ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Προαποφασισμένη η επίθεση στο Ιράκ

Γρηγοριάδης Κώστας

Οταν το περασμένο φθινόπωρο και χειμώνα (2002 - 2003) ο Λευκός Οίκος και οι σύμμαχοί του ισχυρίζονταν ότι δεν έχουν πάρει απόφαση για εισβολή στο Ιράκ και έστελναν τους ερευνητές του ΟΗΕ, να ψάξουν για τα όπλα μαζικής καταστροφής του Σ. Χουσεΐν, ο «Ριζοσπάστης» είχε αρκετές φορές γράψει ότι η επίθεση είναι ήδη προαποφασισμένη. Μία από τις αποδείξεις, που σημείωνε τότε η εφημερίδα μας, ήταν και το γεγονός, πως οι ρυθμοί των αμερικανοβρετανικών αεροπορικών βομβαρδισμών ενάντια στο Ιράκ είχαν ποσοτικά αυξηθεί και, κυρίως, είχε αλλάξει ο ρόλος και ο χαρακτήρας τους. Παρατηρούσαμε τότε, ότι σημειώνεται μια συστηματική καταστροφή των τηλεπικοινωνιακών εγκαταστάσεων του Ιράκ και γενικότερα των συστημάτων διοίκησης και ελέγχου σε όλο το μήκος και πλάτος της χώρας, καταγγέλλοντας ότι το γεγονός αυτό φανέρωνε την επικείμενη και προαποφασισμένη στρατιωτική επίθεση των ιμπεριαλιστών.

Θυμηθήκαμε τα παραπάνω, γιατί η εφημερίδα «Τάιμς της Νέας Υόρκης» αποκάλυψε προχτές, ότι από τα μέσα του 2002 οι ΗΠΑ είχαν αρχίσει την υλοποίηση ενός σχεδίου, με την κωδική ονομασία «Νότια Εστίαση», το οποίο προέβλεπε πλήγματα στο δίκτυο καλωδίων οπτικών ινών που χρησιμοποιούσε η κυβέρνηση του Σ. Χουσεΐν για τις στρατιωτικές επικοινωνίες, καθώς και από αέρος πλήγματα σε κρίσιμα κέντρα διοίκησης, ραντάρ και άλλους στρατιωτικούς στόχους. Κι όπως δήλωσε στην εφημερίδα ο Αμερικανός υποπτέραρχος Τ. Μάικλ Μόσλι, οι επιθέσεις αυτές έθεσαν τα θεμέλια για τη μετέπειτα στρατιωτική εισβολή στο Ιράκ.

Δηλώνουν εξαπατημένοι

Εξαπατημένοι από τον Τ. Μπλερ δηλώνουν οι Βρετανοί, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, για τον πόλεμο ενάντια στο Ιράκ. Και δεν έχουν άδικο, βέβαια. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα δημοσκόπησης του ινστιτούτου ICM, που δημοσίευσε πρόσφατα η βρετανική εφημερίδα «Ντέιλι Μίρορ», το 66% των ερωτηθέντων εκτιμούν πως εξαπατήθηκαν σχετικά με τα κίνητρα του πολέμου κατά του καθεστώτος της Βαγδάτης. Μάλιστα, το 27% πιστεύει ότι ο Βρετανός πρωθυπουργός «εν γνώσει του εξαπάτησε τους Βρετανούς», ενώ το 39% των συμμετασχόντων στην έρευνα δηλώνει ότι ο Μπλερ «ναι μεν εξαπάτησε τους Βρετανούς, αλλά όχι ηθελημένα». Και να σκεφθείτε, η παραπάνω δημοσκόπηση έγινε αρκετά πριν το μυστηριώδη, πρόσφατο θάνατο του Ντέιβιντ Κέλι, που είχε κατηγορηθεί από την κυβέρνηση Τ. Μπλερ ότι έδωσε πληροφορίες στο Μπι Μπι Σι, σχετικά με το διαβόητο και χαλκευμένο πρωθυπουργικό φάκελο για τα όπλα του Σ. Χουσεΐν.

Προφανώς, οι ...εύκολες μέρες έχουν περάσει ανεπιστρεπτί για τον Τ. Μπλερ.

Από κοντά ο Τζ. Μπους

Πάντως, δυσκολίες δεν έχει μόνον ο Τ. Μπλερ. Ανάλογες δυσκολίες έχει και ο Τζ. Μπους. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα τελευταίας δημοσκόπησης στις ΗΠΑ, που δόθηκαν χτες στη δημοσιότητα, ένας στους δύο Αμερικανούς (51%) δηλώνει πως έχει αμφιβολίες και επιφυλάξεις για την ικανότητα του Προέδρου Τζορτζ Μπους να κυβερνά τη χώρα, ποσοστό που είναι 10 μονάδες μεγαλύτερο σε σχέση με το Μάρτη, σύμφωνα με δημοσκόπηση των «Τάιμ» και του «Σι Εν Εν».

Στο θέμα της αμφιλεγόμενης ιρακινής πυρηνικής απειλής, μια μικρή πλειοψηφία (54%) δηλώνει πεπεισμένη πως η κυβέρνηση Μπους δεν επιδίωξε να παραπλανήσει σκόπιμα τη χώρα στο θέμα της αμεσότητας της απειλής, ενώ το 41% έχει αντίθετη γνώμη. Μόλις πριν από λίγους μήνες, βέβαια, η πλειοψηφία της αμερικανικής κοινής γνώμης θεωρούσε πως ο Σ. Χουσεΐν αποτελεί μια μεγάλη και άμεση απειλή για τις ΗΠΑ, ενώ μια μικρή μειοψηφία μόνο πίστευε ότι ο Τζ. Μπους παραπλανούσε τη χώρα, είτε σκόπιμα είτε όχι.

«Επιδίωξή μας είναι η ασφαλής, ποιοτική, φιλική, κοινωνικά υπεύθυνη ακτοπλοΐα, τόσο για τις γραμμές υψηλού οικονομικού ενδιαφέροντος, όσο και για τις άγονες περιοχές» (Γ. Πασχαλίδης στα «Νέα»).

Αυτός είναι ο ορισμός της εξυπηρέτησης των εφοπλιστικών συμφερόντων, σύμφωνα με την «εκσυγχρονιστική» ΠΑΣΟΚική ορολογία...

Τους «ξάφνιασε» η ... πολιτική τους

Αναρωτιέται κανείς για το δήθεν ξάφνιασμα της ελληνικής κυβέρνησης, με το οποίο αντέδρασε στις προκλητικές δηλώσεις του πρωθυπουργού της Τουρκίας Τ. Ερντογάν, με αφορμή τη μαύρη επέτειο της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, την οποία αποκαλεί «ειρηνευτική επιχείρηση». Πράγματι, θα αποτελούσε ξάφνιασμα, αν ήταν τόσο πολύ αφελείς. Ωστόσο, στην πολιτική, η αφέλεια δεν είναι το βασικό κριτήριο, για να αξιολογήσει κανείς πολιτικές στάσεις και επιλογές. Πρώτα και κύρια, είναι ζήτημα πολιτικών προσανατολισμών και πολιτικής στάσης, μέσω των οποίων επιδιώκονται συγκεκριμένα αποτελέσματα. Και γι' αυτά ελέγχεται η ελληνική κυβέρνηση.

Κατ' αρχήν, μια ψύχραιμη ανάγνωση των δηλώσεων αυτών του Τούρκου πρωθυπουργού, μπορεί μεν να προκαλεί αγανάκτηση, σε καμία, όμως, περίπτωση, δεν μπορεί να ξαφνιάζει κανέναν που δε θέλει να «ξαφνιάζεται». Αυτή, εξάλλου, είναι η τουρκική πολιτική στο Κυπριακό εδώ και 29 χρόνια, από τότε, δηλαδή, που ξέσπασε η εισβολή μέχρι σήμερα. Αυτήν την πολιτική προβάλλουν και προωθούν επί τόσα χρόνια, με την ανοχή, αλλά και, σε πολλές περιπτώσεις, την ενθάρρυνση, του αμερικανοΝΑΤΟικού παράγοντα, του ίδιου, δηλαδή, παράγοντα, που με τη στάση του, το διάστημα 20 Ιούλη - 16 Αυγούστου 1974, ενθάρρυνε την εισβολή και εδραίωσε τα τετελεσμένα γεγονότα που αυτή έφερε. Το μόνο που όλα αυτά τα χρόνια αλλάζει, καθώς βρίσκεται σε μια πορεία διαρκούς διολίσθησης, είναι η στάση της ελληνικής πλευράς. Ο όλο και βαθύτερος εγκλωβισμός, τόσο της Ελλάδας, όσο και της Κύπρου στη λογική της προσδοκίας «λύσης» από τους Αμερικανούς, οδηγεί σε όλο και μεγαλύτερη έκπτωση θέσεων. Για να φθάσουμε σήμερα στο σχέδιο Ανάν «ως βάση για συζήτηση» για τη λύση του Κυπριακού.

Δεν μπορεί, λοιπόν, η κυβέρνηση να ξαφνιάζεται, εκτός εάν την ξαφνιάζει η ίδια η πολιτική της, με τα αποτελέσματα που αυτή παράγει. Ολα αυτά τα χρόνια, οι προσανατολισμοί και οι επιλογές που έγιναν οδηγούσαν και συνεχίζουν να οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σ' αυτά τα αποτελέσματα. Ο εγκλωβισμός του Κυπριακού στα αμερικανοΝΑΤΟικά γρανάζια, ο οποίος, στην πράξη, το συρρικνώνει σε ελληνοτουρκική, υπό τη σκέπη των ΗΠΑ, διαφορά, σε συνδυασμό με την ψεύτικη προσδοκία πως δήθεν η ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ενωση θα οδηγήσει σε λύση και του προβλήματος. Αλλά και η συνεχής πορεία αποδιεθνοποίησης του Κυπριακού, που τελικά αποτυπώθηκε μέσα από τις προτεινόμενες ρυθμίσεις του σχεδίου Ανάν, όπου από πρόβλημα εισβολής και κατοχής - με τη βούλα, μάλιστα, του ΟΗΕ - μετατρέπεται σε διαφορά μεταξύ δύο κοινοτήτων, όλα αυτά είναι οι βασικοί παράγοντες της τροπής που έχουν πάρει τα πράγματα. Γι' αυτό κανείς δεν μπορεί να ξαφνιάζεται.

Εκτός όλων των άλλων, αυτό το ξάφνιασμα της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στις δηλώσεις Ερντογάν, υποδηλώνει και μια συνενοχή, την οποία προσπαθούν να αποποιηθούν και να συγκαλύψουν, προβάλλοντας ως άλλοθι πως δήθεν πίστεψαν ότι κάτι αλλάζει στην τουρκική πολιτική. Το πρόβλημα είναι, λοιπόν, η πολιτική της κυβέρνησης, που με τον εγκλωβισμό στα νεοταξίτικα δόγματα φέρνει όλα τα λεγόμενα «εθνικά θέματα» στα μέτρα που υπαγορεύει η εξυπηρέτηση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων.