Μαύρη ανασφάλιστη εργασία! Αραγε, το όραμα του Γ. Παπανδρέου για τους νέους πόσο σχέση έχει με τα οράματα των νέων για το μέλλον τους; Η πρόταση αυτή ανοίγει το δρόμο για την πλήρη κατάργηση της ασφαλιστικής εισφοράς, αφού οι εργοδότες, αξιοποιώντας το «δώρο», θα μπορούν να «ανακυκλώνουν» κάθε τέσσερα χρόνια το εργασιακό δυναμικό, με μοναδική τους υποχρέωση να καταβάλλουν έναν πενιχρό μισθό. Αυτός ο χρόνος εργασίας δε θα υπολογιστεί ποτέ στα συντάξιμα έτη! Πρόκειται για δέσμευση προς το μεγάλο κεφάλαιο διάλυσης της δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης και των ασφαλιστικών ταμείων, όπως τα γνωρίζαμε έως σήμερα.
«Αύξηση των μισθών και της παραγωγικότητας στο 90% του ευρωπαϊκού μέσου όρου».
Αύξηση μισθών, πόσο και πότε; Και ποιος ευθύνεται που ως τα σήμερα οι μισθοί παραμένουν καθηλωμένοι σε απαράδεκτα χαμηλά επίπεδα (519 ευρώ ο κατώτατος); Μια υπόσχεση τόσο αόριστη όσο και ύποπτη, αφού η αύξηση μισθών συνδέεται με την αύξηση της ...παραγωγικότητας, ενώ οι μισθοί μειώνονται στην ΕΕ, και ο μέσος όρος πέφτει σημαντικά μετά τη διεύρυνση, αφού η πλειοψηφία των 10 νέων χωρών έχει μισθούς πείνας.
«Αύξηση της απασχόλησης στο 62% του ενεργού πληθυσμού, μείωση της συνολικής ανεργίας στο 6% και ειδικότερα για τις γυναίκες στο 8%».
Εξάλειψη της ανεργίας δε θα μπορούσε ποτέ να υποσχεθεί. Αυτή υπήρχε από καταβολής καπιταλισμού και θα «αιμοδοτείται» απ' αυτόν όσο κυριαρχεί. Υπόσχεται «μείωση» που θα επιτευχθεί με τη «μαύρη» εργασία των νέων ανθρώπων, οι οποίοι θα δουλεύουν χωρίς ασφάλιση, προκειμένου να αποκτούν ...εμπειρία! Ζητά από τους ανέργους να καταθέσουν την ψήφο τους με αντάλλαγμα μια ...ελπίδα πως δε θα ανήκουν στο δύσμοιρο και πλασματικό 6%.
«Περιορισμό των εργατικών ατυχημάτων κατά 20% μέσω εντατικοποίησης των ελέγχων των συνθηκών ασφάλειας - και ιδιαίτερα για τα επαγγέλματα ιδιαίτερης επικινδυνότητας κατά 25%». Την τριετία 2000 - 2003, οι νεκροί έφτασαν τους 618, θυσία στο βωμό του εργοδοτικού κέρδους. Ο Γ. Παπανδρέου έμπλεος κυνισμού εξαγγέλλει τον ...περιορισμό των εργατικών ατυχημάτων, μέσω της εντατικοποίησης των ελέγχων, όταν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ με την πολιτική τους έχουν απαξιώσει τους μηχανισμούς. Οι οικογένειες των νεκρών και σακατεμένων εργατών, αυτές που αγωνιούν για το αν ο άνθρωπός τους θα επιστρέψει σπίτι, ας του δώσουν απάντηση.
«Αύξηση της μέσης ηλικίας εθελοντικής συνταξιοδότησης κατά τέσσερα χρόνια, χωρίς αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης».
Μια δέσμευση εκ του ασφαλούς, αφού οι πολύ χαμηλές συντάξεις αποτρέπουν τους εργαζόμενους να επιλέξουν την πρόωρη συνταξιοδότηση και συγχρόνως ανοίγει διάπλατα το δρόμο για την αύξηση του εργάσιμου βίου, όπως ακριβώς επιβάλλουν οι επιταγές της ΕΕ. Διακηρυγμένος στόχος τους είναι η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης στα 71 χρόνια. Οταν η αύξηση της μέσης ηλικίας «εθελοντικής συνταξιοδότησης» γενικευτεί εξ ανάγκης για τους εργαζόμενους, θα δηλώνουν πως πρέπει να τη νομιμοποιήσουν, μετατρέποντας το εθελοντικό σε υποχρεωτικό.
«Σύλλογοι Γονέων, ΝΠΔΔ και ΝΠΙΔ μπορούν να υποβάλλουν και να υλοποιούν προγράμματα "ελεύθερης επιλογής", εφόσον τα έχουν επιλέξει οι μαθητές. Τα προγράμματα αυτά χρηματοδοτούνται από την πολιτεία. Εγκατάλειψη της πρακτικής του αναλυτικού προγράμματος και καθιέρωση της διεθνούς πρακτικής της θέσπισης στόχων».
«Τα προγράμματα σπουδών δεν καταρτίζονται πλέον αποκλειστικά από την κεντρική διοίκηση, αλλά καθορίζονται με συμμετοχή κάθε σχολείου και με βάση τις ανάγκες της τοπικής κοινωνίας».
«Υλοποίηση σταδιακά, έως το 2008, της νομοθετημένης δυνατότητας για σύναψη συμβάσεων μεταξύ των ΤΕΕ και επιχειρήσεων του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα».
«Δίνονται περισσότερες δυνατότητες πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, μέσω της δημιουργίας μη κρατικών μη κερδοσκοπικών ΑΕΙ» (από το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ για την Παιδεία).
Δηλώσεις του Γ. Παπανδρέου για την Παιδεία: «Δεν μπορεί η γραφειοκρατική και κρατικίστικη αντίληψη να διέπει το εκπαιδευτικό σύστημα».
«Είναι η δική μου άποψη και έχω ψηφίσει μάλιστα υπέρ της δυνατότητας να δημιουργηθούν μη κρατικά πανεπιστήμια».
Ο ίδιος έχει προτείνει και τη συγχώνευση των υπουργείων Παιδείας και Εργασίας.
Είναι ολοφάνερο πως προετοιμάζουν το έδαφος για την παραπέρα ταξική διαφοροποίηση των σχολείων. Σχολεία για τα παιδιά των ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων, που θα προσελκύουν ευκολότερα προγράμματα και χρηματοδοτήσεις από τις επιχειρήσεις και σχολεία για τα παιδιά της εργατικής τάξης ή της επαρχίας, που μόλις θα καταφέρνουν να ανταποκρίνονται στους «στόχους»...
Πολυκατηγοριοποίηση και ακόμα στενότερη σύνδεση της Παιδείας με τις ανάγκες της αγοράς. Βασική κατεύθυνση, η ένταση των ρυθμών προσαρμογής της εκπαίδευσης στο εργασιακό μοντέλο του «απασχολήσιμου». Δείγμα γραφής αυτής της πολιτικής αποτελεί η πρόταση για συγχώνευση των υπουργείων Παιδείας και Εργασίας, στο πλαίσιο της αμεσότερης σύνδεσης του σχολείου με την αγορά.
Πραγματικός εφιάλτης για τα λαϊκά στρώματα είναι η οικονομική πολιτική του Γ. Παπανδρέου. Από τις δημόσιες δηλώσεις του, το κυβερνητικό πρόγραμμα που ανακοίνωσε ο ίδιος, αλλά και από τη λεγόμενη «χάρτα της σύγκλισης 2004-2008», σταχυολογούμε τα παρακάτω: