ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Κυρία Παπαρήγα, επειδή ακούμε το τελευταίο διάστημα έτσι μία ρητορεία προεκλογική κι αυτή για το 35ωρο, θέλω να σας ρωτήσω επί της ουσίας, τι έχετε να πείτε για την κατάργηση του 40ωρου εδώ και πάρα πολλά χρόνια στην καθημερινότητα του πολίτη, που αυτό είναι το βασικό κατά τη γνώμη μου;

ΑΛ. ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Μην σας κάνει εντύπωση. Μπορεί από πολλές μεριές να ακούγεται το ίδιο σύνθημα και ο καθένας να εννοεί άλλο. Βεβαίως, είναι ώριμο σήμερα το 35ωρο, παίρνοντας υπόψη την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, παίρνοντας υπόψη αν θέλετε και την ανεργία, ορισμένες πλευρές μπορούν να συνδεθούν με το ζήτημα, όχι όμως απόλυτα.

Και απ' αυτή την άποψη εμείς παλεύουμε για γνήσιο 35ωρο, δυστυχώς αναγκαζόμαστε να βάζουμε και επίθετα δίπλα στα αιτήματά μας, 5 μέρες δουλιάς, 7ωρο, καθολικό, ώστε να μην γίνει όπλο το 35ωρο εναντίον των μικρομεσαίων και με μέτρα υπέρ των μικρομεσαίων και όχι με τη λογική τη συνολική διευθέτηση χρόνου και στο πλαίσιο των ελαστικών εργασιακών σχέσεων.

Διότι το 35ωρο που εφάρμοσε η κυβέρνηση της κεντροαριστεράς στη Γαλλία, όπως το 35ωρο που εφαρμόστηκε σε πολλές περιπτώσεις στη Γερμανία, στην ουσία συνοδεύτηκε με μείωση των αποδοχών. Εμείς ζητάμε όχι απλώς να μην υπάρχει μείωση, αλλά πρέπει να προσαρμοστούν και να αυξηθούν οι αποδοχές με βάση τις σύγχρονες ανάγκες και την κερδοφορία. Και τελικά εντάχθηκε μέσα στο σύστημα των ελαστικών εργασιακών σχέσεων. Κι αυτό το νόθο 35ωρο δεν το θέλουμε.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Σε σχέση με το 35ωρο, ενδιαφέρει κάθε εργαζόμενο. Ωστόσο, υπάρχει μία σοβαρή άποψη που λέει ότι υπάρχει πρόβλημα ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας και με την καθιέρωση του 35ωρου θα επιταθεί αυτό το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας, άρα θα είναι και μπούμερανγκ για τους εργαζόμενους.

ΑΛ. ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Αυτή η λογική, ξέρετε τι λέει; Οτι κάθε βήμα βελτίωσης στη ζωή των εργαζομένων, που είναι αυτοί που παράγουν τον πλούτο, υπονομεύει, λέει, την ανταγωνιστικότητα. Εγώ θα το βάλω στην πραγματική του διάσταση. Υπονομεύει την κερδοφορία. Εμείς δε θέλουμε μια ελληνική ανταγωνιστική οικονομία, η οποία συνθλίβει το δικαίωμα των εργαζομένων. Αυτός είναι ο ανταγωνισμός.

Αυτή την ανταγωνιστική ελληνική οικονομία, εμείς την πολεμάμε, γιατί ζούμε στον κόσμο μας. Στον κόσμο όμως που βασίζεται στα συμφέροντα των εργαζομένων. Και εδώ να πούμε το εξής: Υπάρχουν δύο δρόμοι ανάπτυξης, είναι αλήθεια. Υπάρχει η ανάπτυξη εκείνη που μπορεί να έχει και μεγάλους ρυθμούς κατά περιπτώσεις, αλλά και στην πορεία θα έχει και κρίσεις, που συμφέρει τα κέρδη, που συμφέρει το μεγάλο κεφάλαιο και υπάρχει και η ανάπτυξη που συμφέρει τους εργαζόμενους.

Εμείς είμαστε με εκείνον τον άλλο δρόμο. Είμαστε δηλαδή στο δικό μας κόσμο, που νομίζουμε ότι αυτός δεν είναι δικός μας κόσμος, γιατί αφορά τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Δεν είμαστε στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, τι να κάνουμε δηλαδή; Στον κόσμο που ζει το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία, στον κόσμο του ΣΕΒ, των εφοπλιστών.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Επειδή απ' ό,τι φαίνεται στα εθνικά πάμε σε μία διαπραγμάτευση με βάση το Σχέδιο Ανάν για το Κυπριακό, την άποψη τη δική σας για το θέμα αυτό.

Α. ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Η κυβέρνηση πάει στην προεκλογική μάχη με επικεφαλής τον Γεώργιο Παπανδρέου προβάλλοντας σαν ένα από τα ισχυρά χαρτιά το Κυπριακό. Εμείς αυτό που ξέρουμε πολύ καλά είναι, ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και προσωπικά ο κ. Γεώργιος Παπανδρέου, ο οποίος ήταν και διαμεσολαβητής των εντολών των Ηνωμένων Πολιτειών, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να ασκήσουν πίεση στην κυπριακή ηγεσία. Ενώ το καθήκον τους ήταν να ασκήσουν πίεση εκεί που έπρεπε.

Κοιτάξτε τώρα, χειροκροτούν, διότι ο κ. Μπους λέει, ανέλαβε να γίνει διαμεσολαβητής. Μα τέλειωσε το Κυπριακό, πάει η δίκαιη λύση του Κυπριακού από τη στιγμή που διαμεσολαβητής είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Οι οποίες, γιατί διαμεσολαβούν; Διότι θέλουν να κλείσει το Κυπριακό, προκειμένου να πετύχουν με το χαρτί της Κύπρου την έναρξη διαπραγματεύσεων της Τουρκίας για να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Κάτω, λοιπόν, απ' αυτό το σκηνικό, όταν ο Πρόεδρος της Κύπρου, τα κόμματα της Κύπρου ζητούν αντιμετώπιση ορισμένων προβλημάτων που έχει το Σχέδιο Ανάν, τι θα λέει η αμερικάνικη πλευρά; Δεν το δέχεται αυτό η Τουρκία!...

Αρα πρέπει και μάλιστα αν γίνουν αλλαγές, να γίνουν και υπέρ της Τουρκίας. Αυτό είναι το ενδιαφέρον των Ηνωμένων Πολιτειών. Και ο κ. Γεώργιος Παπανδρέου αυτό το ξέρει πάρα πολύ καλά, ότι όπου υπάρχει αμερικανική κινητικότητα, εκεί δεν πρόκειται να βγει κάτι καλό. Και βιάζονται μάλιστα να το κλείσουν άρον - άρον το Κυπριακό, να κλείσει και όπως κλείσει, δεν έχει σημασία, όταν η ίδια η κυπριακή ηγεσία λέει, ότι εν πάση περιπτώσει ακόμα και σε συνθήκες προεκλογικής περιόδου της Ελλάδας, τα πράγματα δε θα είναι και τόσο ευοίωνα όσον αφορά τη συμβολή της Ελλάδας.

Το Κυπριακό, λοιπόν, δεν είναι το πετυχημένο χαρτί της κυβέρνησης, είναι το κακό χαρτί της ανάμεσα στα πολλά άλλα κακά χαρτιά που έχει.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Οπως είπατε κι εσείς, ήδη έχουμε ένα δικομματισμό που δεν αποκλείεται να γίνει και διπολισμός. Ολα αυτά τα χρόνια τα ποσοστά της Αριστεράς συρρικνώνονται, θα παραφράσω λίγο μια τηλεοπτική σειρά που παίζεται σε επανάληψη τώρα, η σειρά «Τι ψυχή θα παραδώσεις μωρή;» και θέλω ένα σχόλιο: Τι ψυχή θα παραδώσει η Αριστερά;

ΑΛ. ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Λοιπόν, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας δε νομίζω να σηκώσει στην πλάτη του και να έχει ευθύνη για το συσχετισμό δύναμης που υπάρχει. Οσοι πονάνε για την υπόθεση του δικομματισμού, δεν έχουν να κάνουν τίποτε άλλο από να τον πολεμήσουν, με τη γλώσσα, με τη γραφίδα, με οποιονδήποτε τρόπο, αντί να κάνουν την ερώτηση γιατί είναι ισχυρός ο δικομματισμός.

Ο δικομματισμός είναι ισχυρός, διότι έγιναν σοβαρές αλλαγές στο συσχετισμό δύναμης, γιατί αδυνάτισε το λαϊκό κίνημα και αυτό έδωσε στο δικομματισμό δύναμη, γιατί κυριάρχησε η μοιρολατρία και η απαισιοδοξία και γιατί, αν θέλετε, και μέσα σε χώρους αγωνιστών και προοδευτικών ανθρώπων πέρασαν δυστυχώς οι ιδέες περί κοσμογονικών αλλαγών στις οποίες πρέπει να προσαρμοστούμε!

Να πού οδήγησε, λοιπόν, αυτή η ιδέα της προσαρμογής στις κοσμογονικές αλλαγές, δηλαδή της συναίνεσης και της υποταγής στη δύναμη του κεφαλαίου. Οδήγησε το δικομματισμό να έχει έναν αέρα.

Δεν άλλαξαν οι γνώμες των ανθρώπων για τη ζωή τους. Αυτό που χρειάζεται είναι να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση στη δική τους δύναμη και να πάνε κόντρα στο ρεύμα και κόντρα στη μόδα. Εμείς ξέρουμε γιατί ο δικομματισμός είναι ισχυρός. Πιστεύετε ότι οι μηχανισμοί βίας, τρομοκρατίας και ρουσφετολογίας δεν υπάρχουν;

Για κάντε μια βόλτα στα εργοστάσια να δούμε, τι προπαγανδίζουν, τι προπαγανδίζει η σκληρή εργοδοσία, τι προπαγανδίζει; Και είναι λάθος να πολιτικοποιείται ο ρόλος των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και των καναπέδων. Αυτός που θα κάτσει στην τηλεόραση, προηγούμενα έχει δεχτεί τη βία και την τρομοκρατία στις εργοδοσίες, τη βία και την τρομοκρατία των μηχανισμών που υπάρχουν στο δημόσιο.

Και τέλος, χρόνια οι εργαζόμενοι ακούνε, «η ταξική πάλη τέλειωσε», «ο σοσιαλισμός τέλειωσε», «η ιδεολογία τέλειωσε», τα πάντα τέλειωσαν. Μόδα είναι το Μάαστριχτ, μόδα είναι η ΟΝΕ, μόδα είναι το ευρώ, ένας κόσμος μπερδεύτηκε. Επομένως το θέμα είναι τι κάνει ο καθένας για να βοηθήσει να φύγει η σύγχυση από τα μυαλά πολλών ανθρώπων, που εγώ θα έλεγα δικαιολογημένα υπάρχει, όταν από παντού δέχονται καταιγιστικά πυρά.

Να γιατί το ΚΚΕ θεωρείται απομονωμένο και «στον κόσμο του». Διότι ακριβώς θέλει να βοηθήσει τους εργαζόμενους να δουν την πραγματικότητα, ανεξάρτητα αν έχουν διαφωνίες ή συμφωνίες με το ΚΚΕ. Εμείς δεν απαιτούμε από τον καθένα να συμφωνήσει σε όλα μαζί μας. Απαιτούμε όμως να συμφωνήσει στο εξής πράγμα, ότι δεν υπάρχουν μονόδρομοι. Υπάρχει ο μονόδρομος του κεφαλαίου και υπάρχει και ο μονόδρομος που συμφέρει την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, τους επαγγελματοβιοτέχνες και εμπόρους, τη φτωχή αγροτιά, τη νεολαία, τις γυναίκες.

Και αυτό που προσπαθούμε να συνειδητοποιήσει ο λαός ευρύτερα, όχι ότι δεν το καταλαβαίνει και το καταλαβαίνουμε μόνο εμείς οι κομμουνιστές, αλλά να μεγαλώσει αυτή η μάζα, να καταλάβουν το εξής πράγμα: Οτι αλλαγή, ανανέωση και εκσυγχρονισμός πατώντας σε δυο βάρκες δεν υπάρχει.

Δηλαδή, και με το Μάαστριχτ και με το λαό, και με τις επιλογές της Ευρωπαϊκής Ενωσης και με το λαό, και με την Κοινή Αγροτική Πολιτική και με το λαό, και με τις Ηνωμένες Πολιτείες και με το λαό. Δε γίνονται αυτά τα πράγματα. Θα πας με τη μια βάρκα, έστω και αν έχεις φουρτούνες μπροστά σου.

Αυτή η λογική των μονόδρομων και των συναινέσεων έχει τελειώσει. Αλλαγές θα έχουμε, εκσυγχρονισμούς θα έχουμε, ανανεώσεις θα έχουμε, μόνο που αυτά θα είναι προς όφελος της πλουτοκρατίας, προς όφελος των ιμπεριαλιστών. Αυτές εμείς τις απορρίπτουμε.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Χθες ο κ. Θεοδωράκης έκανε μια πολιτική δήλωση στην οποία τοποθετήθηκε πολιτικά και έκανε και κάποια σχόλια. Εχει το Κομμουνιστικό Κόμμα να κάνει κάποια σχόλια επί της δηλώσεως του κ. Θεοδωράκη;

ΑΛ. ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Εμείς προεκλογικά σχολιάζουμε πριν από όλα τις θέσεις των κομμάτων. Και αυτό πρέπει να γίνεται ή τουλάχιστον αυτό κάνουμε εμείς.

Αυτή η παρατήρηση που θα είχα να κάνω είναι ότι τις τελευταίες μέρες, δίπλα στο θριαμβευτικό κλίμα που προσπαθούν να δημιουργήσουν το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία, αρχίζει και διαμορφώνεται και ένα άλλο κλίμα απαισιοδοξίας, μοιρολατρίας: Θα μας κολλήσουν στον τοίχο, τι θα κάνουμε;

Εμείς δεν αισθανόμαστε έτσι. Βεβαίως η μάχη είναι σκληρή. Εμείς πολύ έγκαιρα είχαμε πει «θα φάει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι». Τη μάχη πρέπει να τη δώσει κανείς θαρρετά και καθαρά κατά του δικομματισμού.

Δεύτερον, ας σκεφθούμε: Ο δικομματισμός κρατήθηκε, κρατιέται και θα δούμε πώς εδραιώνεται στις επόμενες εκλογές, μόνο γιατί τα δυο κόμματα αυτά, τα δυο αστικά πια κόμματα, έχουν τη δύναμη να χειραγωγούν; `Η γιατί τα μέσα μαζικής ενημέρωσης προβάλλουν κυρίως αυτούς τους δύο;

Ο δικομματισμός αντέχει όσο αντέχει διότι πάντα καταφέρνει και χρησιμοποιεί πάρα πολλά άλλοθι και εφεδρείες. Πριν απ' όλα αυτό το κλίμα μοιρολατρίας που πέρασε μέσα στον κόσμο, καλλιεργήθηκε από πολλές πλευρές. Και ο δικομματισμός ενισχύθηκε. Και να πω, έμμεσα καλλιεργήθηκε και απ' αυτές τις λογικές που λένε «να μην πάμε κόντρα στο ρεύμα», «να προσαρμοστούμε στις αλλαγές», «να ψηφίσουμε το Μάαστριχτ», με την κλάψα για συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, «γιατί στην Ελλάδα δεν γίνεται κεντροαριστερά;», κ.ά.

Αυτό δεν είναι έμμεση βοήθεια στον δικομματισμό; Στον έναν πόλο του, που το αξιοποιεί και ο άλλος αντικειμενικά. Αυτό είναι λοιπόν το ζήτημα. Ας τα σκεφθούμε όλα αυτά, ας βγουν συμπεράσματα απ' αυτά τα ζητήματα. Οταν, π.χ., στηρίζουμε το ΠΑΣΟΚ ένα χρόνο πριν τις εθνικές εκλογές, περνώντας την αντίληψη ότι είναι καλύτερο το ΠΑΣΟΚ από τη Νέα Δημοκρατία, μετά σκεφτόμαστε τη λεηλασία της ψήφου των αριστερών;

Ξέρετε, ο καθένας δεν κρίνεται μόνο στην προεκλογική περίοδο. Κρίνεται από την άλλη μέρα από τις εκλογές. Η προεκλογική περίοδος δεν μπορεί να είναι απόλυτο σημείο κρίσης. Πολύ περισσότερο που η προεκλογική περίοδος έχει πολύ μακιγιάζ και πάρα πολλές υποσχέσεις. Αυτή λοιπόν είναι η απάντησή μας.

Η συνεπής πάλη κατά του δικομματισμού είναι απαραίτητη σήμερα και εμείς καλούμε το λαό να τιμωρήσει τα δυο κόμματα. Αυτό είναι το κυριότερο. Ομαδικός απεγκλωβισμός. Ολα τα άλλα τώρα είναι αποπροσανατολισμός.

Θα σας το πω καθαρά. Οπως το ΠΑΣΟΚ χρησιμοποίησε τον Γιώργο Παπανδρέου για να αλλάξει το κλίμα, δεν μπορεί και εμείς να χρησιμοποιούμε τα ίδια τρικ να κάνουμε μετάθεση στόχου και αντιμετάθεση στόχου. Ο στόχος είναι τα δύο αυτά κόμματα. Αυτή είναι η δική μας θέση. Ολα τα άλλα τα κλαψουρίσματα, οι μοιρολατρίες είναι βούτυρο στο ψωμί των δυο κομμάτων.

Τώρα σκεφθήκανε την Αριστερά. Το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία, η οποία κάνει ό,τι μπορεί να αξιοποιήσει το αντι-ΠΑΣΟΚ σύνδρομο για να πάρει αριστερές και προοδευτικές ψήφους. Ε, λοιπόν, εμείς δε θα ενδώσουμε σε αυτή την κλάψα για την Αριστερά, εμείς θα παλέψουμε για τον μαζικό απεγκλωβισμό και έχουμε δικαίωμα να ζητήσουμε την ενίσχυση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Αν μου επιτρέπετε, αυτή η κλάψα για την Αριστερά έχει αντικειμενικά στοιχεία, ότι τα ποσοστά της Αριστεράς καθεύδουν. Κάποτε ήταν πολύ περισσότερα, ευημερούσαν.

ΑΛ. ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Ε, αυτό είναι κλάψα. Διότι όλοι αυτοί που κλαίνε πρέπει να βγουν και να πούνε, καταψηφίζω το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία, όχι γιατί είναι μεγάλα κόμματα. Δεν είναι αυτό το κριτήριο. Μακάρι να είχαμε ανάμεσα στα δυο μεγάλα ένα κόμμα ριζοσπαστικό και προοδευτικό. Αυτό που θα κάναμε εμείς θα ήταν να του ζητήσουμε συμμαχία.

Διότι και τα δυο κόμματα υπηρετούν τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Διότι και τα δυο κόμματα υπηρετούν τα συμφέροντα της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων. Ετσι, για να μιλήσω γενικευμένα. Υπηρετούν αυτά τα συμφέροντα. Και τα δυο κόμματα θέλουν να τσακίσουν το λαϊκό κίνημα με διάφορους τρόπους. Οχι λοιπόν ότι νοιάζονται για την Αριστερά!

Εκτός αν θέλω ένα ΚΚΕ το οποίο, π.χ., να κάνει μια ψιλοκριτική στο ΠΑΣΟΚ και στη Νέα Δημοκρατία! Ενα ΚΚΕ που θα κάνει μεν κριτική αλλά στις κρίσιμες ώρες θα στηρίζει πότε τον έναν και πότε τον άλλον, πότε τον έναν εναντίον του άλλου. Οχι. Εναν τέτοιο πλουραλισμό τον θέλει το σύστημα γιατί θέλει και εφεδρείες. Αλλωστε, ο δικομματισμός θέλει να εξελιχθεί σε διπολισμό.

Λοιπόν, τέτοιο ΚΚΕ που θα μπορούν να το βάλουν στο χέρι με πρόσχημα την κινδυνολογία ότι το ΚΚΕ δε θα πάρει πάρα πολλές ψήφους, δε θα το βρουν. Εμείς διεκδικούμε κόντρα στο ρεύμα και ψήφους και βουλευτές, όχι απλά για να εμπλουτίσουμε με περισσότερους βουλευτές τη Βουλή, που και αυτό έχει μεγάλη σημασία, δεν το υποτιμούμε καθόλου, αλλά γιατί θέλουμε πάνω απ' όλα να μεταγγιστεί περισσότερο ζωογόνο αίμα και δυναμικό μέσα στο κίνημα, και στην πολιτική οικοδόμηση εκείνων των συμμαχιών που δε θα μπορούν τα δυο κόμματα να τη βάλουν στο χέρι.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Κυρία Παπαρήγα, χθες χαρακτηρίσατε τον πρόεδρο του Συνασπισμού ανειλικρινή σε σχέση με το κάλεσμα που απηύθυνε για ενότητα και εκλογική συνεργασία της Αριστεράς. Είπατε, μάλιστα, ότι κάποιοι από το κόμμα του στις 8 του Μάρτη θα κοιτάζουν προς το ΠΑΣΟΚ. Εχετε κάτι στο μυαλό σας;

ΑΛ. ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Νομίζουμε ότι έχουμε επαρκώς απαντήσει σ' αυτά τα ζητήματα. Και δεν υπάρχει μόνον η προεκλογική περίοδος, υπάρχει ολόκληρη η περίοδος στην οποία μπορεί να κριθεί.

Πρέπει να καταλάβουμε το εξής πράγμα. Η μάχη δεν δίνεται σε δύο διαφορετικά ταμπλό: Ενα ταμπλό είναι το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία και ένα άλλο ταμπλό είναι τα μικρά κόμματα. Εμείς τουλάχιστον τη μάχη τη δίνουμε κατά του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας για καθαρά ταξικούς-πολιτικούς λόγους και όχι για λόγους, ότι είμαστε ένα μικρό κόμμα απέναντι στους δύο μεγάλους. Δεν έχουμε τέτοιους μικρομεγαλισμούς.

Η μάχη, λοιπόν, είναι εναντίον της συντηρητικής πολιτικής, της βάρβαρης πολιτικής που ακολουθήθηκε, της αντεργατικής και ζητούμε ενίσχυση για να μπορούμε να έχουμε περισσότερα όπλα σ' αυτή τη μάχη και θεωρούμε ότι όσο πιο ισχυρό είναι το ΚΚΕ, μπορεί να γίνει και πιο ισχυρό το λαϊκό κίνημα. Αυτή είναι η θέση μας.

Δεν υπάρχει το μεγάλο και το μικρό γήπεδο, όπου η μάχη γίνεται ανάμεσα στους δύο πρώτους και η μάχη δίνεται ανάμεσα στον τρίτο και τον τέταρτο. Αυτή η μάχη είναι ψευδεπίγραφη.

Γι' αυτό λέω ότι όσοι αυτή τη στιγμή μεταθέτουν το ζήτημα, στην ουσία βοηθούν τα δύο μεγάλα κόμματα, έστω και αν δεν το καταλαβαίνουν.