Το ΚΚΕ ήταν ανάμεσα σ' αυτές τις δυνάμεις και έχει αξία, ιδιαίτερα σήμερα, να θυμίσουμε ορισμένες από τις θέσεις του, όταν άνοιγαν οι «ασκοί του Αιόλου», με τις συγκλονιστικές ανατροπές στον παγκόσμιο συσχετισμό δύναμης και την εκδήλωση των πρώτων ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στον Κόλπο και τα Βαλκάνια.

Ξεκάθαρα το ΚΚΕ διατύπωσε τη θέση πως οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στόχο έχουν τη διανομή των αγορών και την επιβολή της πολιτικής και οικονομικής κυριαρχίας και προειδοποιούσε ότι ο υποκινούμενος εθνικισμός και σοβινιστικός φανατισμός, ο κατακερματισμός κρατών και η αμφισβήτηση συνόρων απειλούν να μεταβάλουν τη Βαλκανική σε ένα απέραντο σφαγείο.

Με την εκδήλωση της ΝΑΤΟικής επέμβασης στη Γιουγκοσλαβία, τον Απρίλη του '93, το ΚΚΕ είδε και ανέδειξε δύο νέα ποιοτικά στοιχεία, που σηματοδοτούσαν μια επικίνδυνη στροφή στη δράση του ΝΑΤΟ: α) Για πρώτη φορά αναλάμβανε δράση εκτός των γεωγραφικών του ορίων και β) εμφανίστηκε ως ο προωθημένος στρατιωτικός οργανισμός και χωροφύλακας του ΟΗΕ. Και υπογράμμιζε: «Τώρα πρέπει να καταδικαστεί η νέα αυτή κλιμάκωση πριν είναι αργά»!

Σαφής ήταν και η θέση του για την ιμπεριαλιστική ειρήνη. Το Μάη του '93, σε ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ, τονιζόταν ότι «η ειρήνη δεν μπορεί να στηρίζεται στη δύναμη των όπλων» και ειρήνη «δε σημαίνει απλά μια προσωρινή κατάπαυση του πυρός, ούτε μόνο κάποιο ειρηνευτικό σχέδιο, που προωθείται, μάλιστα, στη βάση του διαχωρισμού των λαών». Η θέση του αυτή επίσης επιβεβαιώθηκε, αφού το αίμα συνέχισε να ρέει στη Βαλκανική για πολλά χρόνια μετά το '93, ακόμη και μετά τη Συμφωνία του Ντέιτον, το 1995.

Εγκαίρως, άλλωστε, το ΚΚΕ μίλησε και για τον πραγματικό ρόλο του ΟΗΕ, όταν αυτός έδωσε το «πράσινο φως» στους ΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς. Το καλοκαίρι του 1995, υπογράμμιζε σχετικά σε ανακοίνωσή του: «Η κάλυψη του ΟΗΕ δείχνει τον πραγματικό νέο ρόλο αυτού του κατ' επίφαση διεθνούς ειρηνευτικού οργανισμού. Επιβεβαιώνεται ότι ο ΟΗΕ έχει μετατραπεί σε όργανο νομιμοποίησης των επεμβάσεων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων».

Στο μεταξύ, έχει ήδη εκδηλωθεί επίθεση εναντίον της Βαγδάτης, το ΚΚΕ την καταδίκασε, τονίζοντας πως αυτή αποτελεί «κλιμάκωση της επιβολής της νέας τάξης». Ενώ το Φλεβάρη του 1997, σε απόφαση της ΚΕ για την κατάσταση στα Βαλκάνια, το ΚΚΕ επαναλαμβάνει πως επιβλήθηκε ειρήνη με το πιστόλι στον κρόταφο και πως ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στα επικίνδυνα σχέδια της νέας στρατηγικής του ΝΑΤΟ, στην επεκτατική δράση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. «Τα σύννεφα του πολέμου παραμένουν, ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη μια γενικότερη αποσταθεροποιητική προσπάθεια σε πολλές από τις βαλκανικές χώρες. Νέα δεινά θα πλήξουν τη Βαλκανική», προειδοποιούσε και συμπλήρωνε ότι η συμφωνία επισημοποίησε τον ενεργό ανταγωνισμό των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στην περιοχή, που δεν αναιρείται από τον προσωρινό συμβιβασμό ανάμεσα στις ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τις ΗΠΑ και πως στους επόμενους στόχους θα βρεθεί η Κεντρική Ασία, αφού πρωταρχικής σημασίας είναι ο έλεγχος των πηγών ενέργειας και των πετρελαιαγωγών.

Πλάι στις εκτιμήσεις του, που μία προς μία επιβεβαιώθηκαν όλες, με τη συνέχιση του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία το 1999, στο Αφγανιστάν και τώρα στο Ιράκ, το ΚΚΕ προέβαλε τότε στο κίνημα και πολύ συγκεκριμένα αιτήματα. Τα κυριότερα: Να φύγει το ΝΑΤΟ από τα Βαλκάνια. Να σταματήσει κάθε εμπλοκή της χώρας μας σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Αιτήματα που διατηρούν στο ακέραιο την επικαιρότητά τους, όπως, πολύ περισσότερο, το ερώτημα που προέβαλε από τότε το ΚΚΕ στον ελληνικό λαό: Αντίσταση ή υποταγή στην ιμπεριαλιστική επέμβαση και τον πόλεμο;