Το «δόγμα ασφάλειας της Ευρωπαϊκής Ενωσης» που αποφασίστηκε στη Σύνοδο Κορυφής της Χαλκιδικής είναι ενταγμένο στην προώθηση της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων στον πλανήτη
Motion Team |
Ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει σήμερα ολόκληρο το «κείμενο Σολάνα», ώστε να έχουν οι αναγνώστες του μια καθαρή εικόνα για την Ευρωπαϊκή Ενωση του πολέμου, των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, των επιδρομών.
Από μια άλλη άποψη, το «κείμενο Σολάνα» είναι μια καταλυτική απάντηση σε όσους ζητούσαν μέχρι και πριν λίγους μήνες από τον ελληνικό λαό, ο οποίος ήταν στους δρόμους για την καταδίκη της ιμπεριαλιστικής επιδρομής στο Ιράκ, να υποστηρίξει την πολιτική της ΕΕ ως «αντίπαλου δέους» στις ΗΠΑ και συνεχίζουν να θεωρούν οτι η ΕΕ αν ενοποιηθεί πολιτικά, με δικό της στρατό, θα αποτελεί δύναμη ειρήνης!
Motion Team |
«Συναθροίζοντας όλα αυτά τα στοιχεία - τρομοκράτες αποφασισμένους να μετέλθουν άκρα βία, διαθεσιμότητα όπλων μαζικού ολέθρου και κρατικά συστήματα υπό διάλυση - βλέπουμε ότι κινδυνεύουμε ν' αντιμετωπίσουμε μια πραγματικά σοβαρότατη απειλή», αναφέρεται στο «κείμενο Σολάνα». Πρόκειται, ουσιαστικά, για την αντιγραφή του αμερικανικού δόγματος, το οποίο παρουσίασε ο Πρόεδρος Μπους μετά το χτύπημα της 11ης Σεπτέμβρη του 2001 και προσδιορίζει ως κύριες απειλές για τις ΗΠΑ και την παγκόσμια Νέα Τάξη, την τρομοκρατία, τα όπλα μαζικής καταστροφής και τα κράτη - παρίες. Ομως, οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν υιοθετούν ονομαστικά τις απειλές, αλλά και το περιεχόμενο που έχει δώσει σ' αυτές η αμερικανική ηγεσία. Ετσι, αν λάβουμε υπόψη τον ορισμό που δίνουν στην «τρομοκρατία» και ποια κράτη θεωρούν «κράτη - παρίες», οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι η «απειλή» και, επομένως, ο στόχος είναι τα κράτη, οι λαοί, τα κινήματα, που αμφισβητούν, ή αντιμάχονται τη «διεθνή τάξη». Ποια είναι, όμως, η «διεθνής τάξη» και ποιος την προσδιορίζει;
Δηλαδή, με λίγα λόγια, «διεθνής τάξη» είναι το καπιταλιστικό σύστημα με τις ιμπεριαλιστικές, ευρωατλαντικές προδιαγραφές του. Κάθε κράτος, κάθε λαός, κάθε κίνημα, που αμφισβητεί αυτήν την «τάξη», χαρακτηρίζεται «απειλή» και γίνεται στόχος και πρέπει «να πληρώσει το τίμημα». Ο σοσιαλισμός, όπως και κάθε αμφισβήτηση της καπιταλιστικής τάξης πραγμάτων, τίθεται εκτός «νόμου».
Ιδιαίτερα σαφής είναι ο Χ. Σολάνα, όταν περιγράφει τα κράτη - παρίες. «Ορισμένες χώρες, τονίζει, έχουν αυτοτοποθετηθεί εκτός των ορίων της διεθνούς κοινωνίας. Μερικές επιζητούν τη μόνωση, ενώ άλλες παραβιάζουν συστηματικά τους διεθνείς κανόνες εσωτερικής διακυβέρνησης ή εξωτερικής συμπεριφοράς. Είναι επιθυμητό να επανέλθουν στη διεθνή κοινότητα αυτές οι χώρες. Οσες αρνούνται να το πράξουν, θα πρέπει να καταλάβουν ότι η στάση τους συνεπάγεται κάποιο τίμημα, μεταξύ άλλων, στις σχέσεις τους με την Ευρωπαϊκή Ενωση». Δε χρειάζεται πολλή σκέψη, για να καταλάβουμε ότι με μια τέτοια διατύπωση, «φωτογραφίζονται» η Κούβα, η ΛΔ της Κορέας, το Ιράν και οι άλλες χώρες του «άξονα του κακού». Και ποιο είναι το «τίμημα», στο οποίο αναφέρεται το κείμενο;
«Ως ένωση 25 κρατών, υπογραμμίζει ο Σολάνα, που δαπανούν συνολικά 160 εκατομμύρια ευρώ για την άμυνα, θα έπρεπε, αν χρειαστεί, να μπορούμε να εκτελούμε δύο ή περισσότερες επιχειρήσεις ταυτόχρονα. Χρειάζεται ν' αναπτύξουμε μια στρατηγική νοοτροπία, που να προωθεί την έγκαιρη, γρήγορη και όπου χρειάζεται στιβαρή επέμβαση»! Επέμβαση, επιδρομή, κατοχή, είναι το τρίπτυχο που προτείνεται ως απάντηση στις «απειλές».
Η υιοθέτηση του αμερικανικού δόγματος από τους Ευρωπαίους «εταίρους» θα ήταν ατελής, αν δε συμπεριλάμβανε και το δόγμα των προληπτικών χτυπημάτων. Το «κείμενο Σολάνα» δίνει κατηγορηματική απάντηση και σ' αυτό το ζήτημα: «Η παραδοσιακή μας αντίληψη της αυτοάμυνας, σημειώνεται, - μέχρι και τον πόλεμο του Κόλπου - βασιζόταν στο φόβο της εισβολής. Με τις νέες απειλές που εμφανίζονται, η πρώτη γραμμή άμυνας θα είναι συχνά στο εξωτερικό. (...) Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να δράσουμε προτού ξεσπάσει η κρίση. Οσο νωρίτερα αρχίζει η πρόληψη των συγκρούσεων και των απειλών, τόσο καλύτερα». Και ποιος θα είναι ο φορέας αυτών των επεμβάσεων; Με ποια στρατιωτικά μέσα θα γίνουν αυτές οι επεμβάσεις;
Στο κείμενο καταγράφεται η επιδίωξη της κοινής δράσης της ΕΕ με τις ΗΠΑ κατά των λαών αναγνωρίζοντας τον πρώτο λόγο στο στρατιωτικό τομέα στις ΗΠΑ: «Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, οι ΗΠΑ βρέθηκαν σε κυρίαρχη θέση ως στρατιωτικός παράγοντας. Καμιά άλλη χώρα ή ομάδα χωρών δεν πλησιάζει καν τις στρατιωτικές τους ικανότητες. Παρ' όλα αυτά, καμιά χώρα δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τελείως μόνη της τα πολύπλοκα προβλήματα των καιρών μας».
Είναι χαρακτηριστικό ότι στο «κείμενο Σολάνα» δε γίνεται καμιά αναφορά στην «πρωτοβουλία των τεσσάρων» (Γερμανία, Γαλλία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο) για την ενίσχυση της κοινής άμυνας της ΕΕ και την ανάπτυξη των αυτόνομων στρατιωτικών δυνατοτήτων των «εταίρων» σε σχέση με τις ΗΠΑ. Προφανώς, οι «ειρηνόφιλοι» κ.κ. Σιράκ και Σρέντερ έριξαν πολύ νερό στο κρασί τους, για να ξεχάσουν τις εξαγγελίες τους σχετικά με την ανάγκη δημιουργίας του «αντίπαλου δέους» στην αμερικανική στρατιωτική μηχανή, ή για την ώρα τις περνούν σε δεύτερη και τρίτη μοίρα, με δεδομένη την επορροή των ΗΠΑ σε κρατη μέλη της ΕΕ και τις ενδοενωσιακές αντιθέσεις, αλλά και την «αδυναμία» των τεσσάρων να προχωρήσουν σ'αυτό το εγχείρημα τώρα κόντρα στις ΗΠΑ και σε άλλες εντός της ΕΕ δυνάμεις.
Ετσι, ως κύριος φορέας των ευρωαμερικανικών επεμβάσεων, αναγνωρίζεται το ΝΑΤΟ. «Ενας από τους ακρογωνιαίους λίθους του διεθνούς συστήματος είναι η ευρωαμερικανική σχέση, η οποία δεν εξυπηρετεί μόνο το διμερές μας συμφέρον, παρά ενισχύει και την όλη διεθνή κοινότητα. Σημαντική έκφραση αυτής της σχέσης είναι το ΝΑΤΟ», αναφέρει ο Χ. Σολάνα και συμφωνούν οι «είκοσι πέντε». Οσο για τα στρατιωτικά μέσα, τονίζεται: «Αν παίρνουμε στα σοβαρά τις νέες απειλές και το στόχο της δημιουργίας πιο ευέλικτων κινητών δυνάμεων, θα πρέπει να αυξήσουμε τους πόρους που αφιερώνουμε για την άμυνα». Νέοι εξοπλισμοί, νέες αυξημένες πολεμικές δαπάνες, νέα δεινά για τους λαούς.
Ως προς το «βεληνεκές» αυτής της ευρωπαϊκής ιμπεριαλιστικής πολιτικής, οι «είκοσι πέντε» σπεύδουν να το προσδιορίσουν ως εξής: «Η επανένωση της Ευρώπης, επισημαίνει το κείμενο Σολάνα, και η ένταξη των προσχωρούντων κρατών θα αυξήσει την ασφάλειά μας, θα μας φέρει, όμως, επίσης κοντύτερα σε ταραγμένες περιοχές. Καθήκον μας είναι να προωθήσουμε την εδραίωση ενός δακτυλίου καλοκυβερνωμένων χωρών στα ανατολικά και τα μεσογειακά σύνορα της Ενωσης».
Για να δώσει, μάλιστα, ένα παράδειγμα καλής και παραγωγικής συνεργασίας ΕΕ και ΝΑΤΟ, αναφέρει για τα Βαλκάνια: «Τρανότερο παράδειγμα της σπουδαιότητας του προτάγματος αυτού είναι τα Βαλκάνια, όπου η ΕΕ, μαζί με το ΝΑΤΟ και άλλους εταίρους, έχει δεσμευτεί να πετύχει σταθερότητα, χρηστή διακυβέρνηση και τη στενότερη δυνατή ένταξη της όλης περιοχής στην Ευρώπη. Η προσπάθεια αυτή θα πρέπει να συνεχιστεί για κάμποσα χρόνια ακόμη». Ομως, ποιες άλλες περιοχές θα έχουν την «τύχη» των Βαλκανίων;
Το «κείμενο Σολάνα» είναι και στην περίπτωση αυτή σαφές: «Οι μελλοντικοί Ανατολικοί μας γείτονες, η Ουκρανία, η Μολδαβία, η Λευκορωσία, η περιοχή του Νότιου Καυκάσου (σ.σ. τα πετρέλαια), η Μέση Ανατολή, όλη η περιοχή της Μεσογείου».