψη, η Κοινωνική Ασφάλιση έχει πάρει την κατιούσα. Το ψεύτικο 35ωρο έγινε εφαλτήριο για τη μερική απασχόληση. Αυτή η πολιτική είχε τον αμέριστο συμπαραστάτη της «Δεξιάς» (Σιράκ). Ετσι, οι φτωχές λαϊκές μάζες έβλεπαν ολόκληρο το πολιτικό φάσμα, από το Γαλλικό ΚΚ μέχρι τον Σιράκ, να τις αντιμετωπίζει συναινετικά με την πλουτοκρατία. Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, όπου η απογοήτευση και η απελπισία γιγαντώθηκαν, όπου τα πιο υψηλά ιδανικά του κομμουνισμού διασύρθηκαν, όπου οι ηθικές αντιστάσεις λύγισαν, όπου η κοινωνική συναίνεση έβαλε από κάτω την ταξική πάλη και ο ατομισμός τη συλλογικότητα, σ' αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, η δημαγωγία του Λεπέν και τα άσφαιρα πυρά των τροτσκιστών έπιασαν τόπο, δίχως ιδιαίτερη δυσκολία. Κι ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος πήγε στον Λεπέν. Πήγε και στους τροτσκιστές, που η επαναστατική φρασεολογία τους κάλυπτε το ρόλο τους. Και τώρα, συσπειρώθηκε το... αντιφασιστικό μέτωπο, για να φράξει το δρόμο στο ρατσισμό και στον εθνικισμό! Να τον φράξει, ενισχύοντας τη γαλλική ΝΔ, ώστε μετά την 5 Μάη να συνεχιστεί η ίδια νεοφιλελεύθερη πολιτική, που θα γεννήσει ακόμη περισσότερα κοινωνικά πτώματα, που θα επεκτείνει, δηλαδή, το έδαφος ενίσχυσης των ακροδεξιών στοιχείων. Αν, βεβαίως, η εργατική τάξη της Γαλλίας δεν μπορέσει ν' ανοίξει έναν άλλο δρόμο, ή να δημιουργήσει κάποιες προϋποθέσεις, ώστε ν' ανοίξει αυτός στην πορεία...
Ενώ ο πρόεδρος του ΣΥΝ κατήγγειλε τις κεντροαριστερές κυβερνήσεις και τη σοσιαλδημοκρατία, επειδή ακολούθησαν αντιλαϊκή πολιτική! Μισή μέρα πριν τα αποτελέσματα στη Γαλλία, εξυμνούσε την κυβέρνηση Ζοσπέν!! Αλλά κατήγγειλε το ΠΑΣΟΚ! Το καταγγέλλει και μετά τις γαλλικές εκλογές, όμως αρκετές οργανώσεις του ΣΥΝ ψάχνουν στους δήμους και στις νομαρχίες να συνεργαστούν με το ΠΑΣΟΚ, στο όνομα της τοπικής κοινωνίας, ενώ η στάση στο β' γύρο μένει ανοιχτή...
Από τον ίδιο το ΣΥΝ, στο μεταξύ, αλλά και από την ΚΕΔΑ, δίνουν και παίρνουν τα περί ενότητας της Αριστεράς, αλλά και τα περί... ανασύνθεσης του χώρου της! Που σημαίνει: Οταν η πραγματικότητα δεν προσαρμόζεται στις ιδέες τους, φταίει εκείνη και πρέπει να προσαρμοστεί! Και να υπάρξει προβληματισμός! Επί δεκαετίες δεν κάνουν και τίποτ' άλλο! Προβληματίζονται. Ποια τα αποτελέσματα;
Δε θα έπρεπε να κάνουν ένα δημόσιο απολογισμό για τις ιδέες της «ανανέωσης», που τόσο εκκωφαντικά πρόβαλλαν και προβάλλουν εδώ και 12 χρόνια; Τι προσέφεραν στους λαούς αυτές οι ιδέες; Οι φορείς τους έγιναν το άλλοθι και οι στυλοβάτες των κυβερνήσεων στη νέα επέλαση του ιμπεριαλισμού κατά των λαών. Φανερά τα αδιέξοδά τους μπροστά στην όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων και στη χρεοκοπία της πολιτικής τους. Ομως, ο απλός κόσμος θα βγάλει συμπεράσματα, αργά ή πιο γρήγορα...
Ναι, τα πράγματα εδώ είναι «άσπρο - μαύρο». Οι δήθεν ενδιάμεσες «λύσεις» εφαρμόστηκαν και αποδείχτηκε ότι καθόλου δεν ήταν ενδιάμεσες. Ηταν και είναι με τα μονοπώλια.
Το ζητούμενο, αυτή τη στιγμή, είναι ν' αλλάξει ο συσχετισμός των δυνάμεων ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις και στο κοινωνικό επίπεδο. Να δυναμώσει ουσιαστικά ο αντιιμπεριαλιστικός αντιμονοπωλιακός πόλος, που εκφράζεται από το ΚΚΕ και άλλες ριζοσπαστικές δυνάμεις, που απορρίπτουν την Κεντροαριστερά και την Κεντροδεξιά.
Σήμερα, τώρα, πρέπει να ανυψωθεί η λαϊκή πάλη, πρώτα απ' όλα από την άποψη της ποιότητας, που θα φέρει και την ποσότητα. Αποτελούν ντουφεκιές στον αέρα (ή έχουν ελαχιστότατο αποτέλεσμα) οι αγώνες που δε θέτουν στο κέντρο τους τις σύγχρονες ανάγκες, άρα σύγχρονους στόχους με αιτήματα αντιιμπεριαλιστικά, που χτυπάνε τις αιτίες των όσων υποφέρουν η εργατική τάξη και τα μεσαία στρώματα. Αγώνες που θα διαμορφώνουν συνειδήσεις, θα απεγκλωβίζουν δυνάμεις από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, θα ενισχύουν το ΚΚΕ, θα χτίζουν για το αύριο. Η λογική που συναντάμε, ότι η συσπείρωση πρέπει να γίνει σε ό,τι συγκινεί τους πολλούς, δίχως γενικότερη πολιτική αντίθεση, για να υπάρξουν εκλογικά οφέλη, μόνο σε ήττες θα οδηγεί, αν γίνει δεκτή, πέρα από το ότι δε φέρνει ούτε ψήφους. Αλλά κι αν έφερνε είναι η λογική που θυσιάζει, στο υποτιθέμενο τωρινό όφελος, το μέλλον του κινήματος. Και εξάλλου, τη γνωρίσαμε τι αποτελέσματα φέρνει η πάλη «εντός των τειχών». Τους... καρπούς της τους έδρεψε και η εργατική τάξη της Γαλλίας. Τα ίδια κι απαράλλαχτα που δρέπει και η εργατική τάξη της Γερμανίας, με την συγκατοίκηση της κεντροαριστεράς σε μιά σειρά κρατίδια. Οχι βεβαίως, κύρια με τα εκλογικά αποτελέσματα της Κυριακής που πέρασε, όσο με τη συνολική επίθεση που δέχεται. Και περισσότερο, με αυτή που θα δεχτεί από τώρα και στο εξής.