Οταν η... ράβδος εν γωνία, άρα βρέχει, συναντά τον χωροφύλακα, που είναι κλαρίνο, επειδή ο πρώτος είναι όργανο της τάξης και το δεύτερο είναι μουσικό όργανο, τότε γράφονται... πονήματα, σαν το χτεσινό του Π. Μανδραβέλη, στην «Απογευματινή».

Οταν, όμως, η ίδια εφημερίδα αφιερώνει ολόκληρη την 3η της σελίδα, σε άρθρο της διεύθυνσής της και θέλει να πείσει τους αναγνώστες της, ότι στο σημερινό κόσμο υπάρχουν ο «καλός Μπους» από τη μια και οι «κακοί ισλαμοφασίστες» και η «Αλ Κάιντα» από την άλλη, τότε τα πράγματα σοβαρεύουν. Για πολλούς λόγους και κυρίως, γιατί επιχειρεί να κρύψει το γεγονός, πως ο «καλός Μπους» και η «κακή Αλ Κάιντα» είναι όψεις του ίδιου νομίσματος και στέκονται απέναντι στους λαούς, ανεξάρτητα από το όποιο θρήσκευμα των τελευταίων.

«Υπάρχει μια τρομερή (ε, ναι· τρομερή) πολιτική ταινία επιστημονικής φαντασίας, το "Μπραζίλ"! Σ' αυτήν περιγράφεται ένας κόσμος στο άμεσο μέλλον, στον οποίον έχει επικρατήσει ένα απόλυτο δίπολο.

Από τη μία πλευρά το Κράτος και απ' την άλλη η Τρομοκρατία! Ανάμεσά τους δεν υπάρχει τίποτα, παρά μόνο μια νεκρή ζώνη ανθρώπων. Χωρίς πολιτική. Χωρίς κόμματα, χωρίς συνδικάτα, χωρίς διάλογο, χωρίς ελπίδα, χωρίς ελευθερία.

Οποιος δεν είναι με το Κράτος θεωρείται τρομοκράτης. Κι όποιος δε συντάσσεται με την τρομοκρατία πέφτει στα νύχια του Κράτους. Δεν υπάρχουν παρά θύματα αυτού του διπόλου. Τα πάντα έχουν χάσει το νόημά τους.

Στο όνομα της αντιτρομοκρατίας, η καταστολή είναι ιερή αναγκαιότητα, η τηλεόραση κατευθυνόμενη, η πληροφόρηση προπαγάνδα, ο έρωτας αδιανόητος (ως φαινόμενο απρόβλεπτο και μη ελέγξιμο) και η ρουφιανιά αυτονόητη.

Απ' την άλλη η τρομοκρατία επιτυγχάνει ακριβώς τα ίδια με την αντιτρομοκρατία δολοφονώντας αθώους, οδηγώντας σε ιδεολογική, ψυχική και ηθική αυτοκτονία τους σκοπούς της (υποτάσσοντάς τους στα μέσα της).

Η μόνη φυγή, το όνειρο. λύση ανέφικτη αν θεωρήσουμε την καθημερινή ζωή, την πολιτική και τη λογική σχετικές με το εφικτό.

Συνεπώς, το πλήρες στρατηγικό αδιέξοδο! Στο φιλμ! Στον πλανήτη; Περίπου πλησιάζουμε! Στο πλήρες στρατηγικό αδιέξοδο!»

«Οσες Αλ Κάιντα και να εξοντώσουν (όσο εξόντωσαν τον Μπιν Λάντεν ή τον Σαντάμ) οι ΗΠΑ, χίλιες θα γεννηθούν στη θέση τους. Το πρόβλημα δεν είναι πλέον ότι οι ίδιες οι ΗΠΑ δημιούργησαν τα τέρατα (Αλ Κάιντα, Ταλιμπάν) που τώρα δεν μπορούν να ελέγξουν, αλλά ότι η πολιτική τους αναιρεί την πολιτική, εισάγει στη θέση της τη θρησκεία (όλων), αναιρεί τη στρατηγική κι αφήνει την πρωτοβουλία στον αταβισμό, ακυρώνει τη λογική και σύρεται στον παραλογισμό.

Υπ' αυτάς τας συνθήκας το τέλος των Δημοκρατιών είναι ολοφάνερο! Οπως και ότι ο "επόμενος πόλεμος θα γίνει με ρόπαλα"! Είτε είναι πόλεμος για το πετρέλαιο είτε για το νερό, θα φαίνεται σαν να είναι "πόλεμος πολιτισμών" κι αυτό θα είναι το τέλος του πολιτισμού.

Η μόνη πιθανή εναλλακτική λύση (κατά της οποίας ο χρόνος κινείται γρήγορος) είναι ο παραλογισμός της εξουσίας να αναγκάσει τους λαούς να στραφούν πάλι στην πολιτική και τις ιδεολογικές αναζητήσεις. Αλλοιώς, Μπραζίλ. Τεχνολογικός Μεσαίων!» Του Στάθη από τον χτεσινό «Ναυτίλο» του, στην «Ελευθεροτυπία».

Πέντε εκατομμύρια ευρώ, μπόνους εργασίας και μετοχές αξίας 15 εκατομμυρίων ευρώ, πήρε ως αμοιβή ο πρόεδρος και γενικός διευθυντής της βρετανικής αλυσίδας πολυκαταστημάτων «Marks and Spencer», προκειμένου να απολύσει 3.000 εργαζόμενους, κλείνοντας τα καταστήματα της αλυσίδας στην Ευρώπη! Το ομολογεί ο ίδιος ο πρόεδρος Luc Vandevelde σε συνέντευξή του στο περιοδικό της βιομηχανίας και του λιανικού εμπορίου το «Retail Business». Λέει χαρακτηριστικά «δεν ντρέπομαι για το μισθό μου...» και συνεχίζει θρασύτατα: «γιατί όμως, ουδείς ομιλεί για τις αποζημιώσεις που εισέπραξαν οι απολυθέντες από τον όμιλο; Αποζημιώσεις υπέρογκες, αλλά απαραίτητες για την κοινωνική μας ισορροπία». Μπορεί ο κύριος Luc Vandevelde να πληρώθηκε με υπέρογκα ποσά, αλλά «γλίτωσε» από πολλούς μισθούς, επιδόματα και ασφαλιστικές εισφορές τα ταμεία της πολυεθνικής. Αξιος ο μισθός του!