Ρόλοι εναλλασσόμενοι εδώ και 12 χρόνια, καθώς η δυνατότητα σύμβασης των νοσοκομείων με ιδιωτικούς φορείς θεσμοθετήθηκε με το νόμο 2071/1992 (άρθρο 136) από τη ΝΔ. Η μετέπειτα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τον 2194/1994, παρότι κατάργησε πληθώρα άρθρων του 2071/1992 - και υποτίθεται αποκατέστησε το ΕΣΥ - εντούτοις δεν κατάργησε το επίμαχο άρθρο.
Κι ήρθε πάλι το ΠΑΣΟΚ με το νόμο 2519/1997 (άρθρο 28) με το οποίο καθιερώθηκε η δυνατότητα τα νοσοκομεία να συνάπτουν συμβάσεις με ασφαλιστικές εταιρίες για τους πελάτες τους. Με το νόμο 2889/2001 πάλι το ΠΑΣΟΚ θεσμοθέτησε το «ειδικό ψηλότερο νοσήλιο» για το 20% των κλινών στα δημόσια νοσοκομεία, τα οποία μπορούν να εκχωρηθούν στις ασφαλιστικές εταιρίες.
Ο ρόλος αυτή τη φορά ήταν για τη ΝΔ με την παρουσίαση των θέσεών της (14.1.2004). Πρότεινε τη σύναψη συμβάσεων με τις ασφαλιστικές εταιρίες ώστε τα νοσοκομεία να αποκτήσουν επικουρικά ή αποκλειστικά πελάτες από τον ιδιωτικό τομέα.
Αυτές τις αισχρές συναλλαγές στη δίνη της πιο άγριας αγοράς έρχονται να προτείνουν τα δύο κόμματα ως το μέλλον των Ελλήνων ασφαλισμένων που μόχτησαν για την κοινωνική ασφάλιση σε ολόκληρο τον εικοστό αιώνα.
Αν τα προγράμματα δεν είχαν διαφορετικά χρώματα θα ήταν δύσκολο να τα ξεχωρίσει κανείς.
Εκεί που οι αντιγραφές δεν ξεχωρίζουν είναι στον τομέα της χρηματοδότησης:
Παρομοίως το ΠΑΣΟΚ προτείνει τον εξορθολογισμό του τρόπου τιμολόγησης των προσφερόμενων υπηρεσιών.
Η ΝΔ προτείνει: «Σταδιακή εφαρμογή της μεθόδου χρηματοδότησης με βάση τις ομοιογενείς διαγνωστικές κατηγορίες (D.R.G.), π.χ. καρδιοχειρουργικές, ορθοπεδικές κλπ.».
Το ΠΑΣΟΚ προτείνει: «Ισοσκελισμένος προϋπολογισμός νοσοκομείων και σταδιακή εισαγωγή του θεσμού των σφαιρικών προϋπολογισμών με βάση τις διαγνωστικές κατηγορίες (GRG's)». Μάλιστα το ΠΑΣΟΚ αποδεικνύεται πιο... τολμηρό, καθώς προτείνει και «χρεώσεις επιπρόσθετων πράξεων στα Κέντρα Υγείας με υπόχρεους τα ασφαλιστικά ταμεία».
Τη δημιουργία των Κέντρων Υγείας Αστικού Τύπου την προτείνουν και οι δύο. Η μεν ΝΔ γενικώς και αορίστως ενώ το ΠΑΣΟΚ τη μεταθέτει στους δήμους. Πρόκειται για μια εξέλιξη η προοπτική της οποίας φαίνεται από τη μεταφορά των παιδικών σταθμών στους δήμους όπου το κόστος λειτουργίας μεταφέρθηκε στους γονείς.
Υπάρχουν και οι «διαφορές» που οδηγούν στη συμφωνία των πληρωμών απ' τους ασθενείς:
Η ΝΔ προτείνει την κατάργηση των απογευματινών ιδιωτικών ιατρείων στα δημόσια νοσοκομεία αλλά δίνει τη δυνατότητα στους νοσοκομειακούς γιατρούς να κάνουν ιδιωτικό ιατρείο εκτός νοσοκομείου.
Το ΠΑΣΟΚ υπόσχεται επέκταση των ιδιωτικών ιατρείων στα δημόσια νοσοκομεία «στον εργαστηριακό και χειρουργικό τομέα κυρίως για τα χειρουργεία ημέρας».
Δηλαδή, οι ανάγκες των αρρώστων στην πρώτη επαφή με τις υπηρεσίες Υγείας μετατρέπονται στην καλύτερη πηγή εσόδων για τις - υποτίθεται - δημόσιες μονάδες υγείας. Πρόκειται για αποθέωση της εμπορευματοποίησης.
Και δύο κόμματα υιοθετούν τη λογική της εκχώρησης των κατεξοχήν κοινωνικών τομέων της Υγείας και της Πρόνοιας στο διαβόητο εθελοντισμό της ΕΕ, δηλαδή στη φιλανθωπία.
Ετσι η ΝΔ υπόσχεται ένα «θεσμικό πλαίσιο για συνεργασία και ενθάρρυνση των χορηγιών και του εθελοντισμού από ιδιώτες και σωματεία».
Ιδού και η υπόσχεση του ΠΑΣΟΚ, που προτείνει: «Ανάπτυξη του εθελοντισμού στην Υγεία (συμβάσεις έργου με τις μονάδες του ΕΣΥ για κοινωνικό και ανθρωπιστικό έργο, οικονομικά και ασφαλιστικά κίνητρα για πρόσληψη ανέργων από εθελοντικές οργανώσεις και Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις για προσφορά υπηρεσιών στον τομέα της Υγείας».
Στο και πέντε! Πιστεύεις πως όλοι έχουμε την ικανότητα της Δαμανάκη, του Σκοτινιώτη, του Κουναλάκη, να υπολογίζουμε τα πράγματα, και μάλιστα με τον υποδεκάμετρο; Να λέμε, αυτό μας συμφέρει, αυτό δε μας συμφέρει και, τελικά, σίγουροι ότι λάβαμε όλα τα απαραίτητα - για το μέλλον μας - μέτρα να αποφασίζουμε: Οχι, κύριε, δεν έχω τέτοια ικανότητα. Δε διαθέτω, ούτε στο ελάχιστο, τη δική τους διορατικότητα. Ψάχνω, ψάχνω, όμως δεν μπορώ να δω πουθενά, ούτε καν χαραμάδα, από τη λαμπρή, δημοκρατική, προοδευτική, συμμετοχική, και όπως αλλιώς τη λένε, προσπάθεια του Παπανδρέου!
Πώς να αποφασίσω; Με τι προσόντα; Θα το σκέφτομαι, λοιπόν, μέχρι και πάνω από την κάλπη. Μακάρι να είχα την πολιτική διαδρομή του Καφετζόπουλου. Μακάρι να γνώριζα βαθιά, όπως και εκείνος, τις επαναστατικές διεργασίες που συντελούνται στις αναποδογυρισμένες ψυχές ακραιφνών τέως μαοϊκών επαναστατών στο αντίκρισμα - και μόνον - αθλούμενων αστών! Δεν έχω ούτε τη δική του εμπειρία και, πολύ περισσότερο, δεν έχω το δικό του θάρρος. Εγώ με τι κότσια να φωνάξω: Γιώργο γκρέμισε αυτό το μαγαζί και χτίσε καινούριο; Τολμάω εγώ να κάνω τέτοια παραίνεση στο παιδί της αλλαγής; Αυτές οι δουλιές θέλουν τον... Γερμανό τους! Για την ακρίβεια, θέλουν και πιο μάγκα από τον... Γερμανό!
Πώς δικά μου, ρε, παιδιά; Εδώ πρόκειται για σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες. Για σκραπλ χωρίς οδηγίες. Να, λοιπόν, γιατί είμαι αναποφάσιστος! Γιατί και τα δυο προγράμματα μοιάζουν! Τι μοιάζουν, είναι, ακριβώς, τα ίδια και ας φαίνεται ότι διαφέρουν! Φωτοκόπιες είναι! Και πρέπει, εγώ ο δυστυχής, υπεύθυνα και σοβαρά, όπως απαιτεί η σωστή ψήφος, να αποφανθώ ποια από τις δυο φωτοκόπιες είναι η καλύτερη! Ε, λοιπόν, επειδή είμαι σοβαρός άνθρωπος, διστάζω! Το σκέφτομαι, το ξανασκέφτομαι, το μελετώ, το ξαναμελετώ... μέχρι την τελευταία στιγμή.
Ολα αυτά, λοιπόν, με μπερδεύουν! Εκεί που λέω «αφού επέστρεψε ο Κάκαλος θα ψηφίσω Νέα Δημοκρατία», έρχεται εσπευσμένα η γιορταστική είδηση πως επέστρεψε στο ΠΑΣΟΚ ο Δασκαλάκης! Νέα μπερδέματα, νέες σκέψεις.
Στην κάλπη, λοιπόν! Δεν μπορώ έτσι απλά να αποφασίσω. Στην κάλπη! Η ψήφος δεν είναι καραμέλα! Κάθε τέσσερα χρόνια μου δίνεται τέτοια ευκαιρία. Τι ευκαιρία, δικαίωμα! Και εγώ θα σεβαστώ αυτό το δικαίωμα, θα σταθώ πάνω από την κάλπη, θα κοιτάξω μέσα από τη στενόμακρη τρύπα, και εκεί, ελπίζω, να ξεπεταχτεί από μέσα η θεία φώτιση! Η θεία φώτιση, η οποία στο μεσοδιάστημα, από τη μια εκλογή στην άλλη, βρίσκεται, η αφιλότιμη, σε αδράνεια!