Επανέρχεται η χτεσινή «Αυγή» στο θέμα του Βόλου και τη στάση των κομμουνιστών δημοτικών συμβούλων στο θέμα των Τοπικών Συμφώνων Απασχόλησης (ΤΣΑ). Αντί, όμως, να κάνει μια στοιχειώδη, έστω, επανόρθωση των όσων συκοφαντικών έγραφε τις προάλλες και αντέκρουσε συγκεκριμένα ο «Ρ», επιχειρεί να κρύψει τις πομπές της, υιοθετώντας τα γνωστά παραμύθια, περί συνεργασίας ΚΚΕ - ΝΔ στις δημοτικές εκλογές του 1998.

Γίνεται, έτσι, ακόμη περισσότερο φανερό πως γνώριζε την αλήθεια και συνειδητά και σκόπιμα τη διαστρέβλωσε. Αλλωστε, την εισήγηση στο Δημοτικό Συμβούλιο, για τα ΤΣΑ, ενώ την καταψήφισαν οι κομμουνιστές δημοτικοί σύμβουλοι, την υπερψήφισε ο συνδυασμός του Δ. Πιτσιώρη, που υποστηρίχτηκε και από το ΣΥΝ.

Φαίνεται πως το «πες, πες, κάτι θα μείνει...» αποτελεί δημοσιογραφικό αξίωμα για την «Αυγή», ιδιαίτερα όταν πρόκειται να συκοφαντήσει το ΚΚΕ, τα στελέχη και τα μέλη του.

Μετά το ΚΚΕ, ήρθε η σειρά των καθηγητών, των άλλων «υποκινητών» των μαθητικών κινητοποιήσεων. Εφτασε μια αυτονόητη απόφαση της ΟΛΜΕ, που κάλεσε τους καθηγητές να αντιδρούν με στάσεις εργασίας στην εισβολή των αστυνομικών οργάνων στα σχολεία και να μην παίξουν το ρόλο του παιδονόμου, αλλά του παιδαγωγού, για να διατυπωθεί ευθέως η απειλή των απολύσεων, αλλά και για να ξυπνήσει ο μικρός «Γιαννόπουλος», που κρύβουν μέσα τους διάφοροι ματσουκοφόροι και ...σχολιαστές.

Για όλους αυτούς, «πρότυπο» παιδαγωγού και εκπαιδευτικού είναι, για παράδειγμα, εκείνος ο ανεκδιήγητος γυμνασιάρχης, που επινόησε τις δηλώσεις που πρέπει να υπογράφουν οι γονείς για να πάνε τα παιδιά στο μαθητικό συλλαλητήριο ή ο άλλος, που κάλεσε την Αστυνομία να πετάξει τους μαθητές έξω από το σχολείο.

Ο καθένας με τις ...αρχές του, αλλά ας μην παριστάνουν και τους υπερασπιστές της αυτονομίας, δήθεν, των μαθητικών κινητοποιήσεων. Οσοι, εξάλλου, επιμένουν ότι οι μαθητές υποκινούνται, δεν έχουν παρά να δοκιμάσουν, να τους ...υποκινήσουν στην κατεύθυνση της δικής τους λογικής.

Οσο περνάει ο καιρός τόσο περισσότερο αποδεικνύονται στην πράξη οι λόγοι και οι στόχοι, που η κυβέρνηση Σημίτη ψήφισε το δημοσιοϋπαλληλικό κώδικα - έκτρωμα. Αυτή τη φορά η κυβέρνηση επισείει τις διατάξεις του εκσυγχρονισμένου εμφυλιοπολεμικού τερατουργήματος απέναντι στους καθηγητές, που δε θα συμμορφωθούν με τις υποδείξεις του υπουργείου και δεν εκτελέσουν τις εντολές του, ενάντια στους μαθητές που αγωνίζονται. Ο βασικός στόχος του αντιϋπαλληλικού κώδικα, που είναι να μετατρέψει τους εργαζόμενους στο δημόσιο σε πειθήνια εκτελεστικά όργανα, επιβεβαιώνεται στην πράξη. Δεν είναι τυχαίο ότι η πρώτη εφαρμογή των αντιδραστικών διατάξεων του κώδικα έγινε και πάλι σε βάρος των καθηγητών στους περσινούς αγώνες για την Παιδεία.

Ας μην αυταπατώνται, όμως, η κυβέρνηση και το υπουργείο Παιδείας. Οι εργαζόμενοι θα αχρηστεύουν τον κώδικα όπως είχαν κάνει με τους αγώνες τους ενάντια στον «πρόγονό» του. Η θέση του είναι στα σκουπίδια της ιστορίας και εκεί θα τον στείλουν.

Πριν από τέσσερις μέρες και, συγκεκριμένα, το πρωί της Τρίτης, αστυνομικοί επιτέθηκαν αιφνιδιαστικά και εντελώς αναίτια στον Γ. Πέρρο, πρόεδρο του σωματείου εργαζομένων ΜΙΝΙΟΝ, ενώ αυτός βάδιζε στο πεζοδρόμιο, λίγα μέτρα μακριά από το πολυκατάστημα και αφού τον γρονθοκόπησαν, τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στο 4ο αστυνομικό τμήμα.

Μετά από μία ώρα ο συνδικαλιστής αφέθηκε ελεύθερος, ενώ στις εύλογα έντονες διαμαρτυρίες του, εισέπραξε τη... δικαιολογία, πως αιτία της σύλληψής του ήταν η... εξακρίβωση στοιχείων.

Από τότε, πέρασαν τέσσερις ολόκληρες μέρες και το υπουργείο Δημόσιας Τάξης - η Αστυνομική Διεύθυνση, έστω - δεν ανακοίνωσε το παραμικρό, για το πρωτοφανές και προκλητικότατο αυτό κρούσμα, παρ' ότι σίγουρα το πληροφορήθηκαν, αφού δημοσιεύτηκε στον Τύπο και υπήρξαν έντονες διαμαρτυρίες από συνδικαλιστικές οργανώσεις.

Αναρωτιόμαστε, τι σημαίνει αυτή η σιωπή των φυσικών και πολιτικών προϊσταμένων των αστυνομικών, που έδρασαν ως κοινοί τραμπούκοι.

Συνεχίζουμε, πάντως, να περιμένουμε και θα επανέλθουμε...

Προειδοποιούμε, πάντως, από τώρα, την πολιτική και φυσική ηγεσία της Αστυνομίας, να μην επαναλάβει τις γελοίες δικαιολογίες, περί εξακρίβωσης στοιχείων. Αλλωστε, δεν ήταν καθόλου τυχαία η χρονική στιγμή της αυθαίρετης σύλληψης του συνδικαλιστή, αφού έγινε, καθώς πήγαινε προς το ΜΙΝΙΟΝ, όπου προμηθευτής της επιχείρησης, με τη συνοδεία δικαστικού επιμελητή και την παρουσία ισχυρής αστυνομικής δύναμης, ετοιμαζόταν να προχωρήσει σε κατασχέσεις εμπορευμάτων.

Γεγονός, που κάνει την τραμπούκικη ενέργεια των αστυνομικών ακόμη περισσότερο σοβαρή και πολλαπλασιάζει τα εύλογα ερωτήματα, που προκαλεί η σιωπή των αρμοδίων.

Μπορεί ο Γερ. Αρσένης να αποφεύγει τις κάμερες και να κρύβεται από τους μαθητές, από τους καθηγητές, από τους πάντες και να παραμένει αραχτός στην πολυθρόνα του - μονίμως πολιορκημένου από τα ΜΑΤ - υπουργείου Παιδείας, αλλά άλλοι δουλεύουν γι' αυτόν. Και δεν εννοούμε μόνο τους εισαγγελείς, την Αστυνομία, τον άσπονδο ...φίλο του Ε. Γιαννόπουλο, αλλά και τους προκατόχους του στο υπουργείο Παιδείας επί κυβέρνησης ΝΔ. Λαύροι βγήκαν και οι δυο τους - Σουφλιάς και Κοντογιαννόπουλος - για να ρίξουν το «ανάθεμα» στο «καρκίνωμα» (!) των μαθητικών κινητοποιήσεων και να στηρίξουν τα, φασιστικής έμπνευσης, μέτρα της κυβέρνησης κατά των μαθητών. Να υπεραμυνθούν μιας επικίνδυνης κατάστασης πολιορκίας στα σχολεία, που επί των ημερών τους - ακριβέστερα επί των ημερών Κοντογιαννόπουλου - οδήγησε στη δολοφονία του καθηγητή Τεμπονέρα!

Γιατί το κάνουν, αλήθεια, και μάλιστα με τρόπο που να φοράνε τα «γυαλιά» ακόμα και σε υπουργούς του ΠΑΣΟΚ; Από «συναδελφική» αλληλεγγύη; Βγάζουν ακόμα το άχτι τους για τις μαθητικές κινητοποιήσεις των ημερών τους; Διαγκωνίζονται να λάβουν κάποια θέση στην «εκ δεξιών» εκλογική διεύρυνση του ΠΑΣΟΚ; Οπως και να έχει το πράγμα, επιβεβαιώνεται και εδώ η αρχή «πες μου τους φίλους σου να σου πως ποιος είσαι».

«Μία μέρα να έτρεχαν έτσι στα στέκια διακίνησης ναρκωτικών, όπως τρέχουν να κυνηγήσουν τους μαθητές, οι εισαγγελείς και η Αστυνομία, δε θα είχε μείνει ναρκέμπορος για ναρκέμπορος ασύλληπτος», σχολίαζε χτες στο λεωφορείο ηλικιωμένος κύριος. Και η απάντηση από τον διπλανό του: «Αμ, αυτούς δε θέλουν να τους πιάσουν κύριε, όπως δε θέλουν και τη νεολαία με καθαρό μυαλό».

Εμείς, τι να προσθέσουμε;

Α, ντουβάρια

και στουρνάρια,

θα σας κόψω

τα ποδάρια,

θα σας κάνω

όλους τόπι

αν δε γίνετε

ανθρώποι,

αν δε μάθετε

ρεμάλια

με σκυφτά

να 'στε κεφάλια!

Α, κουμπούρες μου

και σκράπες

με ξυλιές γροθιές

και φάπες

θα σας κάνω

όλους πρώτους

στα μαθήματα

του σκότους,

θα σας μάθω

με μια λέξη

πως με χούντα

έχετε μπλέξει!

Ο οίστρος

Ούτε «Τρίτος Δρόμος», ούτε «Νέο Κέντρο», ούτε τίποτα απ' όλα αυτά τα ιδεολογήματα... Ο Γερμανός καγκελάριος κατόρθωσε να λάβει ψήφο εμπιστοσύνης από τους περίπου 500 αντιπροσώπους που έλαβαν μέρος στο τακτικό Συνέδριο των Σοσιαλδημοκρατών, αφού επανεκλέχτηκε με το 86% των ψήφων, χωρίς να πει τίποτα.

Οσοι ανέμεναν, μάλλον όσοι έτρεφαν ψευδαισθήσεις, ότι με δεδομένη την εκλογική κακοδαιμονία και τις συνεχείς ταπεινωτικές ήττες, το Συνέδριο θα πιέσει τον Σρέντερ ούτως ώστε να διαφοροποιήσει το αντιλαϊκό οικονομικό πρόγραμμα του «κοκκινοπράσινου κυβερνητικού συνασπισμού» γελάστηκε οικτρά. Ουδεμία «αριστερή πτέρυγα» ή συναφείς προς τα αριστερά ομάδες έκαναν τίποτα. Ούτε και το φάντασμα του Οσκαρ Λαφοντέν. Ειδικά για τον Λαφοντέν η αίσθηση που επικράτησε ήταν σαν να μην υπήρξε ποτέ και ας έχουν περάσει μόλις επτά μήνες που παραιτήθηκε τόσο από την κυβέρνηση όσο και την ηγεσία του Κόμματος.

Η καρέκλα της εξουσίας αποδείχτηκε - υποβοηθούμενη και από το σκάνδαλο Κολ - πιο γλυκιά από οποιαδήποτε άλλη «ιδεολογική προσέγγιση». Ετσι μάλλον ήταν εύκολο ο Σρέντερ να πείσει τους συνέδρους ότι, αφ' ενός, η πυξίδα του κόμματος και της κυβέρνησης παραμένει η κοινωνική δικαιοσύνη με αθρόες περικοπές των κοινωνικών δαπανών και, αφ' ετέρου, για τη δημιουργία μιας «κοινωνίας των πολιτών που να αντέχει τις δοκιμασίες του μέλλοντος», ούτως ειπείν εκσυγχρονισμός του κράτους και της χώρας για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της παγκοσμιοποίησης. Ετσι, αυτό που απομένει είναι βάλει σε κάποια σχετική τάξη το κόμμα και την ενότητά του μετά από τόσους μήνες σκληρών αντιπαραθέσεων για την «ιδεολογική ταυτότητα», που πλέον κρίνεται μη αναγκαία.