Ηταν από τα πριν γνωστός ή όχι στις αρμόδιες αρχές ο Σ. Ξηρός; Ηταν ή όχι αντικείμενο παρακολούθησης κι αν ναι, για πόσο χρονικό διάστημα και ποια ήταν τα στοιχεία, που τον είχαν καταστήσει ύποπτο; Αν όχι, πώς κατάφεραν οι αρχές να εντοπίσουν το εργαστήριο αγιογραφίας στον Κολωνό, μόλις 40 λεπτά μετά την έκρηξη στο λιμάνι του Πειραιά; Και πέρα απ' αυτά, πολλά και εύλογα ερωτήματα γεννούν το σκηνικό της έκρηξης, τα εκεί ευρήματα και, ιδιαίτερα, το 38άρι περίστροφο και οι χειροβομβίδες, η ύπαρξη ή όχι συνεργού ή συνεργών, κλπ., κλπ. Για να αναφερθούμε σε ορισμένες μόνον πλευρές της υπόθεσης...
Αντιγράφουμε από τον «μικροπολιτικό» των χτεσινών «Νέων»: «Στα Χανιά, ο νομάρχης κ. Γ. Κατσανεβάκης εκλέγεται με την υποστήριξη του ΣΥΝ - αλλά ο... κόσμος το 'χει τούμπανο ότι ο άνθρωπος είναι μητσοτακικός μέχρι... μυελού οστέων. Αλλωστε, δεν το κρύβει - κατά καιρούς έχει κάνει δημόσιες δηλώσεις για τον επίτιμο πρόεδρο της ΝΔ τόσο θερμές, που... ούτε ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης δε θα μπορούσε να τις έχει διαπράξει...
Ε, τα Χανιά - και όλη τη σημειολογία του... μητσοτακικού Συνασπισμού που κουβαλούν - διάλεξε η κ. Νίτσα Λουλέ για να ανακοινώσει την από καιρό αναμενόμενη υποψηφιότητά της με τον δημοτικό συνδυασμό της κ. Ντόρας Μπακογιάννη...».
Στη δεκαετία του 1990 έγινε το λεγόμενο μεγάλο μπουμ των «νέων τεχνολογιών». Μεγάλες επιχειρήσεις υπολογιστών και πληροφορικής, τηλεπικοινωνιών και άλλες - και κοντά τους μεγάλες τράπεζες και χρηματιστικοί κολοσσοί - αποκόμισαν αμύθητα κέρδη, εκμεταλλευόμενες το μόχθο εκατομμυρίων εργαζομένων και ενισχύοντας ακόμη παραπέρα το κλίμα στρεβλής υπερκατανάλωσης των προϊόντων τους. Εδώ και δυο τρία χρόνια, καθώς έκαναν την εμφάνισή τους τα σημάδια της καπιταλιστικής κρίσης, οι επιχειρήσεις αυτές προχωρούν, η μια μετά την άλλη, στην αναδιοργάνωσή τους, ώστε να διατηρήσουν και ενισχύσουν τα τεράστια κέρδη τους και να ρίξουν τα βάρη και τις συνέπειες της κρίσης στους εργαζόμενους.
Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η υπ' αριθμόν δύο εταιρία κινητής τηλεφωνίας «Μοτορόλα», η οποία συσσώρευσε αμύθητα κέρδη τα τελευταία δέκα - δώδεκα χρόνια. Η τελευταία, πριν από δύο μόλις χρόνια είχε 150.000 υπαλλήλους. Πέρυσι, προχώρησε σε 40.000 περίπου απολύσεις και τις προάλλες ανακοίνωσε άλλες 7.000. Μέσα σε δύο χρόνια, δηλαδή, ένας στους τρεις εργαζόμενους απολύθηκαν. Ο λόγος για την υπ' αριθμόν δύο εταιρία κινητής τηλεφωνίας, «Μοτορόλα» και σκοπός των απολύσεων - σύμφωνα με τις δηλώσεις των διευθυνόντων της - είναι η επιστροφή της επιχείρησης στην κερδοφορία, εντός του 2002 μάλιστα, μια και πέρυσι παρουσίασε για πρώτη φορά κάποιες ζημιές.
Βέβαια, η «Μοτορόλα» δεν είναι η μόνη μεγάλη επιχείρηση που προχωρά σε απολύσεις αυτές τις μέρες. Αλλο παράδειγμα είναι η γερμανική «Ντόιτς Μπανκ», η τράπεζα με τις μεγαλύτερες χορηγήσεις στην Ευρώπη, η οποία σχεδιάζει να απολύσει επιπλέον 3.500 εργαζομένους, μετά την περσινή μείωση των κερδών της. Απολύσεις, οι οποίες θα προστεθούν σε άλλες 9.000, οι οποίες έχουν, ήδη, αποφασιστεί και ανακοινωθεί.
Αυτός είναι ο καπιταλισμός. Πρώτιστος, ιερός και απαράβατος στόχος του είναι η διαφύλαξη και ενίσχυση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και εξουσίας και, βέβαια, των κεφαλαιοκρατικών κερδών. Το δικαίωμα των εργαζομένων στη δουλιά, ουσιαστικά το δικαίωμά τους στην ίδια τη ζωή, υπάρχει - όσο και όπως υπάρχει - αποκλειστικά και μόνο, για να εξυπηρετεί τον ιερό σκοπό της ανάπτυξης των κερδών. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Αυτή διακονούν και φροντίζουν, με τον έναν ή άλλο τρόπο, οι κάθε λογής «πράσινοι», «γαλάζιοι», «ροζ» κλπ. πολιτικοί εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου.
Αν είναι έτσι τα πράγματα, τότε μάλλον λύνεται για τον πρωθυπουργό και το θέμα του κυβερνητικού σχήματος. Τι να τα κάνουμε τόσα υπουργεία και τόσες γραμματείες; Να υπαχθούν άπαντα και άπαντες στους τρεις κλάδους των Ενόπλων Δυνάμεων.
Οσο γι' αυτό το περίφημο «κοινωνικό σύνολο», η κυβέρνηση έχει αναπτύξει, ομολογουμένως, μια νέα τακτική. Πρώτη φορά, στο όνομα του «κοινωνικού συνόλου» γενικώς, έχουν αντιμετωπιστεί με τόσο αυταρχισμό όποιοι κλάδοι εργαζομένων τολμούν να προχωρήσουν σε κινητοποιήσεις.
Πάντως, έτσι που το πάνε σε αυτή τη χώρα, δε θα μπορείς να κανείς το παραμικρό, χωρίς να κινδυνεύεις να κατηγορηθείς για ...υπονόμευση του εθνικού συμφέροντος: Ζητάς αυξήσεις και συντάξεις, υπονομεύεις την πορεία προς την ΟΝΕ. Ζητάς πάρκα στη γειτονιά σου, υπονομεύεις του Ολυμπιακούς Αγώνες. Ζητάς να μπει τέρμα στην αστυνομική ασυδοσία, υπονομεύεις τον «αντιτρομοκρατικό αγώνα»! Και πάει λέγοντας...
Τελικά, η μόνη φορά που είσαι σύμφωνος με τα «εθνικά συμφέροντα» είναι όταν στηρίζεις τον Σημίτη και την παρέα του. Δεν μπορείτε να πείτε, το... κριτήριο αξιολόγησης είναι εκπληκτικό.
ΕΝ ΤΩ ΜΕΤΑΞΥ δίνουν και παίρνουν οι ...αστυνομικές ιστορίες μετά τη σύλληψη του Σάββα Ξηρού κι αυτό γιατί επισήμως η κυβέρνηση μπορεί να μη μιλάει, αλλά φροντίζει ωραιότατα να παίζει διάφορα παιγνίδια γρίφων, διοχετεύοντας - συνήθως αλληλοσυγκρουόμενα - στοιχεία κι εκτιμήσεις.Το σίγουρο είναι πως αν ρωτήσει κανείς τον μέσο Ελληνα, ουδεμία εμπιστοσύνη έχει και σε όσα ανακοινώνονται και σε όσα διαρρέουν και κυρίως σε όσα έχουν να κάνουν με τις κάθε λογής κυβερνητικές μυστικοπάθειες.
Πάντως, οι κυβερνώντες φρόντισαν να βάλουν τον κόσμο ...στην αναμονή εξελίξεων. Οπως καταλαβαίνετε όμως, σε μια υπόθεση όπου οι ΗΠΑ και η Μεγάλη Βρετανία έχουν βάλει την ομπρέλα της «αντιτρομοκρατικής τους δράσης» είναι, μάλλον, απίθανο να προκύψει οτιδήποτε θετικό.