Μα ίσως να 'χουν δίκιο. Πώς να περιγράψει ένας επισκέπτης ένα θαύμα, μια ανατολή, μια δύση όταν αυτές από μόνες τους είναι απερίγραπτες.

Η Φολέγανδρος είχε κατοικηθεί από την Προϊστορική Εποχή και ήταν γνωστή για το πετρώδες έδαφός της. Το όνομά της, σύμφωνα με την παράδοση το χρωστά στο γιο του Μίνωα, τον Φολέγανδρο. Το νησί δε διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο εκείνη την εποχή και αργότερα ακολούθησε την τύχη των υπολοίπων Κυκλάδων.

Σήμερα η Φολέγανδρος είναι ένας τόπος ρομαντικός, ειδυλλιακός που όμως διατηρεί το μεσαιωνικό χαρακτήρα της. Με 250 κατοικίες χτισμένες στα 150 μέτρα, απρόσιτες για τους πειρατές, συνθέτουν ένα εξωτερικό τείχος του κάστρου (χτίστηκε το 1212 από τον Μάκρο Σανούδο), είναι ομολογουμένως ένα από τα ωραιότερα και τα παλαιότερα σπίτια της Χώρας. Είναι πολύ εντυπωσιακό και ανήκει στον τύπο των κάστρων της Αντίπαρου και της Σίφνου. Αφού επισκεφτούμε την Παναγιά, την όμορφη εκκλησία που απέχει δέκα λεπτά από τη Χώρα, το Παλαιοκάστρο, το μονοπάτι που οδηγεί στο ύψωμα όπου σώζονται τα ίχνη του ναού του Απόλλωνα και τη Χρυσοσπηλιά, το σπήλαιο που προστατεύεται από την Αρχαιολογική Υπηρεσία με τα όστρακα και τους υπέροχους σταλαχτίτες, θα πάρουμε το δρόμο για τον Καρβοστάση. Εκεί στο πανέμορφο λιμανάκι που γύρω γύρω είναι σπαρμένα πάλλευκα σπίτια με θέα τα ψαροκάικα και τα πλεούμενα που έχουν αγκυροβολήσει, θα φτάσουμε στον όρμο και θα βουτήξουμε στα καταγάλανα νερά. Και αργότερα θα κάνουμε άλλη μια βουτιά στο Βιτσέζο, στο Λατινάκι, στο Πουντάκι, στο Λιβάδι με τα αρμυρίκια και στη Βάρδια. Επίσης, θα επισκεφτούμε την Αγκάλη, ένα μικρό οικισμό χωρίς μόνιμους κατοίκους, με εξαιρετική θάλασσα, την Ανω Μεριά, τις μικρές αγροτικές εγκαταστάσεις που είναι απλωμένες στη βόρεια ράχη του νησιού και να επισκεφτούμε το Λαογραφικό Μουσείο που είναι όπως λένε μοναδικό στο είδος του (περιλαμβάνει τη θημωνιά με όλα τα κτίσματα: στάβλο, πηγάδι, φούρνο περιβόλι, αμπέλι, κατοικία). Οι φίλοι μάς έχουν συστήσει να μπούμε σε ένα καϊκάκι και κάνουμε το γύρο του νησιού αλλά και στα κοντινά νησάκια, έτσι θα επισκεφτούμε τον Αγιο Ιωάννη, τα Αδέλφια και την Πελαγία

Ενα κιλό παγωτό σοκολάτα, ένα πακέτο μπισκότα ολικής αλέσεως, τρεις κουταλιές καλαμποκέλαιο, τρεις κουταλιές κρέμα γάλακτος, τρεις πλάκες κουβερτούρα και δυο κουταλιές κονιάκ.

Και, παίρνουμε μια πλάκα κουβερτούρας την ξύνουμε στον τρίφτη. Στο μπλέντερ βάζουμε δέκα έως δεκαπέντε μπισκότα μέχρι να γίνουν σκόνη και το αδειάζουμε σε μια λεκανίτσα. Προσθέτουμε το καλαμποκέλαιο και το ξύσμα της σοκολάτας και τα ανακατεύουμε καλά. Απλώνουμε σε φόρμα το παγωτό σοκολάτα και ισιώνουμε με ένα μαχαίρι, το κλείνουμε με αλουμινένιο στεφάνι διαμέτρου 26-28 εκ. και το παγώνουμε στην κατάψυξη μέχρι να σκληρύνει, τότε του αφαιρούμε το στεφάνι. Επειτα λιώνουμε τη δεύτερη πλάκα κουβερτούρα σε μπεν μαρί, προσθέτουμε τρία κουταλάκια κρέμα γάλακτος και το κονιάκ και περιχύνουμε την τούρτα με λιωμένη σοκολάτα, αφού την αφήσουμε να κρυώσει. Τέλος, την πασπαλίζουμε με την υπόλοιπη κουβερτούρα.

Ο Ντέιβιντ, ο κεντρικός και τραγικός ήρωας του μυθιστορήματος για το οποίο μιλάμε, εργάζεται σκληρά από τη Δευτέρα μέχρι την Παρασκευή, ενώ τα βράδια τα περνάει μόνος του στην πανσιόν όπου μένει, εκτός από μια φορά στο τόσο που δέχεται να μοιραστεί μερικές ώρες με το μοναδικό φίλο συνάδελφο τον Γούες. Ο Ντέιβιντ δεν πίνει, δεν καπνίζει, δεν έχει ελαττώματα και όλοι τον θεωρούν έναν τέλειο άνθρωπο, που κάθε Σαββατοκύριακο επισκέπτεται την ηλικιωμένη και βαριά άρρωστη μητέρα του στο γηροκομείο όπου φιλοξενείται. Ο Ντέιβιντ είναι αγαπητός σε όλους. Πώς θα μπορούσε να μην είναι, αφού η φύση τον έχει προικίσει με όλες τις αρετές του κόσμου. Μια μέρα στην πανσιόν έρχεται μια νέα νοικάρισσα η Εφι, η οποία με την πρώτη ματιά γοητεύεται από το παρουσιαστικό και τη λεπτή συμπεριφορά του συγκατοίκου της. Του το δείχνει αλλά θα εισπράξει μια παγερή ευγένεια. Η κοπέλα είναι περίεργη να μάθει το εφτασφράγιστο μυστικό του αναρωτιέται πού άραγε να πηγαίνει ο Ντέιβιντ, κάθε Σαββατοκύριακο.

Η Εφι θα αργήσει αλλά τελικά, τόσο το χειρότερο γι' αυτήν, θα μάθει ότι η μητέρα του έχει πεθάνει εδώ και πολλά χρόνια και ότι ο άνδρας των ονείρων της, ο Ντέιβιντ, έχει αγοράσει με άλλο όνομα ένα πολυτελέστατο σπίτι, για να στεγάσει τον έρωτά του με την αγαπημένη του Αναμπελ, η οποία δυστυχώς είναι παντρεμένη. Και ότι για εκείνον αυτός ο γάμος... είναι απλώς μια ενοχλητική αλλά μικρή, ασήμαντη λεπτομέρεια. Η Αναμπελ θα χωρίσει, σίγουρα θα χωρίσει. Η Αναμπελ περιμένει παιδί, ε και, τι έγινε. Οι δυο τους θα κάνουν πολλά παιδιά και θα ζήσουν για πάντα ενωμένοι.

Και μπορεί η Εφι να αργήσει να πληροφορηθεί όλα όσα καίγεται να μάθει, αλλά ο αναγνώστης γνωρίζει το σημαντικότερο από τις πρώτες σελίδες: Ο Ντέιβιντ είναι τρελός. Είναι σχιζοφρενής και σιγά σιγά η τρέλα του μεγαλώνει, γιγαντώνεται και εκδηλώνεται.

Με ρυθμό, με σκηνές που μοιάζουν με εφιάλτη, με έναν τρόμο να υποβόσκει μέσα στην ήσυχη καθημερινότητα, η ποιήτρια του δέους, η Πατρίτσια Χάισμιθ, μας δίνει το ψυχογράφημα ενός ανθρώπου που, εάν δεν ήταν τρελός, εάν δηλαδή δεν είχε προσβληθεί από «Αυτήν τη γλυκιά αρρώστια» (εκδόσεις «Μεταίχμιο»), σίγουρα θα ήταν ένας καλός, ευγενικός και έντιμος άνθρωπος. Ηταν, όμως, τρελός και αυτή είναι η τραγωδία του.

Εάν το βάρος μας δε μας δημιουργεί προβλήματα, απλώς λέμε να χάσουμε μερικά κιλά, πράγμα που δεν είναι και πολύ εύκολο όσο ακούγεται, ας ακολουθήσουμε όποια δίαιτα θέλει ο καθένας μας, όποια, δηλαδή, του πάει στον οργανισμό χωρίς να νιώθει συνεχώς ότι θα λιποθυμήσει. Κατά τη γνώμη μας, η καλύτερη δίαιτα είναι να τρώμε ό,τι τρώγαμε πάντα, αλλά σε μικρότερες ποσότητες. Και, φυσικά, να γυμναζόμαστε καθημερινά. Να κοιμόμαστε οκτώ ώρες την ημέρα και αν έχουμε ανάγκη για μια λιχουδιά να τρώμε μερικά λευκά, ωμά αμύγδαλα. Να μην πίνουμε πολλούς καφέδες, να πίνουμε άφθονο νερό για να ξεπλένουμε και να αποβάλουμε τις τοξίνες, να περπατάμε και να μην έχουμε άγχος. Τουλάχιστον για τα κιλά μας. Θα φύγουν, να είμαστε σίγουροι. Φυσικά, να αποφεύγουμε τα πολλά γλυκά, αν, όμως, μια φορά στο τόσο έχουμε ανάγκη από ένα γλυκό, ε, τότε ας μη στερήσουμε από τον εαυτό μας μια τέτοια απόλαυση. Να μην το παρακάνουμε, φυσικά. Καλό κουράγιο. Τώρα εάν θέλουμε να ελαττώσουμε και το τσιγάρο μαζί με το βάρος μας, δε βλέπω καμιά λύση εκτός... Εκτός από το να μετακομίσουμε στη Νέα Υόρκη! Εκεί το τσιγάρο απαγορεύεται παντού. Τα ναρκωτικά και τα ποτά είναι ελεύθερα, αλλά ο καπνιστής διώκεται και καταδιώκεται, όπως τον καιρό της ποταπαγόρευσης.