Από τις κοινές κινητοποιήσεις φοιτητών, πανεπιστημιακών ενάντια στην υπαγωγή της ανώτατης εκπαίδευσης στις ανάγκες της αγοράς

Στο συνέδριο αυτό έγιναν για άλλη μια φορά ξεκάθαρες οι δύο γραμμές αντιπαράθεσης στο χώρο των πανεπιστημιακών και κατ' επέκταση στον τρόπο που προσεγγίζεται το σημαντικό ζήτημα της ανώτατης εκπαίδευσης. Από τη μία η συναινετική λογική της πλειοψηφίας, από τις δυνάμεις του Συνασπισμού και του «εκσυγχρονιστικού» μπλοκ, που αποδέχεται στην ουσία τον ευρωμονόδρομο του επιχειρηματικού πανεπιστημίου - παρόλο που στις διακηρύξεις επικαλείται το αντίθετο - και από την άλλη η ενωτική αγωνιστική γραμμή της «Δημοκρατικής Πανεπιστημονικής Κίνησης» (ΔΗΠΑΚ), που βλέπει τις εξελίξεις στα πανεπιστήμια από τη σκοπιά της συνολικής σύγκρουσης με τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις που προωθούνται από τις δυνάμεις του κεφαλαίου στην κοινωνία και άρα και στην ανώτατη εκπαίδευση.

Οι πανεπιστημιακοί τη χρονιά αυτή πραγματοποίησαν μαζικές κινητοποιήσεις, οι οποίες όμως δεν απέφεραν τα επιθυμητά αποτελέσματα, γιατί η πλειοψηφία της διοίκησης της Ομοσπονδίας φρόντισε να εκτρέψει την αγωνιστικότητα του Διδακτικού Ερευνητικού Προσωπικού σε ανώδυνες για την κυβέρνηση κατευθύνσεις. Ο αγώνας δηλαδή περιορίστηκε στην προβολή μισθολογικών αιτημάτων (καθ' όλα δίκαιων) και στερήθηκε πολύτιμων φυσικών συμμάχων, φοιτητών και λαϊκών στρωμάτων. Το αποτέλεσμά του ήταν η σύσταση μιας «επιτροπής διαλόγου» που επιδίωκε η κυβέρνηση, η οποία θα βάλει ακόμα και τα μισθολογικά ζητήματα στη ρότα ατέρμονων διαβουλεύσεων, την ίδια στιγμή που θα περνάνε απρόσκοπτα οι ουσιαστικές αλλαγές.

Η ΔΗΠΑΚ και στο συνέδριο και στο καθημερινό καμίνι της ζωής θέτει τα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πανεπιστημιακοί και το πανεπιστήμιο, τα οποία εκπορεύονται από τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις που προωθεί η κυβερνητική πολιτική, με βάση τις αποφάσεις της Μπολόνια και της Πράγας, τις κατευθύνσεις της ΕΕ.

Η συλλογιστική της ΔΗΠΑΚ ξεκινάει από το ζωτικό ενδιαφέρον του μεγάλου κεφαλαίου για την πλήρη ενσωμάτωση του πανεπιστημίου στις λειτουργίες της λεγόμενης ελεύθερης αγοράς, για την αναπαραγωγή της αστικής ιδεολογίας, τη συμβολή του σε έναν κοινωνικό καταμερισμό, που συστηματικά επιβαρύνει την ικανότητα των εργαζομένων στο να ανανεώνουν την εργατική τους δύναμη. Για τη διαμόρφωση ενός εργατικού-επιστημονικού δυναμικού καταρτίσιμου, απασχολήσιμου, με αποσπασματικές, κατακερματισμένες, βραχύβιες γνώσεις και πολλαπλά και εναλλασσόμενα επαγγέλματα, χωρίς Κοινωνική Ασφάλιση και με ευέλικτες σχέσεις εργασίας.

Ετσι τεκμηρίωσε την πολιτική θέση ότι οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις που προωθούνται δε θα αφήσουν ανεπηρέαστο το διδακτικό και ερευνητικό προσωπικό, ότι και το ίδιο θα αντιμετωπίσει τα ίδια μέτρα, τα οποία θα έχουν άμεση επίδραση στα επιστημονικά του αντικείμενα, που θα κρίνονται με αγοραία και κερδοσκοπικά κριτήρια, στην ερευνητική του δραστηριότητα, στις εργασιακές του σχέσεις, στη μισθολογική του κατάσταση.

Στις αναδιαρθρώσεις αυτές η κυβέρνηση επιδιώκει διακαώς «να τραβήξει» με το μέρος της το ΔΕΠ των πανεπιστημίων. Να αποτελέσει τον ιμάντα της εφαρμογής της αντιλαϊκής πολιτικής της.

Αυτό που σήμερα πρέπει να συνειδητοποιήσουν οι πανεπιστημιακοί αλλά και κάθε εργαζόμενος είναι ότι ο ρόλος της επιστήμης και του επιστήμονα είναι, ή πρέπει να είναι, κοινωνικός. Το μεγάλο κεφάλαιο έχει ως σταθερό και αμετάθετο στόχο τη χρησιμοποίηση της επιστήμης και του επιστήμονα προκειμένου να μεγιστοποιήσει τα κέρδη του, να εξασφαλίζει την αναπαραγωγή του εκμεταλλευτικού κοινωνικοοικονομικού σημερινού συστήματος.

Αντίθετα, η προαγωγή και η εξέλιξη των επιστημών, τα επιστημονικοτεχνικά επιτεύγματα, η ερευνητική δραστηριότητα, οι ίδιοι οι επιστήμονες, πρέπει να είναι στην υπηρεσία της κοινωνίας και των εργαζομένων, για την επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων, για την πρόοδο. Τότε μόνον κοινωνία και επιστήμη θα βρίσκονται σε αρμονική πορεία.

Με την έννοια αυτή η ολοκληρωμένη κατανόηση των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων, που προωθεί η κυβέρνηση με τη συνεπικουρία και άλλων πολιτικών δυνάμεων, οι πολλαπλές συνέπειες που θα έχουν αυτές στη ζωή του πανεπιστημίου και της κοινωνίας, σε αντιστοιχία με τον κοινωνικό ρόλο της επιστήμης και του επιστήμονα, καθώς και η ανάπτυξη των αγώνων για την απόκρουση και ματαίωση των μέτρων αυτών, είναι οι πλευρές ενός και ενιαίου μείζονος πολιτικού και κοινωνικού προβλήματος, που πρέπει να τίθεται στον άμεσο προβληματισμό των πανεπιστημιακών, όλων των φορέων που συνθέτουν την πανεπιστημιακή κοινότητα. Και μέσα από αυτήν την οπτική γωνία θα πρέπει να αντιμετωπίζεται και το πρόβλημα των συμμαχιών και της κοινής δράσης του πανεπιστημιακού κινήματος με άλλες δυνάμεις, όχι μόνο στο πανεπιστημιακό πλαίσιο, αλλά και σε σχέση με τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις ευρύτερα.

Το επόμενο διάστημα με δεδομένο ότι θα ενταθεί η επίθεση, με την ελληνική κυβέρνηση να είναι το «πρώτο βιολί» λόγω προεδρίας στην ΕΕ, απαιτείται να ενταθούν οι ενωτικοί και σωστά προσανατολισμένοι με το παραπάνω περιεχόμενο αγώνες. Απαιτείται κυρίως η υπόθεση ανώτατη εκπαίδευση και Παιδεία γενικότερα να γίνει μέρος της διεκδίκησης της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων. Μαζί στο πεζοδρόμιο και στους αγώνες που προετοιμάζονται με αφορμή την ελληνική προεδρία. Εκεί θα κριθούν όλοι. Με τα έργα και τις πράξεις στην καθημερινή αγωνιστική αμφισβήτηση της πολιτικής κυβέρνησης-ΕΕ και των επιταγών των λίγων πλουτοκρατών. Ετσι θα ανθίσει η αγωνιστική πρωτοβουλία και θέληση και των πανεπιστημιακών δασκάλων, για ένα πανεπιστήμιο των κοινωνικών αναγκών, της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών και της προόδου.

ΔΕ συγκρατιέται η συγκίνηση, φτεροκοπάει για να σπάσει η καρδιά, να κρατάς, να μπορείς να κρατάς μια έκδοση μνημειακή πολυσήμαντη, όπως το «Λεύκωμα», που μας έδωσαν πριν λίγες μέρες ο «Ριζοσπάστης» και οι εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή». Τα φύλλα του «Ρ» της χιτλεροφασιστικής κατοχής, των Δεκεμβριανών και αυτά ως τη Συμφωνία της Βάρκιζας είναι μια μοναδικά επιβλητική έκδοση κι όπως σωστά παρατηρεί ο εκδότης: «... Το υλικό αυτό αποτελεί πολύτιμο βοήθημα γνώσης, πείρας, αγωνιστικής ανάτασης και απόφασης για θυσίες σε δύσκολους και χαλεπούς καιρούς...».

ΕΠΙΚΗ η διαδρομή της εφημερίδας μας και πολύ σωστά η σ. ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα στην ομιλία της τόνισε: «Ο "Ρ" δεν είναι μια απλή εφημερίδα που λειτουργεί όπως οι άλλες... Είναι το όπλο μας στον αγώνα μας και παραμένει ως τέτοιο, όσο κι αν έχουν εισβάλει στην ενημέρωση και άλλα μέσα, ο ηλεκτρονικός Τύπος, η τηλεόραση, το Ιντερνετ κλπ.».

ΚΙ ΑΜΕΣΩΣ έπειτα το καυτό ερώτημα: «Ποια εφημερίδα που κυκλοφορεί σήμερα στον τόπο μας κυκλοφορούσε και στα δύσκολα χρόνια του φασισμού, της κατοχής, στα πέτρινα μετακατοχικά χρόνια, συγκέντρωσε στις γραμμές της και συγκεντρώνει έως σήμερα τόσους λαϊκούς αγωνιστές, που διώχτηκαν, φυλακίστηκαν, έχασαν τη ζωή τους, έχασαν τη βόλεψή τους... Καμιά άλλη, γιατί και η πιο δημοκρατική, προοδευτική, που γνώρισε ο τόπος, δεν τα έβαλε με τέτοιο τρόπο, με τέτοια αποφασιστικότητα και πίστη με τους εχθρούς του λαού».

ΚΑΙ τώρα μια πολύ σύντομη αναφορά από τα μεγάλα και τα μικρά της εφημερίδας, απειροελάχιστα μπροστά σ' όλα εκείνα τα οποία έχει με τη γραφή του αποτυπώσει ο «Ρ».

Σ' ΟΛΑ σχεδόν τα κατοχικά φύλλα του «Ρ» φτάνουν ανταποκρίσεις από τα εργοστάσια, τις γειτονιές, τα σχολεία. Παρ' όλες τις φοβερές, τις δύσκολες συνθήκες παρανομίας, η εφημερίδα μας είναι πάντα παρούσα και πάντα με ακρίβεια ενημερωμένη για τους αγώνες, τις κινητοποιήσεις που γίνονται στους χώρους της δουλιάς. Φλογερή, μαχητική αρθρογραφία, που βρίσκεται πάντα δίπλα στους εργαζόμενους. «... Ο κίνδυνος να τουφεκιστούν οι 50 αθώοι εργάτες (οι τραμβαγέρηδες) συγκίνησε βαθύτατα τον πληθυσμό της Αθήνας - Πειραιά... Στο κέντρο των διεκδικήσεων των απεργών και όλου του λαού είναι να απολυθούν οι 50 τραμβαγέρηδες». Ο «Ρ» είχε έγκαιρα τότε καταγγείλει ότι η πυρκαγιά στο μηχανοστάσιο της Καλλιθέας, που θυμίζει το Ράιχσταγκ, είναι δουλιά των Γερμανών για να ενοχοποιήσουν τους κομμουνιστές να οργανώσουν καινούριες σφαγές.

ΔΩΡΙΚΟ το ρεπορτάζ για την Πρωτομαγιά του 1944, στο Σκοπευτήριο, το φοβερό εκείνο έγκλημα. Με το δίστηλο τίτλο: «Φωτιά κι αστροπελέκι στους δολοφόνους Γερμανοράλληδες» γράφει: «Οι αποκτηνωμένοι δήμιοι του Σιμάνα - Ντερτιλή εκτέλεσαν πάλι 400 διαλεχτά παλικάρια. Κάτοικοι της Αθήνας, της Εύβοιας... Ολοι οι Ακροναυπλιώτες και οι εξόριστοι των νησιών, που απ' το 1936 βρίσκονταν στις φυλακές. Οι μοναρχοφασίστες του Γλίξμπουργκ αφού τους παράδωκαν στους Γερμανούς για να τους εκτελέσουν σήμερα».

«Οι άθλιοι Κιβωτός νομάρχης Αττικοβοιωτίας, Μικρουλέας εισαγγελέας και οι ασφάλειες παζάρευαν την έξοδο αυτών που εκτελέστηκαν από το στρατόπεδο Χατζηκώστα, ζητώντας αισχρές 4αυγουστιανές δηλώσεις. Πλησιάζει η ώρα που όλοι οι αισχροί δολοφόνοι θα λογοδοτήσουν μπροστά στο λαό».

«... ΑΓΕΡΩΧΟΙ προϋπάντησαν το σκληρό θάνατο οι ήρωες του έθνους μας. Σ' όλη τη διάρκεια της θλιβερής πομπής πετούσαν απ' τα παράθυρα των αυτοκινήτων χαρτάκια που έγραφαν ότι πεθαίνουν για τη λευτεριά, για τη Λαϊκή Δημοκρατία. Τραγουδούσαν τον Εθνικό Υμνο. "Εχε γεια καημένε κόσμε" και ζητωκραύγαζαν για την Ελλάδα, το λαό, τ' ατσαλένιο ΚΚΕ. Η στάση τους καταπτόησε τους δολοφόνους. Ακούστηκαν αξιωματικοί της Ασφάλειας να λένε: "Μάταιος ο αγώνας μας. Με ανθρώπους που έχουν τέτοια πίστη δεν κάνουμε τίποτε!". Ετσι παλικαρίσια πέθαναν οι ήρωες της Ακροναυπλίας, της Ανάφης και οι αγωνιστές της Αθήνας και της Εύβοιας».

ΚΑΙ αποχτούνε όλη την ξεχωριστή αξία τους, τα λόγια, η προτροπή της σ. Αλέκας στη νεολαία, στα μέλη και τα στελέχη της ΚΝΕ, που είπε: «... Κρατήστε στο χέρι αυτήν την πολύτιμη έκδοση που σήμερα παρουσιάζουμε. Εκεί θα τα βρείτε όλα, την είδηση, την εικόνα, το γεγονός, την ιστορία. Μια ιστορία, που δε μαθαίνεται σήμερα ούτε στο θρανίο...».