Την ειλημμένη απόφαση της κυβέρνησης να οδηγηθεί η χώρα σε πρόωρες εκλογές, πιθανόν το Μάρτη, την οποία εξέφρασε προχτές ο Κ. Σημίτης, επιβεβαίωσε χτες εμμέσως πλην σαφώς και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Στον προσδιορισμό της οριστικής ημερομηνίας θα παίξουν ρόλο τόσο τα αποτελέσματα της Συνόδου Κορυφής στο Ελσίνκι, όσο και το κλίμα που θα επικρατεί αμέσως μετά τις γιορτές. Σε κάθε περίπτωση η κυβέρνηση επιχειρεί να επιρρίψει την ευθύνη για την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες στη ΝΔ και ταυτόχρονα εκμεταλλεύεται στο έπακρο τη «δημοφιλή» υποψηφιότητα του Κ. Στεφανόπουλου, προκειμένου να ενισχύσει την εκλογική της επιρροή και να «στριμώξει» την αξιωματική αντιπολίτευση. Ο πρωθυπουργός, από το βήμα του συνεδρίου του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου, για πρώτη φορά δημόσια παραδέχτηκε ότι «σε λίγους μήνες η χώρα προχωράει σε εκλογές», φροντίζοντας βέβαια να συμπληρώσει με «επιλογή της αντιπολίτευσης». Ο Δ. Ρέππας, απαντώντας χτες σε σχετικές ερωτήσεις, επιβεβαίωσε τις κυβερνητικές προθέσεις, λέγοντας ότι ο πρωθυπουργός είπε «το αυτονόητο, το οποίο όλοι γνωρίζουμε και κατ' επανάληψη έχουν δηλώσει στελέχη της ΝΔ». Εσπευσε να διευκρινίσει ότι ο Κ. Σημίτης «δε μίλησε για επιλογή της κυβέρνησης», αλλά ως... πολιτικός αναλυτής εκτίμησε ότι η ΝΔ επιδιώκει να οδηγήσει τον τόπο σε πρόωρες εκλογές, με αφορμή τη διαδικασία της προεδρικής εκλογής. Παράλληλα όμως παραδέχτηκε ότι η εκτίμηση του πρωθυπουργού συνδέεται με τον «πολιτικό σχεδιασμό» που έχει κάνει. «Αποκαλύπτοντας» πού θα κινηθεί η κυβερνητική προπαγάνδα και η δικομματική κοκορομαχία, κατηγόρησε τη ΝΔ ότι αδιαφορεί για το «εθνικό συμφέρον», καθώς «το επόμενο εξάμηνο η χώρα μας θα διαπραγματευτεί την ολοκλήρωση της προσπάθειας αρκετών χρόνων που κάνει ο ελληνικός λαός, με την πολιτική της κυβέρνησης για την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ», πράγμα που «απαιτεί ένα σταθερό οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον, χωρίς περισπασμούς στο εσωτερικό μέτωπο της χώρας». Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση «κυκλοφόρησε» δημοσκόπηση που εμφανίζει τον Κ. Στεφανόπουλο να προηγείται στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων για το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας και έναντι άλλων πιθανών ανθυποψηφίων (Μητσοτάκης, Αβραμόπουλος, Κύρκος).

Υπάρχουν άλλοι, που δεν είναι «ορκισμένοι εχθροί» των κομμουνιστών, του λαϊκού κινήματος, όμως έχουν άλλους ιδεολογικούς πολιτικούς προσανατολισμούς, άλλες πολιτικές προτιμήσεις και σκέψεις, ασκούν έντονη ιδεολογική και άλλη κριτική στο κομμουνιστικό και αριστερό κίνημα, πολλές φορές βρίσκονται σε έντονη αντιπαράθεση με αυτούς που συμμετέχουν στους λαϊκούς αγώνες και πρώτ' απ' όλα φυσικά στους κομμουνιστές, γιατί απλά αυτοί είναι που δρουν με συνέπεια και πρωτοπόρα. Κι αυτοί εξυπηρετούν τις επιδιώξεις και τα συμφέροντα αυτών που εκπροσωπούν, τα οποία - στην πλειοψηφία των περιπτώσεων - ταυτίζονται ή βρίσκονται σε παράλληλους δρόμους με αυτούς της καθεστηκυΐας τάξης πραγμάτων.

Και τους μεν και τους δε το ΚΚΕ τους αντιπαλεύει πολιτικά, ιδεολογικά, καθημερινά, με συνέπεια, χωρίς «ήξεις - αφήξεις», λέγοντας τη γνώμη του με επιχειρήματα, προβάλλοντας τις θέσεις και τις επεξεργασίες του. Πολλές φορές η αντιπαράθεση παίρνει και από την πλευρά του Κόμματος οξύ χαρακτήρα, ανάλογα το συγκεκριμένο θέμα. Πάντα όμως λέγοντας τα «σύκα σύκα» και τη «σκάφη σκάφη» κι όχι παριστάνοντας κάτι άλλο από αυτό που πιστεύει, από αυτό που έχει ως αποστολή του, απ' αυτό που χιλιάδες διαλεχτά παιδιά του δώσανε και τη ζωή τους ακόμα και χιλιάδες πλήρωσαν με αμέτρητες θυσίες και προσωπικό κόστος, ορθοστατούντες και ορθοβαδίζοντες μέχρι τη στερνή τους ώρα.

Υπάρχουν όμως και κάποιοι άλλοι, γνωστοί από την αρχαία ιστορία, ως «Δαναοί» και «ως φέροντες δώρα» συνήθως. Είναι αυτοί οι οποίοι παριστάνουν το «φίλο», τον «ψηφοφόρο», μερικές φορές και τον «κομμουνιστή». Είναι αυτοί οι οποίοι τάχατες πιάνουν τη δημοσιογραφική πένα τους για να πουν με «μειλίχιο» υποτίθεται ύφος, αθόρυβα, «φιλικά» και «συντροφικά», όσα δε μπορούν να πουν οι άλλοι που λέγαμε παραπάνω. Πολλές μπορεί να είναι οι αιτίες, οι λόγοι, οι αφορμές, για την τέτοια στάση τους. Δε μας αφορούν εδώ αυτές ή οι άλλες σκοπιμότητες τους, παρότι και δικαίωμα έχουμε, και μας πέφτει λόγος, και γνώση περί τινών διαθέτουμε.

Με αφορμή λοιπόν τις κινητοποιήσεις των μαθητών και τη θέση του ΚΚΕ για υποστήριξη των αιτημάτων και του αγώνα των μαθητών, θεώρησε υποχρέωσή (;) του να χύσει πραγματικό δηλητήριο, ενάντια όχι απλά μόνο στο ΚΚΕ, αλλά και στην ίδια την ιστορική αλήθεια, σε πείσμα της ίδιας της ιστορίας.

Ετσι διαβάσαμε στο άρθρο του ότι η τακτική του ΚΚΕ έφερε τη στρατιωτικοφασιστική δικτατορία του 1967, ότι ο φιλοσοβιετισμός του ευνούχισε την ιδεολογία και τη σκέψη όλης της Αριστεράς, ότι το ΚΚΕ είχε μισαλλοδοξία και φανατισμό εναντίον όλων των «αιρέσεων»... Διαβάσαμε επίσης ότι ο κ. Καρκαγιάννης διαφωνούσε ριζικά, παρότι, λέει, το ψήφιζε πάντα το Κόμμα, με το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» που έλεγαν μαζί ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, γιατί μας οδηγούσε σε «επικίνδυνη διεθνή απομόνωση». Διαφωνούσε, λέει, με την «ανταγωνιστική συμμαχία», που «είχαν κλείσει την πρώτη περίοδο μετά τη δικτατορία» το ΚΚΕ με το ΠΑΣΟΚ, οδηγώντας σε «πλήρη κομματικοποίηση κάθε μορφή λαϊκής οργάνωσης και πρωτοβουλίας»... Διαφωνούσε επίσης, λέει, με το «κοινωνικό μορατόριουμ», που τάχα έκλεισε το ΚΚΕ τα πρώτα χρόνια μετά το '81, αλλά διαφωνούσε, λέει, και με «τη συμμαχία του ΚΚΕ με τη Δεξιά, εναντίον του ΠΑΣΟΚ το 1989»... Και συνεχίζει, χαρακτηρίζοντας την πολιτική και τακτική του ΚΚΕ «αντιφατικές και αλλοπρόσαλλες κινήσεις«, «στοιχεία πολιτικού τυχοδιωκτισμού που αναιρούν το ριζοσπαστικό χαρακτήρα του», ενώ τώρα, γράφει, «ήρθε η εποχή όπου το ΚΚΕ ανέλαβε εργολαβικώς την υπεράσπιση παντός κεκτημένου, έστω αν αυτό ερχόταν σε σύγκρουση με το γενικότερο συμφέρον του λαού ή με τα συμφέροντα άλλων κοινωνικών ομάδων...».