Επιπλέον στοιχεία που αποδεικνύουν ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δουλεύει αποκλειστικά και μόνο για να εξασφαλίσει όσο γίνεται περισσότερα κέρδη στις τσέπες των εφοπλιστών και των εργολάβων, καταθέτει ο πρόεδρος του Συνδικάτου Μετάλλου Πειραιά Ιορδάνης Πουντίδης. «Στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη και στα οργανωμένα ναυπηγεία η δράση μας για την υγιεινή και την ασφάλεια αντιμετωπίζεται σαν ένα εμπόδιο όχι μόνο για τους εφοπλιστές, τους εργολάβους, αλλά - από ό,τι αποδεικνύεται στην πράξη - και για τις ίδιες τις αρχές. Το ΥΕΝ, τις δικαστικές και διωκτικές αρχές του Πειραιά», επισημαίνει ο συνδικαλιστής και αποκαλύπτει ότι το κυβερνητικό μήνυμα σε βάρος των επιτροπών είχε σταλεί πριν από δύο χρόνια, όταν ασκήθηκε αναίτια δίωξη σε βάρος του Τεχνικού Επιθεωρητή Μάνου Ζαχαρίου, όμως η ουσία ήταν ότι «παρενοχλούσε» τα μεγάλα συμφέροντα.

Την υπόθεση του Μ. Ζαχαρίου ακολούθησε η δίωξη της 5μελούς Επιτροπής για την έκρηξη στο δεξαμενόπλοιο «ΣΕΪΛΟΡ» και δόθηκε συνέχεια, σύμφωνα με το συνδικαλιστή, με το εξής εξωφρενικό περιστατικό: Δέκα μέρες μετά την έκρηξη στο δεξαμενόπλοιο και ενώ ακόμα το αίμα των 5 μεταλλεργατών ήταν νωπό, η Επιτροπή εντόπισε τον Τεχνικό Ασφαλείας Πετρομανωλάκη να υπογράφει ότι είναι παρών και ελέγχει 18 πλοία ταυτόχρονα! Το αποτέλεσμα; Ο Πετρομανωλάκης παραμένει ανενόχλητος, ενώ μέχρι και σήμερα διώκονται δύο μέλη του ΚΕΠΕΚ και 4 λιμενικοί!

Ο συνδικαλιστής καταγγέλλει ακόμα την απομάκρυνση των 5 επιθεωρητών από τις Επιτροπές και την αντικατάστασή τους από ανθρώπους που ουσιαστικά είναι άσχετοι και επισημαίνει: «Ολα αυτά αποτελούν διαφορετικά κομμάτια σε μια ενιαία πραγματικότητα ότι θα πρέπει η Ζώνη να λειτουργεί σαν ένα κρεματόριο, αρκεί να εξασφαλίζεται η υψηλή κερδοφορία πλοιοκτητών και εργολάβων. Οι εργαζόμενοι αντιλαμβάνονται πως κάτω από αυτές τις συνθήκες, η προστασία της ζωής τους, οι ανθρώπινες συνθήκες δουλιάς αποτελούν ένα ανοιχτό μέτωπο πάλης γι' αυτούς και ότι σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να εναποθέτουν τις ελπίδες τους στο αν και πότε η κυβέρνηση ή οι αρμόδιοι θα επιδείξουν ευαισθησία, την οποία δεν είχαν ούτε θα αποκτήσουν ποτέ. Οι εργαζόμενοι της Ζώνης ακούνε "βερεσέ" αυτά όλα που διατυμπάνιζε ο κ. Σημίτης την περασμένη βδομάδα στον ΟΛΠ για "Πειραιά - ανθρώπινη πόλη". Εύστοχα πολλοί συνάδελφοι χαρακτηρίζουν σαν το μεγαλύτερο και πετυχημένο έργο που έκανε η κυβέρνηση στη β' περιφέρεια του Πειραιά το... τεράστιο νεκροταφείο του Σχιστού».

Ο Χρήστος Μιάμης ετών 62, νεκρός στο Ολυμπιακό Χωριό, ο Θάνος Κώστας, ετών 61, νεκρός σε οικοδομή στο Νέο Κόσμο. Ο Κώστας Μπούμπουλας, ετών 32, νεκρός στο εργοτάξιο του μετρό στα Σεπόλια, ο Δημήτρης Χρήστου, ετών 54, νεκρός στα Ναυπηγεία Χαλκίτη, ο Ντάλτα Μιχάλαγκ, ετών 64, νεκρός σε οικοδομή στους Αμπελόκηπους, ο Οικονομόπουλος, ο Βλαχογιάννης, ο Αθανασιάδης βαρύτατα τραυματισμένοι στα εργοτάξια του μετρό. Προχτές ο Μανέα Μαρινέλ, ετών 32, έπεσε κι αυτός νεκρός, πάλι στο Ολυμπιακό Χωριό. Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές γινόταν γνωστή η είδηση ότι δύο ακόμα εργάτες (ένας στο Τατόι κι ένας στη Λαμία) προστέθηκαν στο μακάβριο κατάλογο. Εναν κατάλογο που είναι ατελείωτος.

Η εργατική τάξη της χώρας θρηνεί τα παιδιά της που ποτίζουν με το αίμα τους το βωμό του καπιταλιστικού κέρδους.

Στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη το μοιρολόι δε σταματά ποτέ.

Στις οικοδομές οι 60άρηδες, που τώρα τους φορτώνουν άλλα δέκα χρόνια δουλιάς, παίζουν τη ζωή τους κορόνα-γράμματα στις σκαλωσιές.

Στα Ολυμπιακά έργα, στο μετρό, στα Σπάτα, η εντολή είναι να γίνουν τα έργα γρήγορα.

Οι προθεσμίες τρέχουν. Τα αφεντικά δεν έχουν χρόνο για πολυτέλειες. Και τα μέτρα ασφαλείας είναι «πολυτέλεια». Η ζωή του εργάτη είναι πολυτέλεια!

***

Δε θα δείτε ούτε είδατε κανένα ρεπορτάζ των καλών μας καναλιών για το αίμα που αφήνουν οι εργάτες στα κάτεργα της εργοδοσίας. Δεν είδατε και δε θα δείτε κανένα ρεπορτάζ των καλών μας καναλιών για την αυθαιρεσία και τον αυταρχισμό μέσα στα εργοστάσια. Τι σημασία έχει η ζωή του εργάτη όταν ο Καρβέλας και η Βίσση φτιάχνουν νέο δίσκο, ή όταν η Γαρμπή δίνει τη μάχη για το ίδρυμά της με τίτλο ο σκύλος και ο άνθρωπος; Τι σημασία έχει η ζωή του εργάτη μπροστά στο φασίστα Βορίδη και τον πράκτορα Κρυστάλλη, που «αναλύουν» το θέμα «17Ν» στις τηλεπαραθυρόγιαφκες;

***

Σε ένα σύστημα που είναι οικοδομημένο πάνω στην αθλιότητα και μετρά τα πάντα με βάση τις οικονομίες κλίμακας, δεν μπορεί να υπάρχει παρά μόνο μια εξήγηση. Οταν στην Ελλάδα το κόστος των εργατικών ατυχημάτων ξεπερνά κάθε χρόνο τα 40 δισ. δραχμές, για να μην τα πληρώνουν εκείνοι που πρέπει να τα πληρώσουν ώστε να μη σκοτώνονται οι εργάτες σημαίνει ότι τους έρχεται φθηνότερα να σκοτώνονται οι εργάτες.

Οταν στην Ελλάδα κοστίζει περί τα 400 δισ. το χρόνο η νοσηλεία των εργατών που σακατεύονται στα εργοστάσια, τότε για να μην τα πληρώνουν αυτοί που πρέπει να τα πληρώσουν ώστε να ληφθούν μέτρα ασφάλειας και να μη σακατεύονται οι εργάτες, σημαίνει ότι τους έρχεται φθηνότερα να σακατεύονται οι εργάτες.

***

Είτε ο Παπανδρέου κυβερνάει, είτε ο Μητσοτάκης, είτε ο Σημίτης, οι νεκροί εργάτες συνεχίζουν να προστίθενται στα θύματα της εργοδοσίας.

Στην Ελλάδα των 20.000 έργων που, λέει ο Λαλιώτης, προσέξτε:

Σύμφωνα με τις μελέτες που αφορούν στα λεγόμενα μεγάλα έργα, το 35% των ατυχημάτων οφείλεται σε παραλείψεις που ξεκινούν από την ίδια τη μελέτη των έργων. Το 37% των ατυχημάτων οφείλεται στο γεγονός ότι κατά την εκτέλεση των έργων υπάρχει παραβίαση των κανόνων ασφαλείας έως παντελής αγνόησή τους. Στα μεγάλα έργα της ισχυρής Ελλάδας η ζωή του εργάτη δεν αξίζει ούτε ένα τρύπιο ευρώ.

Είμαστε η κυβέρνηση της κοινωνικής ευαισθησίας, δήλωσε στη Συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ ο κ. Σημίτης. Προσέξτε ευαισθησία: Τα τεχνικά έργα της κυβέρνησης και των μεγαλοεργολάβων της κοινωνικής ευαισθησίας κατέχουν τα πρωτεία στα θανατηφόρα ατυχήματα, με ποσοστό 52% για το 1999, ενώ για τις επαγγελματικές ασθένειες δεν τηρούνται καν στατιστικά στοιχεία.

***

Βέβαια, η Ελλάδα δεν είναι μοναδική στον τομέα της αδιαφορίας σε ό,τι αφορά στη ζωή του εργάτη. Τα στοιχεία για την ΕΕ είναι αποκαλυπτικά: Στην αγία οικογένεια λοιπόν της ΕΕ οι συνθήκες εργασίας κάθε άλλο από καλές μπορούν να χαρακτηριστούν, αφού, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, 10 εκατομμύρια εργαζόμενοι πέφτουν κάθε χρόνο θύματα εργατικών ατυχημάτων, από τα οποία 8.000 είναι θανατηφόρα. Με άλλα λόγια, ένας στους 15 εργαζόμενους στην ΕΕ ή έχει πέσει θύμα ή είναι υποψήφιο θύμα κάποιου εργατικού ατυχήματος.

***

Αλλά αν το κοινωνικό τους σύστημα είναι ένα πολύ επικερδές για τους καπιταλιστές νεκροταφείο εργατών, και τέτοιος είναι ο καπιταλισμός, ένα κρεματόριο και νεκροταφείο εργατών, τότε η υπόθεση ανήκει αποκλειστικά στα χέρια, ακριβώς, των εργατών.