«...Βγήκαμε εγώ κι άλλος ένας μαζί μου, ελέγξαμε τις σκοπιές κι είπαμε να κοιτάξουμε κι απ' το ψήλωμα. Μόλις, το λοιπόν, ξεμυτίσαμε, πέσαμε σε περίπολο. Δυο φαντάροι με κατεβασμένα τα όπλα τους κι ένας αξιωματικός με κάτι άσπρα λουλούδια στο χέρι. Δε μας είχανε δει κι ήταν σαν να πηγαίναν σε γάμο. Τους ρίξαμε με τ' αυτόματο, κι ακούμε τον ένα να φωνάζει ελληνικά: Οχι, αδέρφια, μη μας σκοτώνετε, ήρθαμε να σας σώσουμε. Σταματήσαμε, μα ήταν αργά. Ο αξιωματικός κι ο ένας φαντάρος ήταν νεκροί. Ο τρίτος που μίλησε, με θρυμματισμένο το γόνατο, σύρθηκε κι είχε αγκαλιάσει το κορμί του νεκρού ανθυπολοχαγού. Μείναμε άφωνοι να τον κοιτάμε που σφάδαζε.

- Σκοτώσατε τους καλύτερους, έλεγε μέσα απ' τα αναφιλητά του. Ηταν αντιφασίστες, δικοί σας...

Δε θέλαμε να πιστέψουμε το κακό που 'χε γίνει. Ακόμα κι ο Κίτσος, που είναι πάντοτε ψύχραιμος, τα 'χε χαμένα.

- Μας υποψιάζονταν, μας είχε βάλει στο μάτι ο φασίστας, ο ταγματάρχης, μας είπε ο φαντάρος. Βασίλη τον λέγανε. Αλλωστε, για να μας δοκιμάσει, μας έστειλε και τους τρεις.

- Μα γιατί, βρε παιδί μου, δε βγάζατε ένα άσπρο μαντίλι να καταλάβουμε;

- Θα το βγάζαμε, αλλά ξέραμε πως μας παρακολουθούν με τα κιάλια. Αντί για μαντίλι, ο υπολοχαγός μας είχε μαζέψει και κράταγε άσπρα λουλούδια...»

(από το βιβλίο του Γ. Φαρσακίδη «Ποτέ τους δεν έγιναν είκοσι...», εκδόσεις Σκυτάλη).