Η κλωστοϋφαντουργία, ο ιματισμός και το μέταλλο, που, άλλοτε, αποτελούσαν το ισχυρό βιομηχανικό υπόστρωμα της περιοχής κι απασχολούσαν πάνω από 30.000 εργαζόμενους, σήμερα «πνέουν τα λοίσθια», καθώς πολλές από τις επιχειρήσεις αυτών των κλάδων χρεοκόπησαν κι έκλεισαν κι άλλες - κυρίως από το χώρο του ιματισμού - μεταφέρθηκαν σε διπλανές βαλκανικές χώρες, αναζητώντας μεγαλύτερα κέρδη.

Στον πίνακα 1, που δημοσιεύει, σήμερα, ο «Ριζοσπάστης», καταγράφονται:

• 13 από τις μεγαλύτερες κλωστοϋφαντουργικές επιχειρήσεις που έκλεισαν, πετώντας στο δρόμο πάνω από 1.800 εργάτες.
• 31 επιχειρήσεις από το χώρο του ιματισμού, που δε λειτουργούν πια στη Λάρισα - οι 17 έκλεισαν λόγω χρεοκοπίας ή μη αντέχοντας στον ανταγωνισμό και οι 14 μεταφέρθηκαν στη Βουλγαρία ή στα Σκόπια - αφήνοντας άνεργους πάνω από 2.300 εργαζόμενους.
• 12 κλειστές επιχειρήσεις από τον κλάδο του μετάλλου, που άφησαν χωρίς δουλιά πάνω από 400 εργάτες.
• Μια επιχείρηση δέρματος, μια χαρτιού, μια εμπορίου και μια πλαστικών, που έκλεισαν προσθέτοντας άλλους 1.000, περίπου, εργαζόμενους στη μακρά λίστα της ανεργίας.

Στον πίνακα 2 καταγράφονται κάποιες από τις επιχειρήσεις της Λάρισας που, στο ίδιο χρονικό διάστημα, προχώρησαν σε μαζικές απολύσεις εργαζομένων, αυξάνοντας κατά εκατοντάδες τον αριθμό των ανέργων στο νομό.

«Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι η ένταση του ρυθμού κλεισίματος επιχειρήσεων και φυγής τους από την Ελλάδα, η αλματώδης αύξηση των απολύσεων, η συστηματοποίηση της προσπάθειας ανατροπής των εργασιακών σχέσεων, συμπίπτουν χρονικά με την έναρξη εφαρμογής της Συνθήκης του Μάαστριχτ», λέει στο «Ρ», ο Πάρις Λιόλιος, αντιπρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Λάρισας, υποστηρίζοντας ότι η Συνθήκη αυτή ήταν η πρώτη «ταφόπλακα» που τοποθετήθηκε πάνω από τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των Ελλήνων και, γενικότερα, των Ευρωπαίων εργαζομένων.

Ο αντιπρόεδρος του ΕΚΛ επισημαίνει πως το Εργατικό Κέντρο Λάρισας αντιμάχεται αυτή την πολιτική και κάνει ό,τι μπορεί για να οργανώσει καλύτερα και να συντονίσει αποτελεσματικότερα την πάλη των εργαζομένων για την ανατροπή της.

«Το ταξικό συνδικαλιστικό εργατικό κίνημα - τονίζει - παλεύει για να οργανώσει την αντίσταση και την αντεπίθεση των εργαζομένων, μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Γιατί, δεν είναι μόνο οι ταξικοί αντίπαλοι που μας αντιπαλεύουν, είναι και οι συμβιβασμένες ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, που ουσιαστικά μας αντιμάχονται, επιχειρώντας να "τιθασεύσουν" και να υπονομεύσουν τους αγώνες για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και των κατακτήσεών της εργατικής τάξης».

«Για να μπορέσουμε ν' ανταποκριθούμε καλύτερα στο ρόλο μας - καταλήγει ο Π. Λιόλιος - είναι ανάγκη ν' αλλάξουν οι συνδικαλιστικοί συσχετισμοί δύναμης σε πανελλαδικό επίπεδο, με την ενίσχυση των ταξικών δυνάμεων και, προπάντων, το δυνάμωμα του ΠΑΜΕ, που αποτελεί, σήμερα, την απαντοχή και την ελπίδα των εργαζομένων της Ελλάδας».

Ενα νέο κύμα απολύσεων «ξέσπασε» το τελευταίο διάστημα σε επιχειρήσεις του Βόλου, οξύνοντας κι άλλο το τεράστιο πρόβλημα ανεργίας που αντιμετωπίζει η περιοχή. Στις περισσότερες των περιπτώσεων οι απολύσεις έρχονται ως συνέχεια της εντατικοποίησης της εργασίας και της κατάργησης εργασιακών δικαιωμάτων, «φαινόμενα» που παρουσιάζονται αυξημένα στις μέρες μας.

Τα τελευταία κρούσματα απολύσεων αφορούν σε δημοτικές επιχειρήσεις, οι οποίες «σχολάνε» εργαζόμενους χωρίς κανένα ενδοιασμό και δίχως να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.

Ετσι, πριν λίγες μέρες, από το διαδημοτικό κοιμητήριο των Δήμων Βόλου και Νέας Ιωνίας, απολύθηκαν 2 εργαζόμενοι, ενώ προγραμματίζονται οι απολύσεις άλλων 7. Να σημειώσουμε ότι οι εργαζόμενοι στο κοιμητήριο, που δουλεύουν σκληρά μέχρι και 14 ώρες την ημέρα, παραμένουν για πολύ καιρό απλήρωτοι για τις υπερωρίες τους.

Χτες ακολούθησαν 6 απολύσεις εργαζομένων που δούλευαν στο τμήμα Τεχνικής Υπηρεσίας της Δημοτικής Επιχείρησης Μελετών και Κατασκευών Βόλου (ΔΕΜΕΚΑΒ). Ανάμεσα στους απολυμένους είναι και ο αντιπρόεδρος του σωματείου των εργαζομένων στις δημοτικές και διαδημοτικές επιχειρήσεις, οργανισμούς και συνδέσμους των ΟΤΑ Μαγνησίας. Θα πρέπει να επισημάνουμε ότι οι απολυθέντες εργάζονταν για 5 χρόνια στην υπηρεσία τους, εξυπηρετώντας πάγιες και διαρκείς ανάγκες και να σημειώσουμε ότι κι αυτοί και άλλοι εργαζόμενοι παρέμειναν απλήρωτοι για 5 μήνες.

Το κύμα των απολύσεων δε «χτυπάει» μόνο δήμους της Μαγνησίας, αλλά και τους εργαζόμενους στον Πανθεσσαλικό Στάδιο, που κατασκευάζεται για να χρησιμοποιηθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες. 170 από τους 220 που εργάζονταν εκεί δεν πάνε, πλέον, για δουλιά, αφού δεν πληρώνονται καιρό τώρα και τους χρωστάνε και ένσημα πολλών μηνών. Καλύτερες μέρες δε φαίνονται στον ορίζοντα, καθώς ο εργολάβος που έχει αναλάβει τα έργα έκανε αίτηση κήρυξης πτώχευσης.

Υπό την απειλή της ανεργίας ζουν και οι εργαζόμενοι της «ΑΓΕΤ Ηρακλής» στο Βόλο, καθώς έντονες είναι οι φήμες ότι η επιχείρηση προγραμματίζει τη μείωση του προσωπικού κατά 45%, που σημαίνει ότι 240 εργαζόμενοι θα πεταχτούν στην ανεργία, είτε με απευθείας απολύσεις, ή με τη γνωστή μέθοδο των «εθελούσιων εξόδων» που αρέσκεται να χρησιμοποιεί η εταιρία. Πάντως, πριν ξεκινήσει το νέο κύμα απολύσεων, ξεκίνησε στην «ΑΓΕΤ» μια νέα επιχείρηση εντατικοποίησης της δουλιάς και αφαίρεσης δικαιωμάτων των εργαζομένων (κόψιμο «ρεπό» κλπ.), με στόχο την αύξηση των κερδών. Οι φήμες για τις απολύσεις σχετίζονται και με τις πληροφορίες ότι η «ΑΓΕΤ» θ' αλλάξει χέρια, για μια ακόμα φορά, κι από τη γαλλική εταιρία «Λαφάρζ», που την πήρε από μια ιταλική, θα καταλήξει σε μια μεξικάνικη εταιρία...