Και ...ξαφνικά, τους πήρε ο πόνος για τη δημοκρατία μας, «ανακαλύπτοντας» τον Καρατζαφέρη και τους όποιους ομοίους του. Λες και δεν είναι η αντιλαϊκή πολιτική τους, που συντηρεί και αναπαράγει καθημερινά το πρόσφορο - για τον όποιο λαϊκιστή και ακροδεξιό - κλίμα στην κοινωνία. Λες και δεν καταλαβαίνει ακόμη και ο τελευταίος κάτοικος αυτής της χώρας τον εξόφθαλμα υποκριτικό χαρακτήρα της «αντιακροδεξιάς» ρητορικής τους. Λες και δεν καταλαβαίνει ο καθένας ότι με τις άθλιες και ψηφοθηρικές τακτικές τους, ουσιαστικά, κάνουν διαφήμιση στον κάθε Καρατζαφέρη, τον βγάζουν απ' το περιθώριο και τον φέρνουν στο κέντρο της επικαιρότητας.

Αραγε, χρειάζονται κι άλλοι λόγοι, για να είναι ακόμη περισσότερο μαζική, αποφασιστική και κατηγορηματική η καταδίκη της κυβέρνησης και της ΝΔ, στην αυριανή κάλπη;

Μπορεί η μεγάλη πλειοψηφία των Βρετανών - όπως λένε οι δημοσκοπήσεις - να τάσσονται ενάντια σ' έναν πόλεμο κατά του Ιράκ. Μπορεί να δυναμώνουν συνεχώς οι αντιδράσεις στις προωθούμενες από την κυβέρνηση του Τ. Μπλερ μεταρρυθμίσεις, που αφορούν την απόδοση μεγάλων τομέων του δημοσίου στο ιδιωτικό κεφάλαιο (πρόνοια, υγεία, παιδεία, κλπ.), ο Βρετανός πρωθυπουργός, όμως, δεν πτοείται απ' όλ' αυτά και συνηθίζει να δηλώνει: «Δεν υπήρξαμε μέχρι σήμερα όσο τολμηροί έπρεπε και δεν έχουμε τα περιθώρια να καθυστερήσουμε άλλο».

Και μπορεί μερικοί να εξηγούν τη στάση αυτή του Τ. Μπλερ, με την προσκόλληση της Μ. Βρετανίας στις ΗΠΑ, αλλά η εξήγηση αυτή είναι τουλάχιστον ελλιπής. Η πολεμόχαρη, νεοφιλελεύθερη και βαθιά αντιλαϊκή πολιτική της βρετανικής κυβέρνησης έχει την αφετηρία της, πρώτα και κύρια, στις σύγχρονες και ιδιαίτερα πιεστικές ανάγκες συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του βρετανικού μεγάλου κεφαλαίου, στην επιτακτική ανάγκη του για πολύ μεγαλύτερη αποδοτικότητα και κερδοφορία, για αποτελεσματικότερο ανταγωνισμό με τα γερμανικά, γαλλικά και άλλα κεφάλαια στη ζούγκλα της «παγκοσμιοποίησης». Αυτοί είναι οι βασικοί λόγοι που κάνουν τον Τ. Μπλερ, και την ηγεσία του Νέου Εργατικού Κόμματος, να «ξεχνά» την ιστορία και τις παραδόσεις του κόμματός του και να γυρίζει την πλάτη στους Βρετανούς εργάτες, που αποτελούσαν και την παραδοσιακή βάση στήριξής του.

Τα παραπάνω δεν τα σημειώνουμε, μόνον ή κυρίως, για να δώσουμε μια περισσότερο ολοκληρωμένη εξήγηση της πολιτικής της βρετανικής κυβέρνησης. Τα σημειώνουμε, κυρίως, γιατί οι τάσεις αυτές δεν αποτελούν μια βρετανική «ιδιομορφία», αλλά χαρακτηρίζουν τις γενικότερες εξελίξεις στον καπιταλιστικό κόσμο. Τα όσα συμβαίνουν σήμερα στη Μεγάλη Βρετανία ή στις ΗΠΑ αποτελούν ουσιαστικά τα προμηνύματα των όσων θα επακολουθήσουν στις άλλες καπιταλιστικές χώρες. Και θα επακολουθήσουν, με τον έναν ή άλλο τρόπο και με τη μια ή την άλλη μορφή, είτε κυβερνούν οι λεγόμενες συντηρητικές κυβερνήσεις, είτε οι σοσιαλδημοκράτες, τύπου ΠΑΣΟΚ, ή οι όποιες κεντροδεξιές ή κεντροαριστερές δυνάμεις. Αλλωστε και ο Τ. Μπλερ αποδείχτηκε ένας άξιος συνεχιστής και διάδοχος της Θάτσερ και του Μέιτζορ.

Η πορεία αυτή είναι αναπόφευκτη, σε οποιαδήποτε χώρα κυριαρχούνται οι εξελίξεις από τις λεγόμενες δυνάμεις της αγοράς, δηλαδή το μεγάλο κεφάλαιο και τους παρατρεχάμενούς του. Και ο μόνος αποτελεσματικός και ουσιαστικός δρόμος αντιμετώπισης των ζοφερών αυτών προοπτικών είναι η ανάδειξη του ενωμένου και οργανωμένου λαού στο προσκήνιο των εξελίξεων. Η ανάδειξη του Λαϊκού Μετώπου σε κυρίαρχη δύναμη της κοινωνίας, που βάζει τη δική της σφραγίδα στις εξελίξεις, βάζοντας στην άκρη τις ανθρωποβόρες δυνάμεις του κεφαλαίου και τους κάθε λογής υπηρέτες τους.