Πολλά πράγματα άλλαξαν στον κόσμο τα τελευταία χρόνια. Κανένας όμως και με τίποτα δεν μπορεί να ισχυριστεί και κυρίως να στοιχειοθετήσει ότι οι ταξικές αντιθέσεις που χρόνια τώρα χαράζουν το κορμί της κοινωνίας μας επουλώθηκαν στο παραμικρό. Το αντίθετο. Ολα φωνάζουν και δείχνουν ότι η πολύπλευρη πίεση, η επίθεση, η εκμετάλλευση του κεφαλαίου προς την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, καλπάζει διεθνώς και στη χώρα μας. Στην εποχή μας η πάλη των τάξεων κατευθύνεται στη λύση της βασικής αντίθεσης: κεφαλαίου - εργασίας. Και το Κόμμα μας με την πολιτική του προσπαθεί να συμβάλει στη διαμόρφωση και ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα.

Ετσι δεν κουραζόμαστε να επαναλαμβάνουμε ότι οι εργαζόμενοι μια επιλογή έχουν: Την ανάπτυξη των αγώνων τους.

Ταυτόχρονα όμως λέμε πως κι αυτό δε φτάνει.

Κάθε συνδικαλιστικός αγώνας ασφαλώς είναι πολύτιμος, γιατί συνειδητοποιεί, μπορεί να οργανώσει παραπέρα όσους αγωνίζονται, μπορεί να κόψει κάπου τη φόρα της επίθεσης του κεφαλαίου, να δώσει κάποια ανακούφιση.

Ομως, αν μιλάμε για ουσιαστική διέξοδο, για ριζική αλλαγή της κατάστασης, χρειάζεται κάτι παραπάνω.

Χρειάζεται να συντονιστούν οι αγώνες. Να ανέβουν σε μια ανώτερη ποιοτική βαθμίδα. Στην «εφ' όλης της ύλης» επίθεση του κεφαλαίου, των μονοπωλίων, του ιμπεριαλισμού, πρώτη και καλύτερη η εργατική τάξη χρειάζεται να συσπειρωθεί και ν' αντιτάξει την ενιαία αντεπίθεσή της.

Να οργανωθεί η συμμαχία και ο αγώνας της με τα άλλα λαϊκά καταπιεζόμενα στρώματα σ' όλο το φάσμα των αναγκών και των δικαιωμάτων τους.

Βέβαια, ξέρουμε ότι δεν υπάρχουν οικονομικές κοινωνικές προτάσεις και προγράμματα διεξόδου για την εργατική τάξη και το λαό δίχως πολιτική πρόταση στο επίπεδο της διακυβέρνησης και της εξουσίας.

Σ' αυτό τον αγώνα χρειάζεται και μπορεί η εργατική τάξη να μπει επικεφαλής, να συσπειρώσει δίπλα της τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα, για να οικοδομηθεί το μέτωπο του λαού ενάντια στη Νέα Τάξη, στα μονοπώλια, τον ιμπεριαλισμό, το γερασμένο καπιταλισμό.

Για μια λαϊκή εξουσία που να μπορεί να ελέγχει και να κάνει κουμάντο στους βασικούς κρίκους της οικονομίας. Κι αυτό προϋποθέτει την κοινωνικοποίηση των βασικών συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής στρατηγικής σημασίας. Που να λειτουργούν με σκοπό όχι το καπιταλιστικό κέρδος, αλλά την κάλυψη των πραγματικών αναγκών των εργαζομένων, την απόδοση του ιδρώτα, της εργασίας τους.

Για μια εξουσία που θα αναπτύξει με σχεδιασμό τη λαϊκή οικονομία και θα μπορεί να υπερασπίζεται τον εαυτό της και τις λαϊκές κατακτήσεις από τη μανιασμένη επίθεση του κεφαλαίου.

Για μια εξουσία που θα έχει την εργατική τάξη και τους συμμάχους της ενεργητικά στο προσκήνιο της κοινωνικοπολιτικής ζωής, στη διεύθυνση των κρατικών υποθέσεων, με νέους θεσμούς, φτιαγμένους μέσα στη λαϊκή δράση και την ταξική πάλη.

Κάποιοι μας λένε: «Καλά, σωστά όλα αυτά. Είναι όμως σήμερα εφικτή μια άλλη πορεία έξω από τους μονόδρομους του συστήματος της χώρας μας, των άλλων λαών στην Ευρώπη, στον κόσμο;

Σε σύγκρουση με τους παντοδύναμους μηχανισμούς του κεφαλαίου, του χρήματος, της ΕΕ, του ιμπεριαλισμού;».

Μπορεί να υπάρχει διαφωνία για τη δυνατότητα μιας τέτοιας πορείας.

Αλλά όλα δείχνουν ότι βαδίζουμε - ζούμε την κορυφαία καμπή όλης της μέχρι τώρα γνωστής ιστορίας των κοινωνιών της εκμετάλλευσης.

Γιατί ποτέ οι δυνατότητες του πραγματικού πλούτου, της ελευθερίας και της ευτυχίας όλων των ανθρώπων δεν ήταν τόσο τεράστιες και ποτέ η υπάρχουσα κατάσταση της εκμετάλλευσης της υποδούλωσης και της φτώχειας δεν καταβρόχθιζε με τόση μανία τον πολιτισμό του κόσμου με σχετικό ή και απόλυτο τρόπο.

Πώς γίνεται, αλήθεια, στη νέα εποχή αυτοί που μας κυβερνούν να μην υπολογίζουν τον κίνδυνο να ξεσηκωθούν ακόμα και οι πέτρες (όπως έγινε στο Ασφαλιστικό), όταν είναι αναγκασμένοι να παρατείνουν το χρόνο εργασίας στο πραγματικό 12ωρο, 7ήμερο, όπως λένε σήμερα οι Αμερικανοί, για να περιγράψουν τη σύγχρονη εργασιακή εντατικοποίηση, την περιπλάνηση των απασχολήσιμων και τη βιομηχανοποίηση της προσωπικής τους ζωής.

Σε μια εποχή που με 30 ώρες εβδομαδιαίας εργασίας όλων των ικανών για εργασία θα μπορούσε να διπλασιαστεί άμεσα ο παραγόμενος παγκόσμιος πλούτος.

Πώς μπορούν οι κυρίαρχοι κύκλοι να μην υπολογίζουν ότι δεν μπορούν να συνεχίζουν ατιμώρητοι να απογειώνουν την εξαθλίωση της μεγάλης πλειονότητας του πλανήτη.

Σε μια εποχή που ο μέσος εργαζόμενος μπορεί να παράγει 4 φορές περισσότερο απ' ό,τι πριν είκοσι χρόνια και στα δέκα επόμενα χρόνια μπορούν να παραχθούν όλα μαζί τα αγαθά που δημιουργήθηκαν στον τελευταίο αιώνα που έφυγε.

Πώς μπορούν, αλήθεια, οι κυρίαρχοι του κόσμου να υπολογίζουν ότι θα διατηρούν στο άπειρο τη σημερινή μορφή της ιδιοκτησίας και της διανομής του πλούτου, όταν σύμφωνα με την έκθεση του ΟΗΕ η προσωπική περιουσία των τριών πλουσιότερων ανθρώπων του πλανήτη ξεπερνά τον πλούτο των 48 πιο φτωχών χωρών, όταν οι 300 πιο πλούσιοι έχουν περιουσία και εισοδήματα όσο 3 δισ. άνθρωποι, ο μισός σχεδόν πλανήτης.

Οταν αυτοί που διευθύνουν την παραγωγή μάς ταΐζουν ψοφίμια, θάνατο και διοξίνες, ενώ μπορούμε, χωρίς να διαταράξουμε την ισορροπία του ανθρώπου με τη φύση, να παράγουμε υγιεινά τρόφιμα για διπλάσιους κατοίκους του πλανήτη.

Θα μου πείτε ποιος και πώς μπορεί να τους τα πάρει;

Είναι ζήτημα κατεύθυνσης της πάλης και προσανατολισμού του εργατικού μας κινήματος, του λαϊκού αγώνα, μέσα απ' τα μικρά και τα μεγάλα ζητήματα. Και η εποχή μας καταγράφει και καθημερινά αναδείχνει αυτή τη δυνατότητα.

Ολοι αυτοί οι περίφημοι μονόδρομοι του κεφαλαίου είναι η πιο μεγάλη απάτη, ο πιο αδιάντροπος πολιτικός μύθος.

Οι εργαζόμενοι, είτε το κατανοούν είτε όχι, έχουν ν' απαντήσουν σ' ένα δίλημμα πιο πιεστικό από κάθε άλλη φορά. `Η να πουν ναι στην υποταγή, στη συνεχή επιδείνωση της ζωής τους, στην οπισθοδρόμηση και το σκοταδισμό ή να πουν ναι στο δρόμο της αντίστασης και της πάλης απέναντι στις κυρίαρχες επιλογές του μεγάλου κεφαλαίου και στο δρόμο του σοσιαλισμού. Αλλος δρόμος δεν υπάρχει.

Σήμερα στη χώρα μας και διεθνώς η ζωή καταγράφει ότι ο δρόμος της ιμπεριαλιστικής νέας τάξης δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Οι λαοί αμφισβητούν και αντιστέκονται.

Οι αντιθέσεις οξύνονται και η υποταγή της εργατικής τάξης και των λαών δεν είναι δεδομένη ούτε τελειωμένη υπόθεση. Η αγανάκτηση συσσωρεύεται.

Τις μέρες της Πρωτομαγιάς, δημοσιογράφος, με στενές σχέσεις με την πλουτοκρατία, έγραφε σε οικονομική εφημερίδα: «Φαντάζει ως δώρο άδωρο η υπογραφή διετούς Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας από τους κοινωνικούς εταίρους. Η εργασιακή ειρήνη δεν εξασφαλίστηκε. Γιατί, παρά την υπογραφή της, ακολούθησε κύκλος απεργιών και ευρύτερης παράλυσης του κοινωνικού μηχανισμού που εμποδίζει τις μεγάλες αναδιαρθρώσεις στη δομή και στη λειτουργία της ελληνικής οικονομίας. Οι δυνάμεις που αντιστρατεύονται την προώθησή τους φαντάζουν και τελικώς εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται ότι είναι πιο ισχυρές. Και υπάρχει πρόβλημα και ευθύνη σε συνδικαλιστικές ομάδες, που δε συμμορφώνονται με τις απαιτήσεις των καιρών».

Ο θυμός τους για τη δυσκολία που συναντούν στην προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων δεν κρύβεται. Οσο κι αν δείχνουν πανίσχυροι, όσο κι αν είναι ισχυρότατες οι προσβάσεις τους στο συνδικαλιστικό κίνημα με τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες τους, η αγωνία τους για το παρόν και το μέλλον του εργατικού κινήματος, για το αντίπαλο δέος υπάρχει.

Εμείς γι' αυτή την αγωνία τους δε νιώθουμε έκπληξη. Ούτε είμαστε απλοί θεατές της. Νιώθουμε δημιουργοί και πρωταγωνιστές και δεν είμαστε μόνοι μας. Νιώθουμε ικανοποίηση και αισιοδοξία που το ταξικό ρεύμα υπάρχει, δυναμώνει, παρεμβαίνει βασανιστικά αλλά σταθερά σηκώνει το ανάστημά του απέναντι στη συνολική γραμμή της άρχουσας τάξης, ξεσκεπάζει τους στημένους κοινωνικούς διαλόγους, τη συναίνεση και την ταξική υποταγή.

Αυτή τη νέα δυνατότητα, την προοπτική του εργατικού κινήματος επιχειρούν να τσακίσουν παλιοί και νέοι εχθροί και μαζί μ' αυτό τη φωνή του κόμματος της εργατικής τάξης επιχειρούν να πνίξουν, να υποτάξουν οι ποικιλόχρωμοι εκπρόσωποι του κεφαλαίου.

Και μαζί με τον αυταρχισμό και την καταστολή, εντείνουν και προσαρμόζουν την ιδεολογική επίθεση για τη χειραγώγηση της εργατικής τάξης και της πρωτοπορίας της στη χώρα μας και σε όλο τον κόσμο.

Στο τέλος του 20ού αιώνα είδαμε να φουντώνει η φρασεολογία και η ρητορική του «τέλους». Τέλος, λοιπόν, του σοσιαλισμού, τέλος της διαίρεσης του κόσμου σε δύο μπλοκ, τέλος του έθνους - κράτους, τέλος της ιστορίας, τέλος της εργασίας, τέλος της εργατικής τάξης και των ιδεολογιών, τέλος της υπεραξίας και φυσικά το τέλος του Μαρξισμού.

Κι από κοντά έρχεται η φιλολογία για το μετά.

Για το νέο, για τη μεταβιομηχανική, για τη μετακαπιταλιστική κοινωνία, για την κοινωνία της γνώσης, που έρχεται καβάλα πάνω στις εξελίξεις της επιστήμης και των νέων τεχνολογιών.

Ο 21ος αιώνας, λένε μερικοί, θα είναι η εποχή εκείνη που ο άνθρωπος με τη γνώση θα ευημερήσει. Η πείνα θα εξαλειφθεί κι ο πόλεμος επίσης, κι όλοι θα ζούμε σε μια κοινωνία δικαίου και ευημερίας. Θα υπάρξει, λένε, ίσως στην αρχή μια έντονη αναγκαία μάχη του καλού με το κακό. Ομως, τελικά το καλό θα επικρατήσει σ' όλο τον πλανήτη, η επιστήμη θα νικήσει τις ασθένειες και την πείνα, οι άνθρωποι θα δουλεύουν λιγότερο και θα ζουν περισσότερο και καλύτερα.

Οι προβλέψεις αυτές για το αύριο, στα πλαίσια αυτού του κοινωνικού συστήματος που παραμένει καπιταλιστικό --μονοπωλιακός καπιταλισμός, στο στάδιο του ιμπεριαλισμού-- άλλα δείχνουν.

Στην εποχή μας, απέναντι στον πρώτο κόσμο του κεφαλαίου και των πολυεθνικών απ' τις καπιταλιστικές μητροπόλεις ως και τις πιο καθυστερημένες χώρες στέκεται και στενάζει ο δεύτερος κόσμος της εργασίας και του μόχθου, ο κόσμος της ανεργίας, της υποαπασχόλησης, ο κόσμος της μόνιμης εξαθλίωσης, του περιθωρίου, του θανάτου απ' τα ναρκωτικά, την πείνα και τις αρρώστιες.

Κι όλα αυτά σε ένα φόντο κυριολεκτικά διαιώνισης του Μεσαίωνα για πλατιές ζώνες της Ασίας, της Αφρικής και της Ν. Αμερικής, ενώ η φλόγα του πολέμου που σπέρνουν οι ιμπεριαλιστές φουντώνει.

Πριν 116 χρόνια στην Πρωτομαγιά του Σικάγο ανάμεσα στ' άλλα η εργατική τάξη διεκδικούσε την κατάργηση της παιδικής εργασίας. Σήμερα 250 εκατομμύρια παιδιά ηλικίας 5 - 14 ετών είναι εργάτες πλήρους εκμετάλλευσης, δουλεύοντας τα περισσότερα 14 - 17 ώρες την ημέρα. Το 80% αυτών των εκατομμυρίων παιδιών εργατών δεν αμείβονται. Σχεδόν όλα υφίστανται φυσική και ψυχολογική βία καθώς και σεξουαλική κακοποίηση. Οι μύγες εξακολουθούν να τρώνε τα πρόσωπα των παιδιών στην Αφρική.

Η δυστυχία δε μαστίζει μόνο πληθυσμούς στις ζώνες της λεγόμενης υπανάπτυξης. Χτυπά τις μητροπόλεις του καπιταλισμού της νέας οικονομίας, προς δόξαν της «κοινωνίας της γνώσης». Ακόμη και στη φανταχτερή και πάμπλουτη Νέα Υόρκη το 52% των παιδιών γεννιούνται σε συνθήκες ανέχειας, με όλο και αυξανόμενους ρυθμούς. Και στις άλλες χώρες, της ζώνης των προνομιούχων, εντείνεται η υλική εκμετάλλευση μαζί με την πολύμορφη πνευματική υποδούλωση και η παιδική πορνεία γίνεται κερδοφόρα βιομηχανία.

Δείγμα ενός κοινωνικού συστήματος που σαπίζει, σκοτώνοντας υλικά και πνευματικά το πιο ζωντανό του κομμάτι, τους νέους, την αυριανή κοινωνία.

Απέναντι σ' αυτή τη ζοφερή κοινωνική πραγματικότητα, οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου δεν κλείνουν τα μάτια, και οι μετακαπιταλιστικές θεωρίες τους έχουν κι άλλες παραλλαγές. Οτι η ιμπεριαλιστική νέα τάξη (με την εκμετάλλευση, τον πόλεμο, τον αυταρχισμό και την καταστολή, το ρατσισμό), αποτελεί τη μοναδική προοπτική της κοινωνίας. Οι ιμπεριαλιστές βάλθηκαν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι οι άνθρωποι έτσι είμαστε κι έτσι θα είμαστε για πάντα. Ο θάνατός σου η ζωή μου. Ο δυνατός, ο πρώτος νικά, υποτάσσει τους πάντες, τα παίρνει όλα. Οι υπόλοιποι μπορούν να εκτονώνονται με τη σειρά τους στον πιο παρακατιανό αδύνατο κρίκο. Αυτός είναι ο αδήριτος νόμος της ανθρώπινης κοινωνίας: η ζούγκλα!

Εμείς επιμένουμε ότι το λάθος δε βρίσκεται στα γονίδια, στο χαρακτήρα του απλού ανθρώπου, δε βρίσκεται στο χρώμα, στο θρήσκευμα, στη διαφορετική γλώσσα, στις παραδόσεις ή τα έθιμα. Εμείς λέμε ότι βρίσκεται στο καπιταλιστικό σύστημα, που θέλει τον άνθρωπο αντικείμενο εκμετάλλευσης, και ταυτόχρονα πνευματικά υπόδουλο, παρ' όλη τη φιλολογία της κοινωνίας της γνώσης, για να κυριαρχούν στη ζωή μας κάποιοι, να διευρύνουν τις σφαίρες επιρροής τους, να μεγαλώνουν τα κέρδη τους. Το ομολογούν και οι ίδιοι. Η εργατική δύναμη είναι ένα εμπόρευμα που σκέφτεται και η σκέψη ενοχλεί το νευροφυτικό σύστημα της αγοράς. Αυτή είναι η ουσία της κοσμογονίας της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης που το κεφάλαιο στη χώρα μας και διεθνώς προωθεί, για να προσαρμόσει και να υποτάξει το ανθρώπινο δυναμικό στις ανάγκες τους.

Εμείς επιμένουμε και σωστά ότι η εποχή που ζούμε είναι η εποχή που οξύνεται η βασική αντίθεση, αλλά και το σύνολο των αντιθέσεων του ιμπεριαλιστικού συστήματος.

Είναι η περίοδος που το κεφάλαιο, αξιοποιώντας τα επιτεύγματα της επιστήμης και των νέων τεχνολογιών, οδηγεί από τη μια στην αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης των προλεταρίων, και απ' την άλλη στην αύξηση του εφεδρικού στρατού των εργαζομένων.

Η αναμφισβήτητη αλματώδης τεχνολογική πρόοδος όχι μόνο δε δίνει ανάσα ζωής στο γερασμένο καπιταλισμό, αλλά, αντίθετα, αποτελεί το αντικειμενικό έδαφος επιτάχυνσης της σήψης του, κάνοντας αναγκαίο και ρεαλιστικό το στόχο της ανατροπής του, το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό.

Το καπιταλιστικό σύστημα, όπως παλιότερα και η φεουδαρχία, «έφαγε τα ψωμιά του». Ο,τι ήταν να δώσει το έδωσε. Τώρα πια αποτελεί τροχοπέδη της κοινωνικής εξέλιξης και πρέπει το γρηγορότερο να φύγει πριν είναι αργά για το ανθρώπινο είδος.

Αυτό είναι το μεγάλο καθήκον της εργατικής τάξης. Η ιστορική αποστολή της προβάλλει ζωντανή και επίκαιρη στην εποχή μας όσο ποτέ.