ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Τετάρτη 17 Δεκέμβρη 2003
Σελ. /40
Το «Ευρωσύνταγμα» και οι διαφωνίες

Παπαγεωργίου Βασίλης

Οποιος ασχοληθεί συγκεκριμένα με το λεγόμενο Ευρωσύνταγμα θα διαπιστώσει ότι στην πραγματικότητα είναι μια νέα συνθήκη, η οποία ενσωματώνει όλες τις προηγούμενες, ενώ προωθεί και νέες ρυθμίσεις, ακόμη πιο αντιδραστικού περιεχομένου. Και, βέβαια, το αποτέλεσμα αυτό δεν είναι απλά και μόνον ο καρπός των πολιτικών αντιλήψεων που κυριαρχούν στις σημερινές ηγεσίες των χωρών-μελών της ΕΕ, είτε αυτές ανήκουν στις λεγόμενες δεξιές είτε στις σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις. Το περιεχόμενο του «Ευρωσυντάγματος» αντανακλά τα συμφέροντα του ευρωπαϊκού μεγάλου κεφαλαίου. Αυτά θέλει να θωρακίσει και να τα εξυπηρετήσει ακόμη περισσότερο.

Η αποτυχία της τελευταίας Συνόδου Κορυφής στις Βρυξέλλες δεν οφείλεται σε διαφωνίες για την ουσία, τις κατευθύνσεις και τις όποιες βασικές πλευρές του «Ευρωσυντάγματος». Κανείς, απ' όσους συμμετείχαν σ' αυτή, δε διαφώνησε με αυτές. Η αποτυχία της συνόδου των Βρυξελλών οφείλεται στις αντιθέσεις μεταξύ των διαφόρων μερίδων του κεφαλαίου, για τη μοιρασιά της λείας και τη διαμόρφωση του μεταξύ τους συσχετισμού στα νέα όργανα της ΕΕ. Το γεγονός ότι οι διαφωνίες αυτές ξεδιπλώνονται στο φόντο μιας αυξανόμενης αντίθεσης των λαών στα κυοφορούμενα σχέδια και δέχονται την επίδρασή της, όπως και στο φόντο των γενικότερων ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων ΗΠΑ-ΕΕ, δεν αλλάζει τα πράγματα. Αυτή είναι η ουσία των τελευταίων εξελίξεων, η οποία παρουσιάζεται από πολλούς ως διαμάχη «ευρωπαϊστών» και «εθνοκεντριστών».

Πρωτοπορία...

Κακώς φωνάζουν μερικοί μερικοί και κάνουν κριτική στην κυβέρνηση, ότι η Ελλάδα βρίσκεται πολύ πίσω από τις άλλες χώρες - μέλη της ΕΕ. Σύμφωνα με όσα μετέδωσαν τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία, τώρα ξεκινά η κυβέρνηση Σρέντερ την επιχείρηση ιδιωτικοποίησης ορισμένων μεγάλων αεροδρομίων της Γερμανίας, όπως της Φρανκφούρτης, του Μονάχου και της Κολωνίας. Στη χώρα μας, το μόνο άξιο λόγου διεθνές αεροδρόμιο των Σπάτων το έχουμε δώσει εδώ και χρόνια στις γερμανικές πολυεθνικές...

Ο τουρισμός

Ο θόρυβος που ξέσπασε πριν από λίγες μέρες για τις αστρονομικές τιμές, στις οποίες διαθέτουν τα Ολυμπιακά «πακέτα» τους ξένοι «τουρ οπερέιτορς», δηλαδή διοργανωτές τουριστικών ταξιδιών, επιβεβαίωσε την ιδιαίτερα ανεξέλεγκτη φύση του τουρισμού, ως οικονομικής δραστηριότητας στο σύγχρονο καπιταλισμό.

Για την κυβέρνηση, ο κίνδυνος που προκύπτει είναι να θεωρηθεί η Ελλάδα ένας ακριβός τουριστικός προορισμός με δυσάρεστες επιπτώσεις στην προσέλκυση αλλοδαπών τουριστών. Η παρέμβασή της, ωστόσο, περιορίστηκε στη δέσμευση ότι θα το ...συζητήσει. Κι αυτό είναι, πράγματι, το περισσότερο που μπορεί να κάνει, αφού ασκεί μια πολιτική, η οποία ενισχύει συνεχώς τις «δυνάμεις της αγοράς» και τους επιτρέπει συνειδητά να λειτουργούν ανεξέλεγκτα.

Οσο για το κόστος του τουρισμού, η αδυναμία των περισσότερων Ελλήνων να κάνουν διακοπές, ακόμη και ολιγοήμερες, είναι ένας ασφαλής και αδιαμφισβήτητος δείκτης. Αυτό, όμως, δε φάνηκε να απασχολεί την κυβέρνηση....

Μίδας

«H σκηνή που ξεψειρίζουν τη γενειάδα του και σκαλίζουν τη μασέλα του μού θύμισε Ζουλού να ξεπουπουλιάζουν Βρετανό αποικιοκράτη πριν τον βράσουν στο καζάνι! Στην αρχή χρηματοδότησαν το πουγκί του, για να βοηθήσουν τάχα μου μια ανυπεράσπιστη, τριτοκοσμική, χώρα. Ετσι, βγήκαν κερδισμένοι σε όπλα, πετρέλαιο και χρυσάφι. Στη συνέχεια ενθάρρυναν και χρηματοδότησαν τα παρανοϊκά του σχέδια εναντίον του θεοκρατικού Ιράν. Κερδισμένοι και αυτή τη φορά, πάλι με πετρέλαιο, όπλα και προπαγάνδα. Στο τέλος και προκειμένου να κερδίσουν περισσότερα σε guns, oil και power, τον ανακήρυξαν αρχιτρομοκράτη και κατεδάφισαν μια ολόκληρη χώρα. Και τώρα με τη σύλληψη και τη διαπόμπευσή του πάλι κερδισμένοι είναι. Μα δικός σας ήταν, είναι και θα είναι. Σαρξ εκ της σαρκός σας. Και είμαι βέβαιος. Θα τον ψήσουν, θα τον φάνε, θα τον χωνέψουν. Γιατί η αγριότητα αυτού του κτηνώδους Μίδα είναι τέτοια που έχει την ικανότητα μ' ένα άγγιγμά του να μετατρέπει τα περιττώματά του σε χρυσάφι!».

Του Δημήτρη Δανίκα από τη χτεσινή «στήλη άλατος» των «Νέων».


Τα διαδοχολογικά...

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΓΙΑ ΚΟΙΤΑ, που ξαφνικά μας προέκυψε ως ...ζωτική ανάγκη της πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας να γίνει αρχηγός του ΠΑΣΟΚ ο Γιώργος Παπανδρέου και να «αναλάβει τις ευθύνες του», όπως λέει κι ο ίδιος.

Τόνοι μελανιού χύνονται στο βωμό της διαδοχολογίας, είτε για να «φουσκώσουν», είτε για να διαψεύσουν τα σχετικά σενάρια και στο «κόλπο» έχουν μπει για τα καλά τα τηλεοπτικά κανάλια. Οπως και να 'χει, κουβέντα να γίνεται.

Βέβαια, είναι γνωστό πως όταν δεν έχεις ή δε θέλεις να πεις τίποτε, για τα ουσιαστικά προβλήματα του λαού, μπορείς να λες ...πολλά, για διάφορα άλλα. Κι αυτό ακριβώς συμβαίνει και σ' αυτήν την περίπτωση, αφού η υποτιθέμενη «πολιτική» συζήτηση των ημερών ουδεμία σχέση έχει με την πολιτική και τον προβληματισμό για τις πολιτικές που έχουν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ και τι πολιτικές απαιτούν τα συμφέροντα των εργαζομένων.

ΘΑ ΤΟΝ λυπήσουμε τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, αλλά το θέμα δεν είναι τι λέει η Νέα Δημοκρατία για τις δηλώσεις Μητσοτάκη περί σφιχτής εισοδηματικής πολιτικής. Το θέμα είναι τι λέει το ΠΑΣΟΚ, που είναι και κυβέρνηση και το κυριότερο ...τι κάνει!

Αλλωστε, η Νέα Δημοκρατία έχει αποδείξει έμπρακτα τις θέσεις της, όταν ψήφισε δεκάδες νομοσχέδια του ΠΑΣΟΚ για φοροαπαλλαγές στις επιχειρήσεις, για ιδιωτικοποιήσεις, για μεσαιωνικές αλλαγές στην αγορά εργασίας, κλπ., κλπ.

Α, ΜΑΛΙΣΤΑ... νέο «παραμύθι» από το υπουργείο Εργασίας, που σκέπτεται λέει να εισαγάγει «πόιντ σίστεμ» για τις εργοδοτικές παραβάσεις. Λες και το πρόβλημα όλα αυτά τα χρόνια είναι το ότι δεν είχαμε ένα αξιόπιστο σύστημα ...τιμωρίας των εργοδοτών.

Ουσιαστικούς ελέγχους δεν είχαμε και πάνω από όλα πολιτική θέληση να χτυπηθεί η εργοδοτική αυθαιρεσία (που μετά τις αλλαγές στο ισχύον νομοθετικό πλαίσιο και τη μερική απασχόληση έχει οργιάσει).

Γρηγοριάδης Κώστας

Αντιθέτως, από πολιτική βούληση ενίσχυσης των εργοδοτών, είδαμε πολλά και θαυμάσια δείγματα και με τα λεγόμενα «αναπτυξιακά κίνητρα» και ανάλογα μέτρα, που, μάλιστα, παρουσιάστηκαν ως προσπάθεια καταπολέμησης της ανεργίας κλπ., κλπ.

«Δε δίνω λέξεις παρηγόριας... »

Χτες ήταν η σειρά ενός Αλβανού εργάτη να στοιχειώσει με τη ζωή του ένα «ολυμπιακό έργο». Τις προάλλες δυο Ουκρανοί κι ένας Πολωνός έγιναν στάχτη. Ενα ολόκληρο «εργοστάσιο» 140 εργατών έχει αφανιστεί σ' ένα χρόνο. Μία «Σίσσερ», 500 εργάτες έχουν χαθεί από προσώπου Γης στα τελευταία τρία χρόνια. Πρέπει να πάψουμε να μιλάμε για εφιάλτη. Πρέπει να πάψουμε να μιλάμε για τραγωδίες. Πρέπει να φύγουμε όσο γίνεται πιο γρήγορα από το χώρο των διαπιστώσεων. Δε χρειαζόμαστε αυτούς τους απολογισμούς του θανάτου για να επαναβεβαιώσουμε την πικρή αλήθεια για «του θανάτου τα καζάνια», το πως «λιώνουν τα νιάτα μας στη βιοπάλη» και πως «με τα κομμάτια μας δένει τ' ατσάλι». Μπροστά στην καθημερινή σφαγή δεν υπάρχουν περιθώρια για ύμνους στην περήφανη ζωή του εργάτη, γιατί πολύ απλά αυτή η ζωή είναι ήδη θάνατος.

Χρειάστηκαν εκατόμβες νεκρών για να παρθεί και το παραμικρό μέτρο ασφάλειας στον ενάμιση αιώνα που πέρασε από τότε που η εργατική τάξη άρχισε να κοιτάει τον αντίπαλο ως αυτό ακριβώς που είναι: Αντίπαλος σε μια μάχη ζωής και θανάτου. Στα 15 χρόνια της αντεπανάστασης το πισωγύρισμα στην εποχή που θεμελίωναν τα γεφύρια με την κυρά του πρωτομάστορα γίνεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Το μάθημα είναι πικρό. Κι αν κουραστήκαμε εμείς να παρακολουθούμε - κάθε δεύτερη μέρα και μια κηδεία - τι να πουν αυτοί που χάνουν τον άνθρωπό τους. Πρέπει να μπει ένα τέρμα. Με νύχια και με δόντια πρέπει να μπει ένα τέρμα.

Δεν έχουμε αυταπάτες ότι μπορεί στο καθεστώς που τρέφεται από τη σάρκα του εργάτη να υπάρξει τελική λύση. Μα πρέπει κάπως να αρχίσουμε να βάζουμε φρένο. Κι επειδή ούτε γι' αυτό επιτρέπονται αυταπάτες, πρέπει εξαρχής να είναι καθαρό ένα: Ποτέ μη σώσουν και πιαστούν οι στόχοι της «ανταγωνιστικότητάς» τους. Ποτέ μη σώσουν και πιαστούν οι στόχοι της «ανάπτυξής» τους. Ποτέ μη σώσουν και τελειώσουν τα έργα τους. Η ζωή του κάθε ενός εργάτη είναι μοναδική - πολύτιμη.

Οποιος ήδη ξέρει να αντιστέκεται να μπει μπροστά. Να ζεστάνει την πλάτη και των αλλωνών. Να λειτουργεί στην πράξη η αλληλεγγύη, η επαγρύπνηση για το σύντροφο δίπλα. Οψη του ίδιου - ενός - πολέμου είναι η σφαγή στους χώρους δουλιάς. Σ' αυτό τον πόλεμο, είτε πολιτική είναι η μάχη, είτε συνδικαλιστική, κοινή πρέπει να 'ναι η αντίληψη: Πρόκειται για πόλεμο ταξικό. Κι αυτός δε θα κριθεί τελικά παρά μόνο και κύρια στο επίπεδο της εξουσίας. Κι απ' αυτή τη σκοπιά οφείλουμε να κοιτάζουμε καχύποπτα όχι μόνο όσους - αλά ΓΣΕΕ - προτείνουν «διάλογο» την ώρα της κηδείας, αλλά και όσους, στο όνομα ενός κάλπικου αντιεξουσιασμού, καλούν την εργατική τάξη να μένει μακριά από το Κόμμα - όπλο της...

Τι να κάνουμε; Ο,τι προστάζει ο ποιητής: «Δε δίνω λέξεις παρηγόριας, δίνω μαχαίρι σ' ολουνούς, καθώς το μπήγω μες το χώμα, γίνεται φως, γίνεται νους».


Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ