ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 8 Δεκέμβρη 2002
Σελ. /32
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΟΕΔΡΙΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ
Διεύρυνση εκμετάλλευσης και ανισοτήτων

Η διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης με την ένταξη δέκα νέων κρατών-μελών θα επικυρωθεί, εκτός απροόπτου, τον Απρίλη του 2003, δηλαδή κατά τη διάρκεια της ελληνικής προεδρίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Η διεύρυνση είναι μια διαδικασία με αρκετές αντιφάσεις. Είναι όμως μια στρατηγική επιλογή του μεγάλου κεφαλαίου και των κυρίαρχων δυνάμεων της ΕΕ. Οι δυνάμεις αυτές βλέπουν στη διεύρυνση την ενίσχυση των θέσεών τους στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, αλλά και την ισχυροποίηση της παρουσίας τους στη Ρωσία, στην Παρευξείνια ζώνη και στην περιοχή του Καυκάσου.

Υπενθυμίζουμε ότι υποψήφιες για ένταξη είναι οι Κύπρος, Μάλτα, Πολωνία, Τσεχία, Εσθονία, Σλοβακία, Ουγγαρία, Σλοβενία, Λετονία και Λιθουανία. Η απόφαση για την ένταξή τους θα ληφθεί στη Σύνοδο της Κοπεγχάγης (12 του Δεκέμβρη 2002) και θα επικυρωθεί στην Αθήνα, στις 16 του Απρίλη 2003.

Πρέπει να σημειωθεί ότι η διεύρυνση ήταν και παραμένει στόχος πρώτης γραμμής για τη Γερμανία. Για το γερμανικό ιμπεριαλισμό, ο χώρος της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης ήταν ανέκαθεν το προνομιακό πεδίο. Η Γερμανία είναι ο βασικός οικονομικός εταίρος όλων των υποψήφιων χωρών-μελών της περιοχής, ενώ η διείσδυση του γερμανικού κεφαλαίου έγινε με ταχύτατους ρυθμούς τα τελευταία χρόνια, σε βαθμό που τώρα να κατέχει δεσπόζουσα θέση. Ουσιαστικά, η Γερμανία επιδιώκει μέσω της διεύρυνσης να αποκτήσει την ηγεμονία σ' ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Ενδοενωσιακές αντιθέσεις

Στις επιδιώξεις της Γερμανίας αντιδρά η Γαλλία, αλλά και άλλα μεγάλα κράτη-μέλη. Οι αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί μεταξύ των «μεγάλων» εκδηλώθηκαν με τον πιο έντονο τρόπο στη Σύνοδο της Νίκαιας πριν από 2 χρόνια. Το άθλιο παζάρι μεταξύ των δεκαπέντε ηγετών της ΕΕ κατέληξε σε ένα συμβιβασμό, με τον οποίο οι ψήφοι στα όργανα της ΕΕ μοιράστηκαν κατά τέτοιο τρόπο ώστε οι τέσσερις «μεγάλοι» (Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία, Ιταλία) μαζί με την Ισπανία μπορούν να ελέγχουν όλες τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ετσι, στη Νίκαια είχαμε τη θεμελίωση του Διευθυντηρίου, το οποίο ολοκληρώνεται τώρα με τις εισηγήσεις και τις αποφάσεις της Συντακτικής Συνέλευσης υπό την προεδρία του Ζισκάρ Ντ' Εστέν. Ομως, ενώ η διεύρυνση οδηγεί στην ισχυροποίηση του κοινοτικού και περισσότερο του γερμανικού ιμπεριαλισμού, προκαλεί προβλήματα «συνοχής» μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Τα νέα κράτη-μέλη από την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη έχουν υποστεί ήδη λεηλασία των πλουτοπαραγωγικών τους πηγών και την ανηλεή εκμετάλλευση από τις πολυεθνικές επιχειρήσεις. Οι εργαζόμενοι αυτών των χωρών πλήρωσαν βαρύ τίμημα με την αύξηση της ανεργίας, τη φτώχεια, την εξαθλίωση και την περιθωριοποίησή τους. Τα τελευταία χρόνια η καπιταλιστική παλινόρθωση έφερε στις περισσότερες από αυτές τις χώρες μεγάλη καταστροφή των παραγωγικών τους δυνάμεων με αποτέλεσμα να μεγαλώνει η απόστασή τους από τις πλουσιότερες χώρες της ΕΕ. Το σημαντικότερο όμως για τους εργαζόμενους σ' αυτές τις χώρες είναι πως στο όνομα της εφαρμογής του «κοινοτικού κεκτημένου» ξηλώθηκαν όσα είχαν απομείνει από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, ως εργατική κατάκτηση, δικαίωμα, συμμετοχή.

Μια άλλη πολύ σημαντική πτυχή της διεύρυνσης αφορά στον αγροτικό τομέα και ειδικότερα στα μικρομεσαία αγροτικά νοικοκυριά. Οι μικρομεσαίοι αγρότες τόσο των νέων κρατών-μελών όσο και κρατών όπως η Ελλάδα θα δεχτούν δεινά πλήγματα με τη δραστική μείωση των επιδοτήσεων και την ουσιαστική ενίσχυση της καπιταλιστικοποίησης της αγροτικής παραγωγής. Ηδη από τις συζητήσεις που προηγήθηκαν προκύπτει η απροθυμία, η άρνηση των «μεγάλων», και ειδικά της Γερμανίας, να χρηματοδοτήσουν τα κοινοτικά ταμεία. Η άρνηση αυτή αναμένεται να επικυρωθεί στη Σύνοδο της Κοπεγχάγης.

Οι θέσεις των ελληνικών κομμάτων

Ο ευρωενωσιακός προσανατολισμός για το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ αλλά και τον ΣΥΝ είναι δεδομένος, όπως και η συμφωνία τους για την ενίσχυση του συγκεκριμένου ιμπεριαλιστικού κέντρου. Ποικίλει μόνο ως εκ της θέσεως της κάθε πολιτικής δύναμης ο... τόνος της κριτικής. Για παράδειγμα, η ΝΔ εξασκείται στη δημαγωγία, ασκώντας κριτική στις κυβερνητικές επιλογές ή καλύτερα στις διαχειριστικές ικανότητες της κυβέρνησης, όταν η ίδια συμφωνεί και επαυξάνει με στρατηγικές επιλογές της ΕΕ σε όλους τους κρίσιμους τομείς (ευρωστρατός, αγροτικό, εργασιακά κ.ά.). Και είναι το λιγότερο υποκρισία να αποθεώνεις το πρωτότυπο και να μέμφεσαι την ελληνική μετάφρασή του.

Ο ΣΥΝ από την πλευρά του συγκεντρώνει την κριτική του σε επιμέρους πλευρές της ευρωενωσιακής πορείας, έχοντας όμως αποδεχτεί και μάλιστα ως ανάγκη τη συμμετοχή μας στην ΕΕ, έχοντας συμφωνήσει με τη διεύρυνση, τον ευρωστρατό, την ΟΝΕ, την ευρωπαϊκή ενοποίηση, εν ολίγοις με όλες τις στρατηγικής σημασίας επιλογές του μεγάλου κεφαλαίου. Ολα αυτά βέβαια τα συνοδεύει με κραυγές για «περισσότερη κοινωνική Ευρώπη», συλλογιζόμενος πως πρέπει να υπενθυμίζει και τις αριστερές του καταβολές. Αντικειμενικά όμως, αυτές του οι τοποθετήσεις συγκαλύπτουν τον ταξικό χαρακτήρα της ΕΕ, ως συνασπισμό καπιταλιστικών τάξεων για την προώθηση των κοινών τους συμφερόντων και ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Συνασπισμός που θωρακίζεται παραπέρα με αποφάσεις συγκρότησης στρατού, τις οποίες ο ΣΥΝ αποδέχεται σε μια λογική αμυντικής αυτονομίας της ΕΕ έναντι των ΗΠΑ.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο ΣΥΝ ανήκει σε εκείνες τις δυνάμεις που επιδιώκουν να απονευρώσουν τις κινητοποιήσεις που προετοιμάζονται ενόψει της προεδρίας στη χώρα μας, να τις μετατρέψουν σε ανώδυνη διαμαρτυρία κατά της «παγκοσμιοποίησης» γενικά, αφήνοντας στο απυρόβλητο τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις της ΕΕ και αποπροσανατολίζοντας με συνθήματα περί «κοινωνικής Ευρώπης», την ίδια στιγμή που ξεδιπλώνονται αντιδραστικότατες εξελίξεις για τις οποίες δεν αρθρώνουν λέξη.

Γίνεται λοιπόν πασιφανές ότι η ελληνική κυβέρνηση θα έχει τη στήριξη και της ΝΔ και του ΣΥΝ κατά τη διάρκεια της ελληνικής προεδρίας. Αναμένεται όμως να έχει απέναντί της έναν όγκο δυνάμεων, που συσπειρώνονται σε αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση και προετοιμάζονται να υποδεχτούν αγωνιστικά την ελληνική προεδρία και να αντιπαλέψουν τα μέτρα που αυτή επιδιώκει να προωθήσει, αντεργατικού και αντιλαϊκού χαρακτήρα.

Στόχοι πάλης του ΚΚΕ

Το ΚΚΕ θα βρεθεί στο πλευρό αυτών των δυνάμεων, με πολύ συγκεκριμένους στόχους πάλης: Την πλήρη αντίθεση στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο κατά του Ιράκ και στην εμπλοκή της χώρας μας, στη διεύρυνση της ΕΕ, στη διχοτόμηση της Κύπρου και την αξιοποίηση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων σε όφελος του εργατικού κινήματος. Ακόμα, τη συσπείρωση του εργατικού κινήματος ενάντια στις νέες εργασιακές σχέσεις που προωθούνται από την ΕΕ, την κυβέρνηση και τις ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος. Την ανάπτυξη του αγροτικού μαζικού κινήματος που θα συσπειρώνει τη μικρομεσαία αγροτιά σε σύγκρουση με τις επιταγές της ΚΑΠ. Την ουσιαστική συμμετοχή όλων των εμπλεκόμενων φορέων στη διαμόρφωση ενός παλλαϊκού κινήματος για ριζικές αλλαγές στην Παιδεία και την κοινωνία. Την ανάπτυξη και το συντονισμό του φιλειρηνικού κινήματος, των κινήσεων δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων, των οργανώσεων των μεταναστών, της νεολαίας σε ένα μέτωπο αντιιμπεριαλιστικό, δημοκρατικό, ενάντια στην κρατική καταστολή και την τρομοκρατία.

Το ΚΚΕ δίνει έμφαση και επιδιώκει σταθερά την οργάνωση της λαϊκής αντίστασης και πάλης στα σοβαρά ζητήματα που θα προωθήσει η ελληνική προεδρία. Παλεύει για την ανάπτυξη μαζικών και ταξικά προσανατολισμένων αγώνων που να στοχεύουν στη ριζική αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, στην ανατροπή των αντιλαϊκών πολιτικών.

Στα πλαίσια αυτού του στόχου θα επιμείνει να αποκαλύπτει, να συσπειρώνει και να προωθεί συμμαχίες που θα αναπτύσσουν την ταξική πάλη, θα ενδυναμώνουν την αντίθεση λαού - μονοπωλίων και παράλληλα θα απεγκλωβίζουν λαϊκές δυνάμεις τόσο από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ όσο και από τα κεντροαριστερά ή κεντροδεξιά αναχώματα.

ΚΕΙΜΕΝΑ

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

Δάνης ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Κώστας ΔΕΤΣΙΚΑΣ

Βάσω ΝΙΕΡΡΗ

Μαρίνα ΚΑΛΛΙΓΕΡΗ



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ