Πολιτική λύση, δηλαδή λύση με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ στην πλειοψηφία δε γίνεται. Φιλολαϊκή πολιτική και υποταγή στην ΕΕ και την ΚΑΠ δε γίνεται.

Η λύση που προτείνουμε είναι ρεαλιστική, με την προϋπόθεση ότι ο λαός θα πάρει την πρωτοβουλία ανατροπής του συσχετισμού δύναμης, με την προϋπόθεση άλλης κυβερνητικής διακυβέρνησης -εξουσίας, με την προϋπόθεση ότι ξεκινά όσο πιο γρήγορα γίνεται η διαδικασία συγκρότησης του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού κοινωνικοπολιτικού Μετώπου. Το Μέτωπο θα συμβάλει στην άσκηση της μεγαλύτερης δυνατής πίεσης για απόσπαση κατακτήσεων, θα στηρίζει τη λαϊκή πρωτοβουλία και ενότητα και ταυτόχρονα θα δουλεύει με τη δύναμη της πείρας των αγώνων για να αλλάξει η διακυβέρνηση, η εξουσία. Θα είναι παρόν στο σήμερα, αλλά θα βοηθάει να έρθει το αύριο της λαϊκής ευημερίας πιο κοντά. Αν ο λαός θέλει, μπορεί! Αυτή ήταν, είναι και θα παραμείνει αισιόδοξη πεποίθησή μας.

Αυτό είναι δυνατό να γίνει, εφόσον η πλειοψηφία του λαού το αποφασίσει. Και θα το αποφασίσει, το ζητούμενο είναι να μη χαθεί πολύτιμος χρόνος.

Η αγροτική παραγωγή μπορεί να αναπτυχθεί. Δεν υπάρχει κανένας εγχώριος και διεθνής λόγος που να δείχνει το αντίθετο. Πολιτικοί λόγοι το απαγορεύουν σήμερα, όμως τα πράγματα και οι συσχετισμοί αλλάζουν.

Το αντικειμενικό στοιχείο που δεν πρέπει κανείς να λησμονεί είναι ότι:

• Η γεωργία μπορεί να διασφαλίσει την καλή και φθηνή διατροφή του λαού σε μια περίοδο μάλιστα που οι πολυεθνικές επιβάλλουν ακριβά και ανθυγιεινά προϊόντα χάριν του κέρδους.
• Η αγροτική παραγωγή συμβάλλει στην ανάπτυξη της απασχόλησης, στην παραμονή του πληθυσμού στην ύπαιθρο, στην επιστροφή στην ύπαιθρο όσων εξαναγκάστηκαν να φύγουν και το επιθυμούν.
• Η αγροτική οικονομία αποτελεί βασικό παράγοντα και για την ανάπτυξη της μεταποιητικής βιομηχανίας.
• Η ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγής μπορεί να συνδυαστεί και με την προστασία του περιβάλλοντος».

«Για να συνδυάζει η αγροτική παραγωγή όλους αυτούς τους στόχους», τόνισε η Αλέκα Παπαρήγα, «δηλαδή και τα προϊόντα και τα συμφέροντα του μικροπαραγωγού, και τα συμφέροντα όλου του λαού, πρέπει να στηριχτεί στον παραγωγικό συνεταιρισμό. Εννοείται ότι μόνο κατ' όνομα μοιάζει ο παραγωγικός συνεταιρισμός που προτείνουμε με το συνεταιρισμό που έχουμε γνωρίσει ως τώρα.

Ο ένας είναι όργανο αντιαγροτικής πολιτικής, μεσάζων ανάμεσα στους αγρότες και στους εμποροβιομηχάνους. Ο άλλος, που προτείνουμε εμείς, είναι o συνεταιρισμός που θα αποτελεί μια μορφή συγκέντρωσης παραγωγής δίπλα στον κοινωνικοποιημένο τομέα παραγωγής που περιλαμβάνει τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής και πλούτου όλης της χώρας. Είναι συνεταιρισμός απαλλαγμένος από τον εναγκαλισμό των μονοπωλίων.

Ο μικρός παραγωγός μέσα από τη συνεταιριστική του οργάνωση δε θα έχει το φόβο να πουλάει σε εξευτελιστικές τιμές και να αγοράζει ακριβά τα αγαθά και τις υπηρεσίες που του χρειάζονται.

Ο συνεταιρισμός αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της λαϊκής οικονομίας, μιας εξουσίας λαϊκής που δεν έχει καμία σχέση με την εξουσία και τη διακυβέρνηση που ως τώρα έχουμε γνωρίσει.

Αναμφισβήτητα η κατάκτηση της λαϊκής οικονομίας, της κοινωνικοποιημένης οικονομίας, της οικονομίας του παραγωγικού συνεταιρισμού δεν είναι υπόθεση μιας μέρας. Θα είναι προϊόν σκληρών αγώνων και αναμετρήσεων, που υποχρεωτικά θα διεξάγει ο λαός μας, αν δε θέλει να ζήσει ακόμα χειρότερες μέρες.

Εμείς δεν καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια μέχρις ότου δημιουργηθούν συνθήκες εντελώς διαφορετικές από τις σημερινές.

Παλεύουμε και σήμερα, αυτό πρέπει να κάνει και η αγροτιά, γύρω από στόχους αντιμονοπωλιακούς, για να ανοίξουμε δρόμους στο αύριο. Σημασία έχει όμως η πάλη και τα αιτήματα να μην πριμοδοτούν αυταπάτες.