ICON

Από το καλοκαίρι του 2001, που δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης ο διαβόητος «τρομονόμος», επισημοποιήθηκαν πλέον ως νόμος του κράτους πρακτικές και αντιλήψεις, με τις οποίες λίγα χρόνια πριν θα λέγαμε, μετά βεβαιότητος, πως έχουμε ξεμπερδέψει οριστικά. Κατ' αρχήν επανήλθε η δίωξη του φρονήματος, αφού ο «τρομονόμος» ορίζει ρητά πως τιμωρείται «με κάθειρξη μέχρι δέκα ετών όποιος συγκροτεί ή εντάσσεται ως μέλος σε δομημένη και με διαρκή δράση ομάδα από τρία ή περισσότερα πρόσωπα (οργάνωση) και επιδιώκει τη διάπραξη» μια σειράς ενεργειών, που χαρακτηρίζονται από τον Ποινικό Κώδικα κακουργήματα. Δηλαδή, δεν τιμωρείται η διάπραξη του αδικήματος, η τετελεσμένη πράξη, αλλά η επιδίωξη, η πρόθεση για τέλεση αξιόποινης πράξης. Αν τώρα την πρόθεση αυτή την προσδιορίσουν σε ό,τι χαρακτηρίζουν πολιτικά αδικήματα, είναι φανερό πως έχουμε να κάνουμε με δίωξη του πολιτικού φρονήματος.

Το δεύτερο που κάνει ο «τρομονόμος» είναι να νομιμοποιεί και να εξαγνίζει το χαφιεδισμό, καθιστώντας τον τη μόνη ορθή και νομιμόφρονα συμπεριφορά, προβλέποντας σημαντικά ευεργετήματα για εκείνον που θα καρφώσει τους συναγωνιστές του, ή τους συντρόφους του, με τους οποίους υποτίθεται ότι μαζί αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν ορισμένα απ' αυτά που κατονομάζουν πολιτικά αδικήματα. Ταυτόχρονα, ανατρέπονται τα μέχρι σήμερα νομικά δεδομένα, όπου «ένοχος ένοχον ου ποιεί». Με τον «τρομονόμο» θεσμοθετείται ακριβώς το αντίθετο. Αυτός που έχει παρανομήσει αλλά καρφώνει, για να επωφεληθεί των ευεργετημάτων του νόμου, όσους θεωρούν παρανομήσαντες, τους καθιστά ενόχους. Η πρακτική αυτή του χαφιεδισμού για ίδιον όφελος, μεταφερόμενη στις δικαστικές αίθουσες, οδηγεί τον κατηγορούμενο να μπορεί να λέει ό,τι θέλει, να υποστηρίζει ό,τι θέλει, ακόμη και τερατώδη ψέματα, προκειμένου να υποστηρίξει τον εαυτό του. «Οχι», λέει η νέα δικαστική ηθική που εισάγει ο «τρομονόμος». Ο κατηγορούμενος που δικάζεται για αξιόποινες πράξεις του 2928/2001, εφόσον χαφιεδίζει, είναι ένας αξιόπιστος μάρτυρας, στη μαρτυρία του οποίου μπορεί να στηριχτεί ολόκληρη η κατηγορία!!!

Τέλος, ο «τρομονόμος» εισάγει πολλά νέα ήθη στην απονομή της δικαιοσύνης, παίρνοντας πίσω σημαντικές δημοκρατικές κατακτήσεις, όπως η ύπαρξη των μεικτών ορκωτών δικαστηρίων, τα οποία, στην πραγματικότητα, τα περιορίζει μέχρι εξαφανίσεως.

Η δοκιμή αντιδραστικών μεθόδων ανάκρισης στην υπόθεση του Σάββα Ξηρού, πριν από ένα χρόνο, αποτέλεσε το έναυσμα για τις διωκτικές αρχές, ώστε να καταργήσουν στην πράξη στοιχειώδη δικαιώματα των ανθρώπων ως ασθενών και ως κρατουμένων. Ποιος λέει ότι αυτές οι μέθοδοι δεν μπορούν να εφαρμοστούν και σε λαϊκούς αγωνιστές, όταν το σύστημα το θελήσει; Στη συνέχεια, το ίδιο κράτος δημιούργησε ένα ειδικό δικαστήριο για να δικάσει.

Ας δούμε πιο συγκεκριμένα, και ως παράδειγμα μέσα από τις μεθοδεύσεις στην εξέλιξη αυτής της υπόθεσης, τι πάνε να κάνουν γενικότερα.

• Ο Σ. Ξηρός, π.χ., συνελήφθη επ' αυτοφώρω να έχει τελέσει αδίκημα (βομβιστική ενέργεια) και παρόλο που έπρεπε να διωχθεί άμεσα, για περίπου 40 μέρες δεν του ασκήθηκε καμία δίωξη. Ολο αυτό το διάστημα ήταν ουσιαστικά κρατούμενος, εφρουρείτο νυχθημερόν κι ενώ δεν του επιτρεπόταν καμία επαφή με δικηγόρο και με τα μέλη της οικογένειάς του άρχισε να ανακρίνεται ένα 24ωρο περίπου, αφότου αποσωληνώθηκε.
• Χωρίς δικηγόρο είδαμε στη συνέχεια να καταθέτουν και να ομολογούν και άλλοι κατηγορούμενοι ως μέλη της «17 Νοέμβρη».
• Το υλικό της προανάκρισης δημοσιοποιήθηκε, ενώ κάτι τέτοιο απαγορεύεται κι όταν ήρθε η ώρα της δίκης λήφθηκαν μέτρα περιορισμού της δημοσιότητας, ενώ από το Σύνταγμα προβλέπεται ότι η δημοσιότητα των δικών πρέπει να είναι άπλετη.
• Η εκδίκαση της υπόθεσης των αδικημάτων της «17 Νοέμβρη», βάσει του «τρομονόμου», αφαιρέθηκε από τα μεικτά ορκωτά δικαστήρια και δόθηκε στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων, στο οποίο δεν παρίστανται ένορκοι, δηλαδή λαϊκοί δικαστές. Αλλά κι αυτό το δικαστήριο, στην ουσία, διορίστηκε, αφού βάσει του νόμου 3090/2002 - που δημοσιεύτηκε στις 24/12/2002, έξι ημέρες πριν βγει το παραπεμπτικό βούλευμα για τη δίκη - η σύνθεσή του δεν προέκυψε από κλήρωση μεταξύ του συνόλου των εφετών της Αθήνας, αλλά από κλήρωση επιλεγμένου αριθμού εφετών, την επιλογή των οποίων έκανε η ολομέλεια των Εφετών. Είναι φανερό πως ο νομοθέτης ήθελε να εκδικάσουν την υπόθεση συγκεκριμένοι δικαστές.

Από τις 3 Μάρτη που ξεκίνησε η δίκη της «17ης Νοέμβρη» και μέχρι σήμερα, στο δικαστήριο έχουν γίνει φανερά τα πλήγματα που δέχονται τα δημοκρατικά δικαιώματα και οι λαϊκές ελευθερίες.

• Για πρώτη φορά στα ποινικά χρονικά, η ενοχή και η αθωότητα μετριούνται με ποσοστά. Οι μάρτυρες κατηγορίας που ήταν αυτόπτες μάρτυρες σε ενέργειες της «17ης Νοέμβρη» καλούνταν να αναγνωρίσουν στο πρόσωπο των κατηγορουμένων κάποιον από τους δράστες, όχι όμως με απόλυτη, αλλά με σχετική βεβαιότητα. «Πόσο τοις 100 είστε σίγουρος, κύριε μάρτυρα, πως ήταν αυτός;», ρωτούσε ο πρόεδρος. Κι ο μάρτυρας απαντούσε, ενώ είναι γνωστό πως μέχρι πρότινος και η απειροελάχιστη αμφιβολία ήταν υπέρ του κατηγορουμένου.
• Τα πειστήρια, πέρα από τις ομολογίες τους, που σύμφωνα με τις αστυνομικές αρχές ενοχοποιούν τους κατηγορούμενους για συμμετοχή στη λειτουργία και δράση της «17ης Νοέμβρη», δεν ήρθαν στο δικαστήριο από την αρχή της δίκης, αλλά δυόμισι μήνες μετά, ενώ ο πρόεδρος του δικαστηρίου αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να έρθουν κι άλλα πειστήρια στην πορεία της δίκης. Ετσι, η δίκη γίνεται υπό τον ασφυκτικό έλεγχο των αστυνομικών αρχών. Το χειρότερο, δε, όλων είναι πως οι εγκληματολογικές υπηρεσίες της αστυνομίας, που διαβιβάζουν αυτά τα πειστήρια, δεν μπορούν να ελεγχθούν για την αξιοπιστία των συμπερασμάτων τους. Είναι στεγανοποιημένες υπηρεσίες, καθαρά αστυνομικού χαρακτήρα και ο έλεγχος που μπορεί να ασκηθεί πάνω τους είναι μόνον αστυνομικός.

Ποιο είναι το συμπέρασμα όλων αυτών; Τι πρέπει να μείνει; Οι απολογητές των κρατικών μηχανισμών, ενώ ξέρουν ότι δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο στα δικαιώματα και στις κατακτήσεις αναφορικά με την απονομή της Δικαιοσύνης, εντούτοις ισχυρίζονται ότι αυτό είναι μια εξαίρεση για να ξεμπερδεύουμε με την τρομοκρατία. Στην πραγματικότητα όμως, είναι ο κανόνας ενάντια στο λαϊκό κίνημα και τις οργανώσεις του.

Μετά από ένα χρόνο αστυνομικής «εξάρθρωσης» και δικαστικής «διερεύνησης» η συσκότιση γύρω από τα ουσιαστικά ερωτήματα, που σχετίζονται με την 27χρονη παρουσία των δολοφόνων, είναι τόσο έντονη, όσο και πριν τις 29 του Ιούνη του 2002... Το είχαμε πει εξ αρχής: Οσο οι «ευχαριστίες» προς τη CIA και τη Σκότλαντ Γιαρντ θα περίσσευαν, τόσο και λιγότερο φως θα ερχόταν στην επιφάνεια γι' αυτή την τόσο βρώμικη ιστορία.

Εμείς θα ξαναθέσουμε μερικά από αυτά τα ερωτήματα:

Τόσο οι κατηγορούμενοι όσο και οι «διώκτες» τους ισχυρίζονται (εδώ ομονοούν και οι δύο πλευρές...) ότι τις πληροφορίες τις συνέλεγαν γιατί ήταν είτε «παρατηρητικοί», είτε «καλοί αναγνώστες εφημερίδων»!

«Ωραία» εκδοχή για να εξηγήσεις τη δολοφονία ενός σταθμάρχη της CIA, του οποίου η παρουσία στην Ελλάδα, το δρομολόγιο και το βιογραφικό ήταν γνωστά σε πολύ «στενό κύκλο»...

Δεν έχουμε καμία σχέση με μυστικές υπηρεσίες, λένε οι Κουφοντίνας-Ξηρός... Ακόμα κι αν το δεχτούμε, δεν μπορούμε παρά να επισημάνουμε πως οι «καλύτεροι πράκτορες είναι αυτοί που δε γνωρίζουν ότι είναι πράκτορες»...

Εντούτοις κάποιοι (δεν μπορεί) θα ξέρουν, πώς γίνεται οι σφαίρες που χρησιμοποίησε η «17Ν» στη δολοφονία Γουέλς να προέρχονται από παρτίδα πυρομαχικών, που είχαν κατασκευαστεί τη δεκαετία του '60, στην Ιταλία, από την εταιρία «Societta Metallurgica Italiana» και περιλαμβάνονταν σε ειδική παραγγελία για λογαριασμό του ΝΑΤΟ...

Κάποιοι θα ξέρουν (δεν μπορεί, κάποιοι θα ξέρουν) πώς έμαθε η «17Ν» ότι ο Τούρκος διπλωμάτης Σιπαχίογλου είχε ειδοποιήσει την προηγούμενη μέρα από τη δολοφονία του ότι την επομένη - όταν και δολοφονήθηκε - δε χρειαζόταν σωματοφύλακες...

Ο ισχυρισμός, τόσο των κατηγορουμένων όσο των «διωκτών» της τρομοκρατίας (σ.σ.: ομονοούν, μη το ξεχνάμε) είναι ότι κάθονταν στα φανάρια στην Κηφισίας, εντόπιζαν από τα δεκάδες χιλιάδες αυτοκίνητα που ανεβοκατέβαιναν όσα είχαν αμερικανικές ή βρετανικές πινακίδες, και μετά πήγαιναν και σκότωναν τους επιβάτες τους! Ετσι - λένε - σκότωσαν τον Νορντίν, τον Τσάντες, τον Σόντερς!

«Ωραίο» το παραμύθι, αλλά δε μας εξηγεί πώς γίνεται στην προκήρυξη της «17Ν» για τον Σόντερς, να αναφέρεται ότι λίγες μέρες πριν τη δολοφονία του βρισκόταν στη Σιέρα Λεόνε. Εκτός αν το γνώριζαν γιατί πιθανώς θα παρακολουθούσαν και τα αυτοκίνητα που διέρχονταν από τα ...φανάρια της Σιέρα Λεόνε!

Οπως έχει αποκαλυφθεί, τους μισούς σχεδόν από αυτούς που σήμερα βρίσκονται στον Κορυδαλλό, οι αρχές τούς γνώριζαν εδώ και δεκαετίες!

• Τον Σκανδάλη, που τον εμφανίζουν ως «συνιδρυτή», τον είχαν συλλάβει και φυλακίσει από τη δεκαετία του '70
• Τον Κουφοντίνα τον «γνωρίζουν» ως εμπλεκόμενο στην τρομοκρατία από το 1984-'85
• Τον Τζωρτζάτο τον είχαν στα χέρια τους από το 1992 και, όπως μάλιστα λένε, τον παρακολουθούσαν...
• Τους Σερίφηδες, Παύλο και Θωμά, τους πήρε 30 χρόνια να τους εντοπίσουν, αν και παρακολουθούν το περιβάλλον τους, παρακολουθώντας τον Γ. Σερίφη, από το 1976...

Αν αυτό είναι η «17Ν», ένα «τσίρκο» από ανθρώπους του Θεού και της οικογένειας, ανυπότακτοι από το στρατό (που όμως κυκλοφορούσαν χωρίς προφύλαξη), παράνομοι (που όμως επιδοτούνταν από τα ΕΟΚικά προγράμματα για τις νόμιμες δραστηριότητές τους), εξαφανισμένοι επί 20ετία (που όμως έκαναν φορολογική δήλωση με πλήρη στοιχεία της ταυτότητάς τους), αντιεξουσιαστές (που, όμως, ζητούσαν ρουσφέτια από υπουργούς για να προσληφθούν στο δημόσιο), στυγνοί εκτελεστές και «ιδεολόγοι» (που, όμως, κάρφωσαν τα πάντα σε 24 ώρες και τώρα διαμαρτύρονται γιατί τους ξεγέλασαν), υπέρβαροι (που, όμως, αναλαμβάνουν «λεπτές» αποστολές), φυγάδες με ψευδώνυμα (που, όμως, τσακώνονται με τους δημάρχους, επειδή βάφουν τα σπίτια τους κόκκινα), εξπέρ της συνωμοτικότητας (αλλά ο τελευταίος από αυτούς γνώριζε τουλάχιστον δέκα από την υπόλοιπη παρέα), αν αυτά είναι ή αν σ' αυτά περιορίζεται αυτό που είναι η «17Ν», τότε χρειαζόταν η CIA και η Σκότλαντ Γιαρντ για να πιαστεί;...

Σε κάθε κρίσιμη για το αστικό κράτος φάση, η «17Ν» δήλωνε το αποπροσανατολιστικό και προβοκατόρικο «παρών» της: Από το παλλαϊκό αίτημα για αποχουντοποίηση της μεταπολίτευσης και τους μεγάλους αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες, μέχρι το σκάνδαλο Κοσκωτά έως και την ανακήρυξη του τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους (ανήμερα σκότωσαν τον Τσάντες), οι κύριοι ήταν πάντα εκεί που τους «χρειάζονταν»...

Να υποθέσουμε, λοιπόν, ότι το αστικό κράτος δεν ενοχλούνταν και τόσο από τη δράση της «17Ν»;..

Η απάντηση θα είναι ευθεία: Τους αξιοποιούσε το ίδιο το αστικό κράτος και οι «σύμμαχες» μυστικές υπηρεσίες.

Τους κρατούσαν ζωντανούς 27 χρόνια, γιατί τους ήταν χρήσιμος ο προβοκατόρικος ρόλος της «17Ν». Εξίσου χρήσιμος τούς είναι και σήμερα: Σήμερα, στην εποχή της παγκόσμιας «αντιτρομοκρατίας», τώρα που ήρθε η ώρα να «κλείσει το συγκεκριμένο μαγαζί», η «17Ν» είναι πάλι εδώ. Και με τους ίδιους τρόπους όπως πριν: Τόσο η καταστολή (από «τρομονόμους» μέχρι την κατάργηση στοιχειωδών δικαιωμάτων), όσο και η συκοφάντηση του επαναστατικού κινήματος (μέσω των διαφόρων που ανακαλύπτουν στον Κουφοντίνα την «επαναστατική Αριστερά»!) είναι παρούσες. Πριν, στο όνομα της «δίωξης» και της «ανακάλυψης» της «17Ν». Τώρα, στο όνομα της «εξάρθρωσης» και της «απόδοσης δικαίου»...