ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Πολιτική χρηματοδότησης της ολιγαρχίας

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ας μην προσπαθούν να ρίξουν στάχτη στα μάτια των εργαζομένων και να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα. Η «νέα ιδέα» του Γ. Παπανδρέου, περί ανασφάλιστης προσωρινής εργασίας των νέων - η οποία είναι πολύ παλιότερη κι από την απαίτηση των μεγαλοεπιχειρηματιών για ριζική μείωση του λεγόμενου εργασιακού κόστους - δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα της ανεργίας, ούτε στη γενική του έκφραση ούτε στις νέες ηλικίες. Αλλωστε, αυτή την πολιτική ακολουθεί μέχρι σήμερα η κυβέρνηση και οι πάντες γνωρίζουν τα αποτελέσματα. Οι άνεργοι είναι περισσότεροι από 500.000 (σε ποσοστό 13-14%), σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΑΕΔ, στην πραγματικότητα είναι ακόμη περισσότεροι και στις νέες ηλικίες το αντίστοιχο ποσοστό πλησιάζει το 30%. Το ίδιο λένε ουσιαστικά και τα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας της Ελλάδας (ΕΣΥΕ). Τέσσερα χρόνια τώρα, το σύνολο των απασχολουμένων στη χώρα μας βρίσκεται γύρω στα 3.970.000 εργαζόμενους. Κι όμως, τεράστια ποσά δίνονται στην ολιγαρχία για τη λεγόμενη πολιτική ανάπτυξης της εργασίας. Προνόμια, κίνητρα και φοροαπαλλαγές, χρήματα για προγράμματα κατάρτισης και επανακατάρτισης, επιδοτήσεις των ασφαλίστρων, κλπ., κλπ. Ακόμη και το επίδομα ανεργίας αποφάσισε η κυβέρνηση να το δίνει στους επιχειρηματίες, όταν αυτοί προσλαμβάνουν επιδοτούμενους ανέργους.

Τι γίνεται στην πράξη; Τα τεράστια αυτά ποσά τσεπώνονται από τους αετονύχηδες της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας», αλλά η ανεργία μένει στο ...ύψος της.

Απόδειξη της αντιδραστικής πορείας

Βέβαια, η ηλικία της προαναφερόμενης, δήθεν ρηξικέλευθης, «νέας ιδέας» του Γ. Παπανδρέου πλησιάζει τα 70 χρόνια. Κι αυτό γιατί από το 1918, που ιδρύθηκε το ΚΚΕ και έγραψε στις σημαίες του και την Κοινωνική Ασφάλιση, στα μέσα της δεκαετίας του 1930 και μετά από σκληρούς αγώνες έγινε δυνατό να μπουν στην Ελλάδα τα θεμέλια της υποχρεωτικότητας της ασφάλισης, ως αναπόσπαστου στοιχείου της εργασίας. Στην ουσία, η «νέα ιδέα» του Γ. Παπανδρέου θέλει να γυρίσει την ελληνική κοινωνία εβδομήντα τουλάχιστον χρόνια πίσω. Οπως ακριβώς απαιτούν οι μεγάλες ασφαλιστικές εταιρίες και οι άλλες πολυεθνικές. Οπως ακριβώς κάνουν οι αντιδραστικές αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις (ευλυγισία, κινητικότητα, μερική απασχόληση, κλπ.), οι οποίες καταργούν το σταθερό ωράριο - και μαζί του τη σταθερή αμοιβή, τη σταθερή ασφάλιση, κλπ., κλπ. - και ξεθεμελιώνουν μια σειρά από, κατακτημένα με σκληρούς αγώνες και αίμα, δικαιώματα της εργατικής τάξης.

Στην πραγματικότητα και σε τελευταία ανάλυση, τόσο οι προαναφερόμενες «νέες ιδέες», όσο και οι αντίστοιχες, μέχρι σήμερα, αντεργατικές πρακτικές της κυβέρνησης, δεν είναι πρόχειρες και αποσπασματικές, όπως λέει αμήχανα η ηγεσία της ΝΔ. Είναι μέτρα, που ικανοποιούν τις ανάγκες «εκσυγχρονισμού» του συστήματος, το κυνηγητό των καπιταλιστικών κερδών και το μονοπωλιακό ανταγωνισμό. Ταυτόχρονα, όμως, αποκαλύπτουν την πορεία αντιδραστικοποίησης του σύγχρονου καπιταλισμού και το βαθμό όξυνσης των αξεπέραστων αντιφάσεών του.

Πολιτικοί απατεώνες

Προχτές, η «Καθημερινή» ασκούσε κριτική στο λαϊκισμό του Γ. Παπανδρέου, με αφορμή την «ιδέα» περί ανασφάλιστης προσωρινής εργασίας των νέων. Χτες το «Βήμα» ασκούσε κριτική στον Κ. Καραμανλή, με αφορμή την προεκλογική υπόσχεση του τελευταίου να θεωρούνται πολύτεκνες και οι οικογένειες με τρία παιδιά.

Δίκιο έχουν και οι δυο. Πράγματι, εκτός πολλών άλλων, οι Γ. Παπανδρέου και Κ. Καραμανλής είναι λαϊκιστές και δημαγωγοί. Με άλλα λόγια, είναι πολιτικοί απατεώνες...

Ο πρωταθλητής...

Τις επιδόσεις του ιδιωτικού τομέα στις τουριστικές επιχειρήσεις εκθείασε ο υπουργός Ανάπτυξης σε τοποθέτησή του στη Βουλή, επιβεβαιώνοντας την εμμονή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ στην παράδοση της δημόσιας τουριστικής περιουσίας στο μεγάλο κεφάλαιο. Πολιτική, στην οποία συναινούν και οι «παλιοί» και οι «νέοι» στο κυβερνών κόμμα, όσο και οι δικομματικοί αντίπαλοί τους.

«Ο ιδιωτικός τομέας του τουρισμού μας αναδεικνύεται σε πρωταθλητή, συγκροτώντας το 75% της οικονομίας του ελληνικού τουρισμού», είπε ο Α. Τσοχατζόπουλος. Αυτό που δεν είπε είναι πως αυτές οι λαμπρές επιδόσεις (με άλλα λόγια, τα μπόλικα κέρδη) οφείλονται στις ανεκτίμητες εγκαταστάσεις και τα εδάφη που εκχώρησε η κυβέρνηση στους ιδιώτες, οι οποίοι εκμεταλλεύονται τη δημόσια (δηλαδή, λαϊκή) περιουσία, σε βάρος του λαού για να «μεγαλουργήσουν».

Αυτά είναι τα έργα και οι ημέρες τού μέχρι σήμερα ΠΑΣΟΚ. Αυτά πρεσβεύει και ο υποψήφιος αρχηγός του. Αυτά ετοιμάζονται να κάνουν και οι επίδοξοι διάδοχοί του, που υπερασπίζονται την ικανότητά τους να ασκήσουν την ίδια πολιτική, με... καλύτερο τρόπο...

Ερχονται χειρότερα...

Αν έχει κάποιο ενδιαφέρον η έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που δημοσιοποιήθηκε την προηγούμενη Τετάρτη, είναι ότι απεικονίζει, πάντα με ταξικά κριτήρια, τη σημερινή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, ενώ παράλληλα δίνει απάντηση στο ερώτημα τι θα πρέπει να κάνει η κυβέρνηση της επόμενης μέρας... Επομένως, αν ο Ελληνας ψηφοφόρος θελήσει να μάθει τι θα πράξει η κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές της 7ης Μάρτη στον τομέα της οικονομίας, είτε πρόκειται για κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, είτε για κυβέρνηση της ΝΔ, δεν έχει παρά να διαβάσει την τελευταία έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Τι λέει, λοιπόν, η τελευταία έκθεση της ΕΕ για την ελληνική οικονομία; Λέει κατ' αρχάς ότι, παρά τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης που σημειώθηκαν τα τελευταία χρόνια, δεν έχουν αντιμετωπιστεί ακόμα τα δύο βασικά διαρθρωτικά της προβλήματα, η έλλειψη ανταγωνιστικότητας και οι δημοσιονομικές ανισορροπίες. Μιλά, επίσης, για τους «υψηλότατους κινδύνους» που την απειλούν τα επόμενα χρόνια, κίνδυνοι οι οποίοι κωδικοποιούνται στα υψηλά δημοσιονομικά ελλείμματα, το υψηλό δημόσιο χρέος, αλλά και τα δημοσιονομικά βάρη που θα επιφέρει η χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος... Οσον αφορά στην αγορά εργασίας, επισημαίνονται οι ...ελλιπείς προσπάθειες για την προώθηση της μερικής απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα, ενώ επιφυλάσσεται για το γεγονός ότι οι επικείμενες βουλευτικές εκλογές θα σταθούν εμπόδιο στην προώθηση σημαντικών τροποποιήσεων του συνολικού πλαισίου των μισθολογικών διαπραγματεύσεων...

Σαν λογική συνέπεια των επισημάνσεων αυτών, οι προτάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την ελληνική οικονομία, που αφορούν στη διετία 2004 - 2005 και υπό το πρίσμα της προώθησης της «στρατηγικής της Λισαβόνας» συμπυκνώνονται στα ακόλουθα: Προώθηση πολιτικών που θα βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητα (του κεφαλαίου), δηλαδή νέα επίθεση σ' ό,τι απέμεινε από τα εργασιακά δικαιώματα. Σκληρή δημοσιονομική πολιτική, δηλαδή πλήρης εμπορευματοποίηση των «κοινωνικών υπηρεσιών». Νέες ανατροπές στο ασφαλιστικό - συνταξιοδοτικό σύστημα, στην κατεύθυνση της πλήρους ιδιωτικοποίησής του, νέες ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις. Οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών, οι οποίοι δεν έχουν κανένα άγχος για τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών στην Ελλάδα, περιγράφουν με ωμό ρεαλισμό την επόμενη μέρα...

Στο σημείο αυτό υπεισέρχεται ο παράγοντας «δικαίωμα ψήφου», το όπλο που έχει στα χέρια της η εργατική τάξη, οι φτωχοί αγρότες, οι μικρομεσαίοι, η νεολαία που συνθλίβεται στις μυλόπετρες του δικομματισμού. Στην Ελλάδα, υπάρχει ήδη μια συσσωρευμένη εμπειρία για το πού οδηγούν οι πολιτικές που μόλις αναφέραμε. Επομένως, δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι δε γνώριζε... Εχει γίνει άκρως επιθετική και ιταμή η αστική τάξη της χώρας, η συσσώρευση πλούτου και υπερκερδών στα χέρια μιας ελάχιστης μειοψηφίας πλουτοκρατών είναι κάτι το πρωτοφανές για τα νεότερα χρονικά της χώρας.

Κανείς δε δικαιούται να πει πως αγνοεί την κατάσταση αυτή ότι η αυριανή μέρα θα είναι ακόμα χειρότερη, εκτός εάν: Στηρίξει αποφασιστικά τα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ, απεγκλωβιστεί από τη μοιρολατρία και την ηττοπάθεια, μπει αποφασιστικά στους μικρούς και μεγάλους κοινωνικούς αγώνες, πιστέψει στις δυνάμεις του, πάρει τις τύχες στα χέρια του...