ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Τα νέα κόλπα

Γρηγοριάδης Κώστας

Παρουσιάζεται λίγο πολύ ως το νέο «συμβόλαιο με το λαό». Κάποιοι άλλοι μιλούν για ένα νέο όραμα, που θα οδηγήσει στην ανατροπή του σημερινού κλίματος, στην επανασυσπείρωση της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού στο ΠΑΣΟΚ και σε μια νέα εκλογική νίκη. Αναφερόμαστε στη λεγόμενη «Χάρτα της Πραγματικής Σύγκλισης», την οποία θα παρουσιάσει ο Κ. Σημίτης στη Διεθνή Εκθεση της Θεσσαλονίκης.

Σύμφωνα με όσα διοχετεύει το πρωθυπουργικό περιβάλλον, ο βασικός στόχος της Χάρτας θα είναι ο εξής: Να φτάσει το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Ελλάδας, έως το 2010, στο 90% του μέσου όρου του ΑΕΠ της ΕΕ. Ας πούμε, λοιπόν, ότι αυτό έγινε, παρά τις υπάρχουσες, σοβαρές και βάσιμες, επιφυλάξεις. Γιατί, όμως, θα σημαίνει και την αντιμετώπιση των λαϊκών προβλημάτων; Ποιος δε γνωρίζει ότι με μέσους όρους δε λύνονται τα κοινωνικά προβλήματα; Ποιος δε βλέπει, άραγε, πως και φέτος - όπως και τα τελευταία χρόνια - οι ρυθμοί ανάπτυξης του ελληνικού ΑΕΠ είναι πολλαπλάσιοι του μέσου κοινοτικού όρου, αλλά το γεγονός αυτό δεν οδηγεί, ούτε σε ουσιαστική μείωση της ανεργίας, ούτε σε πραγματική και ουσιαστική βελτίωση των λαϊκών εισοδημάτων, ούτε σε καλύτερη Παιδεία, Υγεία, κλπ., αλλά μόνο σε ακόμη μεγαλύτερη συσσώρευση κερδών και πλούτου από την ολιγαρχία;

Ας αφήσουν τα κόλπα, λοιπόν, οι διάφοροι «διαμορφωτές» της κοινής γνώμης. Από ψεύτικες υποσχέσεις, έχει χορτάσει ο κόσμος...

Οι προκλητικοί μισθοί και...

Τους μισθούς εκατομμυρίων δραχμών το μήνα, με τους οποίους αμείβονται τα στελέχη της «Αθήνα 2004» έκανε και χτες πρωτοσέλιδό της θέμα η «Αυριανή», για δεύτερη μέρα. Και το σημειώνουμε, για τους εξής λόγους: Πρώτον, οι πράγματι υπέρογκοι αυτοί μισθοί δεν ήταν ποτέ κρυφοί. Ο «Ριζοσπάστης», για παράδειγμα, έχει καταγγείλει το γεγονός από την πρώτη στιγμή. Δεύτερον, το καθεστώς αυτό δεν αποτελεί τη συνέπεια των αποφάσεων της όποιας Γιάννας ή κάποιου υπουργού, αλλά της κυβερνητικής πολιτικής, της αναγόρευσης των νόμων της αγοράς και των λεγομένων ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων σε βασικά θεμέλιά της. Μια πολιτική, η οποία μεταφράζεται στην πράξη σε πολλά για τους λίγους και λίγα για τους πολλούς. Τρίτον, ανάλογες απολαβές εκατομμυρίων δραχμών το μήνα εισπράττουν οι διάφοροι διοικητές κλπ. των ΔΕΚΟ, των διαφόρων οργανισμών του δημοσίου, που έχουν μετατραπεί σε ανώνυμες εταιρίες, των πολλών και διαφόρων θυγατρικών εταιριών των παραπάνω κλπ., κλπ., όπως και οι εκπρόσωποι της συνδικαλιστικής ηγεσίας, που συμμετέχουν σε διάφορα ΔΣ των προαναφερόμενων οργανισμών και εταιριών, σε διάφορες επιτροπές, τόσο στην Αθήνα, όσο και στις Βρυξέλλες κλπ. Μια ολόκληρη στρατιά, δηλαδή. Τέταρτον, το ίδιο ακριβώς θα γίνεται - με άλλα πρόσωπα - και στο ενδεχόμενο που στις επόμενες εκλογές αναδειχτεί κυβέρνηση η ΝΔ. Πέμπτον, τα ίδια ακριβώς συμβαίνουν και στις άλλες χώρες της ΕΕ - όπως και στις ΗΠΑ - είτε κυβερνούν «σύντροφοι» του Κ. Σημίτη, είτε ομοϊδεάτες του Κ. Καραμανλή.

... μια ακόμη πλευρά του ζητήματος

Περιττό, βέβαια, να σημειώσουμε, ότι όλα τα παραπάνω ...διαφεύγουν της «Αυριανής» - πλην της καταγγελίας των υπέρογκων και προκλητικών μισθών. Οπως της «διαφεύγει» και η συντελούμενη αλλοτρίωση και χειραγώγηση των συνειδήσεων μέσω των διαδικασιών αυτών, κυρίως σ' εκείνους τους κρίκους, οι οποίοι υποτίθεται πως έχουν χρέος να υπερασπίζονται τα δικαιώματα και τις διεκδικήσεις των εργαζομένων, να οργανώνουν και να καθοδηγούν την πάλη και τους αγώνες τους.

Και για να μην αδικούμε την «Αυριανή», το ίδιο συμβαίνει με την ολότητα των αστικών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Οι όποιες καταγγελίες τους - αν και όταν γίνονται, για προκλητικά φαινόμενα όπως το προαναφερόμενο - στέκονται αποκλειστικά και μόνο στο γεγονός. Ακόμη και όταν επιχειρούν μια βαθύτερη διερεύνηση του φαινομένου, αποφεύγουν συστηματικά να το συνδυάσουν με την ουσία των εφαρμοζόμενων αντιλαϊκών πολιτικών. Συνήθως κάνουν το ακριβώς αντίθετο, επιχειρώντας να «φορτώσουν» τις αιτίες αποκλειστικά και μόνο σε κάποια πρόσωπα ή σε κάποιους λαθεμένους χειρισμούς και αποφάσεις. Κι έτσι, τα χρόνια και οι δεκαετίες περνάνε, τα πρόσωπα έρχονται και παρέρχονται, αλλά οι πολιτικές και πρακτικές, που γεννούν πλούτο για τους λίγους, φτώχεια και προβλήματα για τους πολλούς, παραμένουν.

Για μόνιμη και σταθερή δουλιά

Με δύο χτεσινές ανακοινώσεις η κυβέρνηση θέλει να πείσει ότι «καθαρίζει» με την ανεργία που παράγει το ίδιο το σύστημα και που παρά τα δεκάδες κατά καιρούς γιατροσόφια όχι μόνο δεν υποχωρεί, αλλά μετά από κάθε πρόσκαιρη «μείωση» ανακάμπτει με πιο θηριώδη τρόπο. Στη Βουλή ο υπουργός Εσωτερικών διακήρυξε ότι με την εφαρμογή της μερικής απασχόλησης γίνεται μια μεγάλη μεταρρύθμιση που αντιμετωπίζει αποφασιστικά την ανεργία. Την ίδια ώρα η Στατιστική Υπηρεσία ανακοίνωνε ότι «συνεχίζεται και το 2003 η σημαντική μείωση της ανεργίας».

Οι καπιταλιστές γνωρίζουν πως όχι μόνο δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί η ανεργία στο υπάρχουν σύστημα, αλλά αντίθετα είναι αναγκαία για τη μακροβιότητά τους η ύπαρξη του εφεδρικού στρατού των ανέργων. Στις ΗΠΑ ένα εκτεταμένο πρόγραμμα μερικής απασχόλησης έφερε - κοντά στη ραγδαία μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, που ήταν ο κύριος στόχος - για μια πενταετία και μειωμένα ποσοστά ανεργίας. Σήμερα το θηρίο ξαναεμφανίζεται, χωρίς όμως περιθώρια να αντιμετωπιστεί από ανάλογο πρόγραμμα. Στην Ευρωπαϊκή Ενωση το 1994 υπόσχονταν 15 εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας με την εφαρμογή της «Λευκής Βίβλου» και σήμερα καταγράφουν κοντά στα 30 εκατομμύρια ανέργους, με κυρίαρχο το στοιχείο της μακροχρόνιας ανεργίας.

Τότε γιατί τολμούν οι πολιτικοί υπάλληλοι των καπιταλιστών και ξεστομίζουν τέτοια ψέματα περί αντιμετώπισης της ανεργίας; Γιατί αυτή ακριβώς είναι η δουλιά τους. Ενα από τα σταθερά κριτήρια για την ταξινόμηση των πολιτικών κομμάτων είναι και οι θέσεις που διατυπώνουν για την αντιμετώπιση της ανεργίας. Από τη σκοπιά των αναγκών του εργάτη ένα ήταν, είναι και θα παραμένει το αίτημα: Μόνιμη και σταθερή εργασία με πλήρη δικαιώματα. Ο,τι λιγότερο, υπακούει στις ανάγκες του καπιταλιστή. Οποια πολιτική δεν υποστηρίζει αποκλειστικά και μόνο το αίτημα για μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους, είναι μια καραμπινάτη δεξιά πολιτική, που μόνο στόχο έχει να υπηρετήσει τον καπιταλισμό στο ξεπέρασμα διαφόρων προβλημάτων του. Απ' αυτή τη σκοπιά ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ που προωθεί και νομοθετικά τη μερική απασχόληση, τη ΝΔ που ασκεί κριτική μόνο γιατί αυτό γίνεται προεκλογικά, και το ΣΥΝ που βλέπει σαν πρόβλημα όχι τη μερική απασχόληση, αλλά ότι αυτή δεν προωθείται με όρους Ευρωπαϊκής Ενωσης, δηλαδή ενταγμένη στην περίφημη «κοινωνική οικονομία», δεν υπάρχει καμία διαφορά. Και οι τρεις παίζουν ταμπούρλο στην πλάτη των θυμάτων ενός συστήματος που υπερασπίζουν με μοιρασμένους ρόλους.

Οι άνεργοι, οι μερικώς απασχολούμενοι, οι υπό απόλυση, αλλά και αυτοί που τυχαίνει να έχουν σήμερα δουλιά, δε δικαιούνται να επιτρέπουν στον εαυτό τους άλλες αυταπάτες. Κάθε εργατική οικογένεια γνωρίζει τι είναι αυτό που γεμίζει το τσουκάλι καθημερινά. Με το ρουσφέτι και την αυταπάτη για ένα διάλειμμα στη μιζέρια δεν υπάρχει προκοπή. Οι κομμουνιστές καλούν ευθέως και καθαρά στη συγκρότηση ενός μετώπου που θα ανοίγει άλλο δρόμο. Αυτόν που πράγματι ταιριάζει σ' αυτούς που παράγουν τα πάντα.