Μόλις πριν από δύο βδομάδες, οι Ευρωπαίοι ηγέτες και ο ευρωπαϊκός αστικός Τύπος «σκανδαλίστηκαν» από την προκλητική (όσο και γραφική) παρουσία του Σίλβιο Μπερλουσκόνι στα έδρανα της Ευρωβουλής, με την ευκαιρία της ανάληψης της προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης από την Ιταλία και τις δηλώσεις του περί ναζισμού. Οι «Ευρωπαίοι» έσπευσαν να καταδικάσουν το περιστατικό, σημειώνοντας ότι η παρουσία ενός τέτοιου ανθρώπου (ο οποίος παράλληλα καταστρατηγεί το νομικό σύστημα της χώρας του προκειμένου να μην οδηγηθεί στη φυλακή) στην κεφαλή της ΕΕ ενδεχομένως να πλήξει το «κύρος» του υπερεθνικού οργανισμού, αλλά και την εικόνα του ως «μοντέλου προάσπισης των δημοκρατικών αξιών».

Υπάρχει όμως μια άλλη πολύ πιο σημαντική παράμετρος, που τόσο οι Ευρωπαίοι ηγέτες, αλλά και ο αστικός ευρωπαϊκός Τύπος, που «ανησυχούν» για το δημοκρατικό προσωπείο της «πολιτισμένης» Ευρώπης, αποσιωπούν συστηματικά και η οποία αναδεικνύει τον αληθινό (δηλαδή αντιδημοκρατικό) χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Γεγονός είναι λοιπόν ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση όχι μόνο δεν κόπτεται για τα στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα εκατομμυρίων πολιτών των υπό ένταξη χωρών (και για τη δημοκρατία στις χώρες αυτές), αλλά νομιμοποιεί τη συστηματική παραβίασή τους με την ένταξη αυτών των χωρών (κυρίως της Ανατολικής Ευρώπης) στους κόλπους της.

Στις περισσότερες λοιπόν χώρες της Ανατολικής Ευρώπης απαγορεύεται η σύσταση και η λειτουργία Κομμουνιστικών Κομμάτων (Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Ουγγαρία, Ρουμανία), ενώ στην Πολωνία (που πολύ πρόσφατα δημιουργήθηκε μετά από συνεχείς αγώνες το Κομμουνιστικό Κόμμα Πολωνίας), το άρθρο 13 του Συντάγματος εξισώνει το φασισμό και το ναζισμό με τον κομμουνισμό.

Στην Ουγγαρία, όπως κατήγγειλε ο πρόεδρος του Εργατικού Κόμματος, Γκιούλα Τιούρμερ, στη διάρκεια της πρόσφατης ημερίδας για το θέμα που οργάνωσε η ΚΕ του ΚΚΕ στο Ζάππειο, το κομμουνιστικό κόμμα είναι απαγορευμένο. Επίσης απαγορευμένη είναι και η δημόσια έκθεση των συμβόλων του σοσιαλισμού, το κόκκινο αστέρι και το σφυροδρέπανο, μαζί με τα σύμβολα του ναζισμού. Ακόμη στην Ουγγαρία λειτουργεί Ειδικό Κρατικό Δικαστήριο, το οποίο ελέγχει αν οι πιθανοί υπάλληλοι των κρατικών υπηρεσιών συμμετείχαν στις υπηρεσίες τις ημέρες του σοσιαλισμού ή αν είναι μέλη φασιστικών οργανώσεων! Το Εργατικό Κόμμα στην Ουγγαρία είναι αποκλεισμένο από όλα τα αστικά μέσα ενημέρωσης, ενώ ένας από τους αντιπροέδρους του, ο Ατίλα Βάιναϊ, διώκεται, επειδή τόλμησε να καρφιτσώσει το κόκκινο αστέρι στο πέτο του.

Στις χώρες της Βαλτικής τα κομμουνιστικά κόμματα απαγορεύτηκαν μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού και παραμένουν εκτός νόμου από τότε. Παράλληλα οι αρχές επιδίδονται σε μια εκστρατεία παρενόχλησης όσων επιδιώκουν τη σύσταση κομμουνιστικών οργανώσεων.

Στη Λετονία απαγορεύεται στον κομμουνιστή ηγέτη Αλφρεντ Ρούμπιξ, που είναι σήμερα Πρόεδρος του Σοσιαλιστικού Κόμματος, να συμμετάσχει στις εκλογές, παρά το γεγονός πως το κόμμα του έχει κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Παράλληλα, μετά την εδραίωση της οικονομίας της αγοράς, άρχισαν να διώκονται οι ήρωες του αντιφασιστικού πολέμου, γραμμή που πέρασε και στο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας, όπως και σε όλα τα εκπαιδευτικά συστήματα της περιοχής. Πλέον σε χώρες όπως η Λιθουανία, ο κομμουνισμός είναι το ύψιστο «κακό», ενώ η ΕΣΣΔ ήταν μια δύναμη κατοχής.

Στις χώρες που επιτρέπονται ΚΚ (Σλοβακία και Τσεχία), οι αστικές δυνάμεις διεξάγουν έναν άλλο αγώνα εναντίον τους. Στην Τσεχία χιλιάδες εργαζόμενοι διώχτηκαν από τις δουλιές τους μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού (από νοσοκομεία, σχολεία, πανεπιστήμια, υπουργεία). Οι διώξεις αυτές συνεχίζονται ακόμη και σήμερα σύμφωνα με το νόμο περί «εκκαθάρισης του κρατικού μηχανισμού», που ισχύει από το 1991. Επίσης συνεχίζονται οι δίκες εναντίον μελών του ΚΚ Τσεχοσλοβακίας (και στις δύο χώρες), προκειμένου να αμαυρωθεί η εικόνα του κομμουνισμού. Ο σοσιαλισμός για το επίσημο κράτος της Τσεχίας αποτελεί ένα «οργανωμένο έγκλημα».

Στη Γερμανία το κυνήγι των κομμουνιστών που ακολούθησε την επανένωση των δύο Γερμανιών ήταν το λιγότερο «εκπληκτικό». Περίπου 100.000 άνθρωποι ανακρίθηκαν για τη συμμετοχή τους στο ΚΚ της ΛΔ Γερμανίας, ενώ δεκάδες χιλιάδες άλλοι διώχτηκαν από τις δουλιές τους, την ίδια ώρα που ναζιστές αποφυλακίζονταν... Φυσικά, και στη Γερμανία η δαιμονοποίηση των κομμουνιστών και της ΛΔ Γερμανίας είναι συστηματική. Τόσα έχουν γραφτεί για το σκοτεινό πρόσωπο της ασφάλειας της ΛΔ Γερμανίας, είναι όμως τόσο σοβαρές αυτές οι κατηγορίες που κανείς υπάλληλος των κρατητηρίων της Ασφάλειας (παρά τις ανακρίσεις) δεν έχει καταδικαστεί.

Στην καπιταλιστική Πολωνία, πέρα από το περιβόητο άρθρο 13, έχει περιοριστεί σημαντικά και το δικαίωμα της απεργίας. Ενώ επίσης καταργήθηκε κάθε μορφή συνδικαλισμού στα εργοστάσια και στις επιχειρήσεις. Επιπλέον οι αρχές στην αρχή απαγόρευαν τη λειτουργία του ΚΚ και στη δεκαετία του '90 διέλυσαν αρκετές φορές πολλές κομμουνιστικές οργανώσεις. Τελικά, το ΚΚ Πολωνίας ιδρύθηκε το 2002, αλλά το μέλλον του παραμένει αβέβαιο, εξαιτίας του πολέμου των αρχών.

Παρόμοια είναι και η κατάσταση στην Τουρκία, όπου παρά τη συμμετοχή του ΚΚ στις εκλογές με αυτό το όνομα, η δράση του παρεμποδίζεται με κάθε τρόπο από τις αρχές, ενώ τα μέλη του διώκονται συνέχεια. Το ΚΚΤ χρειάζεται άδεια από την αστυνομία για διαδηλώσεις, την οποία φυσικά και δεν παίρνει. Επίσης υποχρεούται από το νόμο περί κομμάτων να διατηρεί 320 γραφεία σε όλη τη χώρα την περίοδο των εκλογών, προκειμένου να μπορεί να συμμετάσχει σε αυτές, την ώρα που το κόμμα διαθέτει μόνο 50 γραφεία. Οπως καταλαβαίνει κανείς, το κόμμα δε λαμβάνει καμία επιδότηση, αφού το όριο για τις κρατικές επιδοτήσεις είναι 8% (παράλληλα το εκλογικό όριο είναι 10%).

Τέτοιος οικονομικός πόλεμος γίνεται και στην Ουγγαρία, όπου το όριο για τη λήψη κρατικών επιδοτήσεων είναι μεν 1%, αλλά πρόσφατα τα αστικά κοινοβουλευτικά κόμματα αποφάσισαν να δίνουν μεγαλύτερες επιδοτήσεις στα ίδια έναντι των εξωκοινοβουλευτικών. Επίσης όταν το Εργατικό Κόμμα Ουγγαρίας έδειχνε έτοιμο να φτάσει το εκλογικό όριο του 4% (το Εργατικό Κόμμα έλαβε 3,7% στις εκλογές του 1990), το 1993 τα αστικά κόμματα αύξησαν το όριο σε 5%.

Την ίδια ώρα που τα κομμουνιστικά κόμματα απαγορεύονται και κυνηγιούνται στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, στην Εσθονία και στη Λετονία οι αστικές κυβερνήσεις επιδίδονται και σε μια άλλη συστηματική παραβίαση βασικών δικαιωμάτων των πολιτών τους. Στις χώρες αυτές εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες (κυρίως ρωσόφωνοι) δεν έχουν καμία υπηκοότητα. Είναι δηλαδή «μη πολίτες» και φυσικά δεν έχουν πολιτικά δικαιώματα. Οι άνθρωποι αυτοί δεν μπορούν να συμμετάσχουν στις πολιτικές διαδικασίες (να εκλέξουν, αλλά και να εκλεγούν) και δεν μπορούν να αποφασίσουν για το μέλλον τους. Οι εσθονικές και λετονικές αστικές δυνάμεις υποστήριζαν ότι ο σοσιαλισμός ήταν απλά μια κατοχή των χωρών τους από τη Ρωσία, οπότε αποφάσισαν να «τιμωρήσουν» αυτούς τους ανθρώπους, επειδή «βρέθηκαν στη χώρα τους» μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο... Για αυτή την παραβίαση κάθε έννοιας αρχής και κράτους δικαίου η ΕΕ σιωπά.

Στις περισσότερες υπό ένταξη χώρες τα κομμουνιστικά κόμματα είναι απαγορευμένα, παράλληλα η διάδοση των σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών ιδεών απαγορεύεται και κυνηγιέται, ενώ στις χώρες αυτές ισχύει η διαστρέβλωση ότι ο κομμουνισμός έχει σχέση με το φασισμό και το ναζισμό! Στις χώρες αυτές απλοί αγωνιστές μπορούν να βρεθούν κατηγορούμενοι για «προδοσία του κράτους», επειδή κρατάνε μια κόκκινη σημαία σε εκδήλωση για την Πρωτομαγιά (όπως ο Γιούρι Μίσιν, αντιπρόεδρος του παράνομου ΚΚ Εσθονίας το 1996)! Την ίδια όμως ώρα που τα δικαιώματα εκατομμυρίων πολιτών και κάθε έννοια κράτους δικαίου παραβιάζονται, η «δημοκρατική» Ευρωπαϊκή Ενωση όχι μόνο σιωπά, αλλά επιβραβεύει κιόλας αυτές τις διώξεις με την ενταξιακή διαδικασία. Η αδιαφορία της ακόμα και για τα προσχήματα τήρησης των αξιών της δημοκρατίας είναι αποκαλυπτική, όσο και κυνική.

Αυτό δεν έχει σχέση με οποιοδήποτε καταναγκασμό των ΗΠΑ σε βάρος της ΕΕ. Είναι φαινόμενο που προκύπτει από τους αντιφατικούς νόμους λειτουργίας του διεθνούς καπιταλιστικού καθεστώτος. Τέτοιοι νόμοι λειτουργούν για να προσδιορίζουν την εξέλιξη των επιμέρους πλευρών του συστήματος στη μεταξύ τους σχέση και να διασφαλίζουν την ενότητά του. Διαφορετικά, ο διεθνής καπιταλισμός θα οδηγείτο ξανά σε εσωτερικό πόλεμο με άγνωστες συνέπειες αυτή τη φορά, υπό την απειλή ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος.

Οταν, λοιπόν, οι κλαύτρες χύνουν δάκρυα για την ανημπόρια του ευρω-ενωσίτικου καπιταλισμού να γίνει ισοδύναμη μιλιταριστική οργάνωση με τις ΗΠΑ, αρνούνται να καταλάβουν ότι, εάν συνέβαινε αυτό μέσα στους νόμους λειτουργίας του καπιταλισμού, τότε θα υπήρχε μεγάλη πιθανότητα μιας πολεμικής ευρω-αμερικανικής σύγκρουσης που θα έβαζε την απειλή καταστροφής του πλανήτη στην ημερήσια διάταξη.

Η υπαρκτή Ευρωπαϊκή Ενωση του κεφαλαίου και του μιλιταρισμού δεν είναι «θύμα των σχέσεών της με τις ΗΠΑ». Είναι θύμα του καπιταλιστικού εαυτού της. Οταν οι τρόφιμοι των ευρω-ενωσίτικων κοινοβίων κι οι κάθε λογής πολιτικοί μπούφοι ζητούν εκδημοκρατισμό της, θα πρέπει πρώτα να ρωτούν τα αφεντικά της του χρηματιστικού κεφαλαίου.