Το τελευταίο χρονικό διάστημα ο Βρετανός πρωθυπουργός, Τόνι Μπλερ, αντιμετωπίζει περισσότερες mauvais quart d'heure (κακές στιγμές). Μπορεί να απέφυγε την καταδίκη χάρη στο πόρισμα του δικαστή Χάτον, όπως τουλάχιστον εκτιμά η πλειοψηφία των Βρετανών, εκτίμηση η οποία αποτυπώθηκε στις δεκάδες δημοσκοπήσεις που έγιναν την επομένη της «αθώωσης» και της πολιτικής ήττας κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας στη Βουλή των Κοινοτήτων αναφορικά με το νομοσχέδιο για την αύξηση των διδάκτρων στα πανεπιστήμια, όμως τίποτα δε δείχνει να έχει τελειώσει οριστικά... Και μόνον η οριακή πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο το καταμαρτυρεί.

Εντούτοις, όπως δείχνουν και οι δύο πρόσφατες και «επικίνδυνες» για την πολιτική του επιβίωση καταστάσεις που αντιμετώπισε, θα πρέπει να υπάρξει εκ μέρους του ένα πολύ μεγάλο σφάλμα ή πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας για να αποχωρήσει, οικειοθελώς ή αναγκαστικά, από τη βρετανική πολιτική σκηνή. Την ίδια στιγμή προβάλλει και πάλι ως το φαβορί για τις εκλογές του 2005... Εξάλλου, η εκτίμηση του «Economist» ότι είναι ο καλύτερος δεξιός πρωθυπουργός που θα μπορούσε να έχει η Βρετανία είναι απόλυτα ακριβής...

Ειδικά τη στιγμή που το παραδοσιακά συντηρητικό Κόμμα των Τόρις εξακολουθεί να ταλανίζεται και μόλις πρόσφατα δείχνει κάποια σημάδια συσπείρωσης και ανάκτησης των ζωωδών ενστίκτων που είναι αναγκαία για τη λειτουργία ενός αστικού πολιτικού κόμματος. Η συσπείρωση γύρω από τον Χάουαρντ είναι γεγονός, ωστόσο ξεκινούν από μία μικρή εκλογική βάση. Επιπροσθέτως, ακόμη και αν οι Τόρις επιχειρούσαν μία γρήγορη ανάκαμψη, ο εκλογικός νόμος ανισοτιμίας σε συνδυασμό με τις αλλαγές στις εκλογικές περιφέρειες - όπως στη Σκοτία και στη Βόρεια Αγγλία, παραδοσιακά προπύργια των Τόρις - θα ήταν ο κύριος αναχαιτιστικός παράγοντας.

Μεγάλο τμήμα της θεωρούμενης αριστερής κοινής γνώμης, η οποία έπαιξε ενεργό και καθοριστικό μάλιστα ρόλο στις πρόσφατες αντιπολεμικές κινητοποιήσεις, εξακολουθεί να βρίσκεται εγκλωβισμένο στο ιδεολόγημα ότι παρά την πολιτική και τα αποτελέσματά της οι Νέοι Εργατικοί είναι το μικρότερο κακό, ότι παρά τα αντίθετα με τα λόγια έργα εκπροσωπούν - άποψη που κυκλοφορεί ευρέως στους κύκλους των «διανοούμενων» - ένα καλύτερο, πιο φιλελεύθερο όραμα για τη Βρετανία απ' ό,τι οι νεοσυντηρητικοί Τόρις. «Θυμηθείτε όλους τους τρόπους με τους οποίους οι Τόρις έκαναν τη Βρετανία να παρουσιάζεται κακιασμένη, ακαλλιέργητη, επιθετικά υλίστρια, διεφθαρμένη και ξενοφοβική», είναι η φράση-κλειδί για τη στάση τους. Υπό αυτούς τους όρους, οι Νέοι Εργατικοί μπορούν να επιβάλλουν τον τριπλασιασμό των διδάκτρων στα πανεπιστήμια ως το κύριο μοχλό για την πλήρη ιδιωτικοποίησή τους, να καταργούν τα επιδόματα για τις μονογονεϊκές οικογένειες, να πωλούνται τα σχολικά κτίρια σε ιδιωτικές εταιρίες, μία θέση σε υπουργικό συμβούλιο να ανταλλάσσεται με στεγαστικά δάνεια, εκατομμύρια λίρες να εισπράττονται για την έκδοση διαβατηρίων ή για τη διαφήμιση του δικαιώματος ψήφου, οι αιτούντες πολιτικό άσυλο να κλείνονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης «τύπου Γκουαντανάμο» ή και χειρότερα, όπως έχουν καταγγείλει δεκάδες οργανώσεις προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Υπό αυτό το πρίσμα, η «αίσθηση» είναι πολύ καλύτερη και οιεσδήποτε εναπομείνασες αμφιβολίες συνθλίβονται από το φάντασμα της Θάτσερ που «κραδαίνουν»...

Μια ακόμη εναλλακτική υπερασπιστική γραμμή της πολιτικής των Νέων Εργατικών του Τόνι Μπλερ απευθύνεται στα ταξικά χαρακτηριστικά παρά στα κοινωνικά και είναι αρκούντως δημοφιλής στις τάξεις των ακτιβιστών του κυβερνώντος κόμματος και ειδικά των εργατικών συνδικάτων, παραδοσιακά η ραχοκοκαλιά του Εργατικού Κόμματος. Παρά τα πεπραγμένα της κυβέρνησης Μπλερ η πεποίθηση παραμένει πάντα η ίδια: «Η ψυχή των πραγματικών Εργατικών βρίσκεται σε βαθύ ύπνο εντός του εύθρυπτου κελύφους της πολιτικής των Νέων Εργατικών», παρότι πρώτοι βιώνουν την πραγματικότητα που επιφυλάσσει η κυβέρνηση Μπλερ για τους εργαζόμενους.

Επί ξυρού ακμής. Εξαιτίας της ανηλεούς επίθεσής της και στα πλέον στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα προς αναζήτηση τρόπου επιβολής της πολιτικής «φιλικής προς την αγορά».

Καταπνίγοντας τη ριζοσπαστικοποίηση των εργαζομένων - η οποία προκαλείται από την ανακάλυψη εκ νέου των πραγματικών ταξικών τους συμφερόντων - διά της πειθούς του εφικτού και του γεγονότος ότι η «αριστερά» δεν πρέπει να εγκαταλείψει το Εργατικό Κόμμα αλλά να παρέχει εποικοδομητική κριτική εντός με την ελπίδα ότι θα αλλάξει την κατάσταση στο κόμμα δίδοντας πάντα χείρα βοηθείας σε κρίσιμες στιγμές, όπως αυτές που πρόσφατα «πέρασε» ο Μπλερ ή κατά τη διάρκεια των εκλογών. Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, όπως η περίπτωση του Μπομπ Κρόου, ηγέτη του συνδικάτων των εργαζομένων στους σιδηροδρόμους, οι ηγέτες των συνδικάτων προστρέχουν μονίμως στην Ντάουνινγκ Στριτ... Κρίσιμος αρνητικά ο ρόλος που διαδραμάτισε το Συνδικάτο των Εργαζομένων στις Μεταφορές κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων για τις τιμές του πετρελαίου το 2000, που θα μπορούσε να εξελιχθεί ως το πιο μαζικό κίνημα κατά της πολιτικής των Νέων Εργατικών.

Η στάση της Ομοσπονδίας των Εργαζομένων στην Πυροσβεστική, που έσπασαν την πολυήμερη απεργία τους προκειμένου να μπορέσουν τα στρατεύματα, τα οποία για λόγους ασφαλείας είχαν αναλάβει το πόστο τους, να αποσπαστούν για να σταλούν στο Ιράκ... `Η η στάση των ηγετών των τεσσάρων μεγαλύτερων συνδικάτων - Σίμσον (Amicus), Γούντλεϊ (T&G), Πρέντις (Unison) και Γκάραν (TMG) - κατά τη διάρκεια του ετήσιου συνεδρίου το Σεπτέμβρη του 2003, που αντί να συντονιστούν με την πληθώρα αυτών που διαφωνούσαν και προσπάθησαν να στείλουν τον Βρετανό πρωθυπουργό στο σπίτι του, δίπλα στην πολύτεκνη οικογένειά του, έδωσαν μάχη και κατόρθωσαν να αφήσουν τον πόλεμο κατά του Ιράκ έξω από την ατζέντα των ζητημάτων εργασίας του συνεδρίου!

Ομως, για την «αριστερά» θα πρέπει να ήταν απλό: Ο πραγματικός αναχρονισμός είναι η θεωρία ότι τα έργα και οι ημέρες δύο «ανταγωνιστικών» για την εξουσία κομμάτων και τον τρόπο διαχείρισης των επιλογών της ελεύθερης αγοράς μπορεί να διαφοροποιούνται, εξαιτίας της ιδεολογικής τους καταγωγής ή της σύνθεσης της εκλογικής τους βάσης...