«Εμείς δεν είμαστε απέναντι σε κανέναν, είμαστε υπέρ της πρότασής μας», είπε στην ίδια συνέντευξη η Φ. Γεννηματά. Και δεν είχαμε την παραμικρή αμφιβολία, βέβαια, ότι η κ. Γεννηματά δεν είναι ενάντια στα μεγάλα συμφέροντα. Δεν είναι ενάντια, επίσης, στην αντιλαϊκή πολιτική του κόμματός της και της κυβέρνησης. Ακόμη, δεν έχει απέναντί της την πολιτική της ΝΔ, αφού ελάχιστες και επουσιώδεις διαφορές έχει με αυτή του ΠΑΣΟΚ. Και μπορεί, η κ. Γεννηματά να καλλιεργεί την εντύπωση, πως είναι με όλους, αλλά κάτι τέτοιο, ούτε συμβαίνει, ούτε μπορούσε να συμβεί. Στην καπιταλιστική ταξική κοινωνία μας κανένας δεν μπορεί να πατά σε δυο βάρκες. Και η κ. Γεννηματά, όπως και το κόμμα της - μαζί με το δικομματικό «αδελφάκι» της - έχουν δώσει πάμπολλες αποδείξεις, ότι προτιμούν τις πολυτελείς θαλαμηγούς και τα εφοπλιστικά κότερα...

«Πρόταση στους συνυποψηφίους του για τη δημαρχία της Αθήνας να υπογράψουν διεθνή έκκληση αποτροπής του σχεδιαζομένου πολέμου κατά του Ιράκ απηύθυνε ο Φώτης Κουβέλης», διαβάζουμε στη χτεσινή «Αυγή». Μια πρωτοβουλία, η οποία κατ' αρχήν ακούγεται θετική, αλλά διαβάζοντας κανείς το σχετικό σχέδιο έκκλησης διαπιστώνει τα εξής:

Πρώτον, αποδέχεται εμμέσως πλην σαφώς, ότι αιτία του προετοιμαζόμενου πολέμου είναι τα όσα προβάλλει, ως προσχήματα η ηγεσία των ΗΠΑ. Δηλαδή, η μη συμμόρφωση του Σ. Χουσεΐν με τις αποφάσεις του ΟΗΕ και η πιθανή κατοχή όπλων μαζικής καταστροφής. Ολοι γνωρίζουν, όμως, ότι άλλες είναι οι βασικές αιτίες του προετοιμαζόμενου πολέμου (έλεγχος πετρελαίων κλπ).

Δεύτερον, ζητά την εξάντληση όλων των πολιτικών και διπλωματικών μέσων, ώστε να συμμορφωθεί το ιρακινό καθεστώς με τις αποφάσεις αυτές, αλλά δεν παίρνει σαφή και ξεκάθαρη θέση άρνησης του πολέμου, ακόμη και στην περίπτωση της «εξάντλησης αυτών των μέσων», όπως πιθανά εκτιμήσουν αύριο τα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας.

Τρίτον, δε θέτει την ελληνική κυβέρνηση μπροστά στις ευθύνες της και δεν απαιτεί απ' αυτή, τόσο ένα ξεκάθαρο «όχι στον πόλεμο», όσο και τη μη συμμετοχή της χώρας σε οποιαδήποτε τυχοδιωκτική περιπέτεια, με οποιονδήποτε τρόπο, ακόμη και με τη μορφή των όποιων «διευκολύνσεων» (π.χ. βάση Σούδας, χρήση εναέριου και θαλάσσιου χώρου κλπ, κλπ).

Αναρωτιόμαστε, λοιπόν, αν υπάρχει και ποια είναι η πραγματική αξία αυτής της πρωτοβουλίας και, δυστυχώς, αδυνατούμε να την εντοπίσουμε. Και μιλάμε για πραγματική αξία, διαχωρίζοντάς την από τις σκοπιμότητες, γιατί από τις δεύτερες μπορεί κανείς να βρει μπόλικες και είναι φανερές στον καθένα.

Τα όσα προαναφέρθηκαν, όμως, σχετικά με το περιεχόμενο του σχεδίου έκκλησης, βάζουν σοβαρά ερωτήματα και για την όποια ουσία των αντιπολεμικών θέσεων του Φ. Κουβέλη και του ΣΥΝ, που στηρίζει το συνδυασμό «Η άλλη Αθήνα». Πιστεύουν, άραγε, ότι συμβάλλουν στην αποτροπή του προετοιμαζόμενου πολέμου, με εντυπωσιοθηρικές κινήσεις και εκκλήσεις, χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο και, πολύ περισσότερο, βοηθώντας στην απόκρυψη του πραγματικού περιεχομένου του; Πιστεύουν, άραγε, ότι συμβάλλουν στην αποτροπή του, εάν οι όποιοι υποψήφιοι δήμαρχοι της Αθήνας - της πόλης που θα φιλοξενήσει τους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες - επιδείξουν μια υποκριτική και άνευ ουσιαστικού περιεχομένου ομοψυχία, με την υπογραφή ενός κειμένου; Αν έτσι είναι - και, δυστυχώς, σ' αυτό κατατείνει η σχετική πρωτοβουλία - τότε η ηγεσία του ΣΥΝ βαδίζει σε πολύ σφαλερό δρόμο στο γενικότερο και πολύ κρίσιμο αυτό θέμα.